کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 1 تا 2000

1,669

غزل شمارهٔ ۱: اگر نه مد بسم الله بودی تاج عنوان ها
غزل شمارهٔ ۲: آنچنان کز رفتن گل، خار می ماند به جا
غزل شمارهٔ ۳: نغمه آرام از من دیوانه می سازد جدا
غزل شمارهٔ ۴: جان روشندل ز جسم مختصر باشد جدا
غزل شمارهٔ ۵: شد به دشواری دل از لعل لب دلبر جدا
غزل شمارهٔ ۶: خط نمی سازد مرا زان لعل جان پرور جدا
غزل شمارهٔ ۷: با خودی هرگز نگردد دل ز درد و غم جدا
غزل شمارهٔ ۸: گر چه باشند آن دو زلف مشکبار از هم جدا
غزل شمارهٔ ۹: می شوند از سرد مهری دوستان از هم جدا
غزل شمارهٔ ۱۰: گر چه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا
غزل شمارهٔ ۱۱: می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا
غزل شمارهٔ ۱۲: نیست از زخم زبان پروا دل بی تاب را
غزل شمارهٔ ۱۳: چشم روشن می دهد از کف دل بی تاب را
غزل شمارهٔ ۱۴: می توان در زلف او دیدن دل بی تاب را
غزل شمارهٔ ۱۵: نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را
غزل شمارهٔ ۱۶: غوطه در دریا دهد آتش عنانی آب را
غزل شمارهٔ ۱۷: بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب را
غزل شمارهٔ ۱۸: من ملایم کردم از آه آسمان سخت را
غزل شمارهٔ ۱۹: تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را
غزل شمارهٔ ۲۰: از جهان تا رشته تابی دسترس باشد ترا
غزل شمارهٔ ۲۱: یک نظر بازست نرگس چشم بیمار ترا
غزل شمارهٔ ۲۲: رتبه بال پری باشد پر تیر ترا
غزل شمارهٔ ۲۳: نیست چون بال و پری تا گرد سر گردم ترا
غزل شمارهٔ ۲۴: سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا
غزل شمارهٔ ۲۵: نیست سنگ کم اگر در پله میزان ترا
غزل شمارهٔ ۲۶: تشنه خون کرد مستی چشم فتان ترا
غزل شمارهٔ ۲۷: می کند گلگل نگه رخسار خندان ترا
غزل شمارهٔ ۲۸: خار ناسازست بوی گل به پیراهن ترا
غزل شمارهٔ ۲۹: خواب ناز از حسن روزافزون نشد سنگین ترا
غزل شمارهٔ ۳۰: جنت در بسته سازد مهر خاموشی ترا
غزل شمارهٔ ۳۱: نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا
غزل شمارهٔ ۳۲: صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا
غزل شمارهٔ ۳۳: گر چه محجوب از نظر کرده است بی جایی ترا
غزل شمارهٔ ۳۴: حسن بی پروا به فرمان هوس باشد چرا
غزل شمارهٔ ۳۵: جان عرشی، فرش در زندان تن باشد چرا
غزل شمارهٔ ۳۶: چشم می پوشی ازان رخسار جان پرور چرا
غزل شمارهٔ ۳۷: غیر حق را می دهی ره در حریم دل چرا
غزل شمارهٔ ۳۸: در هوای کام دنیا می فشانی جان چرا
غزل شمارهٔ ۳۹: در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا
غزل شمارهٔ ۴۰: آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا
غزل شمارهٔ ۴۱: نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلطیدن چرا
غزل شمارهٔ ۴۲: مد احسان است بسم الله دیوان صبح را
غزل شمارهٔ ۴۳: گریه مستانه می سازم شراب تلخ را
غزل شمارهٔ ۴۴: غمزه اش افزود در ایام خط بیداد را
غزل شمارهٔ ۴۵: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
غزل شمارهٔ ۴۶: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
غزل شمارهٔ ۴۷: می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را
غزل شمارهٔ ۴۸: از شکست ماست گردش، چرخ بی بنیاد را
غزل شمارهٔ ۴۹: چشم حیران ساخت رویش خط مشک اندود را
غزل شمارهٔ ۵۰: دل چسان پیچد عنان آه دردآلود را
غزل شمارهٔ ۵۱: نیست حاجت دیده بان حسن عتاب آلود را
غزل شمارهٔ ۵۲: از عذار او بپوشان دیده امید را
غزل شمارهٔ ۵۳: ناله من می زند ناخن به دل ناهید را
غزل شمارهٔ ۵۴: تنگدستی راست سازد نفس کج رفتار را
غزل شمارهٔ ۵۵: کجروی بال و پر سیرست بد کردار را
غزل شمارهٔ ۵۶: آه می باشد مسلسل خاطر افگار را
غزل شمارهٔ ۵۷: کم نسازد جام می زنگ دل افگار را
غزل شمارهٔ ۵۸: نیست غیر از آه، دلسوزی دل افگار را
غزل شمارهٔ ۵۹: داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را
غزل شمارهٔ ۶۰: عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را
غزل شمارهٔ ۶۱: نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را
غزل شمارهٔ ۶۲: خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را
غزل شمارهٔ ۶۳: چون ز می افروختی آن عارض پر نور را
غزل شمارهٔ ۶۴: سهل مشمر همت پیران با تدبیر را
غزل شمارهٔ ۶۵: سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را
غزل شمارهٔ ۶۶: وصف زلف یار عاجز می کند تقریر را
غزل شمارهٔ ۶۷: مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را
غزل شمارهٔ ۶۸: خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را
غزل شمارهٔ ۶۹: چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را
غزل شمارهٔ ۷۰: شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را
غزل شمارهٔ ۷۱: از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را
غزل شمارهٔ ۷۲: هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را
غزل شمارهٔ ۷۳: نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را
غزل شمارهٔ ۷۴: نیست از راز نهان من خبر جاسوس را
غزل شمارهٔ ۷۵: ننگ کفر من به فریاد آورد ناقوس را
غزل شمارهٔ ۷۶: عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را
غزل شمارهٔ ۷۷: پرده دار حرف دعوی کن لب خاموش را
غزل شمارهٔ ۷۸: بر جگر تا خورده ام نیش خمار نوش را
غزل شمارهٔ ۷۹: چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را
غزل شمارهٔ ۸۰: نوش این غمخانه در دنبال دارد نیش را
غزل شمارهٔ ۸۱: از صفای دل نباشد حاصلی درویش را
غزل شمارهٔ ۸۲: صرف بیکاری مگردان روزگار خویش را
غزل شمارهٔ ۸۳: غوطه دادم در دل الماس داغ خویش را
غزل شمارهٔ ۸۴: تر به اشک تلخ می سازم دماغ خویش را
غزل شمارهٔ ۸۵: من گرفتم ساختی پوشیده سال خویش را
غزل شمارهٔ ۸۶: من که خواهم محو از عالم نشان خویش را
غزل شمارهٔ ۸۷: غنچه سان پر گل اگر خواهی دهان خویش را
غزل شمارهٔ ۸۸: حسن چون آرد به جنگ دل سپاه خویش را
غزل شمارهٔ ۸۹: ساختم از قتل نادم دلربای خویش را
غزل شمارهٔ ۹۰: روح پاک من کند پاکیزه گوهر تیغ را
غزل شمارهٔ ۹۱: چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را
غزل شمارهٔ ۹۲: کی نیام پوچ می سازد به تمکین تیغ را
غزل شمارهٔ ۹۳: آه باشد به ز زلف عنبرین عشاق را
غزل شمارهٔ ۹۴: از سیه بختی نگردد دیده گریان برق را
غزل شمارهٔ ۹۵: ساقی محجوب می باید شراب عشق را
غزل شمارهٔ ۹۶: بر نمی آید مراد از کعبه گل عشق را
غزل شمارهٔ ۹۷: مرکز خاک است گردون آسمان عشق را
غزل شمارهٔ ۹۸: نیست ماه و آفتابی آسمان عشق را
غزل شمارهٔ ۹۹: نیست در دوران من میخانه حاجت خلق را
غزل شمارهٔ ۱۰۰: با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را
غزل شمارهٔ ۱۰۱: ریخت چون دندان، شود افزون غم نان خلق را
غزل شمارهٔ ۱۰۲: غم ز خاطر می برد غمخانه من خلق را
غزل شمارهٔ ۱۰۳: نیست از زخم زبان غم عاشق بی باک را
غزل شمارهٔ ۱۰۴: هر تنک ظرفی ننوشد خون گرم تاک را
غزل شمارهٔ ۱۰۵: از بلندی مانع گردش شود افلاک را
غزل شمارهٔ ۱۰۶: مورم اما خوشه چین خرمن دونان نیم
غزل شمارهٔ ۱۰۷: خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را
غزل شمارهٔ ۱۰۸: نعل در آتش نهد دیوانه من سنگ را
غزل شمارهٔ ۱۰۹: جذبه مجنون سبک سازد ز تمکین سنگ را
غزل شمارهٔ ۱۱۰: بی کسی کی خوار سازد زاده اقبال را
غزل شمارهٔ ۱۱۱: دامن دریای خونخوارست بالین سیل را
غزل شمارهٔ ۱۱۲: گل نزد آبی بر آتش بلبل خودکام را
غزل شمارهٔ ۱۱۳: نیست از روی زمین سیری دل خود کام را
غزل شمارهٔ ۱۱۴: نیست فرق از تن دل افسرده خودکام را
غزل شمارهٔ ۱۱۵: کرده ام بر خود گوارا تلخی دشنام را
غزل شمارهٔ ۱۱۶: نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را
غزل شمارهٔ ۱۱۷: نیست از درد غریبی چون گهر پروا مرا
غزل شمارهٔ ۱۱۸: غوطه در گل داده بود اندیشه دنیا مرا
غزل شمارهٔ ۱۱۹: از نظر یک لحظه دوری نیست محبوب مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۰: عشق خونگرم از محبت کرده ایجاد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۱: خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۲: گر چه جا در دیده آن نور نظر دارد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۳: خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۴: التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۵: شور عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۶: چشم او چندان که مست خواب می سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۷: تر زبانی معدن زنگار می سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۸: تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۲۹: دیدن لعل لبش خاموش می سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۰: تن پرستی زیر دست خاک می سازد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۱: نیست ممکن قرب آتش بال و پر سوزد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۲: برگ عیش آماده از فقر و قناعت شد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۳: از سر زلف تو بر دل کار مشکل شد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۴: سنگ طفلان از جنون رطل گرانی شد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۵: عشق پنهان باعث روشن روانی شد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۶: سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۷: تا به کی بند گرانجانی به پا باشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۸: نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۳۹: چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۰: بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۱: پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۲: داغ عشق از سینه روشن به دست آمد مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۳: بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۴: چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۵: صبح از جان های روشن یاد می آید مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۶: سرنمی پیچم به سنگ بیستون از کار عشق
غزل شمارهٔ ۱۴۷: زلف را نبود سرانجامی که می باید مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۸: نیست تاب درد غربت جان افگار مرا
غزل شمارهٔ ۱۴۹: گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۰: شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۱: می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۲: داغ رسوایی خدادادست منصور مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۳: نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۴: بی زبانی پرده داری می کند راز مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۵: می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۶: نیست ممکن بر گرفتن دیده از رویش مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۷: شد گرفتاری فزون در روزگار خط مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۸: از بهار افزود شور عشق چون بلبل مرا
غزل شمارهٔ ۱۵۹: می کشد هر دم ز بی تابی به جایی دل مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۰: کی سبکباری ز همراهان کند غافل مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۱: نیست بر ابر بهاران، دیده پر نم مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۲: چهره شد نیلوفری از سیلی اخوان مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۳: پرده ظلمت نپوشد چشم حیران مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۴: چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۵: برگ کاهی نیست کشت نابسامان مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۶: پیش تیغ و تیر ناچارست استادن مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۷: می پرد امشب ز شادی دیده روزن مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۸: نیست از دشمن محابا یک سر سوزن مرا
غزل شمارهٔ ۱۶۹: مشکل است از کوی او قطع نظر کردن مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۰: سبز می گردد روان چون آب از ماندن مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۱: یارب از دل مشرق نور هدایت کن مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۲: ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۳: در بهشت افکند آن رخسار گندم گون مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۴: کو می گرمی که در جوش آورد خون مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۵: نان به خون دل شد از تیغ زبان رنگین مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۶: خواب غفلت گر به این عنوان شود سنگین مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۷: شیشه ای، می بود اگر چون شمع بر بالین مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۸: چشم شوخش می برد آرام و تسکین مرا
غزل شمارهٔ ۱۷۹: طاق کرد از هر دو عالم طاق آن ابرو مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۰: برگ عیشی نیست چشم از نوبهار او مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۱: باعث آزار شد ترک دل آزاری مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۲: جلوه برقی است در میخانه هشیاری مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۳: تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۴: نیست بر خاطر غباری از پریشانی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۵: خواب غفلت شد گران از بس ز خودبینی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۶: چشم مستش از نگاهی کرد سودایی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۷: در دل هر قطره آماده است دریایی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۸: می کشد در خاک و خون مژگان دلجویی مرا
غزل شمارهٔ ۱۸۹: گر به این دستور خیزد، شمع ماتم می کند
غزل شمارهٔ ۱۹۰: جامه آزادگی چالاک باشد سرو را
غزل شمارهٔ ۱۹۱: دردمندی سر به گردون می رساند آه را
غزل شمارهٔ ۱۹۲: ناتوانی از اجابت نیست مانع آه را
غزل شمارهٔ ۱۹۳: هست در نقصان تمامی ها دل آگاه را
غزل شمارهٔ ۱۹۴: کاسه زانوست جام جم دل آگاه را
غزل شمارهٔ ۱۹۵: دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را
غزل شمارهٔ ۱۹۶: نیست پروای فنای خود دل وارسته را
غزل شمارهٔ ۱۹۷: گو نباشد شمع بر خاک این به خون آغشته را
غزل شمارهٔ ۱۹۸: از مروت نیست چیدن غنچه نشکفته را
غزل شمارهٔ ۱۹۹: بال و پر شد شوق من سنگ نشان خفته را
غزل شمارهٔ ۲۰۰: جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را
غزل شمارهٔ ۲۰۱: نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را
غزل شمارهٔ ۲۰۲: دل شود شاد از شکست آرزو آزاده را
غزل شمارهٔ ۲۰۳: عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را
غزل شمارهٔ ۲۰۴: پوست زندان است بر تن زاهد افسرده را
غزل شمارهٔ ۲۰۵: می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را
غزل شمارهٔ ۲۰۶: دل سیه سازد در و دیوار، سودا کرده را
غزل شمارهٔ ۲۰۷: می کند پامال، تن آخر دل آسوده را
غزل شمارهٔ ۲۰۸: کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را
غزل شمارهٔ ۲۰۹: از غبار خط فزون شد روشنایی دیده را
غزل شمارهٔ ۲۱۰: از خسیسان چاره نبود مردم بگزیده را
غزل شمارهٔ ۲۱۱: از هوا گیرد سر دیوانه سنگ خاره را
غزل شمارهٔ ۲۱۲: در شکایت ریختی دندان نعمت خواره را
غزل شمارهٔ ۲۱۳: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
غزل شمارهٔ ۲۱۴: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
غزل شمارهٔ ۲۱۵: طی به ماهی سازد از کندی، ره یک روزه را
غزل شمارهٔ ۲۱۶: چون دهد پیغام تسکین بی قرار بوسه را
غزل شمارهٔ ۲۱۷: نیست از داغ جنون پروا دل غم پیشه را
غزل شمارهٔ ۲۱۸: هر که دید از باده لعلی به سامان شیشه را
غزل شمارهٔ ۲۱۹: دید تا در آتش تعجیل، نعل لاله را
غزل شمارهٔ ۲۲۰: سخت دشوارست پیچیدن عنان ناله را
غزل شمارهٔ ۲۲۱: نیست در طالع قدوم میهمان این خانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۲: می کند عشق گران تمکین، سبک جانانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۳: سنگ طفلان مومیایی شد دل دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۴: از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۵: کرد سودا آسمان سیر این دل دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۶: بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۷: از سر و سامان چه می پرسی من دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۸: شمع چندانی که سوزد بال و پر پروانه را
غزل شمارهٔ ۲۲۹: کوکب سعدی بود از هر شرر پروانه را
غزل شمارهٔ ۲۳۰: از نظرها چون کند وحشت نهان دیوانه را
غزل شمارهٔ ۲۳۱: آه از زنگ کدورت پاک سازد سینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۲: صاف کن ای سنگدل با دردمندان سینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۳: هست یک نسبت به نیک و بد دل بی کینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۴: از غباری خانه گردد بی صفا آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۵: چهره ات خورشید سیما می کند آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۶: چهره ات بال سمندر می کند آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۷: چهره ات گل در گریبان می کند آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۸: یک نفس گر دور سازی از کنار آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۳۹: شوق دیدار تو می بخشد نظر آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۴۰: گر زند آتش به جان رویش چنین آیینه را
غزل شمارهٔ ۲۴۱: از سرشک تلخ خود باشد شراب ناب ما
غزل شمارهٔ ۲۴۲: چون ندارد حرف ره در خلوت محجوب ما
غزل شمارهٔ ۲۴۳: داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما
غزل شمارهٔ ۲۴۴: از کمر بیرون نیامد تیشه فرهاد ما
غزل شمارهٔ ۲۴۵: صبح بر خورشید می لرزد ز آه سرد ما
غزل شمارهٔ ۲۴۶: در گذر ای آسمان از وادی آزار ما
غزل شمارهٔ ۲۴۷: از ته دل نیست در میخانه استغفار ما
غزل شمارهٔ ۲۴۸: از ملامتگر نیندیشد دل افگار ما
غزل شمارهٔ ۲۴۹: می نماید پایکوبان دار را منصور ما
غزل شمارهٔ ۲۵۰: حاجت دام و کمندی نیست در تسخیر ما
غزل شمارهٔ ۲۵۱: تن به بیماری دهد چشمش پی تسخیر ما
غزل شمارهٔ ۲۵۲: در نظر واکردنی گردید طی پرواز ما
غزل شمارهٔ ۲۵۳: پنبه دامن می کشد از داغ مرهم سوز ما
غزل شمارهٔ ۲۵۴: گر نظربازی به بال خود کند طاوس ما
غزل شمارهٔ ۲۵۵: تا خرام قامت او برد از سر هوش ما
غزل شمارهٔ ۲۵۶: شد چو گل از روی خندان، خرده زر رزق ما
غزل شمارهٔ ۲۵۷: آهوان را در کمند آورد چشم پاک ما
غزل شمارهٔ ۲۵۸: قرعه و تسبیح را محرم نداند حال ما
غزل شمارهٔ ۲۵۹: از نصیحت خامتر گردد دل خودکام ما
غزل شمارهٔ ۲۶۰: مهر خاموشی که گیرد از دهان زخم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۱: چون حباب از یکدلان باده نابیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۲: با طلب مطلوب را همخانه می یابیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۳: راز دل ها را ز لوح سینه می یابیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۴: نه ز خامی نقش ها را خام می بندیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۵: یاد ایامی که با هم آشنا بودیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۶: ناامیدی بردهد اشکی که می باریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۷: با زمین گیری سپهر گرم رفتاریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۸: در نظرها گر چه بیکاریم در کاریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۹: دیده سیر و دل بی مدعا داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۰: از غبار کاروان چون چشم برداریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۱: شیوه های چشم او را در نظر داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۲: از حیات بی وفا یاری طمع داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۳: یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۴: پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۵: گر چه ما را نیست بر روی زمین ویرانه ای
غزل شمارهٔ ۲۷۶: از تحمل خصم را هموار می سازیم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۷: اشک پیش مردم فرزانه می ریزیم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۸: خار در پیراهن فرزانه می ریزیم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۹: گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۰: چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۱: جان به لب داریم و همچون صبح خندانیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۲: بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۳: آسمان را خانه زنبور می دانیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۴: خون دل را باده گلفام می دانیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۵: گر چه از عقل گران لنگر فلاطونیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۶: نور معنی در جبین تاک می بینیم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۷: زیر شمشیر حوادث پای بر جاییم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۸: صبر و طاقت از دل بی تاب می جوییم ما
غزل شمارهٔ ۲۸۹: تا شد از صدق طلب چون صبح، روشن جان ما
غزل شمارهٔ ۲۹۰: فارغ است از سیر گل مجنون سرگردان ما
غزل شمارهٔ ۲۹۱: سرخ رو می گردد از ریزش کف احسان ما
غزل شمارهٔ ۲۹۲: خنده ها بر شمع دارد دیده گریان ما
غزل شمارهٔ ۲۹۳: دلبر محجوب می خواهد دل پر خون ما
غزل شمارهٔ ۲۹۴: نیست بر سبزان گلشن، دیده پر خون ما
غزل شمارهٔ ۲۹۵: درنمی آید به چشم از لاغری مجنون ما
غزل شمارهٔ ۲۹۶: راز دل را می توان دریافت از سیمای ما
غزل شمارهٔ ۲۹۷: می کشد هر لحظه بزم تازه ای بر روی ما
غزل شمارهٔ ۲۹۸: زخم پنهانم اگر بیرون دهد خونابها
غزل شمارهٔ ۲۹۹: ای دل بیدار را از چشم مستت خوابها
غزل شمارهٔ ۳۰۰: ای ز مژگان تو در چشم گلستان خارها
غزل شمارهٔ ۳۰۱: ای زبون در حلقه زنجیر زلفت شیرها
غزل شمارهٔ ۳۰۲: ای ترا در سینه هر ذره پنهان رازها
غزل شمارهٔ ۳۰۳: ای ره خوابیده را از نقش پایت بالها
غزل شمارهٔ ۳۰۴: تا ز چشم شوخ او در گردش آمد جام ها
غزل شمارهٔ ۳۰۵: پخته می گردند از سودای زلفش خام ها
غزل شمارهٔ ۳۰۶: ای در آتش از گل روی تو نعل لاله ها
غزل شمارهٔ ۳۰۷: سر نمی پیچند از تیغ اجل دیوانه ها
غزل شمارهٔ ۳۰۸: متصل گردد فلک را بر یک آیین آسیا
غزل شمارهٔ ۳۰۹: در بهاران از چمن ای باغبان بیرون میا
غزل شمارهٔ ۳۱۰: مشو از نفس ایمن تا توانی آرمید آنجا
غزل شمارهٔ ۳۱۱: به قدر رم ازین عالم، توانی آرمید آنجا
غزل شمارهٔ ۳۱۲: مرو چون غافلان ای طالب منزل به خواب اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۳: نه هر کس سر برون با تیغ و خنجر می برد اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۴: کدامین برق جولان گوشه ابرو نمود اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۵: چه گردیدی گره، تخمی پی فردا بکار اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۶: گهر نشمرده می ریزند بر کوته زبان اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۷: منال از نقش کم گر شد قمارت بدنشین اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۸: فقیری پیشه کن، از اغنیا حاجت مخواه اینجا
غزل شمارهٔ ۳۱۹: دگر با نوخطی دارد دل من در میان سودا
غزل شمارهٔ ۳۲۰: ز سختی های دوران دیده بینا شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۱: مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۲: که را می گشت در دل کز زمین انسان شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۳: ز زلف آه آخر روی جانان می شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۴: در آن زلف سیه دلهای خونین می شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۵: هزاران همچو بلبل هر بهاری می شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۶: اگر در دل ز سوز عشق داغی می شود پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۷: عتاب و لطف می گردد ز ابروی بتان پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۸: به عریانی نگردد از لطافت آن بدن پیدا
غزل شمارهٔ ۳۲۹: ز سیما می شود روشندلان را مهر و کین پیدا
غزل شمارهٔ ۳۳۰: سپند از مردم چشم است حسن عالم آرا را
غزل شمارهٔ ۳۳۱: ز سرسبزی حیات جاودان بخشد تماشا را
غزل شمارهٔ ۳۳۲: به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را
غزل شمارهٔ ۳۳۳: چه می آری به گردش هر نفس آن چشم شهلا را
غزل شمارهٔ ۳۳۴: نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را
غزل شمارهٔ ۳۳۵: به خاموشی محیط معرفت کن جان گویا را
غزل شمارهٔ ۳۳۶: چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را
غزل شمارهٔ ۳۳۷: نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را
غزل شمارهٔ ۳۳۸: اگر غفلت نهان در سنگ خارا می کند ما را
غزل شمارهٔ ۳۳۹: اگر چه نیست غیر از کوه غم فریادرس ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۰: نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۱: ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۲: خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۳: نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۴: ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را
غزل شمارهٔ ۳۴۵: دهن بستن ز آفت ها نگهبان است دل ها را
غزل شمارهٔ ۳۴۶: زبان برگ بود از ذکر خامش بوستانها را
غزل شمارهٔ ۳۴۷: سبک جولان کند شوق سبکروحش گرانها را
غزل شمارهٔ ۳۴۸: که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را
غزل شمارهٔ ۳۴۹: اگر چه گریه سرشار من، تر کرد دریا را
غزل شمارهٔ ۳۵۰: چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را
غزل شمارهٔ ۳۵۱: بزرگانی که مانع می شوند ارباب حاجت را
غزل شمارهٔ ۳۵۲: اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را
غزل شمارهٔ ۳۵۳: به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را
غزل شمارهٔ ۳۵۴: نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را
غزل شمارهٔ ۳۵۵: مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را
غزل شمارهٔ ۳۵۶: ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را
غزل شمارهٔ ۳۵۷: ندارد در خور من باده ای گردون مینایی
غزل شمارهٔ ۳۵۸: سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را
غزل شمارهٔ ۳۵۹: مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۰: ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۱: خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۲: فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۳: برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۴: به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را
غزل شمارهٔ ۳۶۵: خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را
غزل شمارهٔ ۳۶۶: نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را
غزل شمارهٔ ۳۶۷: لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را
غزل شمارهٔ ۳۶۸: زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را
غزل شمارهٔ ۳۶۹: ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را
غزل شمارهٔ ۳۷۰: بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را
غزل شمارهٔ ۳۷۱: ز خط عنبرین زیبد نقاب آن روی دلکش را
غزل شمارهٔ ۳۷۲: گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
غزل شمارهٔ ۳۷۳: ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را
غزل شمارهٔ ۳۷۴: به مژگان خارخار از سینه می رویاند آتش را
غزل شمارهٔ ۳۷۵: به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را
غزل شمارهٔ ۳۷۶: به عزم صید چین سازد چو زلف صیدبندش را
غزل شمارهٔ ۳۷۷: چمن پیرا اگر می دید روی چون بهارش را
غزل شمارهٔ ۳۷۸: ز دست یکدگر شکرلبان گیرند سنگش را
غزل شمارهٔ ۳۷۹: چه خوش باشد در آغوش آورم سرو روانش را
غزل شمارهٔ ۳۸۰: به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را
غزل شمارهٔ ۳۸۱: کنم نظاره چون بی پرده رخسار نکویش را
غزل شمارهٔ ۳۸۲: نگاه عجز باشد گر زبانی هست عاشق را
غزل شمارهٔ ۳۸۳: نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را
غزل شمارهٔ ۳۸۴: مجو از زاهدان خشک طینت گوهر عرفان
غزل شمارهٔ ۳۸۵: معلم نیست حاجت در تپیدن کشته دل را
غزل شمارهٔ ۳۸۶: سفیدی های مو بیدار کی سازد سیه دل را
غزل شمارهٔ ۳۸۷: به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را
غزل شمارهٔ ۳۸۸: مهیا در دل تنگ است برگ عیش بلبل را
غزل شمارهٔ ۳۸۹: نکرد از ناله شبخیز با خود گرمخون گل را
غزل شمارهٔ ۳۹۰: اگر آزاده ای بگذار اسباب تجمل را
غزل شمارهٔ ۳۹۱: به دنیا ساختم مشغول چشم روشن دل را
غزل شمارهٔ ۳۹۲: درین گلشن نباشد نعل در آتش چسان گل را
غزل شمارهٔ ۳۹۳: ز ارباب تجرد نیست بر دل بار عالم را
غزل شمارهٔ ۳۹۴: نه آسان است بر گردن گرفتن کار عالم را
غزل شمارهٔ ۳۹۵: به جوش آورد باد نوبهاران خون عالم را
غزل شمارهٔ ۳۹۶: مسوز ای سنگدل از انتظار می کبابم را
غزل شمارهٔ ۳۹۷: مکن یارب گران در منتهای عمر گوشم را
غزل شمارهٔ ۳۹۸: به وحدت می توان کردن سبک غم های عالم را
غزل شمارهٔ ۳۹۹: مکن بی بهره یارب از قبول دل بیانم را
غزل شمارهٔ ۴۰۰: نظر کن در ترازو داری آن خورشید تابان را
غزل شمارهٔ ۴۰۱: به هم پیچد خط مشکین بساط حسن خوبان را
غزل شمارهٔ ۴۰۲: ز باران جمع گردد خاطر آشفته مستان را
غزل شمارهٔ ۴۰۳: ز روی لاله گون متراش خط عنبرافشان را
غزل شمارهٔ ۴۰۴: مکن کوتاه در ایام خط زلف پریشان را
غزل شمارهٔ ۴۰۵: چه داند آن ستمگر قدر دل های پریشان را
غزل شمارهٔ ۴۰۶: مسخر کرد خط عنبرین رخسار جانان را
غزل شمارهٔ ۴۰۷: فروغ حسن از خط بیش گردد لاله رویان را
غزل شمارهٔ ۴۰۸: ز سرو و گل چمن مینا و جام آورد مستان را
غزل شمارهٔ ۴۰۹: ز منع افزون شود شوق گرستن بی قراران را
غزل شمارهٔ ۴۱۰: ز خلوت نیست بر خاطر غمی وحدت شعاران را
غزل شمارهٔ ۴۱۱: فروغ مهر باشد دیده اخترشماران را
غزل شمارهٔ ۴۱۲: نمی خواهیم روی تلخ ابر نوبهاران را
غزل شمارهٔ ۴۱۳: نسازد رویگردان کثرت لشکر دلیران را
غزل شمارهٔ ۴۱۴: نباشد الفتی با جسم، جان سینه ریشان را
غزل شمارهٔ ۴۱۵: زبان لاف رسوا می کند ناقص کمالان را
غزل شمارهٔ ۴۱۶: محابا نیست از برق حوادث خوشه چینان را
غزل شمارهٔ ۴۱۷: ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی تندخویان را
غزل شمارهٔ ۴۱۸: گزیری از علایق نیست زیر چرخ یک تن را
غزل شمارهٔ ۴۱۹: متاب از کشتن ما ای غزال شوخ گردن را
غزل شمارهٔ ۴۲۰: بدل زان با تپیدن های دل کردم دویدن را
غزل شمارهٔ ۴۲۱: ز مهر و ماه سازد سیر، رویت چشم روزن را
غزل شمارهٔ ۴۲۲: به چشم کم مبین ای کج نظر دلهای پر خون را
غزل شمارهٔ ۴۲۳: نبردم زیر خاک از عجز با خود دعوی خون را
غزل شمارهٔ ۴۲۴: نگه دار از لب پیمانه آن لبهای میگون را
غزل شمارهٔ ۴۲۵: شکوه حسن لیلی آنچنان پر کرد هامون را
غزل شمارهٔ ۴۲۶: ز بس اندیشه لیلی به هم پیچید مجنون را
غزل شمارهٔ ۴۲۷: خموشی مهر خاموشی زند بر لب سخن چین را
غزل شمارهٔ ۴۲۸: طلایی شد چمن ساقی بگردان جام زرین را
غزل شمارهٔ ۴۲۹: اگر چه رنگ آن گل می برد از کار گلچین را
غزل شمارهٔ ۴۳۰: چه پروا از عتاب و ناز عشاق بلاجو را
غزل شمارهٔ ۴۳۱: به هر تردامنی منمای آن آیینه رو را
غزل شمارهٔ ۴۳۲: تهی چشمان چه می دانند قدر روی نیکو را
غزل شمارهٔ ۴۳۳: صفای ساعدت نیلی شمارد دست موسی را
غزل شمارهٔ ۴۳۴: سمندر کرد اشک گرم من مرغان آبی را
غزل شمارهٔ ۴۳۵: هوا ابرست، پر کن از شراب ناب کشتی را
غزل شمارهٔ ۴۳۶: دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را
غزل شمارهٔ ۴۳۷: مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را
غزل شمارهٔ ۴۳۸: خوش آن آزاده کز مردم نهان دارد فقیری را
غزل شمارهٔ ۴۳۹: ز اسرار حقیقت بهره ور کن عشقبازی را
غزل شمارهٔ ۴۴۰: گر آن شیرین سخن تلقین کند گفتار طوطی را
غزل شمارهٔ ۴۴۱: تکلف نیست در گفتار رند لاابالی را
غزل شمارهٔ ۴۴۲: به عصیان مگذران زنهار ایام جوانی را
غزل شمارهٔ ۴۴۳: مده از دست در پیری شراب ارغوانی را
غزل شمارهٔ ۴۴۴: به آهی می توان از خود برآوردن جهانی را
غزل شمارهٔ ۴۴۵: نه هر چشمی سزاوارست رخسار معانی را
غزل شمارهٔ ۴۴۶: کسوفی هست دایم آفتاب زندگانی را
غزل شمارهٔ ۴۴۷: غنیمت دان درین وحشت سرا خلوت گزینی را
غزل شمارهٔ ۴۴۸: زر و سیم جهان در پرده دارد عمر کاهی را
غزل شمارهٔ ۴۴۹: رسانیده است حسن او به جایی بی وفایی را
غزل شمارهٔ ۴۵۰: خرابی باعث تعمیر باشد بینوایی را
غزل شمارهٔ ۴۵۱: کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا
غزل شمارهٔ ۴۵۲: به دل های پر از خون حرف آن زلف دو تا بگشا
غزل شمارهٔ ۴۵۳: ندارد حاجت مشاطه روی گلعذار ما
غزل شمارهٔ ۴۵۴: ز خط سبز شد فیروزه ای لعل نگار ما
غزل شمارهٔ ۴۵۵: نباشد چون تن آسانان ز خورد و خواب عیش ما
غزل شمارهٔ ۴۵۶: فلک پرواز سازد آه را درد گران ما
غزل شمارهٔ ۴۵۷: رموز سرگذشت عاشقان گر دیدنی دارد
غزل شمارهٔ ۴۵۸: ز تأثیر دل بیدار، چشم تر شود بینا
غزل شمارهٔ ۴۵۹: می جان بخش اگر چه جام زر می گیرد از مینا
غزل شمارهٔ ۴۶۰: اگر این بار می آید به دستم گردن مینا
غزل شمارهٔ ۴۶۱: مدار از دامن شب دست وقت عرض مطلب ها
غزل شمارهٔ ۴۶۲: ندارد خواب چشم عاشق دیوانه در شبها
غزل شمارهٔ ۴۶۳: ز سختی های عالم قانعان را هست لذت ها
غزل شمارهٔ ۴۶۴: زهی ز اندیشه لعل تو پر خون جام فکرت ها
غزل شمارهٔ ۴۶۵: مدار از منزل آرایان طمع معماری دلها
غزل شمارهٔ ۴۶۶: به یک پیمانه می، کرد ساقی حل مشکل ها
غزل شمارهٔ ۴۶۷: اگر مردی مرو در پرده ناموس چون زنها
غزل شمارهٔ ۴۶۸: زهی از غیرت رویت گریبان چاک گلشن ها
غزل شمارهٔ ۴۶۹: مباش ای رهنورد عشق نومید از تپیدن ها
غزل شمارهٔ ۴۷۰: ز خرمن صلح کن با دانه ای از دوربینی ها
غزل شمارهٔ ۴۷۱: ترا پر چون صدف شد گوش از سیماب در دریا
غزل شمارهٔ ۴۷۲: به هر شورش مده چون موج از کف دامن دریا
غزل شمارهٔ ۴۷۳: نماند از نارسایی مدی از احسان درین دریا
غزل شمارهٔ ۴۷۴: چسان گردد تهی از عقد گوهر سینه دریا
غزل شمارهٔ ۴۷۵: محمل شوق کجا، کعبه امید کجا
غزل شمارهٔ ۴۷۶: من و مصری که شکرخیز بود خاک آنجا
غزل شمارهٔ ۴۷۷: صاف گشتن ز خودی باده ناب است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۷۸: هر که هست، از می دیدار تو مست است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۷۹: سخن از صلح مگو، عالم جنگ است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۸۰: مستی و بی خبری رتبه عام است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۸۱: همه کس طالب آن سرو روان است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۸۲: فتنه روز جزا خانه نشین است اینجا
غزل شمارهٔ ۴۸۳: خام ماندم ز می کهنه کشیدم تا دست
غزل شمارهٔ ۴۸۴: نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
غزل شمارهٔ ۴۸۵: آرزو چند به هر سوی کشاند ما را
غزل شمارهٔ ۴۸۶: می شود راز دل از جبهه نمایان ما را
غزل شمارهٔ ۴۸۷: گریه سوختگان اشک کباب است ترا
غزل شمارهٔ ۴۸۸: دست شستن ز بقا آب حیات است ترا
غزل شمارهٔ ۴۸۹: چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۰: خون ما گر سبب چهره آل است ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۱: ای که از عالم معنی خبری نیست ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۲: حسن اگر جلوه دهد بر سر بازار ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۳: کیست گردن ننهد دام جهانگیر ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۴: طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۵: نه به چشم و دل تنها نگرانیم ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۶: باغبان در نگشوده است گلستان ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۷: گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۸: نمک خال بود داغ تمنای ترا
غزل شمارهٔ ۴۹۹: گل ازان زود به بازار رساند خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۰: هر که چون شیشه به پیمانه رساند خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۱: در سفر زود خجالت کشد از دعوی خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۲: حسن کی در دل چون سنگ نماید خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۳: راه خوابیده رسانید به منزل خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۴: چشم بگشا، سبک از خواب گران کن خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۵: ما که در خم ننمودیم فلاطون خود را
غزل شمارهٔ ۵۰۶: نیست اندیشه ای از زخم زبان سرکش را
غزل شمارهٔ ۵۰۷: از نظر کرد نهان خط رخ آن مهوش را
غزل شمارهٔ ۵۰۸: تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را
غزل شمارهٔ ۵۰۹: شانه گر باز کند زلف گرهگیرش را
غزل شمارهٔ ۵۱۰: سخن آن است که از جای درآرد دل را
غزل شمارهٔ ۵۱۱: عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را
غزل شمارهٔ ۵۱۲: فقر بی قدر کند سلطنت عالم را
غزل شمارهٔ ۵۱۳: وحشتی داده ز اوضاع جهان دست مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۴: تلخی عالم ناساز شراب است مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۵: هر نفس تازه گلی زیب کنارست مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۶: نفس سوخته روشنگر جان است مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۷: نوخطی سلسله جنبان جنون است مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۸: دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا
غزل شمارهٔ ۵۱۹: گل داغ است اگر تاج زری هست مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۰: چون خم از کوی مغان پای سفر نیست مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۱: دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۲: رنگی از لاله عذاران جهان نیست مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۳: در بیابان طلب، راهبری نیست مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۴: چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۵: آن که سوز جگر و دیده تر داد مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۶: آنچنان عشق تو بدخوی برآورد مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۷: نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۸: سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
غزل شمارهٔ ۵۲۹: نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۰: عزلت از عالم دلگیر برآورد مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۱: می کند وقت خوش از عمر برومند مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۲: تا دل از روی تو شد مطلع انوار مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۳: برسانید به خاک قدم یار مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۴: از گلستان نشود غنچه دل باز مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۵: می کند گرم طلب شعله آواز مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۶: چون می کهنه چه شد گر نبود جوش مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۷: هوش نگذاشت به سر آن لب می نوش مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۸: دل سیه شد ز سیه خانه افلاک مرا
غزل شمارهٔ ۵۳۹: آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا
غزل شمارهٔ ۵۴۰: می پرد چشم به خال لب جانانه مرا
غزل شمارهٔ ۵۴۱: وصل و هجرست یکی چشم و دل حیران را
غزل شمارهٔ ۵۴۲: تازه دارد دل من خار و خس مژگان را
غزل شمارهٔ ۵۴۳: مژه مانع نشود اشک سبک جولان را
غزل شمارهٔ ۵۴۴: میزبانی که ز جان سیر کند مهمان را
غزل شمارهٔ ۵۴۵: شد ز زنجیر فزون شور جنون مجنون را
غزل شمارهٔ ۵۴۶: نیست آسودگی از سیر و سفر مجنون را
غزل شمارهٔ ۵۴۷: تندی خوی ضرورست سخن آیین را
غزل شمارهٔ ۵۴۸: گل به صد دیده شبنم نگران است او را
غزل شمارهٔ ۵۴۹: غم مردن نبود جان غم اندوخته را
غزل شمارهٔ ۵۵۰: گر به گلزار بری آن رخ افروخته را
غزل شمارهٔ ۵۵۱: گریه بسیار بود نو به وجود آمده را
غزل شمارهٔ ۵۵۲: صلح در پرده بود یار به جنگ آمده را
غزل شمارهٔ ۵۵۳: شوق اگر قافله سالار شود قافله را
غزل شمارهٔ ۵۵۴: نشد از روی تو سیراب نظر آینه را
غزل شمارهٔ ۵۵۵: چند بر کوردلان جلوه دهم معنی را
غزل شمارهٔ ۵۵۶: لب میگون تو خمار کند تقوی را
غزل شمارهٔ ۵۵۷: گریه از دل نبرد کلفت روحانی را
غزل شمارهٔ ۵۵۸: خوش کن از لاله رخان زلف پریشانی را
غزل شمارهٔ ۵۵۹: تا به کی در ته زنگار بود خنجر ما
غزل شمارهٔ ۵۶۰: هست پیوسته به دریای کرم گوهر ما
غزل شمارهٔ ۵۶۱: حلقه هر در باغی نشود دیده ما
غزل شمارهٔ ۵۶۲: گر چه از درد خزانی شده رخساره ما
غزل شمارهٔ ۵۶۳: تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۴: هست چون تاک پر از باده رگ و ریشه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۵: آب حیوان زند آب در میخانه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۶: سیل را گنج شمارد دل ویرانه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۷: روشن است از دل بی کینه ما سینه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۸: گرد اندوه پذیرد ز طرب سینه ما
غزل شمارهٔ ۵۶۹: مشرق مهر بود سینه بی کینه ما
غزل شمارهٔ ۵۷۰: چرخ پر گوهر شب تاب شد از گریه ما
غزل شمارهٔ ۵۷۱: از بساط فلک آن سوی بود بازی ما
غزل شمارهٔ ۵۷۲: علم نصرت ما آه سحرگاهی ما
غزل شمارهٔ ۵۷۳: دل نگردید شب وصل تهی از گله ها
غزل شمارهٔ ۵۷۴: کمال حسن کجا، دیده پر آب کجا
غزل شمارهٔ ۵۷۵: به مجلسی که کشی از نقاب بند آنجا
غزل شمارهٔ ۵۷۶: به محفل تو که خاموش بود سپند آنجا
غزل شمارهٔ ۵۷۷: نگاه دار سر رشته حساب اینجا
غزل شمارهٔ ۵۷۸: رسیدگی ز مطالب گذشتن است اینجا
غزل شمارهٔ ۵۷۹: به تیغ کج نشود راست هیچ کار اینجا
غزل شمارهٔ ۵۸۰: خوش آن که از دو جهان گشت بی نیاز اینجا
غزل شمارهٔ ۵۸۱: عیار حسن ز صاحب نظر شود پیدا
غزل شمارهٔ ۵۸۲: عجب که یک دل خوش در جهان شود پیدا
غزل شمارهٔ ۵۸۳: چه می کنند حریفان عشق صهبا را
غزل شمارهٔ ۵۸۴: فکنده ایم به امروز کار فردا را
غزل شمارهٔ ۵۸۵: چه نسبت است به گردنکشی مدارا را
غزل شمارهٔ ۵۸۶: کجا نظر به گل و یاسمن بود ما را
غزل شمارهٔ ۵۸۷: به شاهراه توکل بود سفر ما را
غزل شمارهٔ ۵۸۸: نداد عشق گریبان به دست کس ما را
غزل شمارهٔ ۵۸۹: مبین ز موج تهیدست خوار دریا را
غزل شمارهٔ ۵۹۰: مبر به جای اطاعت به کار طاعت را
غزل شمارهٔ ۵۹۱: چه حاجت است به افسانه خواب غفلت را
غزل شمارهٔ ۵۹۲: مده به چشم و دل خویش راه، غفلت را
غزل شمارهٔ ۵۹۳: چنین که عقل کشیده است زیر بند ترا
غزل شمارهٔ ۵۹۴: ز دوزخ است چه پروا نیازمند ترا
غزل شمارهٔ ۵۹۵: به صید شیر نر ای بی جگر چه کار ترا
غزل شمارهٔ ۵۹۶: اگر به بندگی ارشاد می کنیم ترا
غزل شمارهٔ ۵۹۷: خمار می نکند زرد ارغوان ترا
غزل شمارهٔ ۵۹۸: مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را
غزل شمارهٔ ۵۹۹: چه غم ز آه من آن خط روح پرور را
غزل شمارهٔ ۶۰۰: ز درد و داغ چه پرواست دردپرور را
غزل شمارهٔ ۶۰۱: شکیب نیست ز معشوق، عشق سرکش را
غزل شمارهٔ ۶۰۲: ز آه سرد چه پرواست حسن سرکش را
غزل شمارهٔ ۶۰۳: عرق به چهره نشسته است آن پریوش را
غزل شمارهٔ ۶۰۴: ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را
غزل شمارهٔ ۶۰۵: گذاشتیم به اغیار زلف پر خم را
غزل شمارهٔ ۶۰۶: مکن به غنچه گره نوبهار عالم را
غزل شمارهٔ ۶۰۷: گداخت دیدن آن روی بی نقاب مرا
غزل شمارهٔ ۶۰۸: به خنده ای بنواز این دل خراب مرا
غزل شمارهٔ ۶۰۹: چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۰: ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۱: گرفتگی دل از چشم روشن است مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۲: ز عشق، سینه پر داغ گلشنی است مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۳: به اعتبار جهان هیچ کار نیست مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۴: اگر چه حوصله وصل یار نیست مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۵: همان کسی که به دست کرم سرشت مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۶: چو برگ بر سر حاصل نمی توان لرزید
غزل شمارهٔ ۶۱۷: اگر چه عشق به ظاهر خراب کرد مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۸: زبان هر هرزه درایی به جان رساند مرا
غزل شمارهٔ ۶۱۹: ز درد و داغ محبت سرشته اند مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۰: ارگ چه سیل فنا برد هر چه بود مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۱: شد از رکاب تو پیدا هلال عید مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۲: ز خود برآمده ام، با سفر چه کار مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۳: نمی توان ز سخن ساختن خموش مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۴: کنند تازه خطان مشکسود داغ مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۵: کجا به دام کشد سایه نهال مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۶: چه احتیاج دلیل است در رحیل مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۷: ز خامشی دل روشن شود سیاه مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۸: نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا
غزل شمارهٔ ۶۲۹: به خاک و خون نکشد خصمی زمانه مرا
غزل شمارهٔ ۶۳۰: شکست نقش مرادست بوریای مرا
غزل شمارهٔ ۶۳۱: به هر که هر چه ضرورست داده اند آن را
غزل شمارهٔ ۶۳۲: احاطه کرد خط آن آفتاب تابان را
غزل شمارهٔ ۶۳۳: بهار شد که ببندند در گلستان را
غزل شمارهٔ ۶۳۴: لبت به خون جگر شسته روی مرجان را
غزل شمارهٔ ۶۳۵: ببین به دور لبش خط عنبرافشان را
غزل شمارهٔ ۶۳۶: بود به حفظ خدا دل قوی ضعیفان را
غزل شمارهٔ ۶۳۷: ز اشک گرم خطر نیست خار مژگان را
غزل شمارهٔ ۶۳۸: گرفت خط تو دلهای بی قراران را
غزل شمارهٔ ۶۳۹: گل است باده گلرنگ باده خواران را
غزل شمارهٔ ۶۴۰: چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را
غزل شمارهٔ ۶۴۱: ز کوه غم دل و دست گشاده را غم نیست
غزل شمارهٔ ۶۴۲: ز هوش برد چنان حیرت تو گلشن را
غزل شمارهٔ ۶۴۳: چه حاجت است به گلگونه، روی گلگون را
غزل شمارهٔ ۶۴۴: بس است تیغ تغافل من بلاجو را
غزل شمارهٔ ۶۴۵: ز داغ نیست محابا به درد ساخته را
غزل شمارهٔ ۶۴۶: ز حرف سرد چه پروا روان سوخته را
غزل شمارهٔ ۶۴۷: رساند ابر به جایی گهرفشانی را
غزل شمارهٔ ۶۴۸: دوام نیست چو ایام گل جوانی را
غزل شمارهٔ ۶۴۹: به کوی عشق مبر زاهد ریایی را
غزل شمارهٔ ۶۵۰: اگر به لاله شوی هم پیاله در صحرا
غزل شمارهٔ ۶۵۱: ازان دو سلسله عنبرین گره بگشا
غزل شمارهٔ ۶۵۲: چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما
غزل شمارهٔ ۶۵۳: رسیده است به آفاق صیت دولت ما
غزل شمارهٔ ۶۵۴: به هر ترنمی از جای می رود دل ما
غزل شمارهٔ ۶۵۵: شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما
غزل شمارهٔ ۶۵۶: چراغ راه ندارد به بزم روشن ما
غزل شمارهٔ ۶۵۷: ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما
غزل شمارهٔ ۶۵۸: ز عمر باج ستاند می دو ساله ما
غزل شمارهٔ ۶۵۹: حدیث خام مجویید در رساله ما
غزل شمارهٔ ۶۶۰: ز نوبهار شود چون شکفته لاله ما
غزل شمارهٔ ۶۶۱: ز هم نمی گسلد عیش جاودانه ما
غزل شمارهٔ ۶۶۲: رسیده است به معراج اوج پستی ما
غزل شمارهٔ ۶۶۳: شکست رنگ می از ترک میگساری ما
غزل شمارهٔ ۶۶۴: رسید صبر به فریاد بینوایی ما
غزل شمارهٔ ۶۶۵: هزار حیف که گل کرد بینوایی ما
غزل شمارهٔ ۶۶۶: مرا ز نشأه می ساخت کامیاب هوا
غزل شمارهٔ ۶۶۷: زهی به غمزه جانسوز برق مذهب ها
غزل شمارهٔ ۶۶۸: چنان که از نمک افزون شود جراحتها
غزل شمارهٔ ۶۶۹: به دور کاکل و زلف تو سنبلستان ها
غزل شمارهٔ ۶۷۰: شکوفه شور فکنده است در گلستان ها
غزل شمارهٔ ۶۷۱: اگر چه خوش نبود سیر بوستان تنها
غزل شمارهٔ ۶۷۲: غم حساب ندارم ز می پرستی ها
غزل شمارهٔ ۶۷۳: به خرج رفت حیاتم ز هرزه کوشی ها
غزل شمارهٔ ۶۷۴: زهی نقاب جمالت برهنه رویی ها
غزل شمارهٔ ۶۷۵: آن را که نیست وسعت مشرب درین سرا
غزل شمارهٔ ۶۷۶: آسان چسان شود ز وطن دیده ور جدا
غزل شمارهٔ ۶۷۷: بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا
غزل شمارهٔ ۶۷۸: چشمی که شد ز دیدن حسن آفرین جدا
غزل شمارهٔ ۶۷۹: می می کند خیال تنک ظرف آب را
غزل شمارهٔ ۶۸۰: روی تو غنچه ساخت گل آفتاب را
غزل شمارهٔ ۶۸۱: هر کس نکرده در گرو می کتاب را
غزل شمارهٔ ۶۸۲: می سوزد آرزو دل پراضطراب را
غزل شمارهٔ ۶۸۳: در ششدرست مهره اسیر جهات را
غزل شمارهٔ ۶۸۴: دلکوب نیست حادثه دنیاپرست را
غزل شمارهٔ ۶۸۵: از دل بپرس نیک و بد هر سرشت را
غزل شمارهٔ ۶۸۶: فصل بهار کرد مصور بهشت را
غزل شمارهٔ ۶۸۷: می فارغ از جهان مکرر کند ترا
غزل شمارهٔ ۶۸۸: سرگشته چند فکر پریشان کند ترا
غزل شمارهٔ ۶۸۹: بی آب ساخت خط، لب جان پرور ترا
غزل شمارهٔ ۶۹۰: هم ناله رباب نباشد کسی چرا
غزل شمارهٔ ۶۹۱: در جوش گل شراب ننوشد کسی چرا
غزل شمارهٔ ۶۹۲: ترجیح می دهد به پدر اوستاد را
غزل شمارهٔ ۶۹۳: قید عیال، پست کند رای مرد را
غزل شمارهٔ ۶۹۴: بادام تلخ نیست سزاوار قند را
غزل شمارهٔ ۶۹۵: خط تلخ ساخت آن دهن همچو قند را
غزل شمارهٔ ۶۹۶: عشق است غمگسار دل دردمند را
غزل شمارهٔ ۶۹۷: افسردگی است چاره دل دردمند را
غزل شمارهٔ ۶۹۸: وادید کرده است به من تلخ، دید را
غزل شمارهٔ ۶۹۹: یک بار بی خبر به شبستان من درآ
غزل شمارهٔ ۷۰۰: روی تو سوخته است دل لاله زار را
غزل شمارهٔ ۷۰۱: دیوانه کرد سبزه خطت بهار را
غزل شمارهٔ ۷۰۲: دریاب صبح فیض نسیم بهار را
غزل شمارهٔ ۷۰۳: در آتش است نعل، نسیم بهار را
غزل شمارهٔ ۷۰۴: از شرم، حرص دلبری افزود ناز را
غزل شمارهٔ ۷۰۵: مستی ز خط زیاده شد آن دلنواز را
غزل شمارهٔ ۷۰۶: دانسته ام غرور خریدار خویش را
غزل شمارهٔ ۷۰۷: از کینه پاک کن دل افگار خویش را
غزل شمارهٔ ۷۰۸: کوتاه ساز رشته آمال خویش را
غزل شمارهٔ ۷۰۹: پوشیده گر به زلف کنی روی خویش را
غزل شمارهٔ ۷۱۰: حاجت به خون گرم جگر نیست داغ را
غزل شمارهٔ ۷۱۱: پیوسته دل سیاه بود خلق تنگ را
غزل شمارهٔ ۷۱۲: تیغ زبان لاف نباشد کمال را
غزل شمارهٔ ۷۱۳: هست از زوال نعل در آتش کمال را
غزل شمارهٔ ۷۱۴: نتوان به خواب کرد مسخر خیال را
غزل شمارهٔ ۷۱۵: در کوی عشق ره نبود جبرئیل را
غزل شمارهٔ ۷۱۶: عارف متابعت نکند قال و قیل را
غزل شمارهٔ ۷۱۷: در گردش آورید می لعل فام را
غزل شمارهٔ ۷۱۸: پیچیده است دست تو دست کلیم را
غزل شمارهٔ ۷۱۹: شد استخوان ز دور فلک توتیا مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۰: غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۱: می در پیاله خون جگر می شود مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۲: سودا به کوه و دشت صلا می دهد مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۳: از آفتاب عشق نگردید رنگ من
غزل شمارهٔ ۷۲۴: ابروی او نرفت ز مد نظر مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۵: پیچیده درد هجر تو بر یکدگر مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۶: از گرد خط، فزود محبت به دل مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۷: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۸: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا
غزل شمارهٔ ۷۲۹: افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا
غزل شمارهٔ ۷۳۰: گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
غزل شمارهٔ ۷۳۱: از کار رفته دست چو دست سبو مرا
غزل شمارهٔ ۷۳۲: سرگشته ساخت خال دلارای او مرا
غزل شمارهٔ ۷۳۳: از باده چون کند عرق آلود ماه را
غزل شمارهٔ ۷۳۴: رویت ز هاله حلقه کند نام ماه را
غزل شمارهٔ ۷۳۵: طاعت کند سرشک ندامت گناه را
غزل شمارهٔ ۷۳۶: رفتم ز راه دل خس و خار گناه را
غزل شمارهٔ ۷۳۷: مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را
غزل شمارهٔ ۷۳۸: با زلف کار نیست رخ یار دیده را
غزل شمارهٔ ۷۳۹: طاقت کجاست روی عرقناک دیده را
غزل شمارهٔ ۷۴۰: خال لب تو راهنمایی است بوسه را
غزل شمارهٔ ۷۴۱: گیرم چگونه زان بت طناز بوسه را
غزل شمارهٔ ۷۴۲: دل خود به خود شکسته شود عشق پیشه را
غزل شمارهٔ ۷۴۳: دایم ز نازکی است دل افگار شیشه را
غزل شمارهٔ ۷۴۴: مگذار بر زمین دل شبها پیاله را
غزل شمارهٔ ۷۴۵: دادم ز شور عشق به سیلاب خانه را
غزل شمارهٔ ۷۴۶: از خصم کجروست چه غم راست خانه را
غزل شمارهٔ ۷۴۷: افتادگی برآورد از خاک دانه را
غزل شمارهٔ ۷۴۸: پروای مرگ نیست گدای برهنه را
غزل شمارهٔ ۷۴۹: روشن ز داغ های نهان ساز سینه را
غزل شمارهٔ ۷۵۰: بشنو ز من ترانه غیرت فزای را
غزل شمارهٔ ۷۵۱: چون پای خم به دست فتادت کمر گشا
غزل شمارهٔ ۷۵۲: شد بی صفا ز خاک سیه کاسه آب ما
غزل شمارهٔ ۷۵۳: چون شعله سر مکش ز دل سینه تاب ما
غزل شمارهٔ ۷۵۴: آماده است از دل پر خون شراب ما
غزل شمارهٔ ۷۵۵: از نان و آب نیست بقا و ثبات ما
غزل شمارهٔ ۷۵۶: در داغ غوطه خورد دل غم سرشت ما
غزل شمارهٔ ۷۵۷: ای جبهه تو آینه سرنوشت ما
غزل شمارهٔ ۷۵۸: بیگانگی شده است ز عالم مراد ما
غزل شمارهٔ ۷۵۹: یاقوت کهربا شود از آه سرد ما
غزل شمارهٔ ۷۶۰: چون نی ز ناله نیست تهی بندبند ما
غزل شمارهٔ ۷۶۱: دود از نهاد خلق برآرد گزند ما
غزل شمارهٔ ۷۶۲: داغ است لاله زار دل دردمند ما
غزل شمارهٔ ۷۶۳: عالم ختن شد از قلم مشکسود ما
غزل شمارهٔ ۷۶۴: دایم شکفته است دل داغدار ما
غزل شمارهٔ ۷۶۵: منگر به چشم کم به دل داغدار ما
غزل شمارهٔ ۷۶۶: آمیخته است مستی ما با خمار ما
غزل شمارهٔ ۷۶۷: با اختیار حق چه بود اختیار ما
غزل شمارهٔ ۷۶۸: دوری ز خلق، باغ و بهارست پیش ما
غزل شمارهٔ ۷۶۹: برق جلال، عین جمال است پیش ما
غزل شمارهٔ ۷۷۰: آشفتگی ز عقل پذیرد دماغ ما
غزل شمارهٔ ۷۷۱: در سیر و دور می گذرد ماه و سال ما
غزل شمارهٔ ۷۷۲: دست فلک کبود شد از گوشمال ما
غزل شمارهٔ ۷۷۳: هرگز تهی ز خون جگر نیست جام ما
غزل شمارهٔ ۷۷۴: دل از خدا به صنع خدا بسته ایم ما
غزل شمارهٔ ۷۷۵: دل از قضا به دست رضا داده ایم ما
غزل شمارهٔ ۷۷۶: خون در دل هوا و هوس کرده ایم ما
غزل شمارهٔ ۷۷۷: روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر
غزل شمارهٔ ۷۷۸: عمری است حلقه در میخانه ایم ما
غزل شمارهٔ ۷۷۹: خجلت ز عشق پاک گهر می بریم ما
غزل شمارهٔ ۷۸۰: دل را ز قید جسم رها می کنیم ما
غزل شمارهٔ ۷۸۱: دایم ز خود سفر چو شرر می کنیم ما
غزل شمارهٔ ۷۸۲: از گریه خاک دام چمن می کنیم ما
غزل شمارهٔ ۷۸۳: تا چند نقشبند تمنا شویم ما
غزل شمارهٔ ۷۸۴: رنگین تر از حناست بهار و خزان ما
غزل شمارهٔ ۷۸۵: لرزید بس که دل به تن ناتوان ما
غزل شمارهٔ ۷۸۶: روشن چسان شود به تو سوز نهان ما
غزل شمارهٔ ۷۸۷: بر رو چو برگ گل ندویده است خون ما
غزل شمارهٔ ۷۸۸: از بس سترد گرد ملال از جبین ما
غزل شمارهٔ ۷۸۹: رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما
غزل شمارهٔ ۷۹۰: صبح جهان بود نفس غم زدای ما
غزل شمارهٔ ۷۹۱: رزق ملایک است نوای رسای ما
غزل شمارهٔ ۷۹۲: آمد خزان و تر نشد از می گلوی ما
غزل شمارهٔ ۷۹۳: دستی که شد به گردش پیمانه آشنا
غزل شمارهٔ ۷۹۴: افکنده اند در جگر سنگ رخنه ها
غزل شمارهٔ ۷۹۵: وقت است جوش باده زند لاله زارها
غزل شمارهٔ ۷۹۶: ای روشن از فروغ تو چشم چراغ ها
غزل شمارهٔ ۷۹۷: نتوان به بی مثال رسید از مثال ها
غزل شمارهٔ ۷۹۸: در آتشم ز دیده شوخ ستاره ها
غزل شمارهٔ ۷۹۹: وقت است سربرآورد از خاک، لاله ها
غزل شمارهٔ ۸۰۰: از دست و تیغ عشق فگارند لاله ها
غزل شمارهٔ ۸۰۱: گر صافدلی هست شراب است در اینجا
غزل شمارهٔ ۸۰۲: در زلف مده راه دگر باد صبا را
غزل شمارهٔ ۸۰۳: از خویش برآورد تمنای تو ما را
غزل شمارهٔ ۸۰۴: اندیشه ز طوفان نبود دیده تر را
غزل شمارهٔ ۸۰۵: از بدگهری می شکند گوهر رز را
غزل شمارهٔ ۸۰۶: از زخم زبان نیست گزیر اهل رقم را
غزل شمارهٔ ۸۰۷: تا سوخت به داغ تو محبت جگرم را
غزل شمارهٔ ۸۰۸: از خلق خبر نیست ز خود بی خبران را
غزل شمارهٔ ۸۰۹: استاد چه حاجت بود آن سرو روان را
غزل شمارهٔ ۸۱۰: گمراه کند غفلت من راهبران را
غزل شمارهٔ ۸۱۱: ما نبض شناس رگ جانیم جهان را
غزل شمارهٔ ۸۱۲: دلگیر کند غنچه من صبح وطن را
غزل شمارهٔ ۸۱۳: تسکین ندهد خوردن می سوز درون را
غزل شمارهٔ ۸۱۴: نه کفر شناسد دل حیران و نه دین را
غزل شمارهٔ ۸۱۵: گلگونه چه حاجت بود آن روی نکو را
غزل شمارهٔ ۸۱۶: فانوس حجاب است چراغ سحری را
غزل شمارهٔ ۸۱۷: بر چرخ محیط است فروغ نظر ما
غزل شمارهٔ ۸۱۸: بی برگی ما برگ نشاط است چمن را
غزل شمارهٔ ۸۱۹: در قلزم می همچو حباب است دل ما
غزل شمارهٔ ۸۲۰: درمانده این جسم نزارست دل ما
غزل شمارهٔ ۸۲۱: کوشش نبرد راه به مأوای دل ما
غزل شمارهٔ ۸۲۲: از خون جگر رنگ پذیرد سخن ما
غزل شمارهٔ ۸۲۳: خوابیده تر از راه بود راحله ما
غزل شمارهٔ ۸۲۴: فریاد نخیزد ز دل پر گله ما
غزل شمارهٔ ۸۲۵: ای خانه زنبور ز فکر تو جگرها
غزل شمارهٔ ۸۲۶: کم نیست جگرداری پیران ز جوانها
غزل شمارهٔ ۸۲۷: ای خار و خس بحر ثنای تو سخن ها
غزل شمارهٔ ۸۲۸: آن کس که داد پیوند با کاه کهربا را
غزل شمارهٔ ۸۲۹: از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را
غزل شمارهٔ ۸۳۰: چشم همیشه مستت خمار کرد ما را
غزل شمارهٔ ۸۳۱: بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را
غزل شمارهٔ ۸۳۲: بسته است چشم روشن از سیر، بال ما را
غزل شمارهٔ ۸۳۳: از آه روز گردان شبهای تار خود را
غزل شمارهٔ ۸۳۴: وحشت بود ز مردم از خویش بی خبر را
غزل شمارهٔ ۸۳۵: از بیخودی نمانده است پروای جسم، جان را
غزل شمارهٔ ۸۳۶: برق سبک عنان را پروای خار و خس نیست
غزل شمارهٔ ۸۳۷: زهی به ساعد سیمین شکوفه ید بیضا
غزل شمارهٔ ۸۳۸: ز موج خویش بود تازیانه ریگ روان را
غزل شمارهٔ ۸۳۹: ز راستی نبود خجلتی گشاده جبین را
غزل شمارهٔ ۸۴۰: ز جوش عشق شود با قوام، شیره جانها
غزل شمارهٔ ۸۴۱: اندیشه نبود عشق را از موجه شمشیرها
غزل شمارهٔ ۸۴۲: دارند اگر سر رشته ای در کف به ظاهر چنگ ها
غزل شمارهٔ ۸۴۳: ای دفتر حسن ترا فهرست خط و خال ها
غزل شمارهٔ ۸۴۴: به دوش توکل منه بار خود را
غزل شمارهٔ ۸۴۵: منه بر دل زار بار جهان را
غزل شمارهٔ ۸۴۶: فروغی است یکرنگی از گوهر ما
غزل شمارهٔ ۸۴۷: بیخودی رفتن است دلها را
غزل شمارهٔ ۸۴۸: به ادب نوش، جام دولت را
غزل شمارهٔ ۸۴۹: دل زهر نقش گشته ساده مرا
غزل شمارهٔ ۸۵۰: شانه زند چو کلک من طره مشکفام را
غزل شمارهٔ ۸۵۱: ای ز تو شور در جگر کلک شکر نوای را
غزل شمارهٔ ۸۵۲: ای فکر تو نقشبند جانها
غزل شمارهٔ ۸۵۳: ای حسن تو برق خانمانها
غزل شمارهٔ ۸۵۴: غم آتشین عذاران نه چنان برشت ما را
غزل شمارهٔ ۸۵۵: دید ز خون دلم لاله ستان خاک را
غزل شمارهٔ ۸۵۶: نیست غم نان و آب، گوشه نشین را
غزل شمارهٔ ۸۵۷: هر که با ما می کند بیگانگی
غزل شمارهٔ ۸۵۸: پیوسته خورد دل خون از بی غمی جان ها
غزل شمارهٔ ۸۵۹: باده روشن کز او شد دیده ساغر پر آب
غزل شمارهٔ ۸۶۰: از لطافت بس که دارد چهره او آب و تاب
غزل شمارهٔ ۸۶۱: از تهیدستی است در مغز چنار این پیچ و تاب
غزل شمارهٔ ۸۶۲: حسن آن لبهای میگون بیش گردد در عتاب
غزل شمارهٔ ۸۶۳: صبح روشن شد، بده ساقی می چون آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۶۴: می نماید چشم شوخ از پرده شرم و حجاب
غزل شمارهٔ ۸۶۵: بس که افکنده است پیری در وجودم انقلاب
غزل شمارهٔ ۸۶۶: گر چه با هر موجه ای دام دگر می دارد آب
غزل شمارهٔ ۸۶۷: دست و پا گم می کند موج سبک لنگر در آب
غزل شمارهٔ ۸۶۸: سوز عاشق کم نگردد از فرو رفتن در آب
غزل شمارهٔ ۸۶۹: موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب
غزل شمارهٔ ۸۷۰: نیست بحر پاک گوهر را خصومت با حباب
غزل شمارهٔ ۸۷۱: در محیط عشق باشد از سر پر خون حباب
غزل شمارهٔ ۸۷۲: گر به ظاهر بادپیماییم ما همچون حباب
غزل شمارهٔ ۸۷۳: بس که از رخسار او در پیچ و تاب است آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۴: گر چه ذراتند یکسر میهمان آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۵: در شب وصل تو می لرزد دل چون آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۶: از شفق هر چند شوید چهره در خون آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۷: اوست روشندل که با چندین زبان چون آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۸: از شفق هر صبح سازد چهره خونین آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۷۹: چون چراغ روز، با آن روشنایی آفتاب
غزل شمارهٔ ۸۸۰: در هوای ابر لازم نیست در مینا شراب
غزل شمارهٔ ۸۸۱: کی سفیدی می تواند شد به چشم ما نقاب
غزل شمارهٔ ۸۸۲: چشم عاشق خاک کوی دلستان بیند به خواب
غزل شمارهٔ ۸۸۳: گر چه افکندم به روغن، نان خلق از خوی چرب
غزل شمارهٔ ۸۸۴: مد کوتاهی است صبح از دفتر احسان شب
غزل شمارهٔ ۸۸۵: بی قراران را ازان یکتای بی همتا طلب
غزل شمارهٔ ۸۸۶: پا منه زنهار بی اندیشه در جای غریب
غزل شمارهٔ ۸۸۷: مگر از خانه بیرون آمد آن گل بی حجاب امشب
غزل شمارهٔ ۸۸۸: بیا کز دوریت مژگان به چشمم سوزن است امشب
غزل شمارهٔ ۸۸۹: خانه از خویش تهی کن که ز نظاره آب
غزل شمارهٔ ۸۹۰: دیده از خط بدیع آب دهید ای احباب
غزل شمارهٔ ۸۹۱: نکند باده شب، سوختگان را سیراب
غزل شمارهٔ ۸۹۲: نه حبابم که شود زود ز جان سیر در آب
غزل شمارهٔ ۸۹۳: روز روشن گل و شمع شب تارست شراب
غزل شمارهٔ ۸۹۴: تو که بی پرده رخ خود ننمایی در خواب
غزل شمارهٔ ۸۹۵: به نگاهی دل خون گشته ما را دریاب
غزل شمارهٔ ۸۹۶: چهره نوخط آن تازه جوان را دریاب
غزل شمارهٔ ۸۹۷: بی خبر شو ز دو عالم، خبر یار طلب
غزل شمارهٔ ۸۹۸: دست کوته مکن از دامن احسان طلب
غزل شمارهٔ ۸۹۹: رو نگهداشتن از صاف ضمیران مطلب
غزل شمارهٔ ۹۰۰: ز خط رحیم نشد حسن یار با احباب
غزل شمارهٔ ۹۰۱: زهی ز عارض گلرنگ، خونی می ناب
غزل شمارهٔ ۹۰۲: سبکسری که اسیر هواست همچو حباب
غزل شمارهٔ ۹۰۳: هوا چکیده نورست در شب مهتاب
غزل شمارهٔ ۹۰۴: بهشت بر مژه تصویر می کند مهتاب
غزل شمارهٔ ۹۰۵: مریز آب رخ خود مگر برای شراب
غزل شمارهٔ ۹۰۶: ز بس به می شدم آلوده چون سبوی شراب
غزل شمارهٔ ۹۰۷: بهار نغمه تر ساز می کند سیلاب
غزل شمارهٔ ۹۰۸: ندیده چشم چنین آهوی ختا در خواب
غزل شمارهٔ ۹۰۹: غضب ستیزه گر و عقل قهرمان در خواب
غزل شمارهٔ ۹۱۰: عرق فشانی آن گلعذار را دریاب
غزل شمارهٔ ۹۱۱: درون گنبد گردون فتنه بار مخسب
غزل شمارهٔ ۹۱۲: آمد سحر به خانه من یار، بی حجاب
غزل شمارهٔ ۹۱۳: از اشک بلبل است رگ تلخی گلاب
غزل شمارهٔ ۹۱۴: ای خوشه چین سنبل زلف تو مشک ناب
غزل شمارهٔ ۹۱۵: تا گل ز عکس عارض او چیده است آب
غزل شمارهٔ ۹۱۶: جای صدف بود ز گرانی زمین در آب
غزل شمارهٔ ۹۱۷: از چشم نیم مست تو با یک جهان شراب
غزل شمارهٔ ۹۱۸: صبح گشاده روی بود در حجاب شب
غزل شمارهٔ ۹۱۹: بردار دل ز عالم خاکی، صفا طلب
غزل شمارهٔ ۹۲۰: آیینه شو وصال پری طلعتان طلب
غزل شمارهٔ ۹۲۱: از لعل و گهر گرچه گرانسنگ شود آب
غزل شمارهٔ ۹۲۲: طی شود در یک نفس آغاز و انجام حیات
غزل شمارهٔ ۹۲۳: عالمی را روی شرم آلود او دیوانه ساخت
غزل شمارهٔ ۹۲۴: از چه و زندان برآمد هر که روح از تن شناخت
غزل شمارهٔ ۹۲۵: روی گرم مهر اگر ذرات عالم را نواخت
غزل شمارهٔ ۹۲۶: هر که را اینجا به سیلی آسمان خواهد نواخت
غزل شمارهٔ ۹۲۷: دست و پا بسیار زد تا عشق ما را پاک سوخت
غزل شمارهٔ ۹۲۸: آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ریخت
غزل شمارهٔ ۹۲۹: کوته اندیشی که گل در خوابگاه یار ریخت
غزل شمارهٔ ۹۳۰: باده تلخی که از بویش دل منصور ریخت
غزل شمارهٔ ۹۳۱: در علاج درد ما رنگ از رخ تدبیر ریخت
غزل شمارهٔ ۹۳۲: پیش ساقی هر که آب رو درین میخانه ریخت
غزل شمارهٔ ۹۳۳: چشم مخموری که ما را زهر در پیمانه ریخت
غزل شمارهٔ ۹۳۴: روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت
غزل شمارهٔ ۹۳۵: گر چه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست
غزل شمارهٔ ۹۳۶: هر که پیوندد به اهل حق ز مردان خداست
غزل شمارهٔ ۹۳۷: دیده های پاک را با حسن، کشتی آشناست
غزل شمارهٔ ۹۳۸: در غبار خط صفای آن پری طلعت بجاست
غزل شمارهٔ ۹۳۹: چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۰: شکر این آب و علف ضایع کنان یک دم بجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۱: تا به کی در پرده باشد نیک و بد، ساغر کجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۲: از دو عالم فارغم، آزاده ای چون من کجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۳: خشک شد کشت امیدم ابر احسانی کجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۴: روزگارم تیره شد خورشید سیمایی کجاست
غزل شمارهٔ ۹۴۵: از دل سخت بتان از ناله ای فریاد خاست
غزل شمارهٔ ۹۴۶: کی سری بردم به جیب خود که طوفان برنخاست
غزل شمارهٔ ۹۴۷: رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست
غزل شمارهٔ ۹۴۸: هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکینش سزاست
غزل شمارهٔ ۹۴۹: گر بسوزد ز آتش می شرم جانان مفت ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۰: از تهیدستی ز بی برگان خجالت کار ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۱: آنچه می دانند ماتم تن پرستان سور ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۲: دامن صحرای وحشت خاک دامنگیر ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۳: جام ما دریاکشان مهر لب خاموش ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۴: روی مطلب در نقاب یأس از ابرام ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۵: کوثر بیداربختی دیده گریان ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۶: در پریشان خاطری جمعیت مجنون ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۷: خاکساری برگ عیش خاطر آگاه ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۸: صیقل آیینه ما گوشه ابروی ماست
غزل شمارهٔ ۹۵۹: لنگر از صاحبدلان، شوخی ز خوبان خوشنماست
غزل شمارهٔ ۹۶۰: درد بی درمان پیری منتهای دردهاست
غزل شمارهٔ ۹۶۱: خال یا در گوشه چشم است یا کنج لب است
غزل شمارهٔ ۹۶۲: من به دوزخ می روم، زاهد اگر در جنت است
غزل شمارهٔ ۹۶۳: اهل معنی را تماشا مانع جمعیت است
غزل شمارهٔ ۹۶۴: حیرت شبنم درین گلزار عین حکمت است
غزل شمارهٔ ۹۶۵: هر که را دیدیم در عالم گرفتار خودست
غزل شمارهٔ ۹۶۶: دوربین خونین جگر از نظم احوال خودست
غزل شمارهٔ ۹۶۷: رزق ما روشندلان چون مه ز پهلوی خودست
غزل شمارهٔ ۹۶۸: حفظ دولت در پریشان کردن سیم و زرست
غزل شمارهٔ ۹۶۹: نعمت الوان دنیا مایه دردسرست
غزل شمارهٔ ۹۷۰: عاشق پروانه مشرب را چه پروای سرست
غزل شمارهٔ ۹۷۱: در شب مهتاب می را آب و تاب دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۷۲: دل چنین زار و نزار از اختر بد گوهرست
غزل شمارهٔ ۹۷۳: عشرت روی زمین در چرب نرمی مضمرست
غزل شمارهٔ ۹۷۴: روز ما با شب یکی زان آفتاب انورست
غزل شمارهٔ ۹۷۵: جای غم خالی بود تا ساغر از صهبا پرست
غزل شمارهٔ ۹۷۶: گوش تا گوش زمین از گفتگوی من پرست
غزل شمارهٔ ۹۷۷: عیب نادان در زمان خامشی گویاترست
غزل شمارهٔ ۹۷۸: از نظرها درد و داغ عشق پنهان خوشترست
غزل شمارهٔ ۹۷۹: عکس ساقی در شراب ناب دیدن خوشترست
غزل شمارهٔ ۹۸۰: از نسیم آن زلف مشک افشان سبک جولانترست
غزل شمارهٔ ۹۸۱: پیش ما دشنام جانان از شکر شیرین ترست
غزل شمارهٔ ۹۸۲: حلقه اطفال بهر اهل سودا بهترست
غزل شمارهٔ ۹۸۳: گوش بی دردان گران از خواب باشد بهتر است
غزل شمارهٔ ۹۸۴: در طریق عشق هر جا می گذاری پا، سرست
غزل شمارهٔ ۹۸۵: هر نقاب روی جانان را نقاب دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۸۶: صبح محشر آن پریرو را نقاب دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۸۷: در خم آن زلف دلها را سرود دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۸۸: حسن را با بی قراران گیر و دار دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۸۹: مهر را در چشم تنگ ذره نور دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۰: عرض نادادن کمال خود، کمال دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۱: هر نفس دولت طلبکار مقام دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۲: حسن بالادست را هر روزشان دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۳: هر نگاه حسرت عشاق آه دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۴: عشق را بی دست و پایی دست و پای دیگرست
غزل شمارهٔ ۹۹۵: ای نگه مشق شنا در چشم خونپالا بس است
غزل شمارهٔ ۹۹۶: نوخطی از تازه رویان جهان ما را بس است
غزل شمارهٔ ۹۹۷: خاکساری پشتبان ویرانه ما را بس است
غزل شمارهٔ ۹۹۸: تلخی عالم شراب خوشگوار ما بس است
غزل شمارهٔ ۹۹۹: چار دیوار قفس عشرت سرای ما بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۰: شاهد مستوری گل قطره شبنم بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۱: گوش گیران قفس را نکهت گلشن بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۲: باده مرد افکن من معنی روشن بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۳: مهر لب غماز را دامان پاک من بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۴: گر نباشد در نظر لیلی مرا هامون بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۵: مزد دست و تیغ قاتل چشم قربانی بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۶: گردش پرگار ما را حلقه مویی بس است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۷: گر چه در دفع کدورت هر نوایی دلکش است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۸: جان روشن را جهان در چشم بینا آتش است
غزل شمارهٔ ۱۰۰۹: پرده شرم و حیا را باده ناب آتش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۰: هر که چون پروانه بی باک، مست آتش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۱: شهپر پروانه ما را جلا در آتش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۲: با کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۳: گر نباشد حسن معنی، خط زیبا هم خوش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۴: از زمین آرامش و از آسمان جولان خوش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۵: عاجزی از عاشق، از معشوق طنازی خوش است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۶: هر که شد با درد قانع از مداوا فارغ است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۷: از پریشان خاطری دلهای حیران فارغ است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۸: شاخ گل را از سراپا چهره تنها نازک است
غزل شمارهٔ ۱۰۱۹: در دل هر کس بود درد طلب در منزل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۰: این ز همت خالی و آن از طبع پر می شود
غزل شمارهٔ ۱۰۲۱: صفحه رخسار تا ساده است فرد باطل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۲: نیست یک تن در جهان گویا، اگر گویا دل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۳: چشم خواب آلودگان در انتظار منزل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۴: سعی در تحصیل اسباب جهان بی حاصل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۵: با کمال قرب، از جانان دل ما غافل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۶: از بدن آزادی جانهای غافل مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۷: از تن خاکی به جد و جهد رستن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۸: پیش آن لب بر جگر دندان فشردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۲۹: جمع دل در عالم اسباب کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۰: خانه تن را به جان آباد کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۱: وقت خط پهلو تهی از یار کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۲: داستان شوق را تحریر کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۳: هرزه گو را خامش از تقریر کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۴: عندلیب مست را خاموش کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۵: با لب خاموش حفظ آه کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۶: دیدن روی تو ظلم است و ندیدن کردن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۷: خط به گرد عارض دلدار دیدن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۸: عشق را در پرده ناموس دیدن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۳۹: خط به گرد آن لب چون نوش دیدن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۰: باده بی لعل لب دلبر کشیدن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۱: از خسیسان منت احسان کشیدن مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۲: توبه از می در بهار نوجوانی مشکل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۳: هر چه امروزست بار خاطرت فردا گل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۴: سینه ام از داغ رنگارنگ صحرای گل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۵: حسن عالمسوز ماه من دو بالای گل است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۶: زهر در ساغر مرا از سیر ماه و انجم است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۷: ریشه ما در زمین خاکساری محکم است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۸: نیست مردم هر که را نقش و نگار مردم است
غزل شمارهٔ ۱۰۴۹: در حریم سینه عشاق، غم نامحرم است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۰: در فشار دل، سر دست نگارین ظالم است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۱: جان غافل را سفر در چار دیوار تن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۲: هستی دنیای فانی انتظار مردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۳: حاصل شمشیر برق از کشت ما خون خوردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۴: در تعلق کوه آهن در شمار سوزن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۵: اتفاق دوستان با هم دعای جوشن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۶: مجلس امشب از فروغ لاله رویان روشن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۷: از عزیزان دیده پوشیده من روشن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۸: تن چون شد از زخم جوهردار، حصن آهن است
غزل شمارهٔ ۱۰۵۹: مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۰: در بیابانی که خارش تشنه خون خوردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۱: وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۲: حق پرستی، قطره را در کار دریا کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۳: بی سؤال احسان به درویشان سخاوت کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۴: جان نثار یار کردن خاک را زر کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۵: عقل، اجزای وجود خویش باطل کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۶: خنده دزدیدن به دل گل در گریبان کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۷: نامرادی زندگی بر خویش آسان کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۸: تندخویی با خلایق، مهر را کین کردن است
غزل شمارهٔ ۱۰۶۹: سر گران از دل گذشتن، صید را خواباندن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۰: خنده رویی میهمان را گل به جیب افشاندن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۱: بیخودی دامن به جسم خاکسار افشاندن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۲: خرقه آزادگان چشم از جهان پوشیدن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۳: دیده شبنم گر از روی گلستان روشن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۴: چشم من از گریه مستانه من روشن است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۵: دل چو کشتی، جان روشن عالم آب من است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۶: شبچراغ اهل معنی چشم بیدار من است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۷: لطف او با دیگران ناز و عتابش بر من است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۸: هر چه دارد در خم سربسته گردون از من است
غزل شمارهٔ ۱۰۷۹: نوبهار آیینه طبع سخنساز من است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۰: کاسه سر را خطر از مغز پر جوش من است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۱: آبروی حسن از مژگان نمناک من است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۲: کعبه عشقم، بلا ریگ بیابان من است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۳: خاکساری تا دلیل جان آگاه من است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۴: عالم مکار با ارباب عقبی دشمن است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۵: با حجاب جسم خاکی جان روشن دشمن است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۶: مردم بیدرد را دل از شکستن ایمن است
غزل شمارهٔ ۱۰۸۷: هر که چون بلبل درین گلشن اسیر رنگ و بوست
غزل شمارهٔ ۱۰۸۸: نازک اندامی که عالم تشنه آغوش اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۸۹: آن که چاک سینه ام از غمزه بیباک اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۰: آن که داغ لاله زار از روی آتشناک اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۱: دیده هر کس که حیران است در دنبال اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۲: افسر سر گرمی مهر از فروغ جام اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۳: نقطه خالش که نه پرگار سرگردان اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۴: خط عنبر بار گردی از بهار حسن اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۵: آفتاب آتشین رخسار، داغ حسن اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۶: چرخ را خون شفق در دل ز استغنای اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۷: زلف شب عنبر فشان از نکهت گیسوی اوست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۸: آتش افروز شکر شیرینی پیغام توست
غزل شمارهٔ ۱۰۹۹: گریه مستانه من از خمار چشم توست
غزل شمارهٔ ۱۱۰۰: کوه را پای ادب در دامن تمکین ازوست
غزل شمارهٔ ۱۱۰۱: تا ز رخ زلف آن بهشتی روی دور انداخته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۲: ناز تا اسباب دل بردن مهیا ساخته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۳: باز از معموره دلها فغان برخاسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۴: زلف گرد عارض او رشته گلدسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۵: جویبار شیشه با دریای خم پیوسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۶: تاک بالا دست من بیعت به طوبی بسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۷: هر که بست از گفتگو لب جنت دربسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۸: یار راه شکوه ام از چین ابرو بسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۰۹: از غبار جسم حایل ها به هم پیوسته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۰: هر که از داغ تو در دل لاله زاری داشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۱: سینه تنگی دو عالم درد و غم می داشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۲: دور باش از خط رخ دلدار هم می داشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۳: چهره روشن خط شبرنگ هم می داشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۴: هر که از تن پروری در کار کاهل گشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۵: چشم ما پوشیده از خواب پریشان گشته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۶: عالمی را از عمارت پای در گل رفته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۷: نامه از قاصد دل مغرور ما نگرفته است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۸: بی تزلزل نیست هرکس چون علم استاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۱۹: لعل نسبت با لب یاقوت او بیجاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۰: در بهاران بزم عیش میکشان آماده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۱: خاکساری در بلندی ها رسا افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۲: تا ز روی آتشین او نقاب افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۳: سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۴: سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۵: تا به فکر گوشوار آن سیمبر افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۶: ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۷: دل به دست آن نگار شوخ و شنگ افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۸: داغ می گلگل به طرف دامنم افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۲۹: تاب در ناف غزالان ختن افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۰: دست ما در بند چین آستین افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۱: روزگارم تیره و بختم سیاه افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۲: هر که عاشق نیست خون در پیکرش افسرده ست
غزل شمارهٔ ۱۱۳۳: از ته دل هر که روی خود به دنیا کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۴: نه همین آن سنگدل ما را فرامش کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۵: آن که بزم غیر را از خنده پر گل کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۶: داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۷: سر گران با عقل آن طرف کلاهم کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۸: خلق، دشوار جهان را بر من آسان کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۳۹: تا که را قسمت شهید سنگ طفلان کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۰: نه همین سرگشته ما را دور گردون کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۱: جلوه هر جا یار با پای نگارین کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۲: خضر را گر سبز آب زندگانی کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۳: کوته اندیشی که طاعات ریایی کرده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۴: کاو کاو منکران می آرد از چشمش برون
غزل شمارهٔ ۱۱۴۵: بوسه از لعلت قدح در چشمه کوثر زده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۶: از عرق تا چهره گلرنگ جانان تر شده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۷: از خط شبرنگ حسن یار صد چندان شده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۸: بر من از پیری سرای عاریت زندان شده است
غزل شمارهٔ ۱۱۴۹: شکر ما کوته زبان از کثرت احسان شده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۰: از شکوه عشق، میدان تنگ بر هامون شده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۱: ابر رحمت با دل و دست گهربار آمده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۲: بلبل رنگین نوایی بر سر کار آمده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۳: از جوانی داغ ها بر سینه ما مانده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۴: مردمی در طینت اهل جهان کم مانده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۵: سرکشی از قامت آن دلربا زیبنده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۶: خاکساری از بزرگان جهان زیبنده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۷: آن که ما سرگشته اوییم در دل بوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۸: تنگ خلقی شعله دوزخ سرشتی بوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۵۹: هر غباری گرده چابک سواری بوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۰: اشک ریز از مالش چرخ دغا آسوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۱: آسمان از شور دلهای کباب آسوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۲: از کواکب آسمان روی حجاب آلوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۳: دوستی های جهان با ریو و رنگ آلوده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۴: من نمی گویم ز گلزارت کسی گل چیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۵: مهربانی از میان خلق دامن چیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۶: در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۷: آن که بزم می پرستان را پریشان چیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۸: عطر آن گل پیرهن تا در هوا پیچیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۶۹: هر که چون جوهر ز تیغ یار سر پیچیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۰: شوکت حسن تو بلبل را زبان پیچیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۱: چهره اش خندان و خط مشکبو پیچیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۲: دل به سر رفته است تا آن نقش پا را دیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۳: هر نظر بازی که آن لبهای خندان دیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۴: بی قراری های جان را چشم تر پوشیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۵: رتبه آزادگی در بندگی پوشیده است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۶: رفتن گلزار کار مردم بیکاره است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۷: بحث با جاهل نه کارم مردم فرزانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۸: این که روزی بی تردد می رسد افسانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۷۹: بوسه گاه جان ما آخر لب پیمانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۰: گردش گردون به چشمم گردش پیمانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۱: هر که غافل را نصیحت می کند دیوانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۲: شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۳: شوق دل دیگر به آب تیغ مژگان تشنه است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۴: دل میان چار عنصر تن به سختی داده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۵: بی غبار خط نگاهم توتیا گم کرده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۶: بی اجابت آه مرغ آشیان گم کرده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۷: صبح از خورشید تابان دست بر دل مانده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۸: بی جمالت مردمک آیینه نزدوده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۸۹: با رخ خندان او گل چهره نگشوده ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۰: قسمت ما از بهاران همچو گل خمیازه ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۱: لب چو گردد خالی از عقد سخن، خمیازه ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۲: زان قد نازآفرین در هر دلی اندیشه ای است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۳: شد چو عالمگیر غفلت، جاهل و دانا یکی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۴: روی کار دیگران و پشت کار من یکی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۵: در بهارستان یکرنگی شراب و خون یکی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۶: عمر شمع صبح و لطف بی بقای او یکی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۷: دوستی با کورفهمان حجت نادیدگی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۸: راحت کونین در زیر سر بیگانگی است
غزل شمارهٔ ۱۱۹۹: چشمم از خواب پریشان، چشمه پر سنبلی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۰: هر زمان در شهر بند عقل، سور و ماتمی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۱: خاک با این رتبه تمکین، جناب آدمی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۲: هر دلی کز زلف جانان سر برآرد کشتنی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۳: تا نپوشیده است روی خال را خط دیدنی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۴: زیر پای سرو چون آب روان غلطیدنی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۵: مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است
غزل شمارهٔ ۱۲۰۶: بی محابا در میان نازکش انداخت دست
غزل شمارهٔ ۱۲۰۷: دل به نور شمع نتوان در گذار باد بست
غزل شمارهٔ ۱۲۰۸: هر که دل در غمزه خونریز آن جلاد بست
غزل شمارهٔ ۱۲۰۹: دل ز وصل دوست طرف آن چشم خون آلود بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۰: خط مشکین تو نقش تازه ای بر کار بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۱: بس که از زهر شکایت لب دل افگار بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۲: هاله گرد ماه رخسارش خط شبرنگ بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۳: محتسب از عاجزی دست سبوی باده بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۴: بهر قتل ما کمر آن حسن بی اندازه بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۵: وقت آن کس خوش که لب را بر لب پیمانه بست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۶: تا فشاندم دست بر دنیا جهان آمد به دست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۷: نیست جز غفلت مرا از عمر بی حاصل به دست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۸: جای خود وا می کنند اهل صفا بر روی دست
غزل شمارهٔ ۱۲۱۹: سرنزد از بلبلم هر چند دستانی درست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۰: عشق بالا دست بر خاک از وجود ما نشست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۱: تا عرق از می بر آن رخسار جان پرور نشست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۲: وقت آن کس خوش که با مینای می خرم نشست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۳: دل به خون در انتظار وعده جانان نشست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۴: ریخت در دل سینه من هر که را مینا شکست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۵: تا به طرف سر کلاه آن شوخ بی پروا شکست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۶: خط سنگین دل بهای لعل جانان را شکست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۷: پشتم از بار گنه بر یکدگر خواهد شکست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۸: زلف یار از جلوه خط پریشانی شکست
غزل شمارهٔ ۱۲۲۹: باده خون مرده را ریحان کند در زیر پوست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۰: چون شود فربه، نماند روح پنهان زیر پوست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۱: ذره تا خورشید دارد چشم بر انعام دوست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۲: شکوه ام آتش زبان گردیده است از خوی دوست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۳: تیغ بر خورشید خواباند خم ابروی دوست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۴: توبه نتوان کرد از می تا شراب ناب هست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۵: حسن را در هر لباسی دیده بان در کار هست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۶: جز پریشان خاطری در عالم ایجاد چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷: بادپیمایی مسلسل همچو آب از بهر چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۸: جان عاشق قدر داغ و درد می داند که چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۳۹: شوق چون ریگ روان منزل نمی داند که چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۰: حسن بی پروا ز شور عندلیبان فارغ است
غزل شمارهٔ ۱۲۴۱: دیده های شرمگین، دیدن نمی داند که چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۲: حسن قدر دیده تر را چه می داند که چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۳: معنی توفیق غیر از همت مردانه چیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۴: شمع فانوس خیال آسمان پیداست کیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۵: عارض او در نقاب از دیده گستاخ کیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۶: چهره خورشید زرد از درد بی زنهار کیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۷: زلف شب عنبر فشان از نکهت گیسوی کیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۸: نیست چشمی کز فروغ روی او پر آب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۴۹: در حقیقت پرتو منت کم از سیلاب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۰: سنگ راهی شوق را چون جسم سنگین خواب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۱: عالم اسباب غیر از پرده های خواب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۲: عشق خالص را تلاش دیدن محبوب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۳: خط سبز از صفحه عارض ستردن خوب نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۴: لاله ای جز داغ در صحرای امکان نیست نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۵: روز وصل است و دل غم دیده ما شاد نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۶: صیقل آیینه دل غیر آه سرد نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۷: نیست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۸: (عشق عالمسوز را با حسن و ایمان کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۵۹: توبه همصحبتان بر خاطر ما بار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۰: پاره های دل گران بر دیده خونبار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۱: عشقبازی کار هر حلاج دعوی دار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۲: افسر زرین سر آزاده را در کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۳: گر نمی جوشیم با می از سر انکار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۴: رحمت ایزد نصیب مردم هشیار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۵: کوه غم بر خاطر آزادمردان بار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۶: کوچه گرد بیخودی را خانمان در کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۷: کوچه گرد بیخودی را خانمان در کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۸: حسن عالمسوز او را ساغری در کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۶۹: چهره گلرنگ را پیمانه ای در کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۰: شسته ام از چشمه مه رو به آبم کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۱: شیر مست ماهتابم با شرابم کار نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۲: کوری خود گر نبینند اهل دنیا دور نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۳: هر که از دل دور باشد در نظر منظور نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۴: وصل زلف او به دست کوشش تدبیر نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۵: روی سخت کوه را پروایی از شمشیر نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۶: حسن را جز چشم حیران، دست دامنگیر نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۷: فکر جانسوز مرا یک نقطه بی انداز نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۸: گر چه طبعم کم ز خورشید جهان افروز نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۷۹: چهره گل چون بناگوش تو شبنم پوش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۰: هیچ باری از سبو بر دوش اهل هوش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۱: آرزو بسیار و آهم در دل درویش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۲: حاصل دنیای فانی جز غم و تشویش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۳: آه مظلومان برون آید ز لب بی اختیار
غزل شمارهٔ ۱۲۸۴: صحبت تردامنان با حسن یک دم بیش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۵: روزگار زندگی نقش بر آبی بیش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۶: آسمان در چشم ما دود و بخاری بیش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۷: درگذر زین خاکدان، گرد سپاهی بیش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۸: آسمان سفله بی برگ و نوایی بیش نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۸۹: آب کن در شیشه ساقی گر شراب صاف نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۰: در سر مشکل پسندان نشأه انصاف نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۱: موج آب زندگی جز پیچ و تاب عشق نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۲: در نگارستان تهمت دامن گل پاک نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۳: پاکدامان را غمی از تهمت ناپاک نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۴: هیچ نخلی همچو رز در بوستان چالاک نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۵: باده بی درد در میخانه افلاک نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۶: غافلان را احتیاج باده گلرنگ نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۷: روزی دل جز شکست از یار شوخ و شنگ نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۸: عشق را حاجت به زور بازوی اقبال نیست
غزل شمارهٔ ۱۲۹۹: بار بر مجنون ما جمعیت اطفال نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۰: صبر بر زخم گرانسنگ ملامت سهل نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۱: یک حباب قلزم توحید بی اکلیل ست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۲: خال محتاج کمند زلف عنبرفام نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۳: آفت دولت به ابنای زمان معلوم نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۴: چشم شبم محرم رخسار گلفام تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۵: داغ من ممنون شکرخند پنهان تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۶: یک سر مو راستی در طاق ابروی تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۷: هیچ لب زیر فلک بی ناله جانکاه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۸: دلبر از دل نیست غافل، دل اگر آگاه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۰۹: روی هفتاد و دو ملت جز در آن درگاه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۰: نیست یک شادی که انجامش به غم پیوسته است
غزل شمارهٔ ۱۳۱۱: طاعت ظاهر طریق مردم آزاده نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۲: از هلاک ما سیه بختان کسی آزرده نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۳: در ریاض آفرینش خاطر آسوده نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۴: پیچ و تاب آن کمر با موی آتش دیده نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۵: ماه در گردون نوردی چون دل آواره نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۶: حسن بالادست را از شوخ چشمان چاره نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۷: غیر حسرت رزق من زان حسن بی اندازه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۸: سرو را چون لاله و گل احتیاج غازه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۱۹: رزق من زان نرگس مستانه جز خمیازه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۲۰: در دل پر خون غبار لشکر اندیشه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۲۱: سرو مینا را تذروی بهتر از پیمانه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۲۲: غفلت تر دامنان را حاجت پیمانه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۲۳: عشق را دارالامانی چون دل دیوانه نیست
غزل شمارهٔ ۱۳۲۴: زان لب شیرین که در هر گوشه صد فرهاد داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۲۵: بی تو امشب هر سر مویم جدا فریاد داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۲۶: شورش سودای ما افلاک را معمور داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۲۷: تا مرا عشق بلند اقبال در زنجیر داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۲۸: لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۲۹: کی حذر از خون خلق آن غمزه خونریز داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۰: یاد ایامی که دریای مروت جوش داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۱: از پر سیمرغ اگر دست حمایت زال داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۲: تا دل از یاد تو می در ساغر اندیشه داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۳: شب که مجلس روشنی از طلعت جانانه داشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۴: آن لب نو خط غباری از دل ما برنداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۵: پاس یک بیدار دل گردون بد گوهر نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۶: قامتت خم گشت و پشتت بار طاعت برنداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۷: طفل بازیگوش ما زین خاکدان دل برنداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۸: جان و دل را رایگان آن دشمن جان برنداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۳۹: یاد ایامم که در تن جان ما منزل نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۰: هر که از عالم مجرد شد غم عالم نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۱: حاصلی غیر از تهیدستی دل روشن نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۲: تا دل آزاده برگ عیش در دامن نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۳: زان کمان ابرو سر تسلیم پیچاندن نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۴: ای ستمگر از نگاه دور رنجیدن نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۵: دست ما چون سرو هرگز بخت دامانی نداشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۶: هر که بیخود شد، قدم در آستان دل گذاشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۷: در بهار نوجوانی هر که از صهبا گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۸: همت مردانه ما از می حمرا گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۴۹: می توان با همت سرشار از دنیا گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۰: همچو برق از عالم اسباب می باید گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۱: از سر این خاکدان چون گرد می باید گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۲: نرم نرم از خلق ناهموار می باید گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۳: در دلم هرگاه زلف آن پری پیکر گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۴: همچو آن رهرو که خواب آلود از منزل گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۵: می توان از گلشن فردوس دست افشان گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۶: برق چون ابر بهار از کشت من گریان گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۷: کاروان گریه از چشمم ندانم چون گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۸: از سر خاک شهیدان یار خوش سنگین گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۵۹: عمر من در سایه آن قامت دلجو گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۰: مد عمر من چو نی در ناله و زاری گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۱: روزگار ما به غفلت از تن آسانی گذشت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۲: از سودا آفرینش دل مکدر بازگشت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۳: پیش خط تازه آن سرو بستان بهشت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۴: آنچه من برتافتم از درد، مجنون برنتافت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۵: هر که راه گفتگو در پرده اسرار یافت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۶: هر که خود را یافت، دولت در کنار خویش یافت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۷: از جهان تلخ نتوان با درشتی کام یافت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۸: لفظ معنی شد، در آن تنگ دهن مأوا نیافت
غزل شمارهٔ ۱۳۶۹: تا به فکر خود فتادم روزگار از دست رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۰: گر چه از بیداد خسرو زین جهان فرهاد رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۱: آنچه از خط یار را بر غنچه مستور رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۲: چون قلم مد حیات من به قیل وقال رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۳: هر که عبرت حاصل از اوضاع دنیا کرد و رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۴: بوی زلف او حواسم را پریشان کرد و رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۵: دوش آن نامهربان احوال ما پرسید و رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۶: زهرخند ای دل که دور گریه مستانه رفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۷: وقت خط دل کام خود زان لعل روح افزا گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۷۸: قطره خونی شد از دست نگارینش چکید
غزل شمارهٔ ۱۳۷۹: سبزه خط صفحه رخسار جانان را گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۰: زنگ خط آیینه رخسار جانان را گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۱: دامن فرصت دل بیتاب نتواند گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۲: صبر دامان دل بیتاب نتواند گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۳: جای جام باده را تریاک نتواند گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۴: آه سرم در تو ای آتش عنان خواهد گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۵: مردم هموار را از خاک برباید گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۶: حیف خود با آه گرم از آسمان باید گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۷: زان دهن انگشتر زنهار می باید گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۸: وقت خط کام از لب چون نوش می باید گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۸۹: در خرابات مغان منزل نمی باید گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۰: خط گل روی عرقناک ترا در بر گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۱: وقت رندی خوش که کام از موسم گل برگرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۲: گر چنین شمشیر آن بیباک خواهد بر گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۳: کام خود را کلک مشکین از سخن آخر گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۴: تا غبار خط به گرد عارضش منزل گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۵: خط کافر لعل سیراب ترا کم کم گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۶: عمر اگر باقی است بوسی زان دهن خواهم گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۷: از وصال ماه مصر آخر زلیخا جان گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۸: خانه دل روشنی از دیده روشن گرفت
غزل شمارهٔ ۱۳۹۹: تا عرق از چهره جانان تراویدن گرفت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۰: جوهر شمشیر غیرت پیچ وتاب از من گرفت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۱: در گرفتاری بود جمعیت خاطر محال
غزل شمارهٔ ۱۴۰۲: دوش مجلس از زبان شکوه ام در می گرفت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۳: پیش ازین جانان حساب دیگر از من می گرفت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۴: سوخت تنهایی مرا ای بی وفا وقت است وقت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵: چون کند روی تو با خط سیاه از شش جهت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۶: مشو از می گران، ترسم سبکدستان ربایندت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۷: غم از دل می زداید چون صباح عید رخسارت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۸: غزالان را ز وحشت باز دارد دیدن چشمت
غزل شمارهٔ ۱۴۰۹: بر دلم نیست غباری ز سیه کاری بخت
غزل شمارهٔ ۱۴۱۰: دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت
غزل شمارهٔ ۱۴۱۱: چهره صاف تو آیینه اندیشه نماست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۲: ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۳: تلخ شد عشرتم آن لعل شکربار کجاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۴: هیچ جوینده ندانست که جای تو کجاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۵: فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۶: نه خط از چهره آن آینه سیما برخاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۷: قد موزون تو روزی که به جولان برخاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۸: خط سبزی که ز پشت لب جانان برخاست
غزل شمارهٔ ۱۴۱۹: از خط سبز نشد یک سر مو حسن تو کم
غزل شمارهٔ ۱۴۲۰: خط نارسته ز لعل لب دلبر پیداست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۱: از لب خشک صدف ریزش نیسان پیداست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۲: خط نارسته ازان چهره گلگون پیداست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۳: شور در دل فکند لعل خموشی که تراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۴: در کمین این فلک سخت کمانی که تراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۵: بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۶: اشک لعلی است روان بر رخ چون زر که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۷: پرده شب بود ایام شبابی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۸: از زمین اوج گرفته است غباری که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۲۹: کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۰: در لحد گل نکند شعله داغی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۱: قانع از صاف به دردست دماغی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۲: دانه اشک بود توشه راهی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۳: دل بی صبر به طوفان بلا رهبر ماست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۴: عشرت روی زمین در دل ویرانه ماست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۵: لاله روشنگر چشم و دل سودایی ماست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۶: آن که از بال هما افسر دولت می خواست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۷: غمگسار دل سودازده من شبهاست
غزل شمارهٔ ۱۴۳۸: زان دم تیغ که از آب بقا سیراب است
غزل شمارهٔ ۱۴۳۹: صیقل روح و طباشیر جگر مهتاب است
غزل شمارهٔ ۱۴۴۰: عشق بیتابی ذرات جهان را سبب است
غزل شمارهٔ ۱۴۴۱: پیش من ثابت و سیار فلک مرغوب است
غزل شمارهٔ ۱۴۴۲: میوه و تخم و گل عالم امکان پوچ است
غزل شمارهٔ ۱۴۴۳: شب هجران دلم از ناله حسرت شادست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۴: شبنم غنچه بیدار دلان چشم بدست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۵: هر که از درد طلب شکوه کند نامردست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۶: دل ازان نخل به امید ثمر خرسندست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۷: مستی حسن، هم از ساغر سرشار خودست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۸: خواجه بیتاب در اظهار زر و مال خودست
غزل شمارهٔ ۱۴۴۹: تا ترا چون دگران دیدن ظاهر کارست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۰: ترک عادت همه گر زهر بود دشوارست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۱: دوری راه طلب بر دل کاهل بارست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۲: نغمه را در دل عشاق اثر بسیارست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۳: نیست آرام در آن دل که هوس بسیارست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۴: از شکر چاشنی ناله نی بیشترست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۵: خط شبرنگ کز او حسن بتان از خطرست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۶: در ره عشق که در هر قدمش صد خطرست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۷: لاله رویی که ازو خار مرا در جگرست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۸: سنگ در دیده ارباب بصیرت گهرست
غزل شمارهٔ ۱۴۵۹: راز من نقل مجالس ز صفای گهرست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۰: در ره عشق، قضا کور و قدر بیخبرست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۱: هر که مست است درین میکده هشیارترست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۲: لب لعلت ز می ناب رباینده ترست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۳: به تماشای تو از هر مژه راه دگرست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۴: شکوه از گردش گردون ز بصیرت دورست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۵: عشق هر چند که در پرده بود مشهورست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۶: سفر پر خطر عشق نه از تدبیرست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۷: ساحل بحر پر آشوب فنا شمشیرست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۸: معنی از لفظ سبکروح فلک پروازست
غزل شمارهٔ ۱۴۶۹: زاده بد گهر از پاک گهر ممتازست
غزل شمارهٔ ۱۴۷۰: چون به حیرت زدگان است مرا روی سخن
غزل شمارهٔ ۱۴۷۱: عمر بگذشت و هوس در دل ما نیمرس است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۲: خواب و بیداری آن نرگس مخمور خوش است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۳: ای که قصدت ز سفر یار صداقت کیش است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۴: نوبهار خط آن غنچه دهن در پیش است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۵: از دل خونشده ام چهره جانان داغ است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۶: هر چه جز گوهر عشق است درین بحر کف است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۷: ناله سوخته جانان به اثر نزدیک است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۸: عشق را از دل سودازده ما ننگ است
غزل شمارهٔ ۱۴۷۹: در بهاران سر مرغی که به زیر بال است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۰: سبزی نه فلک از چشم گهربار دل است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۱: آنچنان بلبل من واله و حیران گل است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۲: پشت دست تو به از آینه روی گل است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۳: دل ز خال لب منظور گرفتن ستم است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۴: بزم عالم ز دل خون شده ما گرم است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۵: برق خاشاک گنه، روزه تابستان است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۶: زنگ آیینه من صحبت بیدردان است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۷: (جسم زاری است که با آه به هم پیچیده است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۸: از گرانخوابی ما عمر سبک جولان است
غزل شمارهٔ ۱۴۸۹: خط نارسته که در لعل لب جانان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۰: گر چه رویش ز لطافت ز نظر پنهان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۱: کوثر زنده دلی چشم تر مردان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۲: دل پر داغ گلستان سحرخیزان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۳: خلوت فکر، پریخانه خاموشان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۴: نمک عشق در آب و گل درویشان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۵: صدف بحر بقا سینه درویشان است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۶: لب خاموش نمودار دل پر سخن است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۷: کلک من شعله برجسته این نه لگن است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۸: شور شیرین سخنان در به هم آمیختن است
غزل شمارهٔ ۱۴۹۹: گریه ابر بهار از دل پر درد من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۰: این چه لطف است که با یار وفادار من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۱: عشق سرمایه تسکین دل زار من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۲: سیل درمانده کوتاهی دیوار من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۳: مانع مستی غفلت دل هشیار من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۴: موج سنبل ز پریشانی پرواز من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۵: شور دریای سخن از دل پر جوش من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۶: نفس سوخته شمع سر بالین من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۷: دخل و تحسین بجا باعث احیای من است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۸: تا جنون انجمن افروز دل خونین است
غزل شمارهٔ ۱۵۰۹: عقل نخلی است خزان دیده که ماتم با اوست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۰: چشم بیدار چراغی است که در منزل اوست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۱: چشم پر خون، صدف گوهر یکدانه اوست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۲: شوق را شهپر توفیق سبکباری توست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۳: هر که دارد نظری واله زیبایی توست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۴: در کف هر که بود ساغر می، خاتم ازوست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۵: هر که از حمد تو خاموش نگردد دم ازوست
غزل شمارهٔ ۱۵۱۶: بند و زندان گرامی گهران از جاه است
غزل شمارهٔ ۱۵۱۷: هر قدم سست کی از وادی ما آگاه است
غزل شمارهٔ ۱۵۱۸: عمر سرگرمی ارباب هوس کوتاه است
غزل شمارهٔ ۱۵۱۹: نه همین مشک مرا خون جگر ساخته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۰: که به سیب ذقنش چشم هوس دوخته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۱: خط چرا در لب همچون شکرش سوخته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۲: آن که در جام خضر آب بقا ریخته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۳: هر طرف روی نهی باده جان ریخته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۴: همچو زنجیر به هم ناله ما پیوسته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۵: رگ جانها به دم تیغ عدم پیوسته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۶: خط سبزی که به گرد لب جانان گشته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۷: غنچه را چاک به دامن ز گریبان رفته است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۸: هر که از قافله کعبه جدا افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۵۲۹: خال زیر لب آن ماه لقا افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۰: آتش از خشکی مغزم به دماغ افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۱: هر که را می نگرم سوخته جان افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۲: از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۳: این نه غنچه است که گلزار به بار آورده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۴: تا خط از لعل گهربار تو سر بر زده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۵: آتشم در جگر از چهره گلرنگ زده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۶: بس که مژگان تو بر دیده روشن زده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۷: موج خط حلقه بر آن عارض گلگون زده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۸: دل من تیره ز بسیاری گفتار شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۳۹: دل شب وصل تو از صبح مکدر شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۰: خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۱: نه همین دل ز لب لعل تو پر شور شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۲: روح را جسم گران مانع شبگیر شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۳: از رگ ابر، هوا سینه شهباز شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۴: آخر حسن تو از خط به از آغاز شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۵: دل به یک آه سراسر رو مژگان شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۶: دلم از کثرت پیکان تو آهن شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۷: صحن گلزار ز گل کاسه پر خون شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۸: نه ز خط حلقه بر اطراف رخت بسته شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۴۹: از تب رشک تو خورشید هلالی شده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۰: از دل خم می گلرنگ به جام آمده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۱: خط به گرد رخ آن سیم ذقن آمده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۲: خارخاری که ز رفتار تو در دل مانده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۳: حاصل دولت دنیا همه غفلت بوده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۴: خط سبزی که به گرد رخ او گردیده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۵: فلک پیر بسی مرگ جوانان دیده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۶: سخن عشق کسی کز لب ما نشنیده است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۷: گل اگر پرده نشین است چه جای گله است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۸: دوزخ اهل نظر، پاس نگه داشتن است
غزل شمارهٔ ۱۵۵۹: دیدن تازه خطان شاهد بالغ نظری است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۰: نفس باد بهاران چمن آرای خوشی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۱: هر طرف می نگری آینه سیمای خوشی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۲: عالم امنی اگر هست همین بیهوشی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۳: ترجمان دل صاحب نظران خاموشی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۴: مایه پرورش عالم اسباب یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۵: شهد در خانه پر روزن زنبور یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۶: نغمه ها گر چه مخالف بود، آواز یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۷: لطف و قهر تو به چشم من غمناک یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۸: در غم و شادی ایام مرا حال یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۶۹: پیش صاحب نظران درد و دوا هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۰: رتبه عشق و هوس پیش بتان هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۱: از شناسایی حق لاف زدن، نادانی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۲: دست در دامن اندیشه زدن نادانی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۳: عقل سدی است درین راه که برداشتنی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۴: صبح میخانه نشینان کف دریای می است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۵: سرو را سرکشی از بار ز بی پروایی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۶: ساغر از غیر گرفتن گل بی پروایی است
غزل شمارهٔ ۱۵۷۷: نقش روی تو در آیینه جان صورت بست
غزل شمارهٔ ۱۵۷۸: ما نه آنیم که ما را به زبان باید جست
غزل شمارهٔ ۱۵۷۹: غوطه در خون زند آن چشم که دیدن دانست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۰: پاک شد دل چو به آن آینه سیما پیوست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۱: عشق را با دل صد پاره من کاری هست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۲: می حرام است در آن بزم که هشیاری هست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۳: خلوت آینه را طوطی غمازی هست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۴: به بهشتی نتوان رفت که رضوانی هست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۵: چمن سبز فلک را چمن آرایی هست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۶: تیغ ابروی ترا جوهر چین می بایست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۷: محو دیدارم و دیدار نمی دانم چیست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۸: بند در بند قبا بافتن مژگان چیست
غزل شمارهٔ ۱۵۸۹: جگر لاله سیه مست ز میخانه کیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۰: نقطه اشک سراسیمه و شیدایی کیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۱: خاک در کاسه آن سر که در او سودا نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۲: حال گویاست اگر تیغ زبان گویا نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۳: آه کز اهل محبت اثری پیدا نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۴: خار در دیده آن کس که طلبکارش نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۵: آه من مد رسایی است که پایانش نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۶: کعبه و بتکده سنگ ره اهل دل نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۷: شادی هر که زیادست ز غم، کامل نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۸: در قناعت لب خشک و مژه پر نم نیست
غزل شمارهٔ ۱۵۹۹: من که در سر هوس طره دستارم نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۰: خون من نیست به تشریف شهادت قابل
غزل شمارهٔ ۱۶۰۱: آیتی چون خط مشکین تو در قرآن نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۲: در سیه خانه افلاک، دل روشن نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۳: گر چه نم در جگر و در دل تنگم خون نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۴: یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۵: تلخی می به گوارایی دشنام تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۶: خسته چشم تو صاحب نظری نیست که نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۷: حلقه ذکر تو، میم دهنی نیست که نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۸: مهلت دور سبکسیر جهان اینهمه نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۰۹: برگ عیش چمن ای غنچه دهان اینهمه نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۰: با شکرخنده خوبان، نمک یاری نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۱: در بیابان جنون سلسله پردازی نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۲: چشم مخمور ترا حاجت می نوشی نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۳: در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۴: در پریشان نظری غیر پریشانی نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۵: هیچ کس غیر تو در پرده بینایی نیست
غزل شمارهٔ ۱۶۱۶: بی لب ساغر می دیده خونپالا داشت
غزل شمارهٔ ۱۶۱۷: از زر و سیم جهان پاس نظر باید داشت
غزل شمارهٔ ۱۶۱۸: جوش می خشتی اگر از خم صهبا برداشت
غزل شمارهٔ ۱۶۱۹: از دلم عشق به جامی غمی دنیا برداشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۰: تا من دلشده را دست ز گردن برداشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۱: سرو بالای تو از آب روانی برداشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۲: دل صد چاک اگر دست ز تن برمی داشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۳: اگر آیینه دل نور و صفایی می داشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۴: دار ازان چوب به پیش ره منصور گذاشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۵: رنگ در روی شراب آن لب میگون نگذاشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۶: پشت آیینه بود پرده مستوری زشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۷: شب که بر انجمن آن شعله سیراب گذشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۸: دل ازان زلف چلیپا نتوانست گذشت
غزل شمارهٔ ۱۶۲۹: باید آهسته ز پیران جهان دیده گذشت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۰: از سر خرده جان، سخت دلیرانه گذشت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۱: خط به گرد لب میگون تو چون ساغر گشت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۲: این چه حرف است که در عالم بالاست بهشت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۳: چشم ازان حسن به سامان چه تواند دریافت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۴: هر که باریک شد از فکر، توانایی یافت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۵: خم چو گردد قد افراخته می باید رفت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۶: اوست سرور که کلاه و کمر از یادش رفت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۷: هر که آمد به جهان دست به دامان زد و رفت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۸: از هوس گر تو به دنبال هواخواهی رفت
غزل شمارهٔ ۱۶۳۹: ناز بیماری ازان چشم گرانخواب گرفت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۰: پرده از راز من گوشه نشین ساز گرفت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۱: بر روی تو صفا از خط شبرنگ گرفت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۲: لب لعل تو ز خون دل من جام گرفت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۳: هر که از اهل جهان گوشه عزلت نگرفت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۴: خیال آب مرا در سرابها انداخت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۵: که این نمک ز تبسم در آتشم انداخت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۶: بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۷: ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۸: عبیر زلف به جیب صبا نباید ریخت
غزل شمارهٔ ۱۶۴۹: فروغ روی تو برقی به خرمن گل ریخت
غزل شمارهٔ ۱۶۵۰: بتان که صید به نیرنگ می نمایندت
غزل شمارهٔ ۱۶۵۱: کباب شد دلم از بویش این شراب کجاست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۲: ز عقل و هوش به تنگ آمدم ایاغ کجاست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۳: اگر ز عالم تسلیم گوشه ای داری
غزل شمارهٔ ۱۶۵۴: چو خط ز عارض آن فتنه جهان برخاست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۵: شکستگی دل از دیده ترم پیداست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۶: عتاب و لطف ز ابروی گلرخان پیداست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۷: خط نرسته ازان لعل آتشین پیداست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۸: حضور دل نبود با عبادتی که مراست
غزل شمارهٔ ۱۶۵۹: پرستشی که مدام است می پرستی ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۶۰: ترا که عالم آیینه عالم آب است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۱: به چشم خفته شکرخواب اگر چه مهتاب است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۲: غبار هستی ما پرده دار سیلاب است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۳: ریاض هستی ما سبز از می ناب است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۴: خراب حالی ما از درازی دست است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۵: هزار رنگ گل فیض در گل صبح است
غزل شمارهٔ ۱۶۶۶: مرا ز پیر خرابات این سخن یادست
غزل شمارهٔ ۱۶۶۷: مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست
غزل شمارهٔ ۱۶۶۸: نشاط عالم بی اعتبار درگردست
غزل شمارهٔ ۱۶۶۹: ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۰: نهال شمع ز سبزی ازان برومندست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۱: بنای صبر که همسنگ کوه الوندست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۲: به حرف سرد نصیحت زوال ما بندست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۳: ز بس که واله و حیران و بیقرار خودست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۴: خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۵: درین دو هفته که زاینده رود سرشارست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۶: ازان به خاطر من ترک کار دشوارست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۷: حضور خاطر اگر در نماز معتبرست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۸: دل شکسته به قرب خدای راهبرست
غزل شمارهٔ ۱۶۷۹: ترا ز جان غم مال ای خسیس بیشترست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۰: به لب مباد رهش ناله ای که بی اثرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۱: بهار عنبر شبها سفیده سحرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۲: مگیر غفلت خود سهل اگر چه یک نظرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۳: سپاه عقل کم و لشکر ایاغ پرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۴: به دل چو کوه، گران گر چه این کهن دیرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۵: ز سیم و زر نظر بی نیاز ما سیرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۶: به هر که می نگرم زیر چرخ دلگیرست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۷: صفیر شهپر توفیق، حسن آوازست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۸: چو شبنم آن که درین بوستان سحرخیزست
غزل شمارهٔ ۱۶۸۹: به دام خلق مقید شدن گل هوس است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۰: مرا ز دور تماشای خط یار بس است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۱: منم که دام بلایم رهایی قفس است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۲: زمین ز سایه ابر بهار گلپوش است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۳: به هر کجا نبود حسن، آفتاب خوش است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۴: تن آهنین و نفس گرم و دل رمیده خوش است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۵: دل رمیده ما از نظاره در پیش است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۶: ز ابر اگر چه هوای بهار ناصاف است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۷: نه انجم است که زینت فروز نه فلک است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۸: ز ملک و مال، دل بی نیاز ما سبک است
غزل شمارهٔ ۱۶۹۹: اگر چه زلف ترا دل ز کفر تاریک است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۰: ز خم طلوع سهیل شراب نزدیک است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۱: به غم نشاط من خاکسار نزدیک است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۲: ز خود برآ که سر کوی یار نزدیک است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۳: حضور سوخته عشق در دل تنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۴: گرهگشای دل تنگ نغمه چنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۵: جهان به راه شناسان دیده ور تنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۶: به آه برق عنان من آسمان تنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۷: دل رمیده ما را صدای پا سنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۸: نصیب اهل دل از چرخ بدگهر سنگ است
غزل شمارهٔ ۱۷۰۹: همیشه دیده سوزن ازان به دنبال است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۰: سرود مجلس ما جوش مستی ازل است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۱: حضور عالم ایجاد در قرار دل است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۲: جهان و هر چه در او هست رونمای دل است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۳: فراغ بال طمع کردن از فلک خام است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۴: همین نجابت ذاتی است آنچه محترم است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۵: سحاب گرد کدورت شراب صبحدم است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۶: قماش چهره یار از بهار معلوم است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۷: ز رنگ آل، ظهور جلال معلوم است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۸: زمین ز جلوه قربانیان گلستان است
غزل شمارهٔ ۱۷۱۹: ز داغ، سینه پر تیر من گلستان است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۰: عنان نفس کشیدن جهاد مردان است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۱: به غیر دل همه عالم سراب حرمان است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۲: خزان بیجگران نوبهار مردان است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۳: بلند نام نگردد کسی که در وطن است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۴: سیاه روی عقیق از جدایی یمن است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۵: به فکر چاره فتادن جگر گداختن است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۶: صفای حسن تو از خط به جای خویشتن است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۷: چراغ خلوت جان روشنایی سخن است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۸: حریم میکده پر جوش از خروش من است
غزل شمارهٔ ۱۷۲۹: بهشت یک ورق از لاله زار دماغ من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۰: زبان شکوه من چشم خونفشان من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۱: شراب کهنه که روشنگر روان من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۲: اگر چه بالش خورشید تکیه گاه من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۳: فلک دو تا ز گرانباری گناه من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۴: منم که معنی بیگانه آشنای من است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۵: کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۶: حذر کنید ز چشمی که آسمان گون است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۷: ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۸: رکاب عزم تو در دست خواب سنگین است
غزل شمارهٔ ۱۷۳۹: گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۰: خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست
غزل شمارهٔ ۱۷۴۱: ز درد، عشق مرا بی نیاز ساخته است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۲: هنوز خط ز لب یار برنخاسته است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۳: مرا به سیل سبکسیر رشک می آید
غزل شمارهٔ ۱۷۴۴: گشاد دل به سخنهای آشنا بسته است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۵: به هیچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۶: نمک به دیده ام از غیرت حنا خفته است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۷: به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۸: ز بس به کشتن من تیغ مایل افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۷۴۹: به نامرادی ما عشق مایل افتاده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۰: نه چهره اش عرق از گرمی هوا کرده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۱: نه خط ز خال لب یار سر برآورده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۲: ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۳: کسی که بوسه بر آن لعل جانفزا زده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۴: رفو به چاک دل خسته هیچ کس نزده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۵: به نیم جلوه کسی کشوری بهم نزده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۶: چه شوخی از نگه بیگناه ما شده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۷: جهان ز عکس رخ آن یگانه پر شده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۸: هنوز خنده ازان لب بدر نیامده است
غزل شمارهٔ ۱۷۵۹: کدام زهره جبین بی نقاب گردیده است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۰: به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۱: خط تو چهره گشای بهار آینه است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۲: ز موج لاله و گل باغ عالم آبی است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۳: ز یار لطف نهان خواستن فزون طلبی است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۴: عمارتی که نگردد خراب، همواری است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۵: به نوخطان نگرستن دلیل دیده وری است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۶: درین جان که سرانجام خانه پردازی است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۷: میی که درد ندارد صفای درویشی است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۸: شدم غبار و همان خارخار من باقی است
غزل شمارهٔ ۱۷۶۹: مرا که پرده چشم و حجاب هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۰: چراغ صبح و دم مستعار هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۱: ازان مرا شب و روز سیاه هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۲: فضای دشت ز خونین دلان گلستانی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۳: سفر نکردن ازان کشور از گرانجانی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۴: ز اشک، دیده تاریک شمع نورانی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۵: به غیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۶: خوشم به درد که در پرده شکیبایی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۷: بلای مردم آزاده، لاف یکتایی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۸: در آن مقام که حیرت دلیل دانایی است
غزل شمارهٔ ۱۷۷۹: همان زمانکه فلک تیغ بر میان تو بست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۰: نبرده رعشه پیری ترا ز فرمان دست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۱: ز داغ عشق مرا شد دل خراب درست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۲: شود ز داغ دل عاشقان خسته درست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۳: کسی که بوی شراب از کدو تواند شست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۴: ز خط غبار بر آن لعل آتشین ننشست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۵: کدام زهره جبین گوشه نقاب شکست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۶: ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۷: دل از مشاهده آن خط سیاه شکست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۸: ز باده حالت فرزانه می توان دانست
غزل شمارهٔ ۱۷۸۹: مپوش چشم ز رخسار همچو جنت دوست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۰: هزار بار درآیم اگر به خانه دوست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۱: ز عشق در اگر نور آشنایی هست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۲: اگر نه عاشقی این چهره خزانی چیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۳: سیاه مستی چشم از شرابخانه کیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۴: ز زلف او دل عشاق را محابا نیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۵: به دلنشینی صحرای عشق صحرا نیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۶: دروغ شیوه طبع یگانه ما نیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۷: به آبداری لعل تو هیچ گوهر نیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۸: بیان شوق به تیغ زبان میسر نیست
غزل شمارهٔ ۱۷۹۹: خراب چشم تو اندیشه عتابش نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۰: ز چاک سینه خود هر که قبله گاهش نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۱: اگر چه کعبه مقصد نصیب هر دل نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۲: ز تنگدستی شکر، نی مرا غم نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۳: کرم در آب و گل چرخ تنگ میدان نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۴: کدام شب نی کلک من آتش افشان نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۵: سزای خواب بود دیده ای که گریان نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۶: به می طرف شدن آیین هوشیاران نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۷: فضای چرخ مقام نفس کشیدن نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۸: اگر نمی تپدم دل، ز آرمیدن نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۰۹: زمین چو ریگ روان است بر جناح سفر
غزل شمارهٔ ۱۸۱۰: چه خستگی است که در چشم ناتوان تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۱: به آسمان نرسد هر که خاک پای تو نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۲: به غیر خشم که در خوردنش وبالی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۳: شب فراق ز روز حساب خالی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۴: نسیم صبحدم از بوی یار خالی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۵: مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۶: می دو ساله نشاطش کم از جوانی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۷: ستاره سوخته عشق را پناهی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۸: طریق مردم سنجیده خودستایی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۱۹: ز بس که طاعت خلق جهان خدایی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۲۰: میان خوی تو و رحم آشنایی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۲۱: ز دام سوختگان عشق را رهایی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸۲۲: وفا طمع ز گل بیوفا نباید داشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۳: ملامت از دل بیباک من فغان برداشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۴: ز ناله گر دل بی برگ ما نوا می داشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۵: به این نشاط که دل سر به تیغ یار گذاشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۶: عنان دل ز من آن دلربا گرفت و گذاشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۷: مرا که داغ و کبابم چه دوزخ و چه بهشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۸: هزار حیف که دوران خط یار گذشت
غزل شمارهٔ ۱۸۲۹: ز من مپرس که چون بر تو ماه و سال گذشت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۰: خوش آن که چون گل ازین گلستان دمید و گذشت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۱: کنون که از کمر کوه موج لاله گذشت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۲: ز بوی زلف تو باغ آنچنان معطر گشت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۳: فغان که گرد سر او نمی توانم گشت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۴: ره سخن به رخش خط عنبرافشان یافت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۵: ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۶: نظر بپوش ز خود تا نظر توانی یافت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۷: ز دیده رفت و قرار از دل شکیبا رفت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۸: فغان که هستی من در ورق شماری رفت
غزل شمارهٔ ۱۸۳۹: اگر ز دیده ام ای سروناز خواهی رفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۰: غبار خط تو از دل به هیچ باب نرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۱: ز فرقت تو ز دل امشب اضطراب نرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۲: غرور حسن به خط از دماغ یار نرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۳: به ابر اگر چه توان چشم آفتاب گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۴: سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۵: زمانه را گل روی تو در بهار گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۶: ز روی گرم تو خورشید حشر نور گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۷: خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۸: ز نوبهار جهان زینت تمام گرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۴۹: دلم ز گریه مستانه هم صفا نگرفت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۰: شب گذشته دل از زلف پر شکن می گفت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۱: با زلف پر شکن دل نادیده کام ساخت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۲: آن روی لاله رنگ مرا در نقاب سوخت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۳: سر جوش داغ بر دل ما نوبهار ریخت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۴: باران چو انجم از فلک گریه تاک ریخت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۵: شد یوسف آنکه رشته حب الوطن گسیخت
غزل شمارهٔ ۱۸۵۶: دندان نماند و حرف طرازی همان بجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۵۷: خط سر زد و تغافل او همچنان بجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۵۸: جان در طلسم جسم ز تن پروری بجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۵۹: میگون لبی که مست و خرابم
غزل شمارهٔ ۱۸۶۰: چشم خوشی که مست و خرابش شوم کجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۱: رویی کز او نریخته است آبرو کجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۲: شد مدتی که خشت سر خم کتاب ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۳: فتح و ظفر ز خودشکنی زیر دست ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۴: کی جام باده در خور کام و زبان ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۵: صبح گشاده رو در دولتسرای ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۶: در عین بحر، گوشه نشین را کناره هاست
غزل شمارهٔ ۱۸۶۷: آتش کباب کرده یاقوت آن لب است
غزل شمارهٔ ۱۸۶۸: باد بهار سلسله جنبان صحبت است
غزل شمارهٔ ۱۸۶۹: درد دلم ز پرسش ارباب عادت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۰: بیداری سیاه دلان عین غفلت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۱: آن خال لب ستاره صبح قیامت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۲: هشیار زیستن نه ز قانون حکمت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۳: پوشیدن نظر ز جهان عین حکمت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۴: خاطر چو خرم است به صهبا چه حاجت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۵: روی ترا به زلف معنبر چه حاجت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۶: با چهره شکفته گلستان چه حاجت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۷: از آه، حسن را خطر بی نهایت است
غزل شمارهٔ ۱۸۷۸: تازه است دایم از سیهی داغ عندلیب
غزل شمارهٔ ۱۸۷۹: آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۰: دستی که ریزشی نکند شاخ بی برست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۱: در بحر شعر، خامشی از لاف بهترست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۲: خال لب تو داغ دل آب کوثرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۳: پرواز من به بال و پر تیغ و خنجرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۴: آن را که در وطن لب نانی میسرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۵: سرچشمه نشاط دل پاک گوهرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۶: مردن به درد عشق به دنیا برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۷: ما را کلاه فقر به افسر برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۸: دیوانه خموش به عاقل برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۸۹: آزادگی به سلطنت جم برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۰: زلف معنبر تو به صد جان برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۱: پیش کسی که درد به درمان برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۲: با آب خضر آن خط شبگون برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۳: وحدت سرای دل به جهانی برابرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۴: بیم و امید در دل اهل جهان پرست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۵: با ما یکی است هر که ز مردم جداترست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۶: از شادی جهان غم دلدار خوشترست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۷: عشق گهرشناس به دیوانه خوشترست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۸: جانهای آرمیده ز مردم رمانترست
غزل شمارهٔ ۱۸۹۹: خط را به دور عارض او شان دیگرست
غزل شمارهٔ ۱۹۰۰: آیینه دار روی تو شرم و حیا بس است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۱: خشتی مرا ز کوی تو در زیر بس است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۲: رخساره ترا ز عرق دیده بان بس است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۳: صبح امید من نفس سرد من بس است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۴: زلف کج تو سلسله جنبان آتش است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۵: باغ و بهار چشم پر آب من آتش است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۶: با قرب یار رشته جان در کشاکش است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۷: از پیر گوشه گیری وسیر از جوان خوش است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۸: نقشم به باد داد، نگار اینچنین خوش است
غزل شمارهٔ ۱۹۰۹: ای دل تصور کمر یار نازک است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۰: ترک خودی مراد ز قطع مراحل است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۱: روی تو برق خرمن آسایش دل است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۲: آب حیات شبنم آن روی چون گل است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۳: شاخی که چار فصل پر از میوه و گل است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۴: کام از تو هر که یافت سلیمان عالم است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۵: نقد نشاط در دل گنجینه خم است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۶: عرش بلند مرتبه بنیان آدم است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۷: ای روح، سیر عالم امکان چه لازم است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۸: در زیر تیغ یار که سرها در او گم است
غزل شمارهٔ ۱۹۱۹: هر چند چشم مست تو هشیار عالم است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۰: هر نقش دلکشی که بر ایوان عالم است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۱: آیینه را توجه خاطر به گلخن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۲: احوال دل ز دیده خونبار روشن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۳: راز نهان ز سینه در انداز جستن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۴: آسودگی به کنج قناعت نشستن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۵: آسودگی به گوشه عزلت نشستن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۶: روشنگر وجود به راه اوفتادن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۷: مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۸: از سینه صافی دل بی کینه روشن است
غزل شمارهٔ ۱۹۲۹: نقش حصیر نیست که بر پیکر من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۰: از خون چو داغ لاله حصار دل من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۱: چشم اثر به گریه مستانه من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۲: این کوه غم که در دل دیوانه من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۳: دریا سواد سینه بی کینه من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۴: طومار زلف شرح پریشانی من است
غزل شمارهٔ ۱۹۳۵: آن روی آتشین که جگرها کباب اوست
غزل شمارهٔ ۱۹۳۶: در هر دلی که ریشه کند پیچ و تاب عشق
غزل شمارهٔ ۱۹۳۷: ماری است نی که مهره دل بیقرار اوست
غزل شمارهٔ ۱۹۳۸: سرچشمه حیات لب می چکان اوست
غزل شمارهٔ ۱۹۳۹: شاهنشهی است عشق که دل جلوه گاه اوست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۰: شاهنشهی است عشق که عالم گدای اوست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۱: شیطان دلیر تبر تو ز حال خراب توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۲: محتاج کی به نشأه می چشم مست توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۳: دامن به دست هر که دهی دستگیر توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۴: زان آتشین میی که ز لب در ایاغ توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۵: رزق وسیع در قدم میهمان توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۶: پوچ است هر سری که نه در وی هوای توست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۷: لعل لب پیاله می آبدار ازوست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۸: آدم نه ای و روضه رضوانت آرزوست
غزل شمارهٔ ۱۹۴۹: جامی ز خون بی غش منصورم آرزوست
غزل شمارهٔ ۱۹۵۰: نه تخت جم، نه ملک سلیمانم آرزوست
غزل شمارهٔ ۱۹۵۱: دستی به جام باده حمرایم آرزوست
غزل شمارهٔ ۱۹۵۲: تا خط به دور ماه رخت هاله بسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۳: جام شراب مرهم دلهای خسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۴: باد بهار مرهم دلهای خسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۵: این خار غم که در دل بلبل نشسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۶: پیری اگر چه بال و پرم را شکسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۷: عیش دل شکسته به آزار بسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۸: از رفتن تو باغ پریشان نشسته است
غزل شمارهٔ ۱۹۵۹: آن کس که تاج را به فریدون گذاشته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۰: یک دل هزار زخم نمایان نداشته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۱: عارف به اختیار خود از سر گذشته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۲: بر گلشن آنچه زان گل خودرو گذشته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۳: بر طفل اشک خون جگر دست یافته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۴: این گردباد نیست که بالا گرفته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۵: آتش به مغزم از می احمر گرفته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۶: زلفش به هر دو دست عنانم گرفته است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۷: چشم قدح به جلوه مینای باده است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۸: نقش و نگار دشمن دلهای ساده است
غزل شمارهٔ ۱۹۶۹: تا چشم من به گوشه عزلت فتاده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۰: دل از هوس به زلف دو تا اوفتاده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۱: عشقم هنوز جای به گلخن نداده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۲: روی شکفته شاهد جان فسرده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۳: دل را ز کینه هر که سبکبار کرده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۴: شیرین تبسمی که مرا راه دین زده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۵: تا زلف او به باد صبا آشنا شده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۶: از خاکمال دام، پرم توتیا شده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۷: از تیر غمزه اش دل دیوانه پر شده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۸: خال تو ریشه در شکرستان دوانده است
غزل شمارهٔ ۱۹۷۹: دود دلی ز ابر گهربار مانده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۰: با داغ عشق، شعله غیرت نمانده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۱: امروز قدر نکته موزون نمانده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۲: زاهد ز سبحه در پی تسخیر بوده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۳: شرم گناه رهبر توفیق بوده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۴: شیرازه طرب خط پیمانه بوده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۵: هر کس بیاض گردن او را ندیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۶: لعلت به خنده پرده گل را دریده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۷: تا دست من به گردن مینا رسیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۸: تا سینه ام به داغ محبت رسیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۸۹: نور شکوه حق ز مقابل رسیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۰: دل از حریم سینه به مژگان رسیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۱: چشم ترم که مشرق چندین ستاره است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۲: خون در دلم ز غیرت آن گوشواره است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۳: آب حیات ما ز شراب شبانه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۴: ما را ز عشق درد و غم بیکرانه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۵: تا در ترددست نفس، جان روانه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۶: ابر بهار گلشن رخسار، آینه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۷: با عارض تو چهره شدن کار آینه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۸: جوهر غبار دیده حیران آینه است
غزل شمارهٔ ۱۹۹۹: غم را اگر برون ندهد سینه آینه است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۰: هر غنچه زین چمن دل در خون نشانده ای است

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ