به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲: از کسب کمال اگر ملال است ترا

2260عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از کسب کمال اگر ملال است ترا
کسبی که کنی کمال حال است ترا
آموختن کمال کسبی که تراست
دریاب که آن کسب کمال است ترا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱: ایخواجه که فهم نکته سنج است ترا 2شمارهٔ ۲: از کسب کمال اگر ملال است ترا 3شمارهٔ ۳: ای همچو گهر در صدف سینه ما 4شمارهٔ ۴: یارب سگ کوی مقبلی ساز مرا 5شمارهٔ ۵: یارب نظر لطف بسویم بگشا 6شمارهٔ ۶: گر درد دل از غم حبیب است مرا 7شمارهٔ ۷: گر نیست کلید بخت در پنجه ما 8شمارهٔ ۸: زان روز که آب و گل سرشتند مرا 9شمارهٔ ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا 10شمارهٔ ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا 11شمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا 12شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا 13شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا 14شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 15شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،16شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 17شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟18شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 19شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 20شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 21شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 22شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 23شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 24شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 25شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 26شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 27شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 28شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 29شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 30شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 31شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 32شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 33شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 34شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 35شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 36شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟37شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 38شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 39شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 40شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 41شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 42شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 43شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 44شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 45شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 46شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 47شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 48شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 49شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 50شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 51شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 52شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 53شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 54شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 55شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 56شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 57شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 58شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 59شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 60شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 61شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 62شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 63شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 64شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 65شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 66شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 67شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 68شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 69شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 70شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 71شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...72شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 73شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 74شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 75شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 76شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 77شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 78شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 79شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 80شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 81شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 82شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 83شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 84شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 85شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 86شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 87شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 88شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 89شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 90شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 91شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 92شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 93شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 94شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 95شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 96شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 97شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 98شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 99شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 100شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 101شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 102شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 103شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 104شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 105شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...106شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 107شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 108شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 109شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 110شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 111شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 112شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 113شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 114شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 115شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 116شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 117شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 118شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 119شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...120شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 121شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 122شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...123شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 124شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 125شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 126شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 127شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 128شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 129شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 130شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 131شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 132شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 133شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 134شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 135شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 136شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 137شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 138شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 139شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 140شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 141شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 142شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 143شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 144شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 145شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 146شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 147شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 148شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 149شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 150شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 151شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 152شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 153شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 154شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 155شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 156شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 157شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 158شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...159شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 160شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 161شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 162شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 163شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 164شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 165شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 166شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 167شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 168شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 169شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 170شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 171شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 172شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 173شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 174شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 175شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 176شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 177شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 178شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 179شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 180شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 181شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 182شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 183شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 184شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 185شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 186شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 187شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 188شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 189شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 190شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 191شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 192شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 193شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 194شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...195شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 196شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 197شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 198شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 199شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 200شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 201شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 202شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 203شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 204شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 205شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 206شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 207شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 208شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 209شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 210شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 211شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 212شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 213شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 214شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 215شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 216شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 217شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 218شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 219شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 220شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 221شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 222شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 223شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 224شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 225شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 226شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 227شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 228شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 229شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 230شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 231شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 232شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 233شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 234شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 235شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 236شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 237شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 238شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 239شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 240شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 241شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 242شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 243شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 244شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 245شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 246شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 247شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 248شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 249شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟250شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...251شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 252شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 253شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 254شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 255شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 256شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 257شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 258شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 259شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 260شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 261شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 262شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 263شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 264شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 265شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 266شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 267شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 268شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 269شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 270شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 271شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 272شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 273شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 274شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 275شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 276شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 277شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 278شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 279شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 280شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 281شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 282شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 283شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 284شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 285شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 286شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 287شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 288شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 289شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 290شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 291شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 292شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 293شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 294شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 295شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 296شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 297شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 298شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 299شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 300شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 301شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 302شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 303شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 304شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 305شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 306شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 307شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 308شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 309شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 310شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 311شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 312شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 313شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 314شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 315شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 316شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 317شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 318شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 319شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 320شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 321شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 322شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 323شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 324شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 325شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 326شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 327شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 328شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 329شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 330شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 331شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 332شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 333شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 334شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 335شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 336شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 337شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 338شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 339شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 340شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 341شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 342شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 343شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 344شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 345شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 346شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 347شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 348شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 349شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 350شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 351شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 352شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 353شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 354شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 355شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 356شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 357شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 358شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 359شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 360شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 361شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 362شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 363شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 364شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 365شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 366شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 367شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 368شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 369شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 370شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 371شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 372شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 373شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 374شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 375شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 376شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 377شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 378شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 379شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 380شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 381شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 382شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 383شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 384شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 385شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 386شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 387شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 388شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 389شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 390شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 391شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 392شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 393شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 394شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 395شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 396شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 397شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 398شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 399شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 400شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 401شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 402شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 403شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 404شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 405شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 406شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 407شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 408شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 409شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 410شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 411شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 412شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 413شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 414شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 415شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 416شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 417شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 418شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 419شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 420شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 421شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 422شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 423شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 424شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 425شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 426شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 427شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 428شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 429شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 430شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 431شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 432شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 433شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 434شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 435شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 436شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 437شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 438شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 439شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 440شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 441شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 442شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 443شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 444شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 445شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 446شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 447شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 448شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 449شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 450شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 451شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 452شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 453شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 454شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 455شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 456شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 457شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 458شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 459شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 460شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 461شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 462شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 463شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 464شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 465شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 466شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 467شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 468شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 469شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 470شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 471شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 472شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 473شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 474شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 475شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 476شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 477شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 478شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 479شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 480شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟481شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 482شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 483شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 484شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 485شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 486شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 487شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 488شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 489شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 490شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 491شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 492شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 493شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 494شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟495شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 496شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 497شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 498شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 499شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 500شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 501شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 502شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 503شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 504شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 505شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟506شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 507شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 508شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 509شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 510شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 511شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 512شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 513شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 514شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 515شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 516شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 517شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 518شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 519شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 520شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 521شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 522شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 523شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 524شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 525شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 526شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 527شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 528شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 529شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 530شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 531شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 532شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 533شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 534شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 535شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 536شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 537شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 538شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 539شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 540شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 541شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 542شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 543شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 544شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 545شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 546شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 547شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 548شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 549شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 550شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 551شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 552شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 553شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 554شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 555شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 556شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 557شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 558شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 559شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 560شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 561شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 562شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 563شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 564شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 565شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 566شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 567شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 568شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 569شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 570شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 571شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 572شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 573شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 574شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 575شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 576شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 577شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 578شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 579شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 580شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 581شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 582شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 583شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 584شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 585شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 586شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 587شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 588شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 589شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 590شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 591شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 592شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 593شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 594شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 595شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 596شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 597شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 598شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 599شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 600شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 601شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 602شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 603شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 604شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 605شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 606شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 607شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 608شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 609شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 610شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 611شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 612شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 613شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 614شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 615شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 616شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 617شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 618شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 619شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 620شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 621شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 622شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 623شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 624شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 625شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 626شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 627شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 628شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 629شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 630شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 631شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 632شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ