چه شد کان سرو سیم اندام سوی من نمی آید

دلم پژمرده شد بویی ازان گلشن نمی آید

کدامین کس ره من زد که در ره شد عنان گیرش

که آن سرمست جعدانداز مرد افگن نمی آید

زمانی نیست جان من گریبان گیر هجرانش

که جان عاشقان از جیب تا دامن نمی آید

خیالش بی دریغم می کشد گویا نمی داند

که چون جان رفت از تن باز سوی تن نمی آید

نبیند چشم ظاهربین جراحتهای پنهانم

که بر جان می رسد این زخم بر گردن نمی آید

مگویید، ای مسلمانان که منگر در رخ خوبان

بدین معزور داریدم که این از من نمی آید

خرامان می رود در چشم و صد خار مژه در ره

که دامن گیرش آنها یک سر سوزن نمی آید

قبا پوشیده هوشم می برد، چون خواهدم کشتن

چرا یک بار با یک توی پیراهن نمی آید؟

از آنم روزن دیده ازان تاریک می باشد

که هیچ آن آفتاب من ازین روزن نمی آید

مه من، خود بگو، تاریک نبود چون مرا دیده

که در چشم من آن رخساره روشن نمی آید

دل دیوانه خسرو که در زنجیر زلفت شد

به صد زنجیر آن دیوانه در مسکن نمی آید