کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 6001 - 6995

554

غزل شمارهٔ ۶۰۰۱: نیستم در عشق کافر ماجرای سوختن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۲: نیست آسان خون نعمت های الوان ریختن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۳: بر سبکروحان گران نبود بپا برخاستن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۴: چون صدف تا چند پیش ابر دست افراشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۵: نیست معشوقی همین زلف چلیپا داشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۶: پیش اهل دل ادب منظور باید داشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۷: پیچ و تاب عشق را نتوان ز جان برداشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۸: راز را در سینه دشوارست پنهان داشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۹: کار هر بی ظرف نبود عشق پنهان داشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۰: اندکی کوتاه کن زلف بلند خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۱: موج دریا را نباشد اختیار خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۲: به که غافل باشد آن سرو روان از خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۳: چند چون طاوس باشی محو بال خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۴: آدمی را نیست خصمی چون جمال خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۵: تندخویان می زنند آتش به جان خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۶: برده ام تا از سر کویت نشان خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۷: هیچ همدردی نمی یابم سزای خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۸: عشق در بند گران است از وفای خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۱۹: پیش هر تلخی نریزم آبروی خویشتن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۰: حق گوهر چیست، آب و رنگ گوهر یافتن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۱: در محبت راز سر پوشیده نتوان یافتن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۲: سر به زانوماندگان را طاق می گردد سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۳: در لب جان پرور جانان نمی ماند سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۴: دل مدام از خط و زلف یار می گوید سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۵: نیست از منصور اگر مستانه می گوید سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۶: هر که باشد چون قلم از سینه چاکان سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۷: می نشاند آن دهان تنگ را در خون سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۸: می شود نقل مجالس چون شود شیرین سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۲۹: چون قلم آن را که در سر هست سودای سخن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۰: دست رد مشکل بود بر توشه عقبی زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۱: لشکر خط ملک حسنت را به هم خواهد زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۲: باده با رندان صافی سینه می باید زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۳: باده بی لعل لب دلبر نمی باید زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۴: تا توان خاموش بودن دم نمی باید زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۵: تا به کی پوشیده از همصحبتان ساغر زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۶: چند حرف آب و نان چون مردم غافل زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۷: بخیه تا کی بر لباس تن ز آب و نان زدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۸: چیست دانی عشقبازی، بی سخن گویا شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۳۹: استخوان من اگر رزق هما خواهد شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۰: عاقبت این مرغ وحشی زین قفس خواهد شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۱: شوق ما بال و پر جسم گران خواهد شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۲: ای که چون گل خنده بر اوضاع عالم می زنی
غزل شمارهٔ ۶۰۴۳: خانه سوز و آشیان پرداز می باید شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۴: در حضور بلبلان خاموش می باید شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۵: پیش مستان از خرد بیگانه می باید شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۶: مرد غوغا نیستی سرور نمی باید شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۷: از سرانجام سفر غافل نمی باید شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۸: چون توان قانع به پیغام از لب دلبر شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۴۹: چند سرگردان درین دریای بی لنگر شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۰: گر تو ای سرو روان خواهی هم آغوشم شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۱: عمر اگر باشد ز قید تن رها خواهم شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۲: با هوسناکان چنین گر آشنا خواهی شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۳: زندگی بخشا! روان چند کس خواهی شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۴: چند با من سرکش ای سرو روان خواهی شدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۵: بی کشش نتوان برون از قید دنیا آمدن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۶: غنچه سان مهر خموشی بر لب گفتار زن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۷: آب را بر باد ده، در چشم آتش خاک زن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۸: از خموشی مشت خاک بر دهان قال زن
غزل شمارهٔ ۶۰۵۹: نیستی کوه گران، بر سیر پشت پا مزن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۰: با توانایی به اهل فقر استغنا مزن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۱: حلقه بر هر در چو خورشید سبک لنگر مزن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۲: چرخ را خاکستری از برق سودا کرد حسن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۳: می گدازد شیشه دل را می رنگین حسن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۴: گرد غم فرش است دایم در غم آباد وطن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۵: چون سکندر خانه عمر از اثر آباد کن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۶: روز چون روشن شود زان روی انور یاد کن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۷: با کمند زلف تسخیر دل افگار کن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۸: زلف مشکین را ز صبح عارض خود دور کن
غزل شمارهٔ ۶۰۶۹: بهر معنی های رنگین لفظ را پرداز کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۰: مطربا صبح است، قانون صبوحی ساز کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۱: سینه را از آرزو چون بی نیازان پاک کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۲: سرکشی بگذار پیش امر حق تسلیم کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۳: صبح شد ساقی بیا فکر من افتاده کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۴: سر به پیش انداختن از بردباری پیشه کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۵: ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۶: ساقیا صبح است می از شیشه در پیمانه کن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۷: صبح شد ساقی نقاب دختر رز برفکن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۸: گر طلبکار حضوری لب به غیبت وامکن
غزل شمارهٔ ۶۰۷۹: نیستی چون اهل معنی لب به دعوی وا مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۰: صید دل زین بیش با موی میان خود مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۱: سرمه را هم محرم چشم سیاه خود مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۲: ای دل روشن حجاب از طارم اخضر مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۳: بر نظربازان ستم در ابتدای خط مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۴: در سرانجام عمارت عمر خود باطل مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۵: دل غمین ز اندیشه روزی درین عالم مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۶: رو نهان در دولت از اقبال محتاجان مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۷: مجلس اغیار را از خنده گلریزان مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۸: شکوه بیهوده از ناسازی گردون مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۸۹: از برای کام دنیا خویش را غمگین مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۹۰: تا نگردد چهره نوخط زلف را کوته مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۹۱: چون دو تا شد قدت از پیری گرانجانی مکن
غزل شمارهٔ ۶۰۹۲: آه گرمی هست دایم در دل بی تاب من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۳: شد در ایام کهنسالی گرانتر خواب من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۴: دامن خود را کشید آه سرو ناز از دست من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۵: می گذشت از پرده های آسمان فریاد من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۶: هرگز آهی سر نزد از جان غم فرسود من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۷: چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۸: نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من
غزل شمارهٔ ۶۰۹۹: چند گردد قسمت افسردگان گفتار من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۰: می زداید بی کسی زنگ از دل افگار من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۱: آه می دزدد نفس در سینه افگار من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۲: آسمان ها را به چرخ آرد دل پر شور من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۳: مغز را آشفته می سازد دل پر شور من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۴: دست کوته کرد زلف یار از تسخیر من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۵: بی اثر تا چند باشد ناله شبگیر من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۶: دل ز کاهش واصل آن یار جانی شد ز من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۷: بی نقاب آن چهره را دیدن نمی آید ز من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۸: از جفای چرخ نالیدن نمی آید ز من
غزل شمارهٔ ۶۱۰۹: بلبلم اما رسد بر لاله و گل ناز من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۰: چند آواز تو از بیرون رباید هوش من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۱: از هواداران شود دایم مکدر شمع من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۲: آه مظلوم است در بالا دوی ادراک من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۳: بس که دارد گرد کلفت چهره احوال من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۴: از گهر گرد یتیمی شست آب چشم من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۵: سر نمی پیچد ز اشک لاله گون مژگان من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۶: نیست جز لخت جگر چیزی دگر بر خوان من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۷: با سیه چشمان بود بزم می گلگون من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۸: گر نخارد ناخن مرغان سر مجنون من
غزل شمارهٔ ۶۱۱۹: پیش خونم شعله آتش سپر انداخته است
غزل شمارهٔ ۶۱۲۰: اهل معنی گر چه خاموشند از تحسین من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۱: عشقبازی بود دایم در جهان آیین من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۲: می کند در پرده دل سیر دایم آه من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۳: چون زند دامان وحشت بر کمر سودای من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۴: بس که دارد ناتوانی ریشه در اعضای من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۵: بس که شبها چین غم می چیند از ابروی من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۶: می زند از گریه موج خوشدلی ابروی من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۷: آن که ننشیند کنون از ناز در پهلوی من
غزل شمارهٔ ۶۱۲۸: بر رخ کس نیست رنگ وحدتی در انجمن
غزل شمارهٔ ۶۱۲۹: کی به سنگ از مغز مجنون می رود سودا برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۰: عاصیان را گریه از شرم گناه آرد برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۱: ناله را درد از دل افگار می آرد برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۲: ناله نی از جگرها آه می آرد برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۳: خط سر از خال لب جانانه می آرد برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۴: جان به صد داغ از تن خاکی سرشت آمد برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۵: دل چو گردد صاف آن مه بی حجاب آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۶: حرف پوچی کز دهان اهل لاف آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۷: شمع را شب تیغ روشن از نیام آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۸: نیست ممکن پخته کس زین خاکدان آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۳۹: چون ز طرف باغ آن سرو روان آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۰: ساقی از میخانه عالمتاب می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۱: گوهر راز از دل بی تاب می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۲: غم ز محنت خانه من شاد می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۳: دشمن از غمخانه من شاد می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۴: آه کی از جان دردآلود می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۵: غم کجا از سینه بی غمخوار می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۶: آه حسرت از دل پیران جهد بی اختیار
غزل شمارهٔ ۶۱۴۷: پای ما تا از گل تعمیر می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۸: دل کجا از چنگ آن طناز می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۴۹: راز عاشق از لب خاموش می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۰: تا به عزم صید آن بی باک می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۱: گر بنالم خون ز چشم سنگ می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۲: چون خط از لعل لب آن ماه می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۳: از تن خاکی دل صد پاره می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۴: کی سخن خام از لب فرزانه می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۵: ناله ما سینه چاک از سینه می آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۶: عقل پوچ از عهده سودا نمی آید برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۷: خط به تمکین آید از لعل دلبر برون
غزل شمارهٔ ۶۱۵۸: دیده بی نور ما را کرد بینا پیرهن
غزل شمارهٔ ۶۱۵۹: تا برآورد آن بهشتی روی از بر پیرهن
غزل شمارهٔ ۶۱۶۰: دیده خونبار می خواهد نسیم پیرهن
غزل شمارهٔ ۶۱۶۱: مجلس رقص است، بر تمکین بیفشان آستین
غزل شمارهٔ ۶۱۶۲: خال یا تخم امید عاشق شیداست این
غزل شمارهٔ ۶۱۶۳: سرو گلزار ارم یا قامت دلجوست این
غزل شمارهٔ ۶۱۶۴: آن کف نظارگی، این از دو عالم می برد
غزل شمارهٔ ۶۱۶۵: جلوه مستانه آن سرو قامت را ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۶۶: گوی سیمین ذقن، زلف چو چوگان را ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۶۷: گلگل از می روی آتشناک جانان را ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۶۸: نرگس نیلوفری، مژگان زرین را ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۶۹: خال را در زیر زلف آن پری پیکر ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۰: روی جانان را نهان در خط چون ریحان ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۱: چشم خواب آلود او را در خم ابرو ببین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۲: تا به خون رنگین نسازی چون گل احمر جبین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۳: ای لب لعل ترا خون یمن در آستین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۴: پیش هر ناشسته رویی وا مکن لب بیش ازین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۵: عشق ما را ظرف دنیا برنتابد بیش ازین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۶: سایه تا افتاد ازان شمشاد بالا بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۷: هر که اینجا از سرافرازان نهد سر بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۸: در گلستانی که ریزد خون بلبل بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۷۹: سایه تا افتاد ازان مشکین سلاسل بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۸۰: ریخت مژگان تر من رنگ گلشن بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۸۱: می کشد دامن چو زلف سرکش او بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۱۸۲: از حجاب عشق محرومم ز رخساری چنین
غزل شمارهٔ ۶۱۸۳: می از خود آورد بیرون ایاغ لاله رخساران
غزل شمارهٔ ۶۱۸۴: نباشد لقمه ای بی خون دل بر خوان درویشان
غزل شمارهٔ ۶۱۸۵: اگر بر زخم کافر نعمتان باشد گران پیکان
غزل شمارهٔ ۶۱۸۶: ز چشم ظالم او چون نیندیشند معصومان
غزل شمارهٔ ۶۱۸۷: ز بی دردی نمی سازم به صندل دردسر پنهان
غزل شمارهٔ ۶۱۸۸: مکن آزادگان را جستجو از این و آن پنهان
غزل شمارهٔ ۶۱۸۹: چه آسان است با بی برگی احرام سفر بستن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۰: به امید اقامت دل به اسباب جهان بستن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۱: ز دام نوخطان مشکل بود دل را رها گشتن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۲: خطر دارد به محفل از کمند وحدت افتادن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۳: به جان دشوار ازان باشد گرانی از جهان بردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۴: به تدبیر خرد سر پنجه نتوان با قضا کردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۵: چو نتوان بر کنار افتاد با بحر از شنا کردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۶: عنان مصلحت در عشق می باید رها کردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۷: سرشک تلخ را مشک بود صاحب اثر کردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۸: ز کوی یار آسانی کی توان قطع نظر کردن
غزل شمارهٔ ۶۱۹۹: چه باشد جان که نتوان صرف راه دلستان کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۰: ز دل مجموعه ای هر روز املا می توان کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۱: به حسن خلق دلها را مسخر می توان کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۲: ز درد و داغ دل را نیک محضر می توان کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۳: به روی سخت نتوان گفتگو را دلنشین کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۴: شراب لعل از لبهای دلبر می توان خوردن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۵: فقیران را به چوب منع از درگاه خود راندن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۶: جدا شو از دو عالم تا توانی با خدا بودن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۷: میسر نیست با هوش وخرد بی دردسر بودن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۸: میسر نیست بی ابر تنک خورشید را دیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۰۹: به زیر تیغ جانان از بصیرت نیست لرزیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۰: ندارد حاصلی چون زاهدان خشک لرزیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۱: مروت نیست جرم بوسه دزدان را نبخشیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۲: مروت نیست گل از بوستان پیش از سحر چیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۳: به دامن برگ عیش از داغ پنهان می توان چیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۴: مروت نیست می در پرده، ای رعنا رسانیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۵: چه عاجز مانده ای، دامان همت بر کمر می زن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۶: زهی از شبنم رخساره ات چشم حیا روشن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۷: ز روی آتشین شمع اگر شد انجمن روشن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۸: دلا چون ذره زین وحشت سرا آهنگ بالا کن
غزل شمارهٔ ۶۲۱۹: شب عیدست ساقی باده روشن مهیا کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۰: قدم بر چشم من نه قلزم خون را تماشا کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۱: چو تیغم پهلوی خود جای ده جوهر تماشا کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۲: سفر نزدیک شد، فکر اقامت را ز سر وا کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۳: خدایا قطره ام را شورش دریا کرامت کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۴: برآورد از نهادت گرد عصیان، گریه ای سر کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۵: به یک زخم نمایان سرفرازم از شهیدان کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۶: سر بی مغز را از باده گلرنگ خالی کن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۷: برای کام دنیا دامن دل بر میان مشکن
غزل شمارهٔ ۶۲۲۸: نیابد ره به بزمش گر دل پر اضطراب من
غزل شمارهٔ ۶۲۲۹: به خاموشی بدل شد نغمه های دلفریب من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۰: نبندد دشمن آتش زبان طرف از گزند من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۱: سبک جولانتر از برق است حسن لاله زار من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۲: به یک خمیازه گل طی شد ایام بهار من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۳: نشد کم در حریم وصل یک مو پیچ و تاب از من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۴: ز بی عشقی بهار زندگی دامن کشید از من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۵: نشان از بی وجودی نیست در روی زمین از من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۶: به هم پیوسته از بس در حریم سینه داغ من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۷: نبالد بر خود از شهرت دل نازک خیال من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۸: گهی در بحر سرگردان و گاهی در سرابم من
غزل شمارهٔ ۶۲۳۹: ندارد جوهر افشای غم، تیغ زبان من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۰: نه امروزست گرم از داغ سودای تو نان من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۱: ز بس دامن کشد در خون مردم نازنین من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۲: ز آه من ندارد هیچ پروا کج کلاه من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۳: اگر اشک پشیمانی نگردد عذرخواه من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۴: به خون غلطد چمن از ناله دردآشنای من
غزل شمارهٔ ۶۲۴۵: دل نشکسته نتوان برد از ارض و سما بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۴۶: به جز خالش که خط عنبرین فام آورد بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۴۷: ز بزم وصل ذوق انتظارم می کشد بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۴۸: منه زنهار ای غافل ز حد خود قدم بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۴۹: ز ابر آن روز آید روشنی بخش جهان بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۵۰: چو آید از چمن آن یوسف گل پیرهن بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۵۱: شنیدم دختر رز را ز محفل کرده ای بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۵۲: نیم غمگین که مرگ آرد مرا از زندگی بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۵۳: اگر پوشیده گردد دیگران را تن ز پیراهن
غزل شمارهٔ ۶۲۵۴: عالمی نیست که عزلت نبود بهتر از آن
غزل شمارهٔ ۶۲۵۵: آب شد بس که در آتشکده دل پیکان
غزل شمارهٔ ۶۲۵۶: ای لب لعل تو مهر لب شیرین سخنان
غزل شمارهٔ ۶۲۵۷: نیست بی مغز حقیقت سخن خودشکنان
غزل شمارهٔ ۶۲۵۸: چشم خورشید به رخسار تو باشد روشن
غزل شمارهٔ ۶۲۵۹: می دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۰: چند دندان تأمل به جگر افشردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۱: دیده زان حسن به سامان چه تواند بردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۲: در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۳: نیست مقدور علاج غم دنیا کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۴: باده با حوصله ما چه تواند کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۵: آه با دیده اختر چه تواند کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۶: با گرانجانی تن دل چه تواند کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۷: آه ما با دل جانان چه تواند کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۸: توبه از می به چه تدبیر توانم کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۶۹: گر چو شبنم دل خود آب توانی کردن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۰: پیش غافل سخن از پند و نصیحت راندن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۱: نرسد هیچ کمالی به سخن سنجیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۲: بی بصیرت چه گل از غیب تواند چیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۳: سرد شد دست و دعا صبح به یک خندیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۴: پرده عیب جهان است نظر پوشیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۵: من و دزدیده در آن چاک گریبان دیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۶: نیست ممکن ز سخن سیر توان گردیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۷: کار دریاست ز هر موج خطر خندیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۸: چند چون مردم کوتاه نظر خندیدن
غزل شمارهٔ ۶۲۷۹: خون پامال بود شبنم گلزار وطن
غزل شمارهٔ ۶۲۸۰: خاک ره باش و تماشای تن آسانی کن
غزل شمارهٔ ۶۲۸۱: روی از خلق نگردانده به حق روی مکن
غزل شمارهٔ ۶۲۸۲: عاشق سلسله زلف گرهگیرم من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۳: لب به نیسان نگشاید صدف دیده من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۴: می کند آن که علاج دل بیچاره من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۵: غنچه از باده نگردد گل خمیازه من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۶: دلنشین است ز بس گوشه غمخانه من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۷: گو مکن سایه کسی بر سر دیوانه من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۸: غم دنیا نبود در دل دیوانه من
غزل شمارهٔ ۶۲۸۹: نیست امروز ز مژگان گهرافشانی من
غزل شمارهٔ ۶۲۹۰: من که بیخود شدم از می، چه کند ساز به من
غزل شمارهٔ ۶۲۹۱: نشود دام رهم جلوه هر تر دامن
غزل شمارهٔ ۶۲۹۲: داغ بر دل شدم از انجمن یار برون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۳: جام می غم ز دل تنگ نیارد بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۴: ز آستین دست تو گر یک سحر آید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۵: اشک خونین نه ز هر آب و گل آید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۶: خار غم از دل عشاق کم آید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۷: عقل سالم ز می ناب نیاید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۸: راز عشق از دل غمناک نیاید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۲۹۹: غم به اشک از دل غمناک نیاید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۰۰: شور عشق از دل دیوانه نیاید بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۰۱: چون دهد چشم ترم اشک به دامان بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۰۲: نیست در روی زمین سیمبری بهتر ازین
غزل شمارهٔ ۶۳۰۳: حذر کن از عرق روی لاله رخساران
غزل شمارهٔ ۶۳۰۴: به شکر این که نه ای، ای صراحی از دوران
غزل شمارهٔ ۶۳۰۵: هلال سیل فنایند خانه پردازان
غزل شمارهٔ ۶۳۰۶: خمار سوخت مرا ساقیا شراب رسان
غزل شمارهٔ ۶۳۰۷: صدای پا نبود در خرام درویشان
غزل شمارهٔ ۶۳۰۸: مخور ز حرف خنک بر دماغ سوختگان
غزل شمارهٔ ۶۳۰۹: دل دو نیم بود ذوالفقار زنده دلان
غزل شمارهٔ ۶۳۱۰: اگر چه خاک کند کشته از نظر پنهان
غزل شمارهٔ ۶۳۱۱: نمی شود سخن راست در دهان پنهان
غزل شمارهٔ ۶۳۱۲: زهی ز صافی چشم تو چشم جان روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۳: به آه گرم ز خود پاک می توان رفتن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۴: سخن ز مهر و وفا با تو بی وفا گفتن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۵: به درد و داغ توان گشت کامیاب سخن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۶: گشوده است در فیض رخنه دیوار
غزل شمارهٔ ۶۳۱۷: خوش است مشق قناعت ز بوریا کردن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۸: ز دور تا بتوان سیر گلستان کردن
غزل شمارهٔ ۶۳۱۹: گرفتم این که نظر باز می توان کردن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۰: ز عشق صبر تمنا نمی توان کردن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۱: خجل ز کوشش تدبیر بایدم بودن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۲: مرا که دست به خواب است وقت گل چیدن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۳: زکات صحت جسم است خسته پرسیدن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۴: خوش است فصل بهاران شراب نوشیدن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۵: ز سینه غم به می ناب می توان چیدن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۶: مباش درصدد بی شمار خندیدن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۷: مکن تعجب اگر شد چراغ ما روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۸: چنان که سرمه سواد نظر کند روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۲۹: ز نور شمع چه مقدار جا شود روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۰: مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۱: رواق چرخ شد از شمع کلک من روشن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۲: نظر به زلف و خط آن بهشت سیما کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۳: به آب و گل چه فرو رفته ای نظر وا کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۴: شکوه عشق جهانگیر را تماشا کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۵: حضور می طلبی سینه را مصفا کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۶: بپوش چشم ز وضع جهان و عشرت کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۷: دمید صبح، سر از خواب بیخودی برکن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۸: ترا که گفت وطن زیر چراغ اخضر کن
غزل شمارهٔ ۶۳۳۹: کرم به ابر سبکدست همچو عمان کن
غزل شمارهٔ ۶۳۴۰: قدم ز خویش برون نه فلک سواری کن
غزل شمارهٔ ۶۳۴۱: به رنگ سرو درین باغ زندگانی کن
غزل شمارهٔ ۶۳۴۲: به هر چه رنگ کنی می شود سفید آخر
غزل شمارهٔ ۶۳۴۳: ز باده توبه در ایام نوبهار مکن
غزل شمارهٔ ۶۳۴۴: هوای جام صبوح و می شبانه مکن
غزل شمارهٔ ۶۳۴۵: صبا برون نرود از غبار خاطر من
غزل شمارهٔ ۶۳۴۶: زمین به لرزه درآید ز دل تپیدن من
غزل شمارهٔ ۶۳۴۷: به تن علاقه ندارد روان ساده من
غزل شمارهٔ ۶۳۴۸: اگر به سوخته جانی رسد شراره من
غزل شمارهٔ ۶۳۴۹: ز جوش نشأه به تنگ آمده است شیشه من
غزل شمارهٔ ۶۳۵۰: هلاک جلوه برق است آشیانه من
غزل شمارهٔ ۶۳۵۱: شده است در همه عالم سمر غریبی من
غزل شمارهٔ ۶۳۵۲: رحیم شد دل دشمن ز ناتوانی من
غزل شمارهٔ ۶۳۵۳: کسی که می نهد از حد خود قدم بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۵۴: ز تن شکفته رود جان صادقان بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۵۵: لب ترا خط سبز آمد از کمین بیرون
غزل شمارهٔ ۶۳۵۶: غم حریص ز دینار می شود افزون
غزل شمارهٔ ۶۳۵۷: ز نقش چپ رود آب سیه به جوی نگین
غزل شمارهٔ ۶۳۵۸: ز بی قراری من می کند سفر بالین
غزل شمارهٔ ۶۳۵۹: در آتش است نعل می ناب دیگران
غزل شمارهٔ ۶۳۶۰: خون دل است باده گلفام عاشقان
غزل شمارهٔ ۶۳۶۱: چرخ مقوس است ترا خانه کمان
غزل شمارهٔ ۶۳۶۲: گشتم غبار و غیرت ناورد من همان
غزل شمارهٔ ۶۳۶۳: مژگان او ز سنگ کند جوی خون روان
غزل شمارهٔ ۶۳۶۴: چند ای دل غمین به مداران گریستن
غزل شمارهٔ ۶۳۶۵: خامی بود سر از پی دنیا گذاشتن
غزل شمارهٔ ۶۳۶۶: امروز رخ نشسته به خون جگر سخن
غزل شمارهٔ ۶۳۶۷: بوی گل و نسیم صبا می توان شدن
غزل شمارهٔ ۶۳۶۸: پیش قضای حق دم چون و چرا مزن
غزل شمارهٔ ۶۳۶۹: خاکم به چشم در نگه واپسین مزن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۰: دلهای صیقلی بود آیینه دار حسن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۱: دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۲: دل را به آتش نفس گرم آب کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۳: ساقی دمید صبح قدح پر شراب کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۴: از آب زندگی به شراب التفات کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۵: چون آفتاب و ماه نظر را بلند کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۶: ساقی دمید صبح، علاج خمار کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۷: مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۸: یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
غزل شمارهٔ ۶۳۷۹: عمر عزیز را به می ناب صرف کن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۰: پیش از وصال، ترک تمنای خام کن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۱: دل از گناه پاک چو دارالسلام کن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۲: از زنگ کبر آینه خویش ساده کن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۳: از خود برون نرفته هوای سفر مکن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۴: غیرت کن و ز آه برافروز شمع خویش
غزل شمارهٔ ۶۳۸۵: بیجا سخن چو طوطی شکرشکن مکن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۶: عرض صفا به اهل هنر می کنی مکن
غزل شمارهٔ ۶۳۸۷: در بیخودی گذشت زمان شباب من
غزل شمارهٔ ۶۳۸۸: بارست خنده بر دل کلفت پرست من
غزل شمارهٔ ۶۳۸۹: در کاسه سپهر کند خاک گرد من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۰: یک دل نشد گشاده ز گفت و شنید من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۱: همچشم آبله است دل اشکبار من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۲: دایم به یک قرار بود مشت خار من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۳: دلدار رفت و برد دل خاکسار من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۴: دل کی رسد به وصل تو ای سروناز من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۵: چون تخم سوخته است ز سودا دماغ من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۶: موقوف انقطاع بود اتصال من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۷: دل می برد ز قند مکرر کلام من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۸: از دستبرد ناله آتش زبان من
غزل شمارهٔ ۶۳۹۹: فیض نسیم صبح بود با فغان من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۰: در روز حشر سایه کوه گناه من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۱: گمراه شد ز غفلت من رهنمای من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۲: آرد به وجد سوختگان را نوای من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۳: شد خشک از گشودن لب آبروی من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۴: نازکترست از رگ جان گفتگوی من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۵: زین گریه ها که هست گره در گلوی من
غزل شمارهٔ ۶۴۰۶: هر شبنمی است دیده بینا درین چمن
غزل شمارهٔ ۶۴۰۷: گریان ز کوی او دل ما می رود برون
غزل شمارهٔ ۶۴۰۸: از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون
غزل شمارهٔ ۶۴۰۹: هر تیره دل کجا شنود بوی پیرهن
غزل شمارهٔ ۶۴۱۰: افشان خال بر رخ آن دلربا ببین
غزل شمارهٔ ۶۴۱۱: در انتهای کار خود از ابتدا ببین
غزل شمارهٔ ۶۴۱۲: آن چشم مست و غمزه هشیار را ببین
غزل شمارهٔ ۶۴۱۳: ما از صفای سینه بی کینه بر زمین
غزل شمارهٔ ۶۴۱۴: بی درد مشکل است سخن گفتن این چنین
غزل شمارهٔ ۶۴۱۵: با درد بود صاف دل ساغر مستان
غزل شمارهٔ ۶۴۱۶: صاف است به گردون دل بی کینه مستان
غزل شمارهٔ ۶۴۱۷: تا از خودی خود نبریدند عزیزان
غزل شمارهٔ ۶۴۱۸: حیرت زدگان را نشود خواب پریشان
غزل شمارهٔ ۶۴۱۹: سیلاب حواس است نظرهای پریشان
غزل شمارهٔ ۶۴۲۰: از ریگ توان روغن بادام گرفتن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۱: گر محو ز خاطر شود اندیشه مردن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۲: بی آب نگردد گهر حسن ز دیدن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۳: خونابه درد از دل غم پیشه طلب کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۴: اندیشه زاد از سر بی مغز بدر کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۵: در عشق اگر صادقی از قرب حذر کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۶: دزدیده در آن ابروی پیوسته نظر کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۷: از زلف پر از پیچ و خم یار حذر کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۸: جانا که ترا گفت که ترک می و نی کن
غزل شمارهٔ ۶۴۲۹: ای دل به خرابات حقیقت گذری کن
غزل شمارهٔ ۶۴۳۰: لب تشنگی حرص ندارد جگر من
غزل شمارهٔ ۶۴۳۱: هر چند به ظاهر چون روان در بدنم من
غزل شمارهٔ ۶۴۳۲: از داغ بود چهره افروخته من
غزل شمارهٔ ۶۴۳۳: یک چند خواب راحت بر خود حرام گردان
غزل شمارهٔ ۶۴۳۴: اشکی که از ندامت ریزند باده خواران
غزل شمارهٔ ۶۴۳۵: دارد متاع یوسف در هر گذر صفاهان
غزل شمارهٔ ۶۴۳۶: چون غنچه هر که ننشست در خار تا به گردن
غزل شمارهٔ ۶۴۳۷: ای قامت بلندت معراج آفریدن
غزل شمارهٔ ۶۴۳۸: ای خطت رهنمای سوختگان
غزل شمارهٔ ۶۴۳۹: گوشه آن نقاب را بشکن
غزل شمارهٔ ۶۴۴۰: مکن منع تماشایی ز دیدن
غزل شمارهٔ ۶۴۴۱: رهن می ناب شد، جبه و دستار من
غزل شمارهٔ ۶۴۴۲: پاک کن از لوح جهان زنگ من
غزل شمارهٔ ۶۴۴۳: شد گلستان خارخار من به من
غزل شمارهٔ ۶۴۴۴: روز چگونه شب شود، زلف گشا که همچنین
غزل شمارهٔ ۶۴۴۵: لاله رنگ از خون دل شد نرگس سیراب او
غزل شمارهٔ ۶۴۴۶: من که در فردوس افتادم به نقد از یاد او
غزل شمارهٔ ۶۴۴۷: دیده روشن می شود از خط عنبر یار او
غزل شمارهٔ ۶۴۴۸: بوسه ریزد گاه حرف از لعل شکربار او
غزل شمارهٔ ۶۴۴۹: عشق سلطان و زمین میدان، فلک چوگان در او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۰: آتشین رویی که شد آیینه دل آب ازو
غزل شمارهٔ ۶۴۵۱: عشق صیادی است گردون حلقه فتراک او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۲: هر که را دل آب شد از روی آتشناک او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۳: می دود هر کس ز خود بیرون به استقبال او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۴: دلنشین افتاده است از بس که خط و خال او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۵: زهر آب زندگانی می شود در جام او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۶: خضر اگر در خواب بیند خنجر مژگان او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۷: از نگاه گرم گردد آفتابی روی او
غزل شمارهٔ ۶۴۵۸: قسمت آیینه محرومی است از دیدار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۵۹: نیست ممکن برگرفتن دیده از دیدار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۰: می خورد خون فراغت تشنه آزار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۱: می زند ناخن به دل خار سر دیوار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۲: جرم اندک را نبخشد رحمت بسیار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۳: می کشد گردن هدف از اشتیاق تیر تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۴: نیست صید لاغر من قابل نخجیر تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۵: صد زبان در پرده درد غنچه خاموش تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۶: می چکد آب حیات از سبزه زار خط تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۷: از پریشانی نیندیشد گدای زلف تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۸: ای بهار آفرینش خط چون ریحان تو
غزل شمارهٔ ۶۴۶۹: خون رغبت را به جوش آرد لب میگون تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۰: می شود روشن چراغ از چهره رنگین تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۱: گر چه شد از سرنوشت من نگارین پای تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۲: از کدامین باغ سوزد عاشق شیدای تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۳: ای بهار آفرینش گرده سیمای تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۴: ای قیامت پیش خیز قامت رعنای تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۵: جوش غیرت می زند خون حنای پای تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۶: بس که تندی کرد با پهلونشینان خوی تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۷: ای زبان شعله از زنهاریان خوی تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۸: برنمی آید کسی با خوی یک پهلوی تو
غزل شمارهٔ ۶۴۷۹: نافه چین را گریبان پاره سازد موی تو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۰: دوست را از دیگران ای عاشق شیدا مجو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۱: نیست همدوشی به نخل قامت او، شان سرو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۲: عقده ای نگشود آزادی ز کارم همچو سرو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۳: رزق ما نظاره خشکی است از بالای سرو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۴: محو چون خواهی شد آخر محو آن رخسار شو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۵: قانع از رزق پریشان با دل صدپاره شو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۶: خوشدلی می خواهی از هوش و خرد بیگانه شو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۷: تلخرو از هر نسیم سهل چون دریا مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۸: از گرانجانی گران بر خاطر دنیا مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۸۹: در برون رفتن ز بزم زندگی کاهل مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۰: در کهنسالی ز مرگ ناگهان غافل مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۱: از نسیم ای ساکن بیت الحزن غافل مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۲: بی طلب زنهار بر خوان کسان مهمان مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۳: غافل از داغ جنون ای دیده روشن مشو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۴: چو بنشیند، شود صد کوه تمکین همنشین با او
غزل شمارهٔ ۶۴۹۵: نگردد بی صفا از خط لب گوهرنثار او
غزل شمارهٔ ۶۴۹۶: جنون گنجی است گوهرخیز، زنجیر اژدهای او
غزل شمارهٔ ۶۴۹۷: چه خوش باشد که گردد دیده روشن از عذار تو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۸: چه باشد حاصل مرغ چمن ای گلعذار از تو
غزل شمارهٔ ۶۴۹۹: بهار آفرینش را نگاری نیست غیر از تو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۰: زهی گردون کف بی مغزی از دریای عاشق تو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۱: ندارد اختیار در گشودن باغبان تو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۲: من آن بخت از کجا دارم که پیچیم بر میان تو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۳: خط شبرنگ با لعل لب جانان زند پهلو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۴: زمین از اشک پرشورم به طوفان می زند پهلو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۵: هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او
غزل شمارهٔ ۶۵۰۶: برخوری زان لب میگون که ز اندیشه او
غزل شمارهٔ ۶۵۰۷: کشت بی خوشه خجالت کشد از روی درو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۸: نه خط است این که دمید از لب جان پرور تو
غزل شمارهٔ ۶۵۰۹: چشم را خیره کند پرتو زیبایی تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۰: چرب نرمی ز رقیبان ستمکار مجو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۱: کی دوبین می شود از سایه تماشایی سرو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۲: از سر کوی قناعت به در شاه مرو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۳: ای دل غافل از اسباب جهان دست بشو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۴: بیا که سوخت مرا هجر بی مروت تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۵: عنان به طول امل داده ای دریغ از تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۶: ز کعبه سنگ به دل می زند خلیل از تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۷: رسید خانه زین عاقبت به کام از تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۸: زمین نشسته به خاک سیاه از غم تو
غزل شمارهٔ ۶۵۱۹: ز گل فزود مرا خارخار خنده تو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۰: چه دل گشایدم از باغ و بوستان بی تو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۱: شکفتگی نشود سبز در چمن بی تو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۲: زبان چو پسته شود سبز در دهن بی تو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۳: ز من شکیب به قدر دل فگار بجو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۴: چو از تو دیده و دل کامیاب شد هر دو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۵: مشو چو موج شلاین به هر کنار و برو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۶: ز شرم قد بلند تو آب گردد سر
غزل شمارهٔ ۶۵۲۷: ز جلوه های صنوبرقدان ز راه مرو
غزل شمارهٔ ۶۵۲۸: روزی که پسته دید لب همچو قند او
غزل شمارهٔ ۶۵۲۹: شد خط مشکبار عیان از عذار او
غزل شمارهٔ ۶۵۳۰: خطت که رفت در بغل هاله ماه ازو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۱: میخانه ای که شوق تو باشد مدام او
غزل شمارهٔ ۶۵۳۲: از گرد خط گرفته مباد آفتاب تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۳: چون سر زند ز مشرق زین آفتاب تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۴: از بس ز خون ما شده گلگون عقیق تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۵: خون لاله لاله می چکد از رنگ آل تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۶: نتوان در آب و آینه دیدن مثال تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۷: از بس که سرکش است قد چون نهال تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۸: ای فتنه سایه پرور سرو روان تو
غزل شمارهٔ ۶۵۳۹: تا کرد تیغ غمزه حمایل نگاه تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۰: ای شاخ گل شکسته طرف کلاه تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۱: در خون نشست لاله ز چشم سیاه تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۲: مپسند پر ز داغ کنم از جفای تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۳: کردم اگر چه هر دو جهان رونمای تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۴: در هیچ پرده نیست، نباشد نوای تو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۵: ای دل گشاد کار خود از آن و این مجو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۶: دام و کمند گردن دلهاست آرزو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۷: یک صافدل در انجمن روزگار کو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۸: خط بر عذار ساده نباشد مباش گو
غزل شمارهٔ ۶۵۴۹: از اهل حق اگر نظری یافتی بگو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۰: شد رعشه پیری پر و بال طلب تو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۱: وحشی تر از آهوست نشان قدم تو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۲: چون شبنم روشن گهر با خار و گل یکرنگ شو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۳: ای دل ز اوضاع جهان بیگانه شو بیگانه شو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۴: چشمی که فتاد بر لقای تو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۵: خامش گویا بود چشم سخنگوی تو
غزل شمارهٔ ۶۵۵۶: بوالهوس از خط نظر پوشید زان روی چو ماه
غزل شمارهٔ ۶۵۵۷: نفس ظلمانی نمی دارد محابا از گناه
غزل شمارهٔ ۶۵۵۸: می کند دل را سیه چندان که خواب صبحگاه
غزل شمارهٔ ۶۵۵۹: حسن را از چشم بد شرم و حیا دارد نگاه
غزل شمارهٔ ۶۵۶۰: چون به یاد شرم می افتم در اثنای نگاه
غزل شمارهٔ ۶۵۶۱: از مزار اهل حق جز دولت عقبی مخواه
غزل شمارهٔ ۶۵۶۲: از سر عشاق در زیر فلک سامان مخواه
غزل شمارهٔ ۶۵۶۳: تا ز خط پشت لب جان بخش جانان شد سیاه
غزل شمارهٔ ۶۵۶۴: تا مه روی تو پرتو بر جهان انداخته
غزل شمارهٔ ۶۵۶۵: لعل او را بین به دلها بی حجاب آویخته
غزل شمارهٔ ۶۵۶۶: یارب از عرفان مرا پیمانه ای سرشار ده
غزل شمارهٔ ۶۵۶۷: صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده
غزل شمارهٔ ۶۵۶۸: این چه خورشیدست یارب از افق تابان شده
غزل شمارهٔ ۶۵۶۹: نوبهارست این به احیای گلستان آمده
غزل شمارهٔ ۶۵۷۰: عمر خود صرف نصیحت ساختم بی فایده
غزل شمارهٔ ۶۵۷۱: در گلستان برگ عیش اندوختم بی فایده
غزل شمارهٔ ۶۵۷۲: بی توام در دل شراب ناب می گردد گره
غزل شمارهٔ ۶۵۷۳: در گلویم اشک رنگارنگ می گردد گره
غزل شمارهٔ ۶۵۷۴: در دل من رشته آمال می گردد گره
غزل شمارهٔ ۶۵۷۵: در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
غزل شمارهٔ ۶۵۷۶: رحم کردن بر ستمکاران، ستم بر عالمی است
غزل شمارهٔ ۶۵۷۷: بی تأمل بر بساط پاکبازان پا منه
غزل شمارهٔ ۶۵۷۸: بر دل ارباب حاجت دست خود بی زر منه
غزل شمارهٔ ۶۵۷۹: دل ز غفلت چون خودآرایان به رنگ و بو منه
غزل شمارهٔ ۶۵۸۰: از دل سودایی ما آسمان رنگ است کوه
غزل شمارهٔ ۶۵۸۱: تیشه زد بر پای خود هر کس که زد بر پای کوه
غزل شمارهٔ ۶۵۸۲: صباحت آب در گلزارش از جوی گهربسته
غزل شمارهٔ ۶۵۸۳: به ساغر نقل کرد از خم شراب آهسته آهسته
غزل شمارهٔ ۶۵۸۴: به مطلب می رسد جویای کام آهسته آهسته
غزل شمارهٔ ۶۵۸۵: به من شد نرم آن نامهربان آهسته آهسته
غزل شمارهٔ ۶۵۸۶: نه تبخاله است بر گرد دهان یار افتاده
غزل شمارهٔ ۶۵۸۷: مدان از بی نیازی طبع من گر سرکش افتاده
غزل شمارهٔ ۶۵۸۸: مگر در باغ راه جلوه جانانه افتاده
غزل شمارهٔ ۶۵۸۹: شنیدم آه گرمی با تو گستاخانه سرکرده
غزل شمارهٔ ۶۵۹۰: که یارب گرم در رخسار آن نازک میان دیده
غزل شمارهٔ ۶۵۹۱: می دهد عشق به شمشیر صلا بسم الله
غزل شمارهٔ ۶۵۹۲: خنکی در اسد از مهر جهانگیر مخواه
غزل شمارهٔ ۶۵۹۳: سرو من طرح نو انداخته ای یعنی چه
غزل شمارهٔ ۶۵۹۴: یارب آشفتگی زلف به دستارش ده
غزل شمارهٔ ۶۵۹۵: چه شبی بود که آن نرگس خواب آلوده
غزل شمارهٔ ۶۵۹۶: به ستم کی رود از جای دل غم دیده
غزل شمارهٔ ۶۵۹۷: به جان رسید دل روشنم ز بخت سیاه
غزل شمارهٔ ۶۵۹۸: ز آستان تو کرد آن که پای ما کوتاه
غزل شمارهٔ ۶۵۹۹: بمیر تشنه، منه پای بر کناره چاه
غزل شمارهٔ ۶۶۰۰: چگونه زان گل رعنا دو چشم بردارم
غزل شمارهٔ ۶۶۰۱: گر از طعام تن عام می شود فربه
غزل شمارهٔ ۶۶۰۲: ز رفتن تو ز جسم ضعیف جان رفته
غزل شمارهٔ ۶۶۰۳: به صد دلیل نرفتن ره خدای که چه
غزل شمارهٔ ۶۶۰۴: بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده
غزل شمارهٔ ۶۶۰۵: رخی به شبنم می همچو برگ لاله بده
غزل شمارهٔ ۶۶۰۶: نه سرخ چهره خورشید را شفق کرده
غزل شمارهٔ ۶۶۰۷: عرق به برگ گلت می دود شتاب زده
غزل شمارهٔ ۶۶۰۸: ز خط عذار تو تا عنبرین نقاب شده
غزل شمارهٔ ۶۶۰۹: به هر کجا که خوری باده تن به خواب مده
غزل شمارهٔ ۶۶۱۰: ز بس لب تو به ابرام می دهد بوسه
غزل شمارهٔ ۶۶۱۱: بریده نعل ز عشق که بر جگر لاله
غزل شمارهٔ ۶۶۱۲: روشن ز نور صدق بود جان صبحگاه
غزل شمارهٔ ۶۶۱۳: از اشک ماست پاکی دامان صبحگاه
غزل شمارهٔ ۶۶۱۴: در جسم خاکسار مرا جان سوخته
غزل شمارهٔ ۶۶۱۵: لاله است این که از جگر خاک سرزده
غزل شمارهٔ ۶۶۱۶: ای عالم از ظهور صفاتت عیان شده
غزل شمارهٔ ۶۶۱۷: خط غبار گرد رخ یار آمده
غزل شمارهٔ ۶۶۱۸: جام صبوح خورده ز خلوت برآمده
غزل شمارهٔ ۶۶۱۹: تا سبزه خط از لب جانان برآمده
غزل شمارهٔ ۶۶۲۰: چون غافل است دل ز حق از دل چه فایده
غزل شمارهٔ ۶۶۲۱: آن را که نیست دلبری از دل چه فایده
غزل شمارهٔ ۶۶۲۲: محجوب را ز صحبت جانان چه فایده
غزل شمارهٔ ۶۶۲۳: در دور خط به حرف رسیدن چه فایده
غزل شمارهٔ ۶۶۲۴: کی بخت خفته وا کند از کار ما گره
غزل شمارهٔ ۶۶۲۵: بگشا ز بال همت عالی مکان گره
غزل شمارهٔ ۶۶۲۶: در دل چو غنچه چند کنی رنگ و بو گره
غزل شمارهٔ ۶۶۲۷: ای راز نه فلک ز جبینت عیان همه
غزل شمارهٔ ۶۶۲۸: هر چند هست مشرق دیدار آینه
غزل شمارهٔ ۶۶۲۹: تا کرد خانه از رخ او روشن آینه
غزل شمارهٔ ۶۶۳۰: ساقی قدحی از می اسرار مرا ده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۱: تا سرو ترا راه به گلزار فتاده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۲: از توبه شود سرکشی نفس زیاده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۳: زلفی که بر آن طرف بناگوش فتاده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۴: از حسن تو یک رقعه به گلزار رسیده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۵: از ناله نسیمیش به بستان نرسیده
غزل شمارهٔ ۶۶۳۶: تا دیده خود کرد چو دستار شکوفه
غزل شمارهٔ ۶۶۳۷: در مجمع ما نیست کسی را غم خانه
غزل شمارهٔ ۶۶۳۸: ای چشم تو خونریزتر از دور زمانه
غزل شمارهٔ ۶۶۳۹: دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته
غزل شمارهٔ ۶۶۴۰: عشق اختیار دل را از دست ما گرفته
غزل شمارهٔ ۶۶۴۱: بیگانگی ز حد رفت ساقی می صفا ده
غزل شمارهٔ ۶۶۴۲: آن خوش پسر برآمد از خانه می کشیده
غزل شمارهٔ ۶۶۴۳: چون چنگ هر رگ من، دارد سری به ناله
غزل شمارهٔ ۶۶۴۴: خراب گشت ز می زاهد شراب ندیده
غزل شمارهٔ ۶۶۴۵: به جرم این که کله کج نهاده است شکوفه
غزل شمارهٔ ۶۶۴۶: مباش از سخن سخت در شکست پیاله
غزل شمارهٔ ۶۶۴۷: به حوالی دو چشمش حشم بلا نشسته
غزل شمارهٔ ۶۶۴۸: کشد گر به صورت ز دل صد زبانه
غزل شمارهٔ ۶۶۴۹: ای که از شغل عمارت غافل از دل گشته ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۰: کیستم من، مشت خار در محیط افتاده ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۱: بوسه ای قیمت ازان لبها به صد جان کرده ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۲: با لباس عنبرین امروز جولان کرده ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۳: می فشانم آستین بر افسر گوهرنگار
غزل شمارهٔ ۶۶۵۴: از نمکدان تو محشر گرد بیرون رانده ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۵: در تمام عمر اگر یک روز عاشق بوده ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۶: ای در آتش از هوایت نعل هر سیاره ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۷: می کشد دل را ز دستم دلربای تازه ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۸: نیست در مغز زمین چون گردبادم ریشه ای
غزل شمارهٔ ۶۶۵۹: ای جهانی محو رویت، محو سیمای که ای
غزل شمارهٔ ۶۶۶۰: ای ز روی آتشینت هر دل آتشخانه ای
غزل شمارهٔ ۶۶۶۱: ای زمین از سبحه ذکر تو کمتر دانه ای
غزل شمارهٔ ۶۶۶۲: هر که دارد با پریزادان معنی خلوتی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۳: از شراب لعل تا رخسار را افروختی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۴: یک نفس فارغ ز وسواس تمنا نیستی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۵: دوش با ما سرگران بودی چه در سر داشتی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۶: سرو من گر بر سر خاک شهیدان آمدی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۷: زاهد از خشکی سبکروحانه بیرون آمدی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۸: هر کجاگیری گلی در آب معمار خودی
غزل شمارهٔ ۶۶۶۹: هر دو عالم یک قدم باشد به پای بیخودی
غزل شمارهٔ ۶۶۷۰: پیش اغیار از بهار تازه رو گلشن تری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۱: بی تأمل زینهار از نقطه دل نگذری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۲: گر به چشم پاک در صنع الهی بنگری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۳: می کند تن هم دل بی تاب را گردآوری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۴: دل چسان غم های جانان را کند گردآوری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۵: فرصتی کو تا دل از دنیا کنم گردآوری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۶: چون گل رعنا در ایام بهاران سعی کن
غزل شمارهٔ ۶۶۷۷: از فنای پیکر خاکی چرا خون می خوری
غزل شمارهٔ ۶۶۷۸: یاد دارد تخت شاهان قلزم خضرا بسی
غزل شمارهٔ ۶۶۷۹: زیر پای چرخ کجرفتار چون خوابد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۰: دل چه افتاده است در این خاکدان بندد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۱: تکیه چند از ضعف بر دوش عصا دارد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۲: شوق اگر شهپر شود پروا نمی دارد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۳: چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۴: چند در ایام گل عزلت گزین باشد کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۵: بر زبان و دل چو کج باشد نبخشاید کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۶: بیش ازین آتش مزن در عالم ای جان کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۷: گر چه در سیر بهشتم از گل روی کسی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۸: مستی و خمیازه بر خون دل ما می کشی
غزل شمارهٔ ۶۶۸۹: سنگ را در جذبه از دست فلاخن می کشی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۰: دانه ما در ضمیر خاک بودی کاشکی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۱: خاک ما در گوشه میخانه بودی کاشکی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۲: تابش برق و حیات مختصر باشد یکی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۳: بندگی کردن پسندیده است با آزادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۴: نیست نقشی دلپذیر عشق غیر از سادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۵: شهره می سازد سخن را در جهان استادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۶: سرفرازی را نباشد جنگ با افتادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۷: بی نیازست از دلیل و رهنما افتادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۸: نیست اکسیری به عالم بهتر از افتادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۹: نیست جز داغ عزیزان حاصل پایندگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۰: جلوه برقی است نور آفتاب زندگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۱: من گرفتم برنیارد موج شمشیر از نیام
غزل شمارهٔ ۶۷۰۲: چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۳: گریه تلخ است صهبای ایاغ زندگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۴: بر سر آب است بنیاد جهان زندگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۵: کی کند غافل دل آگاه را خوابیدگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۶: چاره از من می کند پرهیز از بیچارگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۷: خط حجاب آن رخ گلرنگ شد یکبارگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۸: عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی
غزل شمارهٔ ۶۷۰۹: سر فرو نارد به گردون اختر دیوانگی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۰: گر چه خالی کردم از خون صد ایاغ از تشنگی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۱: شب که مغزم را به جوش آورد شور بلبلی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۲: قطره ای از قلزم توحید باشد هر دلی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۳: ابر مظلم تیره گرداند جهان را در دمی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۴: تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۵: گر به کار خویشتن چون شمع بینا بودمی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۶: کاش من از روز اول بوالهوس گردیدمی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۷: گر سر دنیا نداری تاجدار عالمی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۸: جامه زرین نگردد جمع با سیمین تنی
غزل شمارهٔ ۶۷۱۹: برد شبنم را برون از باغ، چشم روشنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۰: ای ز رویت برق عالمسوز در هر خرمنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۱: گریه ها در چشم تر دارم تماشاکردنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۲: حیرتی از چشم مست یار دارم دیدنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۳: بی تائمل صرف نقد وقت در دنیا کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۴: چند اسباب اقامت جمع در عالم کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۵: تا به کی دل را سیاه از نعمت الوان کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۶: ای که فکر چاره بیماری دل می کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۷: در عمارت زندگانی چند باطل می کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۸: من به حال مرگ و تو درمان دشمن می کنی
غزل شمارهٔ ۶۷۲۹: پشت پا زن بر دو عالم تا فلک پیما شوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۰: صبر کن بر آب تلخ و شور تا گوهر شوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۱: ترک عجب و کبر کن تا قبله عالم شوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۲: سرمپیچ از داغ تا سرحلقه مردان شوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۳: سر به جیب فکر بر تا از فلک بیرون شوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۴: شکوه ای دارم به شرط آن که پنهان بشنوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۵: خنده بیجا مزن تا طعن بیجا نشنوی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۶: خار دیوارست چون از اشک شد مژگان تهی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۷: جام هیهات است از صهبا کند پهلو تهی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۸: از بلند و پست نبود چاره تا گرد رهی
غزل شمارهٔ ۶۷۳۹: چمن را داغ دارد رویت از گلهای پی در پی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۰: نباشد دولت بیدار را چون انقلاب از پی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۱: مرا از عشق داغی بر دل افگار بایستی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۲: مرا باغ و بهاری از می گلفام بایستی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۳: مکن طول امل را پیروی تا پیشوا گردی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۴: تو آن هوش از کجا داری که از خود بی خبر گردی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۵: به ظاهر نیست عشق را اگر بر دست و پا بندی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۶: چراغ گل اگر در زیر بال بلبلان بودی
غزل شمارهٔ ۶۷۴۷: نمی آییم چون یوسف به چشم هر خریداری
غزل شمارهٔ ۶۷۴۸: ز مطلب در حجابی تا نظر بر مدعا داری
غزل شمارهٔ ۶۷۴۹: نمی آید ز دل با جلوه مستانه خودداری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۰: به ظاهر گر دریغ از نامرادان روی خود داری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۱: اگر چون نرگس نادیده بر کف جام زر داری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۲: گر اندک نیکیی از دستت آید در نظر داری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۳: مکن تقصیر در افسوس تا جان در بدن داری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۴: مکن با تلخکامان رو ترش تا شکری داری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۵: زمین از دامن تر عالم آب است پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۶: ز شیرینی عتاب او شکرخندست پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۷: ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۸: فروغ زندگانی برق شمشیرست پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۵۹: ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۰: خرد در سر مرا در خم فلاطون است پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۱: ز زلف پرشکن بتخانه چین است پنداری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۲: مجو چون غافلان از عالم اسباب بیداری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۳: ندارد سرو این گلزار تاب شیون ای قمری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۴: ز دل بیرون نرفت از قرب جانان داغ مهجوری
غزل شمارهٔ ۶۷۶۵: گره در سینه هر کس که باشد گوهر رازی
غزل شمارهٔ ۶۷۶۶: از موج گریه ما بر فلک اختر کند بازی
غزل شمارهٔ ۶۷۶۷: مرا چون دیگران گرزان که اسبابی نشد روزی
غزل شمارهٔ ۶۷۶۸: چه در طول امل از حرص بی باکانه آویزی
غزل شمارهٔ ۶۷۶۹: ز عاشق حرف درد و داغ پرس، از دل چه می پرسی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۰: فلک یک حلقه چشم است اگر صاحب نظر باشی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۱: چون طفلان کس به هر افسانه تا کی واکند گوشی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۲: ازان پیچیده ام همچو صدا در ظرف خاموشی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۳: نگه چون شمع درگیرد ز روی روشن ساقی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۴: حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۵: به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۶: ز جویای سخن گر این چنین گردد جهان خالی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۷: مکن با ارتکاب جرم اظهار پشیمانی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۸: کرامت کن مرا ای ابر رحمت چشم گریانی
غزل شمارهٔ ۶۷۷۹: اگر چه دارد از الفاظ چندین ترجمان معنی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۰: خودآرا را برابر می کند با خاک خودبینی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۱: به این پستی فراز چرخ جای خویش می خواهی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۲: جنونم پهن شد صبر از من شیدا چه می خواهی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۳: درون دل بود یار از جهان گر چه می خواهی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۴: به ظاهر گر به چشمم ای سمن سیما نمی آیی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۵: چرا هرگز به سر وقت من بیدل نمی آیی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۶: چرا از سینه ای آه سحر بیرون نمی آیی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۷: نمی باید ترا مشاطه ای بهر خودآرایی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۸: ز خوبان قامت جانان علم باشد به یکتایی
غزل شمارهٔ ۶۷۸۹: شنیدم بلبل خود را ستایش کرده ای جایی
غزل شمارهٔ ۶۷۹۰: مرا افکنده رخسار عرقناکش به دریایی
غزل شمارهٔ ۶۷۹۱: که غیر از سنگ طفلان می کند دیوانه آرایی
غزل شمارهٔ ۶۷۹۲: به توحید خدا همچون الف گویاست تنهایی
غزل شمارهٔ ۶۷۹۳: ندارم یاد خود را فارغ از عشق بلاجویی
غزل شمارهٔ ۶۷۹۴: چهره را صیقلی از آتش می ساخته ای
غزل شمارهٔ ۶۷۹۵: تا ز رخسار چو مه پرده برانداخته ای
غزل شمارهٔ ۶۷۹۶: تا رخ از باده گلرنگ برافروخته ای
غزل شمارهٔ ۶۷۹۷: روی دل با همه کس در همه جا داشته ای
غزل شمارهٔ ۶۷۹۸: دست اگر در کمر راهبر دل زده ای
غزل شمارهٔ ۶۷۹۹: طعمه مور شوی گر چه سلیمان شده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۰۰: شوخ و میخواره و شبگرد و غزلخوان شده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۰۱: در کدامین چمن ای سرو به بار آمده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۰۲: دلربایانه دگر بر سر ناز آمده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۰۳: ای که از بی بصران راه خدا می طلبی
غزل شمارهٔ ۶۸۰۴: نی خود را بشکن گر شکری می طلبی
غزل شمارهٔ ۶۸۰۵: می گزد راحتم ای خار مغیلان مددی
غزل شمارهٔ ۶۸۰۶: چه ثمر می دهد آن دل که نه آبش کردی
غزل شمارهٔ ۶۸۰۷: نیست چون صبح ترا جز نفس معدودی
غزل شمارهٔ ۶۸۰۸: عیب صاحب هنران چند به بازار آری
غزل شمارهٔ ۶۸۰۹: اگر از موج خطر چشم به ساحل داری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۰: پرده بردار ز رخسار که دیدن داری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۱: رخصت بوسه اگر از لب جامی داری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۲: هر کس از اهل نظر را به بیانی داری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۳: کوش تا دل به تماشای جهان نگذاری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۴: بیخبر شو ز جهان گر خبری می گیری
غزل شمارهٔ ۶۸۱۵: تا کی از خواب گران پرده دولت سازی
غزل شمارهٔ ۶۸۱۶: چه بر این آتش هستی چو دخان می لرزی
غزل شمارهٔ ۶۸۱۷: نیست پروای بهارم، من و کنج قفسی
غزل شمارهٔ ۶۸۱۸: بوسه از کنج لب یار نخورده است کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۱۹: در سر مرده دلان شور ندیده است کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۰: غوطه در خاک زند دل ز گریبان کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۱: خارخاری به دل افتاده ز مژگان کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۲: آنچه من یافتم از چهره زیبای کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۳: نه چنان دانه دل سوخت ز سودای کسی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۴: چند در فکر سرا و غم منزل باشی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۵: سینه باغی است که گلشن شود از خاموشی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۶: سوختی در عرق شرم و حیا ای ساقی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۷: قطره را بحر نماید سفر یکرنگی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۸: می وصل تو به کم حوصله ها ارزانی
غزل شمارهٔ ۶۸۲۹: دل نبندند عزیزان جهان در وطنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۰: چه شود گر به پیامی دل من شاد کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۱: تا کی اندیشه این عالم پرشور کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۲: از سر صدق اگر سینه خود چاک کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۳: دل چون شیشه خود گر تهی از باده کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۴: تا تو چون شانه دل چاک مهیا نکنی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۵: از خودی چشم بپوشان اگر اهل دینی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۶: چند چون چشم هوسناک به هر سو بینی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۷: چه به هر سوی چو کوران به عصا می بینی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۸: خاک شو خاک ازان پیش که بر باد روی
غزل شمارهٔ ۶۸۳۹: به خبر چند تسلی ز رخ یار شوی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۰: غنچه را راه در آن چاک گریبان ندهی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۱: بی حجابانه به آغوش کجا می آیی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۲: رخ برافروخته دیگر به نظر می آیی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۳: عیش فرش است در آن محفل روح افزایی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۴: باش در ذکر خدا دایم اگر جویایی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۵: بهار گشت ز خود عارفانه بیرون آی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۶: مباش معجب و خودبین که در بلا افتی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۷: تو تا ز هستی خود بی خبر نمی افتی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۸: ز خط سیه رخ چون لاله زار خود کردی
غزل شمارهٔ ۶۸۴۹: اگر مقید کسب هوا نمی گردی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۰: دل مرا به نگاهی ز من برآوردی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۱: هزار عقد محبت به این و آن بندی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۲: اگر سرای جهان در خور سزا بودی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۳: اگر نسیم سحرگاه مهربان بودی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۴: غم دو دیده پر خون ما کجا داری
غزل شمارهٔ ۶۸۵۵: ز برگریز، دل بی قرار ازان داری
غزل شمارهٔ ۶۸۵۶: دگر چه شد که به عشاق سرگران بودی
غزل شمارهٔ ۶۸۵۷: هزار حیف که از رهگذار بی بصری
غزل شمارهٔ ۶۸۵۸: درین حدیقه پر میوه تا جگر نخوری
غزل شمارهٔ ۶۸۵۹: دگر چه شد که ز حالم خبر نمی گیری
غزل شمارهٔ ۶۸۶۰: مآل تیغ زبان نیست غیر سربازی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۱: اگر به جسم درین تیره خاکدان باشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۲: کجاست دولت آنم که یار من باشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۳: قدم برون مگذار از حصار خاموشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۴: اگر چه هست به ظاهر خراب درویشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۵: قرار گیر به دارالقرار درویشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۶: حضور فرش بود در جهان درویشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۷: قدم برون مگذار از سرای درویشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۸: ازان همیشه بود تازه روی درویشی
غزل شمارهٔ ۶۸۶۹: ز عشق شد همه غم های بی شمار یکی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۰: گذشت عمر و تو مست شراب گلرنگی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۱: ز ماه رنگ نبازد کتان بیرنگی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۲: نیی که جیب و کنار از شکر کند خالی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۳: زبان شکوه اگر همچو خار داشتمی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۴: تو قدر درد و غم جاودان چه می دانی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۵: مکش چو تنگدلان آه از پریشانی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۶: ز من مدار توقع سخن از انجمنی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۷: چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۸: به محفلی که رخ از باده لاله زار کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۷۹: بر این مباش که خون در دل نیاز کنی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۰: چرا به سلسله زلف او نظر نکنی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۱: برون نیامده از خویشتن سفر نکنی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۲: صفای وقت درین خاکدان چه می خواهی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۳: دل عزیز به این تیره خاکدان چه دهی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۴: همین نه در نظر ای سیمبر نمی آیی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۵: فکنده شور محبت مرا به صحرایی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۶: گرفته است مرا در میان تماشایی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۷: ز حسن شوخ تو نظاره تماشایی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۸: نماند دشت جنون را رمیده آهویی
غزل شمارهٔ ۶۸۸۹: ای آن که دل به ابروی پیوسته بسته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۰: ای آن که دل به دولت بیدار بسته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۱: از زهر چشم، چشم من زار بسته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۲: طومار عمر طی شد و غافل نشسته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۳: ای صید پیشه ای که دل از ما گرفته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۴: روی زمین به زلف معنبر گرفته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۵: از مردمان اگر چه کناری گرفته ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۶: در خاک و خون کشید مرا ترک زاده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۷: ای آن که دل به عمر سبکرو نهاده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۸: از دل مپرس، خانه به سیلاب داده ای
غزل شمارهٔ ۶۸۹۹: من کیستم، چو پل دل خود آب کرده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۰: با زهر چشم خنده هم آغوش کرده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۱: تا چهره گلگل از می گلفام کرده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۲: بی پرده رو در آینه ما نکرده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۳: دارم ز اشک گرم دل تاب خورده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۴: ای دل چه در قلمرو میخانه مانده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۵: چون آب در لباس گل و خار بوده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۶: ای کوه بیستون که چنین سرکشیده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۷: ای غنچه لب که سر به گریبان کشیده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۸: آتش به خرمن از گل باغی ندیده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۰۹: ما را بس است سلسله جنبان اشاره ای
غزل شمارهٔ ۶۹۱۰: آن را که هست گردش چشم غزاله ای
غزل شمارهٔ ۶۹۱۱: ای شمع طور از آتش حسنت زبانه ای
غزل شمارهٔ ۶۹۱۲: ای جان به قید گنبد خضرا چگونه ای
غزل شمارهٔ ۶۹۱۳: طفلی کز او مراست تمنای آشتی
غزل شمارهٔ ۶۹۱۴: ای زلف مشکبار تو از رحمت آیتی
غزل شمارهٔ ۶۹۱۵: ای حسن خط ز مصحف روی تو آیتی
غزل شمارهٔ ۶۹۱۶: ای دل مرا به عالم امکان چه می بری
غزل شمارهٔ ۶۹۱۷: حیف است عمر صرف تماشا کند کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۱۸: بر مردم زمانه چه رحمت کند، کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۱۹: قطع نظر چگونه ز جانان کند، کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۰: تا کی به هر مشاهده از جا رود کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۱: تا کی غبار خاطر صحرا شود کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۲: حیف است حرف عشق ز ما نشنود کسی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۳: آن را که نیست ذوق وصال شکستگی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۴: تیغ تو در نیام کند قطع زندگی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۵: آسودگی مجو ز گرفتار زندگی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۶: صائب ز طول بیش بود عرض راه تو
غزل شمارهٔ ۶۹۲۷: ای گل ز شوخ چشمی اغیار غافلی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۸: کوچکدلی است مایه تسخیر عالمی
غزل شمارهٔ ۶۹۲۹: تا کی ز کف عنان توکل رها کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۰: تا کی ز جهل چاره حرص از طلب کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۱: چند از بهار عشق قناعت به خس کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۲: گر فکر زاد آخرت ای دوربین کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۳: بر خاک راه اگر گذری مشکبو کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۴: در پیری ارتکاب می ناب می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۵: دایم ستیزه با دل افگار می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۶: زین گریه دروغ که ای پیر می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۷: هرگاه رخ ز باده عرقناک می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۸: زیر سپهر خواب فراغت چه می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۳۹: تسکین دل به زلف پریشان چه می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۰: لنگر درین خراب برای چه می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۱: پنهان رخ چو ماه برای چه می کنی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۲: ای غافلی که در پی دینار می روی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۳: ای بی خبر ز خود به تماشا چه می روی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۴: چندان به خضر ساز که از خود بدر شوی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۵: تا رهنورد وادی سودا نمی شوی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۶: دل را اگر چه نیست ز دلدار آگهی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۷: گر درد طلب رهبر این قافله بودی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۸: یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی
غزل شمارهٔ ۶۹۴۹: دستی به سر زلف خود از ناز کشیدی
غزل شمارهٔ ۶۹۵۰: چون رشته به همواری اگر نام برآری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۱: دل آب کند برق جلالی که تو داری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۲: محراب نظرهاست کمانی که تو داری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۳: خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۴: با اهل دل ای گردش افلاک چه داری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۵: زنهار دل خویش به عالم نگذاری
غزل شمارهٔ ۶۹۵۶: ای آه جگرسوز ز شست تو خدنگی
غزل شمارهٔ ۶۹۵۷: حیف است درین فصل دماغی نرسانی
غزل شمارهٔ ۶۹۵۸: ظلم است که درمان خود از درد ندانی
غزل شمارهٔ ۶۹۵۹: ای جاده سودای تو هر رشته آهی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۰: در سینه عشاقی و از سینه جدایی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۱: با زلف تو دم می زند از نافه گشایی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۲: ما صلح نمودیم ز گلزار به بویی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۳: خرابم کرده چشم نیم مستی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۴: زمین از ترکتاز او غباری
غزل شمارهٔ ۶۹۶۵: هوا را گر به فرمان کرده باشی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۶: به روی گرم اگر تابنده باشی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۷: اگر دل از علایق کنده باشی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۸: اگر بی پرده خود را دیده باشی
غزل شمارهٔ ۶۹۶۹: تجلی سنگ را نومید نگذاشت
غزل شمارهٔ ۶۹۷۰: تو دست افشانی جان را چه دانی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۱: مکن ای بی وفا ناآشنایی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۲: گر بگذری ز هستی آرام جان بیابی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۳: تا کی ز دود غلیان دل را تباه سازی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۴: افتاده کار ما را با یار شوخ و شنگی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۵: اکسیر شادمانی است خاک دیار طفلی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۶: از بس که خوش عنان است سیلاب زندگانی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۷: آن را که نیست قسمت از روزی خدایی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۸: یا غمم را شمار بایستی
غزل شمارهٔ ۶۹۷۹: تلخ منشین شراب اگر داری
غزل شمارهٔ ۶۹۸۰: دلفروزست جام خاموشی
غزل شمارهٔ ۶۹۸۱: نمی آید از من دگر بردباری
غزل شمارهٔ ۶۹۸۲: ورق تا نگردانده باد خزانی
غزل شمارهٔ ۶۹۸۳: منزه ز لاف است حیران معنی
غزل شمارهٔ ۶۹۸۴: تا چند مرا از خود ای دوست جدا داری
غزل شمارهٔ ۶۹۸۵: هر چند که مهر شرم بر درج دهن داری
غزل شمارهٔ ۶۹۸۶: در نظر هر که داد عشق تواش سروری
غزل شمارهٔ ۶۹۸۷: خاک سیه روز را شمع شبستان تویی
غزل شمارهٔ ۶۹۸۸: حرف آن لب در میان افکنده ای
غزل شمارهٔ ۶۹۸۹: کشتی تن را شکستم یللی
غزل شمارهٔ ۶۹۹۰: پا به ادب نه که زخم خار نیابی
غزل شمارهٔ ۶۹۹۱: مرکز عیش است آن دهان که تو داری
غزل شمارهٔ ۶۹۹۲: ای از خراباتت زمین درد ته پیمانه ای
غزل شمارهٔ ۶۹۹۳: با دختر رز دگر نشستی
غزل شمارهٔ ۶۹۹۴: رویی به طراوت قمر داری
غزل شمارهٔ ۶۹۹۵: دارد از خط گل رخسار تو فرمان خدایی

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ