اهل خرد که از همه عالم بریده اند

داند خرد که از چه به کنج آرمیده اند

دانندگان که وقت جهان خوش بدیده اند

خوش وقت شان که گوشه عزلت گزیده اند

محرم درون پرده مقصود نیستند

جز عاشقان که پرده عصمت دریده اند

برتر جهان به جاده همت که کاهل اند

آن بختیان که سدره و طوبی چریده اند

در بیضه پر مرغ بروید، برون تر آی

کت پر دهد، کزان به بلندی پریده اند

جان نیز هست با دگران این گروه را

کز بهر عزم عالم وحدت پریده اند

نارفته ره، رونده به جایی نمی رسد

ناچار رفته اند ره، آنگه رسیده اند

وان جان کنان که در غم مال است جان شان

جان داده اند و پاره خاکی خریده اند

خسرو، مگوی بد که درین گنبد از صدا

خلق آنچه گفته اند، همان را شنیده اند