پای ناز ارچه گهی جانب ما نگذارد

هم توان زیستن، ار جای به جا نگذارد

این که هر بار گذارد قدم و زار کشد

هم به یکبار همان تیغ چرا نگذارد؟

هیچ رنجیش مباد، ار چه درین بیماری

هیچ روزی قدمی جانب ما نگذارد

خود برد اشک به کو درد دل ماش، از آنک

آنچه اندر دل ما هست صبا نگذارد

دی به دشنامی ذکرم به زبانش می رفت

شکر این لطف رهی جز به دعا نگذارد

جان ترا سجده کند، ای بت کافر دل و بس

هر نمازی که دگر هست روا نگذارد

طاق ابروی بلند تو قومی محرابی ست

که درو چشم تو جز خواب قضا نگذارد

غمزه را گوی، گرت کشتن جمعی هوس است

که کسی بهتر ازو حق بلا نگذارد

سبق بیداد که پیش تو گرفته ست فلک

بر رخ خسرو یک حرف خطا نگذارد