کتابخانه دیجیتال

سلیم تهرانی

سلیم تهرانیدیوان اشعار | سلیمغزل ها

291

شمارهٔ ۱: دلا تویی که به کار خودت گزیده خدا
شمارهٔ ۲: الهی دور دار از ما غرور بی گناهی را
شمارهٔ ۳: جهان کهنه چو نو کرد عادت و خو را
شمارهٔ ۴: ما را سپرده است به ساقی حبیب ما
شمارهٔ ۵: خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را
شمارهٔ ۶: به صورت تو بتی کمتر آفریده خدا
شمارهٔ ۷: تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را
شمارهٔ ۸: ای ز چشمت خفته در چشم غزالان نازها
شمارهٔ ۹: ای ز مژگانت مرا چون خوشه در دل تیرها
شمارهٔ ۱۰: سخن بست از لبم احرام طوف کعبه ی دل ها
شمارهٔ ۱۱: شراب نقل نخواهد، بگیر ساغر را
شمارهٔ ۱۲: به راه عشق خطر نیست بینوایان را
شمارهٔ ۱۳: مزن به خون من ای پر عتاب، استغنا
شمارهٔ ۱۴: پیری نشد خزان گل شاخسار ما
شمارهٔ ۱۵: محبت از دل ما شسته نقش کینه خواهی را
شمارهٔ ۱۶: در آشوب جهان، کشتی پر از صهباست مستان را
شمارهٔ ۱۷: یک شب از بخت زبون شمعی نشد همدوش ما
شمارهٔ ۱۸: ای خامه حرف زن که پس از ما کلام ما
شمارهٔ ۱۹: تجلی بر نمی تابی، ز بی تابی چه سود اینجا
شمارهٔ ۲۰: حریم بزم عشق است این، چرایی ناامید اینجا؟
شمارهٔ ۲۱: هر که از فرقه ی ما نیست، لئیم است اینجا
شمارهٔ ۲۲: نمی کشد به چمن، طبع پرغرور مرا
شمارهٔ ۲۳: چو ماه شعشعه ی ماست برق خرمن ما
شمارهٔ ۲۴: فغان که سوخت جهان بهانه گیر مرا
شمارهٔ ۲۵: ‎تویی که تیغ چو آب تو کشته آتش را
شمارهٔ ۲۶: چو تیغ نیست محابا ز خصم پیشه ی ما
شمارهٔ ۲۷: افروخت از تبسم مینا ایاغ ما
شمارهٔ ۲۸: ای تازه رو، ز زخم خدنگ تو داغ ما
شمارهٔ ۲۹: در قفس رفته چو قمری چمن از یاد مرا
شمارهٔ ۳۰: چه غافلی ست ز دور سپهر، مردم را
شمارهٔ ۳۱: شعله دارد ز تو آیین غضبناکی را
شمارهٔ ۳۲: لب تو کرد پر از می ایاغ آینه را
شمارهٔ ۳۳: ذوقی ز باغ نیست دل غم پذیر را
شمارهٔ ۳۴: عشق را در قید دارد پیکر رنجور ما
شمارهٔ ۳۵: به گوش کس نبود آشنا حکایت ما
شمارهٔ ۳۶: رهنمایی چون کنم در دیدن او دیده را؟
شمارهٔ ۳۷: نماید خرمن آزادگان چون رنگ کاهی را
شمارهٔ ۳۸: چشمت ز ناز بسته به نظاره راه را
شمارهٔ ۳۹: ما گرفتاریم و غیر از ناله نبود کار ما
شمارهٔ ۴۰: کند به راه تو پامال، آسمان ما را
شمارهٔ ۴۱: احتراز از عشق کی باشد دل دیوانه را؟
شمارهٔ ۴۲: گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما
شمارهٔ ۴۳: می دهد سیل سراغ ره ویرانه ی ما
شمارهٔ ۴۴: عشق دیگر در فغان آورده ناقوس مرا
شمارهٔ ۴۵: آن بلبلم که هرگاه، از دل کشم فغان را
شمارهٔ ۴۶: تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما
شمارهٔ ۴۷: نتوان گفت به رویش سخن آینه را
شمارهٔ ۴۸: سینه ریشانیم و دارد آن دهن درمان ما
شمارهٔ ۴۹: بس است شاهد مستی همین گلستان را
شمارهٔ ۵۰: ریزد ز بس غبار دل از هر فغان ما
شمارهٔ ۵۱: آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را
شمارهٔ ۵۲: نگاه باغبانم، می پرستم لاله و گل را
شمارهٔ ۵۳: فلک نبود به مستی حریف ناله ی ما
شمارهٔ ۵۴: می جهد برق ز آه دل غم پیشه ی ما
شمارهٔ ۵۵: چو غنچه نیست نهان از کسی دفینه ی ما
شمارهٔ ۵۶: مدعی کو تا چراغ محفلم بیند ترا
شمارهٔ ۵۷: منم آن مرغ که دل نوحه طراز است مرا
شمارهٔ ۵۸: نشد درست به هندوستان شکسته ی ما
شمارهٔ ۵۹: تماشایش برد از آهوی وحشی تک و دو را
شمارهٔ ۶۰: ای قناعت مژده ای ده شاه هفت اقلیم را
شمارهٔ ۶۱: دیوانه ایم و وادی عشق است دشت ما
شمارهٔ ۶۲: برق عشق آمد که سوزد خرمن تدبیر را
شمارهٔ ۶۳: کی به دل آرم خیال آشیان خویش را
شمارهٔ ۶۴: سرو چون سایه ز پی آمده رفتار ترا
شمارهٔ ۶۵: کی ز تیغ آفتاب خویش باشد غم مرا
شمارهٔ ۶۶: دلم به عشق هلاک است کینه خواهی را
شمارهٔ ۶۷: گر به گوش خود ز مردم بشنوی گفتار را
شمارهٔ ۶۸: یارب این چاک گریبان ز چه باشد گل را
شمارهٔ ۶۹: شکست فتح بود بیدلان جنگ ترا
شمارهٔ ۷۰: گرفته از علم سروقد او پیش خیلی را
شمارهٔ ۷۱: تا چند کنی خون دل صاحب نظران را
شمارهٔ ۷۲: در سر کوی تو شب خاک بود بستر ما
شمارهٔ ۷۳: ز حریم کعبه کمتر نبود کنشت ما را
شمارهٔ ۷۴: جهان چه می به قدح ریخت بی خبر ما را
شمارهٔ ۷۵: ز طوف میکده واجب بود سپاس مرا
شمارهٔ ۷۶: در دوزخ و بهشت نیاسوده ایم ما
شمارهٔ ۷۷: به غیر میکده زاهد بود شراب کجا
شمارهٔ ۷۸: گل ز بلبل یاد گیرد مستی جاوید را
شمارهٔ ۷۹: چو غنچه جمع کن از خار عشق دامان را
شمارهٔ ۸۰: بیا که سوخت ز شوق تو لاله در صحرا
شمارهٔ ۸۱: من از میانه برون، یار در کنار مرا
شمارهٔ ۸۲: درین کشور چه میپرسی غرور حسن سرکش را
شمارهٔ ۸۳: در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب
شمارهٔ ۸۴: نیست ممکن جرعه ی آبی نباشد با نصیب
شمارهٔ ۸۵: سخن ماست سربسر مرغوب
شمارهٔ ۸۶: خون گل ریزد درین باغ پرافسون آفتاب
شمارهٔ ۸۷: بر آن سرم که کنم فاش گفتگوی شراب
شمارهٔ ۸۸: نوبهار است و به جدول می رود مستانه آب
شمارهٔ ۸۹: بهار است و چمن چون روی محبوب
شمارهٔ ۹۰: خامه را پیدا شد از حرف تو در دل اضطراب
شمارهٔ ۹۱: دیدم آخر به دست، جام طرب
شمارهٔ ۹۲: چو احتیاج طلب می شود، نقاب طلب
شمارهٔ ۹۳: از برای رونق وحدت به کثرت جای ماست
شمارهٔ ۹۴: گر زمین از جا رود، آزادگان را باک نیست
شمارهٔ ۹۵: یاد ایامی که حسن اندیشه ی ناموس داشت
شمارهٔ ۹۶: مژده ی حسن قبولم در سخن از اول است
شمارهٔ ۹۷: عشق او در وادی من فکرها بسیار داشت
شمارهٔ ۹۸: ناله ی ما چون جرس شایسته ی تأثیر نیست
شمارهٔ ۹۹: چه ذوق در شب وصل از نظاره ی صبح است؟
شمارهٔ ۱۰۰: بخت بد با اخترم هر شب به جنگ افتاده است
شمارهٔ ۱۰۱: شورش مغز جنون ناله ی مستانه ی ماست
شمارهٔ ۱۰۲: با رسوم جهان دلم جنگی ست
شمارهٔ ۱۰۳: کسی که قسمت او غیر بینوایی نیست
شمارهٔ ۱۰۴: مدعی گر نکند بحث سخن دلگیر است
شمارهٔ ۱۰۵: دلم شکفته نگردد ز بس جهان تنگ است
شمارهٔ ۱۰۶: لاله را با روی او تاب قدح نوشی کجاست
شمارهٔ ۱۰۷: شعله ی رسوایی منصور، خس پوش من است
شمارهٔ ۱۰۸: شد خزان و در چمن رنگ دگر افلاک ریخت
شمارهٔ ۱۰۹: مغفر و خفتان به میدان محبت ننگ ماست
شمارهٔ ۱۱۰: به بوی خرقه گلم در چمن عنانگیر است
شمارهٔ ۱۱۱: گل این باغ را ساغر ز می شام و سحر خالی ست
شمارهٔ ۱۱۲: نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده ست
شمارهٔ ۱۱۳: ساقی چه دهی پند من این بزم شراب است
شمارهٔ ۱۱۴: ما را نه سر گل، نه تمنای گلاب است
شمارهٔ ۱۱۵: چشم تو ز بیماری خود بر سر ناز است
شمارهٔ ۱۱۶: آتش گل را اگر باشد شراری، خال اوست
شمارهٔ ۱۱۷: می توان رفتن ز کویش، لیک حسرت در قفاست
شمارهٔ ۱۱۸: دارد حذر ز فتنه ی او هر که عاقل است
شمارهٔ ۱۱۹: آمد بهار و ابر هوادار ما شده ست
شمارهٔ ۱۲۰: تا سحر امشب شراب ناب می باید گرفت
شمارهٔ ۱۲۱: صد نشان خاک مرا از اثر عصیان است
شمارهٔ ۱۲۲: درین بساط که نقشی به مدعا ننشست
شمارهٔ ۱۲۳: خزان ببین که چمن را چگونه جان داده ست
شمارهٔ ۱۲۴: چشم من حلقه ای از سلسله ی دست من است
شمارهٔ ۱۲۵: گدای کوی خراباتم و غمم این است
شمارهٔ ۱۲۶: جهان بر خود مرا واله گرفته ست
شمارهٔ ۱۲۷: می شناسم چشم او را، طرفه مست کافری ست
شمارهٔ ۱۲۸: بیار می که غمم باز در هجوم گرفت
شمارهٔ ۱۲۹: میخانه ی ما چون طرب آباد بهار است
شمارهٔ ۱۳۰: در چمن چون لاله می بی باک می باید گرفت
شمارهٔ ۱۳۱: مهر و کین تو هر دو مطلوب است
شمارهٔ ۱۳۲: دلم نگاه ترا سخت آشنا دیده ست
شمارهٔ ۱۳۳: بر من هوای بزم تو بسیار غالب است
شمارهٔ ۱۳۴: نوبهار است و چمن در پی سامان گل است
شمارهٔ ۱۳۵: دل از هوای صحبت جانانه پر شده ست
شمارهٔ ۱۳۶: بی سبب کی دامنم از گریه چون دریا پر است
شمارهٔ ۱۳۷: در سر کوی تو ما را بینوایی بهتر است
شمارهٔ ۱۳۸: شعله ی شوقم و از شرم زبانم لال است
شمارهٔ ۱۳۹: مرا ز راز دو عالم، سخن بلندتر است
شمارهٔ ۱۴۰: کجا موافق طبع تو ای خردمند است
شمارهٔ ۱۴۱: ساغر گلی ز گلشن بیهوشی من است
شمارهٔ ۱۴۲: شمع بر روی تو سرگرم نگاه افتاده ست
شمارهٔ ۱۴۳: چراغان سینه ام از داغ عشق لاله رویان است
شمارهٔ ۱۴۴: هر چه گوید ز بقا عمر سبکسر، باد است
شمارهٔ ۱۴۵: دلم همیشه ز آشوب عشق بی تاب است
شمارهٔ ۱۴۶: حاجت به گل ندارد، آن سر که کج کلاه است
شمارهٔ ۱۴۷: شکفتگی به گل رویت آرزومند است
شمارهٔ ۱۴۸: روی نیکوی ترا تندی خو در کار است
شمارهٔ ۱۴۹: هنوزم از هوس عشق، خارخاری هست
شمارهٔ ۱۵۰: آنکه پیغامی به سوی او برد از ما، دل است
شمارهٔ ۱۵۱: ز بس اشک نیازم خاکسار است
شمارهٔ ۱۵۲: میان عافیت و روزگار ما جنگ است
شمارهٔ ۱۵۳: دل به یک زمزمه، چون آینه، پرداز گرفت
شمارهٔ ۱۵۴: در باغ هر گلی ز تو در خون تازه ای ست
شمارهٔ ۱۵۵: سروکارم نه به کفر و نه به دین می بایست
شمارهٔ ۱۵۶: نه در کلاه نمد راحتی، نه در تاج است
شمارهٔ ۱۵۷: رسید موسم پیری و وقت عجز و نیاز است
شمارهٔ ۱۵۸: زهی ز شوق لبت زاهدان شراب پرست
شمارهٔ ۱۵۹: بیا که صحبت مرغان بوستان گرم است
شمارهٔ ۱۶۰: مرا ز آتش تب مغز استخوان خنک است
شمارهٔ ۱۶۱: ز من شکایت آن جورپیشه برعکس است
شمارهٔ ۱۶۲: زاهد همه عمرم به می ناب گذشته ست
شمارهٔ ۱۶۳: بی تو در بزم طرب بس که دلم محزون است
شمارهٔ ۱۶۴: دلم از یاد چشم گلرخان راه خرابات است
شمارهٔ ۱۶۵: جهان ز بی خبران چون مکان گله شده ست
شمارهٔ ۱۶۶: زلف تو رنگ و بوی ز عنبر گرفته است
شمارهٔ ۱۶۷: فغان که در ره ما بانگی از درایی نیست
شمارهٔ ۱۶۸: ای گل شکفته شو که بجا می فرستمت
شمارهٔ ۱۶۹: سحر به سوی چمن یار چون شمال گذشت
شمارهٔ ۱۷۰: دلم از آبله ی غم چو کف سوخته است
شمارهٔ ۱۷۱: پیش رویش مژه را قدرت جنبیدن نیست
شمارهٔ ۱۷۲: کدام دل که ز تاب حسد گداخته نیست
شمارهٔ ۱۷۳: سخن ما که بتان را غم کس یک مو نیست
شمارهٔ ۱۷۴: رنگ سخنت زان لب جان پرور سرخ است
شمارهٔ ۱۷۵: چو زاهد در دماغم شوری از وسواس پیچیده ست
شمارهٔ ۱۷۶: خاک راهیم و غبار ما چو آب گوهر است
شمارهٔ ۱۷۷: منم که مایه ی جمعیتم پریشانی ست
شمارهٔ ۱۷۸: شوق دام زلف او دلگیر باغم کرده است
شمارهٔ ۱۷۹: دل رمیده ام از خنده ی تو بیزار است
شمارهٔ ۱۸۰: مگذر ز دوستی که محبت مبارک است
شمارهٔ ۱۸۱: چند نالم، دل ز طبع ناله پردازم گرفت
شمارهٔ ۱۸۲: چشم او از دست نرگس، جام مخموری گرفت
شمارهٔ ۱۸۳: با تو گل را سر و سامان خودآرایی نیست
شمارهٔ ۱۸۴: بیا که وصل تو گل را بهار دلخواه است
شمارهٔ ۱۸۵: تا به کی ای خضر خواهی این چنین غافل نشست
شمارهٔ ۱۸۶: باز برقی را نظر بر خرمنم افتاده است
شمارهٔ ۱۸۷: سامان شادمانی و برگ طرب کجاست
شمارهٔ ۱۸۸: سبزه ی خطش دمید و روزگار عاشقی ست
شمارهٔ ۱۸۹: کدام گل که به دامن ز نوبهارم نیست؟
شمارهٔ ۱۹۰: بیا که بی لب لعل تو بس که پیر شده ست
شمارهٔ ۱۹۱: از مشک چین مگو، که در آن زلف چین پر است
شمارهٔ ۱۹۲: گل نشاط به بزم شراب پامال است
شمارهٔ ۱۹۳: چون صراحی، خنده ام با چشم گریان آشناست
شمارهٔ ۱۹۴: در وادی وفا ره و رفتار نازک است
شمارهٔ ۱۹۵: چه منت است اگر شیوه ی وفا آموخت؟
شمارهٔ ۱۹۶: شوق بی حد شد و رسوایی دل نزدیک است
شمارهٔ ۱۹۷: باغبان را چشم لطف از مصلحت بر سوی ماست
شمارهٔ ۱۹۸: دلا ز دام صفیری به گلستان بفرست
شمارهٔ ۱۹۹: آنکه در شور آورد شوریده حالان را می است
شمارهٔ ۲۰۰: دل بی لب او خراب خفته ست
شمارهٔ ۲۰۱: کی بزم اسیران ترا شمع و چراغ است
شمارهٔ ۲۰۲: دلم ز نسبت روی تو مهربان گل است
شمارهٔ ۲۰۳: ای خوش آن آزاده ای کو در به روی کام بست
شمارهٔ ۲۰۴: به گلشن بی تو سروم دود آه است
شمارهٔ ۲۰۵: همچو بلبل دلم غمین گل است
شمارهٔ ۲۰۶: چو شعله گرم درآمد، چو گل به تاب نشست
شمارهٔ ۲۰۷: با نسیم صبح شمع خلوت من سرکش است
شمارهٔ ۲۰۸: بر سر عشق تو هر کس هست با من دشمن است
شمارهٔ ۲۰۹: نارسایی به هنر در همه جا همراه است
شمارهٔ ۲۱۰: ساقی بیا که فصل بهاران غنیمت است
شمارهٔ ۲۱۱: دلی که صید بتان گشت فارغ از ستم است
شمارهٔ ۲۱۲: شد بهار و به بوستان عید است
شمارهٔ ۲۱۳: پیاله گیر که عذر شراب بی نمک است
شمارهٔ ۲۱۴: پنجه ی عشقم دگر قفل فغان پیچیده است
شمارهٔ ۲۱۵: هرجا نشسته، بی سروسامان نشسته است
شمارهٔ ۲۱۶: یوسف هندی نژاد من مرا از بر گریخت
شمارهٔ ۲۱۷: پی شکستن پیمان بهانه بسیار است
شمارهٔ ۲۱۸: به خاک هند مرا تاب زیستن ز کجاست
شمارهٔ ۲۱۹: صاف می از دگران، لای ته شیشه ز ماست
شمارهٔ ۲۲۰: کی دهم دیگر عنان آن بت چین را ز دست
شمارهٔ ۲۲۱: خشت کوی می فروشان سر بسر آیینه است
شمارهٔ ۲۲۲: شمعیم و زندگانی ما در گداز ماست
شمارهٔ ۲۲۳: به نقش طالع ما چشم قرعه حیران است
شمارهٔ ۲۲۴: شعله ای چون شمع من در پرده ی فانوس نیست
شمارهٔ ۲۲۵: هوای تخت ندارد کسی که گوشه نشین است
شمارهٔ ۲۲۶: هر کجا موج زند جام شرابی دام است
شمارهٔ ۲۲۷: درین چمن هوس عیش، کیمیا طلبی ست
شمارهٔ ۲۲۸: گر به ظاهر کسی از قید جهان آزاد است
شمارهٔ ۲۲۹: ز می ملاحظه زاهد مکن که این عیب است
شمارهٔ ۲۳۰: بهار آمد و سر تا به سر جهان سبز است
شمارهٔ ۲۳۱: جدل از خصم هنر باشد و از من عیب است
شمارهٔ ۲۳۲: خوش وقت آنکه خصمی گردون ندیده است
شمارهٔ ۲۳۳: خوبرویان را سری با عاشقان پیر نیست
شمارهٔ ۲۳۴: از سایه ی تو سبز سر خاک من بس است
شمارهٔ ۲۳۵: بنای توبه ز ابر بهار در خلل است
شمارهٔ ۲۳۶: هما! نصیب تو از من چنان که خواهی نیست
شمارهٔ ۲۳۷: خمار وصل، دلم را ز اضطراب شکست
شمارهٔ ۲۳۸: سینه ریشان ترا تیغ شهادت مرهم است
شمارهٔ ۲۳۹: همچو لاله روزگارم در قدح نوشی گذشت
شمارهٔ ۲۴۰: ز جوش ناله به دل اضطراب بسیار است
شمارهٔ ۲۴۱: غنچه دلتنگ و لاله در خون است
شمارهٔ ۲۴۲: ز دوری تو مرا خوشدلی میسر نیست
شمارهٔ ۲۴۳: خوش آن کز فکر بیش و کم گذشته ست
شمارهٔ ۲۴۴: موسم کسب هوا شد که دگر مهتاب است
شمارهٔ ۲۴۵: بهار آمد و ما را به باغ راهی نیست
شمارهٔ ۲۴۶: زان می که باغ را رخ او در پیاله ریخت
شمارهٔ ۲۴۷: حاصل سوختگان در ره برق خطر است
شمارهٔ ۲۴۸: پایه ی نعش مرا یار من از جا برداشت
شمارهٔ ۲۴۹: سوختن از تب سوزان محبت تابی ست
شمارهٔ ۲۵۰: غیر بدگویی اگر خصم پرآشوب نداشت
شمارهٔ ۲۵۱: عشق را چندان که مهرش بود هم کینش بد است
شمارهٔ ۲۵۲: در باغ بی تو خاطر سنبل شکسته است
شمارهٔ ۲۵۳: از عشق حکایت مکن افسانه بزرگ است
شمارهٔ ۲۵۴: می بی منت اگر میل کنی، حیرانی ست
شمارهٔ ۲۵۵: کی توان در عشق، بی سامان حیرانی نشست؟
شمارهٔ ۲۵۶: خصمی به میان من و غیر از سخن توست
شمارهٔ ۲۵۷: چنان ز گریه ی من اشک همنشینم ریخت
شمارهٔ ۲۵۸: امشب که ز بختم به سوی بزم تو راه است
شمارهٔ ۲۵۹: یار ما مونس بد و نیک است
شمارهٔ ۲۶۰: دلم چو شمع همه عمر میهمان خود است
شمارهٔ ۲۶۱: خون دلم چو لاله، آرایش ایاغ است
شمارهٔ ۲۶۲: من تشنه ی آن چشمه که آبش همه خون است
شمارهٔ ۲۶۳: خط نیست این به گرد گلت، سبزه ی تری ست
شمارهٔ ۲۶۴: بازم از زخم خدنگش در دل و جان آتش است
شمارهٔ ۲۶۵: آن گل که توان حرفی ازان زد گل داغ است
شمارهٔ ۲۶۶: بیا که فصل خوش روزگار نزدیک است
شمارهٔ ۲۶۷: به توبه هر که ز یک قطره ی شراب گذشت
شمارهٔ ۲۶۸: ره بیرون شدنم زین چمن از یاد شده ست
شمارهٔ ۲۶۹: در گلستان جهان هر مرغ نالان خود است
شمارهٔ ۲۷۰: شمع از هوای وصلت، در حالت هلاک است
شمارهٔ ۲۷۱: از بس که تلخکام ازین ناتوان گذشت
شمارهٔ ۲۷۲: مرا کی از سبوی می گزیر است
شمارهٔ ۲۷۳: شکسته خاطرم و رغبت نشاطم نیست
شمارهٔ ۲۷۴: ایام بهار است و گلی در چمنم نیست
شمارهٔ ۲۷۵: از شوق تو دل همره عمر گذران است
شمارهٔ ۲۷۶: خطش دمید و به نازش نیاز من باقی ست
شمارهٔ ۲۷۷: درین حدیقه دل مستمند بسیار است
شمارهٔ ۲۷۸: در دلم بگذشت و چشمم اشک بی تابانه ریخت
شمارهٔ ۲۷۹: ای دل سفر به لجه ی عمان مبارک است
شمارهٔ ۲۸۰: چند باشم ز در دیر مغان دور، بس است
شمارهٔ ۲۸۱: دماغ ساغر می از شراب ما خشک است
شمارهٔ ۲۸۲: شراب غمزه ی مست تو خون بی گنه است
شمارهٔ ۲۸۳: حکایت لب او همچو قند مشهور است
شمارهٔ ۲۸۴: مشرق خورشید را فیض گریبان تو نیست
شمارهٔ ۲۸۵: غنچه را برگ گل آیا در گریبان از کجاست
شمارهٔ ۲۸۶: شد عمرها و شورش عشقم ز سر نرفت
شمارهٔ ۲۸۷: گرمی گریه به سودای تو دامانم سوخت
شمارهٔ ۲۸۸: نوای مرغ شباهنگ، ناله ی نی ماست
شمارهٔ ۲۸۹: بیا که دل ز ورق حرف کینه خواهی شست
شمارهٔ ۲۹۰: سر نهادن به سر کوی غمت تسلیم است
شمارهٔ ۲۹۱: شد بهار و لاله صحن باغ را میخانه ساخت
شمارهٔ ۲۹۲: کاروان اشک هرگه بی توام از دل گذشت
شمارهٔ ۲۹۳: بوالهوس! با عشق خوبان این قدر امساک چیست
شمارهٔ ۲۹۴: ای گل دگر ز دست کجا می گذارمت
شمارهٔ ۲۹۵: راحتی ما را اگر می باشد از آزار ماست
شمارهٔ ۲۹۶: رفتی و از نقش رویت دیده ی خونین پر است
شمارهٔ ۲۹۷: هر کجا موجی ست، از مژگان ما برخاسته ست
شمارهٔ ۲۹۸: خونم از دوری می در تن لاغر خشک است
شمارهٔ ۲۹۹: خضر از لب تشنگان روی آتشناک اوست
شمارهٔ ۳۰۰: خوش نیست به اهل طلب ایام لئیم است
شمارهٔ ۳۰۱: آیینه را ز چشم تو تاب نگاه نیست
شمارهٔ ۳۰۲: واقف کسی ز شیوه ی آن کج کلاه نیست
شمارهٔ ۳۰۳: دلم به عشق ز آسیب فتنه آزاد است
شمارهٔ ۳۰۴: شکوه ی احباب را نتوان به خود مشکل گرفت
شمارهٔ ۳۰۵: بجز نسیم که آن زلف تابدار شکست
شمارهٔ ۳۰۶: با وجود صد هنر، لافم ز شعر دلکش است
شمارهٔ ۳۰۷: معنی رنگین به هر اندیشه نیست
شمارهٔ ۳۰۸: هما به طالع من بال و پر ز بوم گرفت
شمارهٔ ۳۰۹: شبم این روشنی کز آه دیده ست
شمارهٔ ۳۱۰: در دشت جز غم تو مرا غمگسار نیست
شمارهٔ ۳۱۱: کوی عشق است و سعادت را در اینجا کارهاست
شمارهٔ ۳۱۲: شور عجبی در چمن از بلبل صبح است
شمارهٔ ۳۱۳: آفت باد خزان را می توان معذور داشت
شمارهٔ ۳۱۴: مقیم کوی عشق از قید هر تکلیف آزاد است
شمارهٔ ۳۱۵: به سینه ام ز غمت داغ بر سر داغ است
شمارهٔ ۳۱۶: همچو مرغان قفس ما را ز گل بویی بس است
شمارهٔ ۳۱۷: از بهار وصلم امشب جیب و دامان پر گل است
شمارهٔ ۳۱۸: مژده یاران را که یار از دست ما ساغر گرفت
شمارهٔ ۳۱۹: دلم بی طره ای آشفته حال است
شمارهٔ ۳۲۰: ز عشقم به هر محفل افسانه ای ست
شمارهٔ ۳۲۱: به چشم همت من عرصه ی زمین تنگ است
شمارهٔ ۳۲۲: در مقام بی خطر، آزادگان را خواب نیست
شمارهٔ ۳۲۳: حسن با مهر و وفا بیگانه است
شمارهٔ ۳۲۴: از خم زلفش دلم با آه و افغان بازگشت
شمارهٔ ۳۲۵: آن قدر سوزی که خواهد شعله با آه من است
شمارهٔ ۳۲۶: نشان هستی من چون حباب پیرهن است
شمارهٔ ۳۲۷: قصه ی منصور را سر کرده است
شمارهٔ ۳۲۸: چو مجنون بر زبانم حرف او افسانه ی لیلی ست
شمارهٔ ۳۲۹: عاشقانیم، به ما طعنه ی دیگر خود نیست
شمارهٔ ۳۳۰: گر عاشقی، از گنه چه باک است
شمارهٔ ۳۳۱: مرا گوش از بهر پیغام اوست
شمارهٔ ۳۳۲: همه تن خون دل من همچو دهان زخم است
شمارهٔ ۳۳۳: عشق خونریز که شیر مست است
شمارهٔ ۳۳۴: چون شحنه مرا پنجه ی تقدیر گرفته ست
شمارهٔ ۳۳۵: از مصلحت الفت به من پیر گرفته ست
شمارهٔ ۳۳۶: از عیش دل مرا چه رنگ است
شمارهٔ ۳۳۷: زین پس سر مینای می ناب سلامت!
شمارهٔ ۳۳۸: لطف این دلشکنان [در حق] ما معلوم است
شمارهٔ ۳۳۹: هر کجا حرف تو آید به میان، گل گوش است
شمارهٔ ۳۴۰: ز دیده اشک چکد روز وصل یار عبث
شمارهٔ ۳۴۱: با مدعی گذشته ام بر کنار بحث
شمارهٔ ۳۴۲: زاهد بیا و پرده برافکن ز راز خبث
شمارهٔ ۳۴۳: به من ز یاد رخ اوست گلستان محتاج
شمارهٔ ۳۴۴: گلی به رنگ رخش گلستان ندارد هیچ
شمارهٔ ۳۴۵: شیخ است و خودآرایی بسیار و دگر هیچ
شمارهٔ ۳۴۶: دارم هوس رخصت آهی و دگر هیچ
شمارهٔ ۳۴۷: بیخودی از گل روی تو کند بلبل صبح
شمارهٔ ۳۴۸: خوش آن دمی که لبم گردد آشنای قدح
شمارهٔ ۳۴۹: ای کشیده می از قرابه ی صبح
شمارهٔ ۳۵۰: بر ما دمی نمی گذرد بی شراب تلخ
شمارهٔ ۳۵۱: حاصل من نیست از شهد سخن جز کام تلخ
شمارهٔ ۳۵۲: شد باغ از بهار، سفید و سیاه و سرخ
شمارهٔ ۳۵۳: سودی به ره عشق ز تدبیر نباشد
شمارهٔ ۳۵۴: زبان که یاد دل بوالفضول می آرد
شمارهٔ ۳۵۵: طالع من شد ضعیف از بس غم افلاک خورد
شمارهٔ ۳۵۶: چند چون مرغ کسی بادیه پیما باشد؟
شمارهٔ ۳۵۷: زین چرخ ستمکشان نرستند
شمارهٔ ۳۵۸: سحر شد و دم تأثیر ناله می گذرد
شمارهٔ ۳۵۹: عمرها رفت و نشد نام زلیخایی بلند
شمارهٔ ۳۶۰: فصلی چنین که بلبل، از شوق جوش دارد
شمارهٔ ۳۶۱: امشب گل شکفتگی ما دو رنگ بود
شمارهٔ ۳۶۲: وجودم را غم عشق تو ای بی باک می سوزد
شمارهٔ ۳۶۳: به صحرا آن کمان ابرو پی نخجیر می آید
شمارهٔ ۳۶۴: آبروی تیغ را خونگرمی بسمل برد
شمارهٔ ۳۶۵: ماه چون روی او نمی باشد
شمارهٔ ۳۶۶: می دو ساله به لب های یار من نرسد
شمارهٔ ۳۶۷: ای نهاده حسن را برطاق از ابروی بلند
شمارهٔ ۳۶۸: حمله ی شوق تو غافل را دل آگاه داد
شمارهٔ ۳۶۹: آمد دی و ز میکده ها شور شد بلند
شمارهٔ ۳۷۰: در چمن دوش صبا بوی تو سودا می کرد
شمارهٔ ۳۷۱: دامان طرب بهار افشاند
شمارهٔ ۳۷۲: خوش آن عاشق که خون از دیده ی نمناک او ریزد
شمارهٔ ۳۷۳: به غیر کار جفا آسمان نمی داند
شمارهٔ ۳۷۴: قاصد، دیگر به تو کم می رسد
شمارهٔ ۳۷۵: چشم من ناز توتیا نکشد
شمارهٔ ۳۷۶: آن کس که ز آسوده دلی رنگ برآرد
شمارهٔ ۳۷۷: عشق دل ها را به آن زلف چو سنبل می دهد
شمارهٔ ۳۷۸: بی قراران گر ز کوی او برون گامی نهند
شمارهٔ ۳۷۹: مطلب بجز آزار ز مطلوب نباشد
شمارهٔ ۳۸۰: مرا بر حاصل کس نیست امید
شمارهٔ ۳۸۱: به من هر دم ز روی مهربانی یار می پیچد
شمارهٔ ۳۸۲: نه همین از تو مرا گرد غم از سینه رود
شمارهٔ ۳۸۳: چشم خویشان را حسد از بس به دولت شور کرد
شمارهٔ ۳۸۴: تا از قبول عشق، سخن بهره مند شد
شمارهٔ ۳۸۵: ز دل غبار به چشم پر آب می آید
شمارهٔ ۳۸۶: از دل گله ی ما ره اظهار نداند
شمارهٔ ۳۸۷: می خورم خون که حنا آن کف پا می بوسد
شمارهٔ ۳۸۸: چو حسن سبز تمنای اهل دید بود
شمارهٔ ۳۸۹: گل به غفلت ز گلستان جهان برخیزد
شمارهٔ ۳۹۰: عشق در هر جا نقاب از روی زیبا می کشد
شمارهٔ ۳۹۱: ابر چشمم چون به عزم گریه دامان بشکند
شمارهٔ ۳۹۲: خراب نشأه ی آن لب، می و مینا نمی داند
شمارهٔ ۳۹۳: به کوی عشق اسیران به بوی یار روند
شمارهٔ ۳۹۴: ازین حسرت که دور از دامن دلدار می ماند
شمارهٔ ۳۹۵: بی لب او باده بر طبع ایاغم می خورد
شمارهٔ ۳۹۶: شد بهار و شمع با گل آشنایی می کند
شمارهٔ ۳۹۷: زاهد امشب تا سحر با ما شراب ناب زد
شمارهٔ ۳۹۸: سیل ویرانی ز کنج خانه ی ما می برد
شمارهٔ ۳۹۹: مرا ز بزم خود آن پر عتاب می راند
شمارهٔ ۴۰۰: درد ما خسته دلان تن به مداوا ندهد
شمارهٔ ۴۰۱: جا به هر دل که گرفت او، دگر از جا نرود
شمارهٔ ۴۰۲: با لطف ساعدت ید بیضا نمی رسد
شمارهٔ ۴۰۳: می حرام محتسب بادا که بی ما می خورد!
شمارهٔ ۴۰۴: دلم آشفتگی در کار هرکس دید، می لرزد
شمارهٔ ۴۰۵: شد بهار و باغبان دیگر در دکان گشود
شمارهٔ ۴۰۶: باغبان خلد از گلزار ما گل می برد
شمارهٔ ۴۰۷: دلم چو غنچه ز گلگشت باغ می گیرد
شمارهٔ ۴۰۸: رونق ناموس را چون عشق رسوا بشکند
شمارهٔ ۴۰۹: درین ره کعبه سنگ راه باشد
شمارهٔ ۴۱۰: دل آشفته از نام شراب ناب می سوزد
شمارهٔ ۴۱۱: کسی کز عاشقی دم زد، چه باک از دشمنی دارد
شمارهٔ ۴۱۲: چه پروای گلستان و سر و برگ چمن دارد
شمارهٔ ۴۱۳: مرا به کوی تو دلگرمی شراب آورد
شمارهٔ ۴۱۴: نوبهار است و جنونم سوی هامون می کشد
شمارهٔ ۴۱۵: شمع، برقع ز پی پاس تجلی دارد
شمارهٔ ۴۱۶: زین چمن گر لاله ذوق از تاج شاهی می برد
شمارهٔ ۴۱۷: تا مرا تعلیم عشق او نواپرداز کرد
شمارهٔ ۴۱۸: آنکه در پیری می عشرت به ساغر می کند
شمارهٔ ۴۱۹: اسیر عشق تو سود و زیان چه می داند
شمارهٔ ۴۲۰: از نفس آنچه دلم دید، ز زنجیر ندید
شمارهٔ ۴۲۱: اهل شیراز، بهشتی صفتان دهرند
شمارهٔ ۴۲۲: غریبی را به من عشقت وطن کرد
شمارهٔ ۴۲۳: رسید آن مست و از گردن صراحی در بغل دارد
شمارهٔ ۴۲۴: روزگار از چمن وصل توام دور افکند
شمارهٔ ۴۲۵: خورشید از نمود رخت بی نمود شد
شمارهٔ ۴۲۶: چون در دلش ز لعل تو اندیشه بگذرد
شمارهٔ ۴۲۷: خراب لعل لبت کی شراب می گیرد
شمارهٔ ۴۲۸: کامم ز جهان گوهر نایاب برآمد
شمارهٔ ۴۲۹: در گدایی همت ما پادشاهی می کند
شمارهٔ ۴۳۰: می گریزد خوابم از جایی که مخمل می برند
شمارهٔ ۴۳۱: به کوی عشق، دل دادخواه می خواهند
شمارهٔ ۴۳۲: قفس ترا چو خوش افتاد به ز باغ بود
شمارهٔ ۴۳۳: دیگر بهار شد که هوا گلفشان شود
شمارهٔ ۴۳۴: به عشق باده ز خون امید و بیم خورند
شمارهٔ ۴۳۵: گل ز بویت در گلستان لاف شاهی می زند
شمارهٔ ۴۳۶: کاروانی دگر از مصر هوس می آید
شمارهٔ ۴۳۷: عنان شکوه را در بزم او دست ادب پیچد
شمارهٔ ۴۳۸: از عکس رخش که تاب دارد
شمارهٔ ۴۳۹: چشم خود بگشا حدیث خوش نگاهی می رود
شمارهٔ ۴۴۰: در ره شوق، دل از بیم خطر می لرزد
شمارهٔ ۴۴۱: چنان به عشق تو دل با زمانه شک دارد
شمارهٔ ۴۴۲: به راه شوق، خضر جستجو چه می داند
شمارهٔ ۴۴۳: مژگان من وظیفه ی خوناب می خورد
شمارهٔ ۴۴۴: ز خنده آب بقا را به تشنه شور کند
شمارهٔ ۴۴۵: خوش آنکه خسته دلان می ز جام ژرف کشند
شمارهٔ ۴۴۶: شد بناگوش، چو صبحم همه یکبار سفید
شمارهٔ ۴۴۷: قدح بر چشمه ی خورشید در جوهر شرف دارد
شمارهٔ ۴۴۸: اضطراب شعله را داغم به گلخن می دهد
شمارهٔ ۴۴۹: ز بس اندیشه از آشوب ملک جم، نگین دارد
شمارهٔ ۴۵۰: بلبل ما ناله بر آهنگ غربت ساز کرد
شمارهٔ ۴۵۱: عاشق پرشکوه خاموش از تغافل می شود
شمارهٔ ۴۵۲: تنها من ضعیف ندارم بدن کبود
شمارهٔ ۴۵۳: ز می به آب فتادن مرا زیان دارد
شمارهٔ ۴۵۴: همچو مرغ از دست من پیمانه ی مل می پرد
شمارهٔ ۴۵۵: چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید
شمارهٔ ۴۵۶: ساقی ما که بسی چشم و دل از پی دارد
شمارهٔ ۴۵۷: عشق آشوب دل و جوش درون می آرد
شمارهٔ ۴۵۸: از دیر و کعبه تا به دو جانب دو خانه ماند
شمارهٔ ۴۵۹: دلم به سینه ز ننگ سخنوری خون شد
شمارهٔ ۴۶۰: چشم پر افسون او سحرآفرینی می کند
شمارهٔ ۴۶۱: همای شوق من بر قاف همت آشیان دارد
شمارهٔ ۴۶۲: دلم آسوده شد تا در خم زلفش مکان دارد
شمارهٔ ۴۶۳: وقت آن شد که جنون رخت به صحرا ببرد
شمارهٔ ۴۶۴: ای به خورشید سیاهی زده از روی سفید
شمارهٔ ۴۶۵: ز گریه گشت مرا دیده ی خراب سفید
شمارهٔ ۴۶۶: چشم توام ز هوش تهیدست می کند
شمارهٔ ۴۶۷: شورش منصور را آخر سرم معراج شد
شمارهٔ ۴۶۸: دلم در باغ نتوانست امشب خواب راحت کرد
شمارهٔ ۴۶۹: دلم چو لاله در اطراف باغ می رقصد
شمارهٔ ۴۷۰: از گریبان سر نیاوردم برون تا چاک شد
شمارهٔ ۴۷۱: به دست آیینه از عکس رخش گلدسته را ماند
شمارهٔ ۴۷۲: چو آیینه خیالش در دلم بسیار می گردد
شمارهٔ ۴۷۳: خون بی تابان به محشر نیست بی گفت و شنید
شمارهٔ ۴۷۴: نوبهار آمد که روی باغ را گلگون کند
شمارهٔ ۴۷۵: چه غم دارد مرا از خویش اگر محروم می سازد
شمارهٔ ۴۷۶: نکته سنجان! صفحه را از وصف می گلگون کنید
شمارهٔ ۴۷۷: دوستان می روم از خود که صبا می آید
شمارهٔ ۴۷۸: حریر شعله ی ما را در آب می بافند
شمارهٔ ۴۷۹: در چمن ای گلرخان تا چند منزل خوش کنید
شمارهٔ ۴۸۰: خوش آنکه دوستی از دوست باخبر گردد
شمارهٔ ۴۸۱: برگ عیشی قسمت ما نیست در بستان هند
شمارهٔ ۴۸۲: نگاه از شوق دیدارت به چشم من نمی گنجد
شمارهٔ ۴۸۳: رفت اشکم که سری بر گذر یار کشد
شمارهٔ ۴۸۴: دارم دلی که پای ز هر گلشنی کشید
شمارهٔ ۴۸۵: دل حزین عجبی نیست کز نوا افتد
شمارهٔ ۴۸۶: همچو شمعم آتش از مژگان به دامن می چکد
شمارهٔ ۴۸۷: چون مست من سوار به عزم شکار شد
شمارهٔ ۴۸۸: ز دام عشق کی آزادی ام هوس باشد
شمارهٔ ۴۸۹: دلم چون هاله دامی از پی صید مهی دارد
شمارهٔ ۴۹۰: هیچ کس یک قطره آبم غیر چشم تر نداد
شمارهٔ ۴۹۱: جلوه را زیور نباید چون به آیین می رود
شمارهٔ ۴۹۲: تیغ ما آلوده ی خون کسی از کین نشد
شمارهٔ ۴۹۳: اگر دریا ز اشکم دم زند، آشوب می خواهد
شمارهٔ ۴۹۴: کسی را در فغان ناله چون محبوب می خواهد
شمارهٔ ۴۹۵: نسیم صبحدم از موسمی نوید دهد
شمارهٔ ۴۹۶: لاله و گل چهره از شرم تو رنگین کرده اند
شمارهٔ ۴۹۷: فلک انجام کاروبار ما داند چه خواهد شد
شمارهٔ ۴۹۸: روز بی معشوق و شب بی جام گلگون می رود
شمارهٔ ۴۹۹: یک تن به جهان خاطر وارسته ندارد
شمارهٔ ۵۰۰: یاد ایامی که بلبل چون من محزون نبود
شمارهٔ ۵۰۱: لب تو ساغر می را نمک به کار کند
شمارهٔ ۵۰۲: چو می فروش به مینا شراب ناب کند
شمارهٔ ۵۰۳: هر که دلتنگ است کی در عشق چون من می شود
شمارهٔ ۵۰۴: چو حسن پرده گشا از پی نظاره شود
شمارهٔ ۵۰۵: کار من خراب ندانم کجا رسد
شمارهٔ ۵۰۶: فلک دایم به قصد مردم وارسته می گردد
شمارهٔ ۵۰۷: مشکل که یاد ما به قدح نوشی آورد
شمارهٔ ۵۰۸: بهار رفته ز بس دلپذیر می آید
شمارهٔ ۵۰۹: کجاست عشق که آتش فروز آه شود
شمارهٔ ۵۱۰: خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند
شمارهٔ ۵۱۱: باده در جام خمار من دلگیر کنید
شمارهٔ ۵۱۲: بازم از ابر قدح برقی به خرمن ریختند
شمارهٔ ۵۱۳: خرم آن روزی که یاری جانب یاری رود
شمارهٔ ۵۱۴: رشکم ز گفتگوی تو خاموش می کند
شمارهٔ ۵۱۵: ساقی دلگشای ما آمد
شمارهٔ ۵۱۶: از نکهت تو باده ره هوش می زند
شمارهٔ ۵۱۷: دل به تدبیر رهایی چو به سویم بیند
شمارهٔ ۵۱۸: نه همین نازش مرا منع از رخ او می کند
شمارهٔ ۵۱۹: مشاطه خم گیسوی جانانه نسازد
شمارهٔ ۵۲۰: ز دست رفت دل و در پی شراب افتاد
شمارهٔ ۵۲۱: غبار خط نوخیزت ز سوی مشک می آید
شمارهٔ ۵۲۲: فغان کز دیر، زاهد سبحه را بگسسته می آرد
شمارهٔ ۵۲۳: هرکه شوق طایر وصل تو صیادش کند
شمارهٔ ۵۲۴: لاله ای هرجا که بیند، داغ ما روشن شود
شمارهٔ ۵۲۵: بر رخت راه نگاه از گلستان بیرون رود
شمارهٔ ۵۲۶: کرده ام در گوشه ی ایران قناعت کار خود
شمارهٔ ۵۲۷: خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل ندهد
شمارهٔ ۵۲۸: صبرم از درد تو تکلیف مداوا می کند
شمارهٔ ۵۲۹: دل بی لبت شکفته به ساغر نمی شود
شمارهٔ ۵۳۰: نهال ما که چو نی پر ز بند می روید
شمارهٔ ۵۳۱: دگر عشق بر جان غم پرورم زد
شمارهٔ ۵۳۲: کرشمه ی تو اگر دست از شراب کشد
شمارهٔ ۵۳۳: آیینه از خیال رخش آفتاب شد
شمارهٔ ۵۳۴: بعد ازین از باغ در گلخن وطن خواهیم کرد
شمارهٔ ۵۳۵: بس که بر من چشم او افسون سودا می دمد
شمارهٔ ۵۳۶: گل از هوای تو در رنگ و بو نمی گنجد
شمارهٔ ۵۳۷: از بزم می چو آن قد رعنا بلند شد
شمارهٔ ۵۳۸: چون گل ز پاره ی دلم اسباب داده اند
شمارهٔ ۵۳۹: گلستان را سرو نوخیز قدش آباد کرد
شمارهٔ ۵۴۰: زلفت ز من حزین گریزد
شمارهٔ ۵۴۱: ز مرگم گر غبار غم که در دل بود، برخیزد
شمارهٔ ۵۴۲: بی نیازی عارفان را کارسازی می کند
شمارهٔ ۵۴۳: از فروغ چهره، گلخن را چو گلشن می کند
شمارهٔ ۵۴۴: سرشک شوق تو آبی به جوی ما آورد
شمارهٔ ۵۴۵: با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟
شمارهٔ ۵۴۶: دلم آن زلف سیه برد و تغافل دارد
شمارهٔ ۵۴۷: دود از جگرم زمزمه ی چنگ برآورد
شمارهٔ ۵۴۸: در چمنم شمشاد من گر شانه بر کاکل زند
شمارهٔ ۵۴۹: قلم من که سخن با ورق دل دارد
شمارهٔ ۵۵۰: می کشان در انجمن چون حرف لعل او زنند
شمارهٔ ۵۵۱: به هر چمن که دلم با فغان درون آید
شمارهٔ ۵۵۲: به بزم وصل، دل من ز جا نمی جنبد
شمارهٔ ۵۵۳: من این دردی که دارم چاره اش آن سیمتن باشد
شمارهٔ ۵۵۴: به عمر خضر تغافل ز بی نیازی کرد
شمارهٔ ۵۵۵: لبت چون غنچه دلتنگی ندارد
شمارهٔ ۵۵۶: به دل هر چیز بیند عشق آتشخو بسوزاند
شمارهٔ ۵۵۷: در عشق دلم را به جبین نقش وفا بود
شمارهٔ ۵۵۸: چو آهم گرم گردد، دوست از دشمن نمی داند
شمارهٔ ۵۵۹: نماند باده و آن تندخو نمی آید
شمارهٔ ۵۶۰: از خون خویش می به ایاغ تو می کنند
شمارهٔ ۵۶۱: گل ز رخسار تو رنگ و بو به دامن می کشد
شمارهٔ ۵۶۲: آنکه چون گل غیر جام لعل دورانش نداد
شمارهٔ ۵۶۳: یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد
شمارهٔ ۵۶۴: اسیر عشق از کف ساغر خوناب نگذارد
شمارهٔ ۵۶۵: اهل عالم که ز اقبال هما می گویند
شمارهٔ ۵۶۶: نه جا در باغ و بستانی، نه ره در گلشنی دارند
شمارهٔ ۵۶۷: مطرب این مجلس امشب راه دل ها می زند
شمارهٔ ۵۶۸: عشق از سرم چو شور ز میخانه کم نشد
شمارهٔ ۵۶۹: چون خم می امشب از مستی دلم در جوش بود
شمارهٔ ۵۷۰: خطش به تازه باعث ناز و نیاز شد
شمارهٔ ۵۷۱: سرم چو گوی به میخانه بی درنگ دود
شمارهٔ ۵۷۲: کسی کو تا ز کار اهل همت سر برون آرد
شمارهٔ ۵۷۳: جز خم می کو کسی تا چاره ی پیری کند
شمارهٔ ۵۷۴: چه رنگ ها که ازین سیمتن شکسته شود
شمارهٔ ۵۷۵: ننگ مستی تا به کی قدر کمالم بشکند
شمارهٔ ۵۷۶: ای دریده ز تو گل پیرهن خون آلود
شمارهٔ ۵۷۷: از قفای زلف مشکین تو عنبر می دود
شمارهٔ ۵۷۸: اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد
شمارهٔ ۵۷۹: گل پی نکهت او دست دعا کرد بلند
شمارهٔ ۵۸۰: در ره عشق بتان جان ز بلا نتوان برد
شمارهٔ ۵۸۱: ز بالین همنشینم هر نفس غمناک برخیزد
شمارهٔ ۵۸۲: چه عیش ها که اسیران به وصل ساز کنند
شمارهٔ ۵۸۳: شکفته گل ز بر خار ما همیشه رود
شمارهٔ ۵۸۴: اهل میخانه گلاب از گل صهبا گیرند
شمارهٔ ۵۸۵: جان فراوان است اگر جانانه ای پیدا شود
شمارهٔ ۵۸۶: می تا به کی ز رنگم، در زیر ننگ باشد
شمارهٔ ۵۸۷: از جهان هرکه چو ما خرقه بدوشان گذرد
شمارهٔ ۵۸۸: در گلستانی که هر زاغی خوش آوازی کند
شمارهٔ ۵۸۹: رهنمای مقصد هرکس توکل می شود
شمارهٔ ۵۹۰: نگذرد فتنه ز راهی که پی او باشد
شمارهٔ ۵۹۱: مرا معانی کوتاه، دلپسند نباشد
شمارهٔ ۵۹۲: برای طعنه ی ما این همه چه در جوشند
شمارهٔ ۵۹۳: در سر کوی تو جمعند پریشانی چند
شمارهٔ ۵۹۴: جرعه ای تا می خورد، خون در ایاغم می کند
شمارهٔ ۵۹۵: زین گلستان تا قیامت، جوش بلبل کم مباد
شمارهٔ ۵۹۶: بی تو معموره ی دل رو به خرابی دارد
شمارهٔ ۵۹۷: خروش فتنه ای از روزگار می آید
شمارهٔ ۵۹۸: پرتوی هردم به دل فیض الهی افکند
شمارهٔ ۵۹۹: دلم امشب ز جنون چون خم می جوشان بود
شمارهٔ ۶۰۰: سری دارم چو مغزش در میان درد
شمارهٔ ۶۰۱: می کشان روی تمنا کی به زمزم می نهند
شمارهٔ ۶۰۲: از چشم من خیال تو بیرون نمی رود
شمارهٔ ۶۰۳: می بده ساقی که حسن باغ و بستان می رود
شمارهٔ ۶۰۴: چو گل به آب روان شد، چو می به تاب آمد
شمارهٔ ۶۰۵: آیینه را چو نوبت دیدار می رسد
شمارهٔ ۶۰۶: ای خوش آن روز که آن سیب ذقن سبز شود
شمارهٔ ۶۰۷: آهم چو جوش زد، دل ناشاد بشکند
شمارهٔ ۶۰۸: تیغ بردار که چون حوصله بی تاب شود
شمارهٔ ۶۰۹: نه همین تنها مرا چون شمع، آتش قوت کرد
شمارهٔ ۶۱۰: دل من ناله ز شوق تو پر آشوب کند
شمارهٔ ۶۱۱: پیاله چون به من از دست او حواله شود
شمارهٔ ۶۱۲: ز فیض شمع رخت ذره آفتاب شود
شمارهٔ ۶۱۳: دل در طلب چه گوش به صوت درا کند
شمارهٔ ۶۱۴: هر طرف جلوه کند، روی به ما بنماید
شمارهٔ ۶۱۵: همنشین از گریه ی من کاشکی دامان کشد
شمارهٔ ۶۱۶: در عشق، دل چه ناله ی مستانه می کشد
شمارهٔ ۶۱۷: از بس که مرا بخت زبون شور برآمد
شمارهٔ ۶۱۸: هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی شود
شمارهٔ ۶۱۹: به یاد زلفت از هر سینه بوی مشک می آید
شمارهٔ ۶۲۰: خوش آن نسیم کزان زلف مشکسود آید
شمارهٔ ۶۲۱: قدم هر کس به راه او نهد منزل نمی خواهد
شمارهٔ ۶۲۲: سایه ی بخت، مرا افسر شاهی باشد
شمارهٔ ۶۲۳: بی توام ذوق کی از بستر راحت باشد
شمارهٔ ۶۲۴: غبار غم ز ابر نوبهاری در جهان گم شد
شمارهٔ ۶۲۵: سحر که ناله مرا گرم چون جرس گیرد
شمارهٔ ۶۲۶: قلم دگر به زبان حرف آشنا دارد
شمارهٔ ۶۲۷: دل پی لاله رخان همچو صبا می گردد
شمارهٔ ۶۲۸: چند روزه زندگی بر ما گرانی می کند
شمارهٔ ۶۲۹: دلم از رهگذر فقر، حکایت نکند
شمارهٔ ۶۳۰: معشوق ما به جلوه چو آهنگ می کند
شمارهٔ ۶۳۱: لطف ساقی، خار از پهلوی آتش می کشد
شمارهٔ ۶۳۲: مستان تواند خسته ای چند
شمارهٔ ۶۳۳: شراب صحبت اهل جهان صداع آرد
شمارهٔ ۶۳۴: به بی پروایی ما غافلان، تقدیر می خندد
شمارهٔ ۶۳۵: به عشق، کار جز از دست من نمی آید
شمارهٔ ۶۳۶: چه شد نگاه تو گر شرم ما نگه دارد
شمارهٔ ۶۳۷: از غم هرکسی این سوخته تن می لرزد
شمارهٔ ۶۳۸: سوی وطن ز ناله ام آشوب می برد
شمارهٔ ۶۳۹: چو در غمخانه ی ما آید آن دلبر نمی ماند
شمارهٔ ۶۴۰: کینه ی ما را ازو صبر و تحمل می کشد
شمارهٔ ۶۴۱: دو روز عمر که خواه و نخواه می گذرد
شمارهٔ ۶۴۲: بهار رفت و دل از ابر کامیاب نشد
شمارهٔ ۶۴۳: دل در سواد زلف تو بیهوش می شود
شمارهٔ ۶۴۴: مشاطه را جمال تو دیوانه می کند
شمارهٔ ۶۴۵: در قید محبت دل ناشاد نباشد
شمارهٔ ۶۴۶: در بیابان هرکه یاد آن خم کاکل کند
شمارهٔ ۶۴۷: بی سبب مردم به قید نام و ننگ افتاده اند
شمارهٔ ۶۴۸: در آزار دلم طفلی که از گردون سبق دارد
شمارهٔ ۶۴۹: سر کن سخنی تا دل بدحال گشاید
شمارهٔ ۶۵۰: خرم آنان که به دل راه تمنا بستند
شمارهٔ ۶۵۱: آنچه در پرده ی گل بود نهان، روی تو بود
شمارهٔ ۶۵۲: دلم آن پر عتاب می طلبد
شمارهٔ ۶۵۳: ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید
شمارهٔ ۶۵۴: شد موی خضر در طلبت جابه جا سفید
شمارهٔ ۶۵۵: در کوی تو دیوانه مرا نام نهادند
شمارهٔ ۶۵۶: ای نغمه سرای چمنت بلبل کاغذ
شمارهٔ ۶۵۷: به خون خود کنم آلوده، ای صبا کاغذ
شمارهٔ ۶۵۸: آمد بهار و شد می چون ارغوان لذیذ
شمارهٔ ۶۵۹: شد بهار و بوستان را داد آب و تاب ابر
شمارهٔ ۶۶۰: پر شکوه مکن، خاطر آن ماه نگه دار
شمارهٔ ۶۶۱: زخم ناسورم من و از لطف مرهم شرمسار
شمارهٔ ۶۶۲: حسن، شیرین را ازان می پرورد دایم به شیر
شمارهٔ ۶۶۳: آمد بهار و باغ شکفت از سرور ابر
شمارهٔ ۶۶۴: زاهد بنای سست ورع را خراب گیر
شمارهٔ ۶۶۵: ای خطت سرمایه ی عنبرفروشان بهار
شمارهٔ ۶۶۶: مست گر نیستی از شیوه ی مستان مگذر
شمارهٔ ۶۶۷: ای دل ز آیینه تعلیم تن آسانی بگیر
شمارهٔ ۶۶۸: صبا دعای مرا سوی می گساران بر
شمارهٔ ۶۶۹: دارد از داغ دل من خاطر مرهم غبار
شمارهٔ ۶۷۰: گلرخان بینند هرگه بر اسیر یکدگر
شمارهٔ ۶۷۱: نیستی عیش و طرب، بیگانگی کم یاد گیر
شمارهٔ ۶۷۲: ای که همچون آب خواهد خورد خاکت غم مخور
شمارهٔ ۶۷۳: از دل برون نکرده خیال جفا هنوز
شمارهٔ ۶۷۴: از فیض ابر شد به چمن هر نهال سبز
شمارهٔ ۶۷۵: ز شوق وصل چو پروانه در سراغ مسوز
شمارهٔ ۶۷۶: دهد مرغ دلم را عزم پرواز
شمارهٔ ۶۷۷: مردم و زخم از دم شمشیر می آید هنوز
شمارهٔ ۶۷۸: چنین کز من بود نخل سخن سبز
شمارهٔ ۶۷۹: بهار در قدح گل می غریب مریز
شمارهٔ ۶۸۰: همچو گل پرده ی دل در خس و خاشاک انداز
شمارهٔ ۶۸۱: صبحدم چون صاحبان غیب بر اهل نیاز
شمارهٔ ۶۸۲: چو موج، موسم گل سبحه را در آب انداز
شمارهٔ ۶۸۳: چون گلم از جامه بر تن مانده دامانی و بس
شمارهٔ ۶۸۴: ای خوش آن سروری که از ناموس
شمارهٔ ۶۸۵: مگذر ز می، ز باطن اهل صفا بترس
شمارهٔ ۶۸۶: از دل آشفتگان شرح پریشانی بپرس
شمارهٔ ۶۸۷: راه شوقی نسپردم افسوس
شمارهٔ ۶۸۸: همچو عنقاست مرا گوشه ای از دنیا بس
شمارهٔ ۶۸۹: ای به غیر از من ناکام، به کام همه کس
شمارهٔ ۶۹۰: زاهد از رشک این قدر گرم عتاب ما مباش
شمارهٔ ۶۹۱: قدم برون نگذارم ز آستانه ی خویش
شمارهٔ ۶۹۲: هر کجا گرم است بازار ادب، محجوب باش
شمارهٔ ۶۹۳: باده، ای عیسی لقا از دست نامحرم مکش
شمارهٔ ۶۹۴: در وادی محبت، چون خضر راهبر باش
شمارهٔ ۶۹۵: عاشقی، دیگر به فکر منزل و مسکن مباش
شمارهٔ ۶۹۶: کار عاشق واژگون باشد ز سیر اخترش
شمارهٔ ۶۹۷: چمنی را که بود خرمی از رخسارش
شمارهٔ ۶۹۸: چو گل کسی که هوای تو برده آرامش
شمارهٔ ۶۹۹: خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش
شمارهٔ ۷۰۰: هرکه را ساز بود زمزمه ی زنجیرش
شمارهٔ ۷۰۱: خبر بگیر ز احوال خضر در کویش
شمارهٔ ۷۰۲: از روی دل ز عاجزی خود خجل مباش
شمارهٔ ۷۰۳: درون کاسه ی سر دارم از جنون آتش
شمارهٔ ۷۰۴: زخم دل کم نیست، سامان گر نباشد گو مباش
شمارهٔ ۷۰۵: شراب همچو گل و لاله خور ز ساغر خویش
شمارهٔ ۷۰۶: ز مژگان آب چشمم می زند جوش
شمارهٔ ۷۰۷: هلاک تاج نه چون شمع صبحگاهی باش
شمارهٔ ۷۰۸: ای دل ز گرد کلفت عالم غمین مباش
شمارهٔ ۷۰۹: هرکه سرگرم کند شوق تو چون خورشیدش
شمارهٔ ۷۱۰: سر تا به پا چو شمع همه اشک و آه باش
شمارهٔ ۷۱۱: خرم آن گلشن که امید بهاری باشدش
شمارهٔ ۷۱۲: چو گل که گفت درین باغ شاد و خندان باش
شمارهٔ ۷۱۳: عقل نگذارد مرا یک دم ز دردسر خلاص
شمارهٔ ۷۱۴: سرو شد باز با صبا رقاص
شمارهٔ ۷۱۵: نیست همچون گل مرا از باده بیهوشی غرض
شمارهٔ ۷۱۶: کنم برای جنون یارب از که سامان قرض
شمارهٔ ۷۱۷: بهار شد که کند شیخ جلوه گاه غلط
شمارهٔ ۷۱۸: منم که ساخته ام سور با عزا مربوط
شمارهٔ ۷۱۹: ای گل روی تو بهار نشاط
شمارهٔ ۷۲۰: به قدر جرم برد هرکسی ز رحمت حظ
شمارهٔ ۷۲۱: نه می به جام و نه معشوق در کنار، چه حظ
شمارهٔ ۷۲۲: زده گل دست بر دامان حافظ
شمارهٔ ۷۲۳: زهی نهال خزان دیده ای ز باغ تو شمع
شمارهٔ ۷۲۴: ای شوق رخت سوخته مغز قلم شمع
شمارهٔ ۷۲۵: هرکه را بینی، بود در فکر سامان طمع
شمارهٔ ۷۲۶: زهی ز نور جبین تو در حجاب چراغ
شمارهٔ ۷۲۷: از سرم کی می رود هرگز برون سودای داغ
شمارهٔ ۷۲۸: ز تاب گل ز بس افروخت آشیانه ی مرغ
شمارهٔ ۷۲۹: چون کند در انجمن تاب رخش روشن چراغ
شمارهٔ ۷۳۰: حرف گل و حدیث بهار و خزان دروغ
شمارهٔ ۷۳۱: آهم اثر نیافت ز فریاد بی وقوف
شمارهٔ ۷۳۲: کنم به جام می اوقات عمر چون جم صرف
شمارهٔ ۷۳۳: دایم از بخت سیه بر خویش پیچانم چو زلف
شمارهٔ ۷۳۴: چو غنچه در گرهی بند، نقد خود ز تلف
شمارهٔ ۷۳۵: آتش به باغ زد ز خزان روزگار حیف
شمارهٔ ۷۳۶: شب چو وصف رخش کنم به رفیق
شمارهٔ ۷۳۷: کدام سر که نشد خاک آستانه ی عشق؟
شمارهٔ ۷۳۸: شد چو گلبن سبز در پیراهن من خار عشق
شمارهٔ ۷۳۹: بس است، این همه زاهد مکن ادای خنک
شمارهٔ ۷۴۰: چند باشد ز گلشن افلاک
شمارهٔ ۷۴۱: رفت آن شمع و ز حسرت شد لب پیمانه خشک
شمارهٔ ۷۴۲: لاله ام، در داغ دل بسیار دارم من شریک
شمارهٔ ۷۴۳: می آیدم به تحفه ز میخانه جام خشک
شمارهٔ ۷۴۴: همچو آتش داردم ایام در زندان سنگ
شمارهٔ ۷۴۵: از سخن آن به که کس خاموش گردد همچو گل
شمارهٔ ۷۴۶: دارم دلی همچون جرس، پیوسته نالان در بغل
شمارهٔ ۷۴۷: ز باغ رفتی و گشتم کباب خنده ی گل
شمارهٔ ۷۴۸: هر قطره ی شبنم رخ گل
شمارهٔ ۷۴۹: در محبت بس که خواری دیدم از پهلوی دل
شمارهٔ ۷۵۰: پروانه را چو مرغ چمن نیست تاب گل
شمارهٔ ۷۵۱: مگر افتد گذارش سوی آن گل
شمارهٔ ۷۵۲: شب ز مستی شور در بزم شراب انداختیم
شمارهٔ ۷۵۳: بر راه وعده، ای گل رعنا نشسته ام
شمارهٔ ۷۵۴: جام می در کف ز کوی او جدایی می کنم
شمارهٔ ۷۵۵: خم می هست، چه اندیشه ی محشر دارم
شمارهٔ ۷۵۶: ز مستی بر دم تیغ شهادت هر زمان غلتم
شمارهٔ ۷۵۷: منم که غیر سفر نیست پیشه ی دگرم
شمارهٔ ۷۵۸: روم چو از سر کویش، نمی رود پایم
شمارهٔ ۷۵۹: به دل، آشفتگی از زلف خوبان بیشتر دارم
شمارهٔ ۷۶۰: گهی با وصل و گه با حسرت دیدار می سازم
شمارهٔ ۷۶۱: سوی خم می این دل مخمور فرستیم
شمارهٔ ۷۶۲: عشق کو تا مژه در خون جگر غوطه دهم
شمارهٔ ۷۶۳: ز سنگ رهگذر اندیشه ای کجا دارم
شمارهٔ ۷۶۴: دمید صبح و به باغ از پی هوا رفتم
شمارهٔ ۷۶۵: چون تنک ظرفان کجا من می ز ساغر می کشم
شمارهٔ ۷۶۶: ای خوش آن ساعت که روی خنجری رنگین کنم
شمارهٔ ۷۶۷: چو عندلیب نه از باده ی کهن مستم
شمارهٔ ۷۶۸: به دل شکست تمنای یاری چمنم
شمارهٔ ۷۶۹: در چمن چون گفتگویی از لب او واکنم
شمارهٔ ۷۷۰: تکلیف شراب است نمک ریزی داغم
شمارهٔ ۷۷۱: ز لاله و گل این باغ، کی خبر داریم
شمارهٔ ۷۷۲: بیا که چتر سعادت ز برگ تاک کنیم
شمارهٔ ۷۷۳: صوفیان را شده ز آهنگم
شمارهٔ ۷۷۴: داغ نتواند گرفتن در دل ما جای زخم
شمارهٔ ۷۷۵: ما در چمن بساط تمنا فکنده ایم
شمارهٔ ۷۷۶: اثر در عالم از دارا و اسکندر نمی بینم
شمارهٔ ۷۷۷: نیم بلبل که فصل گل به گلشن آشیان گیرم
شمارهٔ ۷۷۸: قطره ی خونابه ای تا سوی مژگان می کشم
شمارهٔ ۷۷۹: خوش آن که بینم روی او، وز اضطراب از خود روم
شمارهٔ ۷۸۰: آنم که می به نغمه ی زنجیر می خورم
شمارهٔ ۷۸۱: نقش ابروش به دل، روز فراقی بستیم
شمارهٔ ۷۸۲: به کوی عشق خوبان تا گذشتم
شمارهٔ ۷۸۳: مگذار ز دستم که گل باغ وفایم
شمارهٔ ۷۸۴: خوش آن روزی که می در هر چمن بی باک می خوردم
شمارهٔ ۷۸۵: کی بود در چمن که سرودی نداشتیم
شمارهٔ ۷۸۶: سر از کجاست که چون لاله فکر تاج کنیم
شمارهٔ ۷۸۷: ز تنهایی چو مینا راز با پیمانه می گویم
شمارهٔ ۷۸۸: خویش را بر محرمان آن بت چین بسته ایم
شمارهٔ ۷۸۹: در سخن سنجی هرکس بتر از غمازیم
شمارهٔ ۷۹۰: هلال عیدم و ترک کلاه خورشیدم
شمارهٔ ۷۹۱: ما چو مرغان قفس، زمزمه در دل داریم
شمارهٔ ۷۹۲: لب مبند از ناله، می دانم جفا داری سلیم
شمارهٔ ۷۹۳: هزار خانه خرابی به شهر و ده دارم
شمارهٔ ۷۹۴: ما به گلزار معانی آب گوهر بسته ایم
شمارهٔ ۷۹۵: افروخت رخ از باده و بگداخته بودم
شمارهٔ ۷۹۶: ز شوقت گاه در دنبال گل همچون صبا افتم
شمارهٔ ۷۹۷: ز فیض عشق تو چون حسن دلپذیر شدیم
شمارهٔ ۷۹۸: در قفس از هر نسیمی عیش گلشن می کنم
شمارهٔ ۷۹۹: چگونه زمزمه ای در چمن به کام کنم
شمارهٔ ۸۰۰: صبح چون میل تماشای گلستان می کنیم
شمارهٔ ۸۰۱: به افسون محبت دست آتش را به مو بندم
شمارهٔ ۸۰۲: خوش آن روزی که برآن طره های مشکبو پیچم
شمارهٔ ۸۰۳: ما راه فغان بر دل ناشاد گرفتیم
شمارهٔ ۸۰۴: چو بلبل باعث شوریده گفتاری نمی دانم
شمارهٔ ۸۰۵: از زمین آزرده ام، وز آسمان رنجیده ام
شمارهٔ ۸۰۶: به دیده چند ز نقش تو گل بر آب زنم
شمارهٔ ۸۰۷: به جامم باده ی ناب است و خون دل هوس دارم
شمارهٔ ۸۰۸: هوای توست در سر، سایه ی گل را نمی دانم
شمارهٔ ۸۰۹: ز بی پروایی چشمت دل آزرده ای دارم
شمارهٔ ۸۱۰: منم که با می و مطرب همیشه در جنگم
شمارهٔ ۸۱۱: ما همچو گل به چاک گریبان نشسته ایم
شمارهٔ ۸۱۲: چو سوسن از حدیث آرزوی دل زبان بستم
شمارهٔ ۸۱۳: به کویت چون توانم من به این حال خراب آیم؟
شمارهٔ ۸۱۴: گر امید رحمی از فریادرس می داشتم
شمارهٔ ۸۱۵: از جنون عاشقی هرگز وطن نشناختم
شمارهٔ ۸۱۶: چو گل از هر طرف چاک دگر دارد گریبانم
شمارهٔ ۸۱۷: جرعه ای ریز که تا چاره ی خمیازه کنیم
شمارهٔ ۸۱۸: بس که گشتم ناتوان، هرگه صفیری می کشم
شمارهٔ ۸۱۹: ز من مپرس چه از روزگار می خواهم
شمارهٔ ۸۲۰: گه ز شوق او در آتش، گاه در خون می رویم
شمارهٔ ۸۲۱: عاشقم، از ناله نتوانم زمانی تن زنم
شمارهٔ ۸۲۲: خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم
شمارهٔ ۸۲۳: چون گره جا در خم آن زلف دلکش کرده ایم
شمارهٔ ۸۲۴: هردم غمی آید ز حریفان لئیمم
شمارهٔ ۸۲۵: کرشمه سنج نگاه ستیزه جویانیم
شمارهٔ ۸۲۶: چو جای در صف طفلان کنم، ندیم شوم
شمارهٔ ۸۲۷: فصل گل رفت و به جام می دمی نگذاشتم
شمارهٔ ۸۲۸: یاد ایامی که دامی همچو بلبل داشتیم
شمارهٔ ۸۲۹: ای در ایام تو تیغ غمزه را الماس نام
شمارهٔ ۸۳۰: به حیرتم که ز گلشن چه چیز می خواهم
شمارهٔ ۸۳۱: ما خس و خار از ره خوبان به دامن می کشیم
شمارهٔ ۸۳۲: بیا که ساغر عشرت پر از شراب کنیم
شمارهٔ ۸۳۳: گرفته با برو دوش تو الفتی دوشم
شمارهٔ ۸۳۴: دل خود ز شوق زیان می فروشم
شمارهٔ ۸۳۵: در ورطه ی کشاکش دوران فتاده ایم
شمارهٔ ۸۳۶: ساغری کو تا به دل از عیش اسبابی دهم
شمارهٔ ۸۳۷: تنم ز ضعف بود رشته ای ز پیرهنم
شمارهٔ ۸۳۸: از دو جانب سرگرانی را تحمل می کنیم
شمارهٔ ۸۳۹: ای شبنم وجود مرا آفتاب گرم
شمارهٔ ۸۴۰: ما چشم به لطف جم و کاوس نداریم
شمارهٔ ۸۴۱: هرکه افتاد ز پا، خاک نشین من بودم
شمارهٔ ۸۴۲: تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم
شمارهٔ ۸۴۳: اختیار گوشه درمان است، همت می کنم
شمارهٔ ۸۴۴: گه مستم و گاه در خمارم
شمارهٔ ۸۴۵: نوبهار است، چو گل فکر قدح نوشی کن
شمارهٔ ۸۴۶: دهد به ذره چو خورشید آب و تاب، سخن
شمارهٔ ۸۴۷: تا به کی بر من شکست آید چو مینا از زمین
شمارهٔ ۸۴۸: مطرب از دستت گر آید، ناخنی بر چنگ زن
شمارهٔ ۸۴۹: ترک من کز بزم می گلرنگ می آید برون
شمارهٔ ۸۵۰: سرم از داغ سودا، باغ زاغان
شمارهٔ ۸۵۱: نیست در حشر محبت گفتگوی کشتگان
شمارهٔ ۸۵۲: فصل گل شد، ناله ی عیشی ز بلبل قرض کن
شمارهٔ ۸۵۳: چه آب و خاک و چه نیکویی سرشت است این
شمارهٔ ۸۵۴: از کوی عشقت ای بت دلجوی دیگران
شمارهٔ ۸۵۵: دشمن خود گرنه ای، ما را به خود دشمن مکن
شمارهٔ ۸۵۶: زهی بر چهره خطت سایه ی جان
شمارهٔ ۸۵۷: ای چو برگ غنچه در عهدت پر از جان آستین
شمارهٔ ۸۵۸: انجمن شد ز یار آبادان
شمارهٔ ۸۵۹: چون توان با غیر دل را خالی از کین ساختن
شمارهٔ ۸۶۰: به مردم عرض جمعیت کن از ایشان دگر بستان
شمارهٔ ۸۶۱: آینه در دست گیر و یاد حیرانی بکن
شمارهٔ ۸۶۲: عجب مدار ز زاهد شراب ما خوردن
شمارهٔ ۸۶۳: ساقی ز کار من گره توبه باز کن
شمارهٔ ۸۶۴: زهی حدیث غمت چون می طرب شیرین
شمارهٔ ۸۶۵: رسیده ایم به بزم تو، مهربانی کن
شمارهٔ ۸۶۶: زهی ز نرگس تو آهوی ختن مجنون
شمارهٔ ۸۶۷: خاطر من نشکفد از وصل یار خویشتن
شمارهٔ ۸۶۸: صفای گلشن کشمیر را تماشا کن
شمارهٔ ۸۶۹: ز دست ساقی، تا کی پیاله نوشیدن؟
شمارهٔ ۸۷۰: بهار شد که رود هرکسی به راه چمن
شمارهٔ ۸۷۱: در غمت ناله ز مرغ چمن آید بیرون
شمارهٔ ۸۷۲: ای جرس، سوی سفر هر لحظه آوازم مکن
شمارهٔ ۸۷۳: ز عمر رفته چه نقصان به کامرانی من
شمارهٔ ۸۷۴: از پی اسرار خود، کم با کسی پرخاش کن
شمارهٔ ۸۷۵: بگذر ز عقل و فیض محبت نگاه کن
شمارهٔ ۸۷۶: من راز جهانم، بود افسانه به از من
شمارهٔ ۸۷۷: نخورند در گلستان، گل و لاله آب بی تو
شمارهٔ ۸۷۸: ای سرو همچو سایه دوان در قفای تو
شمارهٔ ۸۷۹: بیا و وصف زلف یار بشنو
شمارهٔ ۸۸۰: بسته کمر کینم، از قبضه کمان او
شمارهٔ ۸۸۱: نتوان یافت دلی خوش به جهان ای کاکو
شمارهٔ ۸۸۲: کنم نهفته برین عالم دو رنگ نگاه
شمارهٔ ۸۸۳: بیا که باغ شد از لاله کوی میخانه
شمارهٔ ۸۸۴: در دل تنگم شراب ناب می گردد گره
شمارهٔ ۸۸۵: ای شعله ی حسنت را، جان ها شده پروانه
شمارهٔ ۸۸۶: دل چو می رفت سوی زلف تو، شد جان همراه
شمارهٔ ۸۸۷: روی ننمایی، نباشد تا رخت پرداخته
شمارهٔ ۸۸۸: گل شود گر پنجه ی من، زر نمی دارد نگاه
شمارهٔ ۸۸۹: فغان که موی سفیدم نمود آیینه
شمارهٔ ۸۹۰: ساقی خمار دارم، یک ساغر دگر ده
شمارهٔ ۸۹۱: جهان تنگ چو چاه است و ما کبوتر چاه
شمارهٔ ۸۹۲: روز و شبم اگر به حضوری چه فایده
شمارهٔ ۸۹۳: هرکه می خواهد ترا، سامان نمی دارد نگاه
شمارهٔ ۸۹۴: گلی دارم ز رنگ و بو برهنه
شمارهٔ ۸۹۵: رو به آزار دل خصم دل آزار منه
شمارهٔ ۸۹۶: صد خطر دارد بیابان محبت، آه آه
شمارهٔ ۸۹۷: سحر زان شمع باشد تاب خورده
شمارهٔ ۸۹۸: یک نفس چون لاله جام از کف ز هشیاری منه
شمارهٔ ۸۹۹: ناله ای از من به کام دل نشد انگیخته
شمارهٔ ۹۰۰: چه غم ز حادثه آن را که شد شراب زده
شمارهٔ ۹۰۱: ما و دل دیگر به کوی تندخوی تازه ای
شمارهٔ ۹۰۲: در چمن ای بلبل از برگ و نوا افتاده ای
شمارهٔ ۹۰۳: به چهره خنده به گل های باصفا زده ای
شمارهٔ ۹۰۴: خدایا چون مرا در عاشقی ارشاد می دادی
شمارهٔ ۹۰۵: دل درین بادیه سویی دود و من سویی
شمارهٔ ۹۰۶: چون نگه دارد مرا زنجیر زلف سنبلی؟
شمارهٔ ۹۰۷: ای بت، متاع اهل ریا را چه می کنی
شمارهٔ ۹۰۸: شراب ای گل رعنا نهفته چند کشی
شمارهٔ ۹۰۹: بعد مرگ از خاک ما مست تغافل نگذری
شمارهٔ ۹۱۰: درین ره ای خضر از خار پا نمی میری
شمارهٔ ۹۱۱: مباد آن دم که از ما رنجه گردد آشنارویی
شمارهٔ ۹۱۲: چنان از رهروان فیض شد روی زمین خالی
شمارهٔ ۹۱۳: چمن ز لاله برافروخت شمع زیبایی
شمارهٔ ۹۱۴: جامه ی قد اوست زیبایی
شمارهٔ ۹۱۵: من کیستم، آشفته تر از طره ی آهی
شمارهٔ ۹۱۶: در دلی دایم مرا، در سینه پیدا نیستی
شمارهٔ ۹۱۷: با کسی کی می کنم در عشقبازی همرهی
شمارهٔ ۹۱۸: دارم عیشی به وصل ماهی
شمارهٔ ۹۱۹: به بزم می کشان لاابالی
شمارهٔ ۹۲۰: ز روی دل چه بر اهل هوس آیینه می داری
شمارهٔ ۹۲۱: به ناله فاش مکن راز دل ز غمازی
شمارهٔ ۹۲۲: در دعوی عشق تو نه آهی، نه فغانی
شمارهٔ ۹۲۳: در کوی می فروشان، گردم ز بینوایی
شمارهٔ ۹۲۴: بود در گشت باغ آشنایی
شمارهٔ ۹۲۵: هر انگشت من از داغ جدایی
شمارهٔ ۹۲۶: نه ذوق باغ به دل، نه هوای پروازی
شمارهٔ ۹۲۷: در ره آوارگی بختم فکند از دشمنی
شمارهٔ ۹۲۸: من کیستم درین دشت، آواره ی حزینی
شمارهٔ ۹۲۹: برنمی خیزد نوای بلبلی از گلشنی
شمارهٔ ۹۳۰: ای کاش زخم سینه ی ما واکند کسی
شمارهٔ ۹۳۱: خوش بود گر ز سر هر هوسی برخیزی
شمارهٔ ۹۳۲: دلم را این چمن زندان دلگیر است پنداری
شمارهٔ ۹۳۳: به روی جوهر ذاتی چه پرده می پوشی
شمارهٔ ۹۳۴: دلم چون لاله افروزد ز داغی
شمارهٔ ۹۳۵: در کوی عشق نیست ز اهل وفا کسی
شمارهٔ ۹۳۶: آهم به درون دل ز تنگی
شمارهٔ ۹۳۷: چیست دانی داغ دل، جام شراب زندگی
شمارهٔ ۹۳۸: صورت پذیر نیست ز ما کار زندگی
شمارهٔ ۹۳۹: تو آن گلی که ز چشم و دلم چمن داری
شمارهٔ ۹۴۰: ساقی ار خواهی کنی احباب را گردآوری
شمارهٔ ۹۴۱: کاسه ی ما ز سفال است، خوش این مسکینی
شمارهٔ ۹۴۲: لب لعلش ز میگونی لب جام است پنداری
شمارهٔ ۹۴۳: صراحی را منه ساقی به پیش چشم من خالی
شمارهٔ ۹۴۴: آب آتش تلاش یعنی می

سلیم تهرانی

آمارگیر وبلاگ