به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است

2320عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر رند خراباتی و گر خلوتی است
خواهان منند و عشق من شهرتی است
کس نیست که نیست داغ مهری بدلش
داغ دل من ستاره ...تی است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 2شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 3شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 4شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 5شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 6شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 7شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 8شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 9شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 10شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 11شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 12شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 13شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 14شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 15شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 16شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 17شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 18شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 19شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 20شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 21شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 22شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 23شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 24شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 25شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 26شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 27شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...28شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 29شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 30شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 31شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 32شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 33شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 34شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 35شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 36شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 37شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 38شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 39شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 40شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 41شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 42شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 43شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 44شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 45شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 46شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 47شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 48شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 49شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 50شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 51شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 52شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 53شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 54شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 55شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 56شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 57شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 58شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 59شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 60شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 61شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...62شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 63شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 64شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 65شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 66شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 67شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 68شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 69شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 70شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 71شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 72شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 73شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 74شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 75شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...76شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 77شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 78شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...79شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 80شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 81شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 82شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 83شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 84شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 85شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 86شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 87شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 88شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 89شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 90شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 91شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 92شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 93شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 94شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 95شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 96شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 97شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 98شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 99شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 100شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 101شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 102شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 103شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 104شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 105شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 106شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 107شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 108شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 109شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 110شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 111شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 112شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 113شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 114شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...115شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 116شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 117شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 118شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 119شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 120شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 121شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 122شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 123شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 124شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 125شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 126شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 127شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 128شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 129شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 130شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 131شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 132شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 133شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 134شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 135شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 136شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 137شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 138شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 139شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 140شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 141شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 142شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 143شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 144شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 145شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 146شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 147شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 148شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 149شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 150شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...151شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 152شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 153شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 154شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 155شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 156شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 157شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 158شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 159شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 160شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 161شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 162شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 163شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 164شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 165شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 166شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 167شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 168شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 169شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 170شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 171شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 172شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 173شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 174شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 175شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 176شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 177شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 178شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 179شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 180شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 181شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 182شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 183شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 184شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 185شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 186شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 187شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 188شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 189شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 190شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 191شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 192شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 193شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 194شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 195شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 196شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 197شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 198شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 199شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 200شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 201شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 202شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 203شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 204شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 205شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟206شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...207شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 208شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 209شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 210شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 211شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 212شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 213شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 214شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 215شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 216شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 217شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 218شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 219شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 220شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 221شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 222شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 223شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 224شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 225شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 226شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 227شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 228شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 229شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 230شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 231شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 232شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 233شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 234شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 235شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 236شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 237شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 238شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 239شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 240شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 241شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 242شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 243شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 244شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 245شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 246شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 247شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 248شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 249شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 250شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 251شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 252شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 253شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 254شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 255شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 256شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 257شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 258شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 259شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 260شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 261شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 262شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 263شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 264شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 265شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 266شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 267شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 268شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 269شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 270شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 271شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 272شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 273شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 274شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 275شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 276شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 277شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 278شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 279شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 280شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 281شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 282شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 283شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 284شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 285شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 286شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 287شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 288شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 289شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 290شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 291شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 292شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 293شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 294شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 295شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 296شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 297شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 298شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 299شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 300شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 301شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 302شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 303شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 304شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 305شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 306شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 307شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 308شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 309شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 310شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 311شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 312شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 313شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 314شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 315شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 316شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 317شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 318شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 319شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 320شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 321شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 322شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 323شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 324شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 325شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 326شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 327شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 328شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 329شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 330شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 331شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 332شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 333شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 334شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 335شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 336شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 337شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 338شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 339شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 340شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 341شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 342شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 343شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 344شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 345شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 346شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 347شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 348شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 349شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 350شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 351شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 352شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 353شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 354شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 355شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 356شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 357شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 358شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 359شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 360شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 361شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 362شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 363شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 364شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 365شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 366شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 367شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 368شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 369شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 370شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 371شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 372شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 373شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 374شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 375شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 376شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 377شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 378شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 379شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 380شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 381شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 382شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 383شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 384شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 385شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 386شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 387شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 388شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 389شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 390شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 391شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 392شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 393شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 394شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 395شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 396شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 397شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 398شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 399شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 400شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 401شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 402شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 403شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 404شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 405شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 406شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 407شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 408شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 409شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 410شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 411شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 412شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 413شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 414شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 415شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 416شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 417شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 418شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 419شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 420شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 421شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 422شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 423شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 424شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 425شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 426شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 427شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 428شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 429شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 430شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 431شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 432شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 433شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 434شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 435شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 436شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟437شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 438شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 439شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 440شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 441شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 442شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 443شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 444شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 445شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 446شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 447شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 448شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 449شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 450شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟451شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 452شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 453شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 454شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 455شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 456شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 457شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 458شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 459شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 460شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 461شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟462شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 463شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 464شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 465شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 466شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 467شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 468شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 469شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 470شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 471شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 472شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 473شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 474شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 475شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 476شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 477شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 478شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 479شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 480شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 481شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 482شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 483شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 484شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 485شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 486شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 487شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 488شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 489شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 490شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 491شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 492شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 493شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 494شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 495شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 496شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 497شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 498شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 499شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 500شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 501شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 502شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 503شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 504شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 505شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 506شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 507شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 508شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 509شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 510شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 511شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 512شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 513شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 514شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 515شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 516شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 517شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 518شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 519شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 520شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 521شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 522شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 523شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 524شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 525شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 526شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 527شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 528شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 529شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 530شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 531شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 532شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 533شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 534شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 535شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 536شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 537شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 538شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 539شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 540شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 541شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 542شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 543شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 544شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 545شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 546شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 547شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 548شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 549شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 550شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 551شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 552شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 553شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 554شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 555شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 556شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 557شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 558شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 559شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 560شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 561شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 562شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 563شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 564شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 565شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 566شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 567شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 568شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 569شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 570شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 571شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 572شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 573شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 574شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 575شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 576شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 577شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 578شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 579شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 580شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 581شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 582شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 583شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 584شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 585شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 586شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 587شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 588شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ