به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود

2220عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

با همچو منی که همسخن خواهد بود
من خاک رهم که یار من خواهد بود
اهلی مطلب پنبه داغ دل خویش
کاین پنبه نصیب در کفن خواهد بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 2شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 3شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 4شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 5شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 6شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 7شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 8شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 9شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 10شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 11شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 12شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 13شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 14شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 15شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 16شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 17شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 18شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 19شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 20شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 21شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 22شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 23شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 24شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 25شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 26شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 27شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 28شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 29شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 30شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 31شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 32شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 33شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 34شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 35شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 36شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 37شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 38شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 39شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 40شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 41شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 42شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 43شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 44شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 45شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 46شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟47شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...48شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 49شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 50شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 51شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 52شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 53شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 54شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 55شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 56شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 57شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 58شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 59شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 60شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 61شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 62شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 63شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 64شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 65شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 66شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 67شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 68شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 69شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 70شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 71شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 72شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 73شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 74شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 75شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 76شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 77شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 78شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 79شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 80شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 81شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 82شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 83شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 84شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 85شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 86شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 87شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 88شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 89شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 90شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 91شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 92شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 93شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 94شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 95شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 96شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 97شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 98شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 99شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 100شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 101شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 102شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 103شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 104شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 105شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 106شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 107شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 108شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 109شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 110شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 111شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 112شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 113شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 114شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 115شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 116شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 117شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 118شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 119شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 120شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 121شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 122شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 123شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 124شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 125شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 126شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 127شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 128شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 129شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 130شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 131شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 132شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 133شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 134شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 135شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 136شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 137شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 138شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 139شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 140شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 141شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 142شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 143شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 144شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 145شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 146شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 147شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 148شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 149شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 150شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 151شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 152شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 153شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 154شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 155شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 156شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 157شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 158شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 159شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 160شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 161شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 162شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 163شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 164شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 165شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 166شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 167شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 168شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 169شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 170شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 171شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 172شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 173شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 174شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 175شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 176شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 177شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 178شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 179شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 180شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 181شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 182شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 183شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 184شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 185شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 186شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 187شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 188شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 189شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 190شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 191شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 192شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 193شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 194شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 195شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 196شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 197شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 198شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 199شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 200شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 201شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 202شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 203شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 204شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 205شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 206شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 207شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 208شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 209شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 210شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 211شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 212شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 213شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 214شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 215شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 216شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 217شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 218شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 219شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 220شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 221شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 222شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 223شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 224شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 225شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 226شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 227شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 228شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 229شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 230شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 231شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 232شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 233شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 234شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 235شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 236شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 237شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 238شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 239شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 240شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 241شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 242شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 243شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 244شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 245شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 246شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 247شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 248شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 249شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 250شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 251شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 252شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 253شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 254شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 255شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 256شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 257شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 258شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 259شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 260شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 261شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 262شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 263شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 264شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 265شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 266شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 267شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 268شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 269شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 270شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 271شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 272شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 273شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 274شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 275شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 276شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 277شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟278شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 279شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 280شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 281شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 282شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 283شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 284شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 285شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 286شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 287شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 288شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 289شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 290شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 291شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟292شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 293شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 294شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 295شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 296شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 297شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 298شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 299شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 300شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 301شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 302شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟303شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 304شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 305شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 306شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 307شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 308شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 309شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 310شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 311شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 312شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 313شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 314شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 315شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 316شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 317شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 318شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 319شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 320شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 321شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 322شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 323شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 324شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 325شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 326شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 327شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 328شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 329شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 330شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 331شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 332شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 333شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 334شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 335شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 336شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 337شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 338شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 339شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 340شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 341شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 342شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 343شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 344شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 345شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 346شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 347شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 348شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 349شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 350شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 351شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 352شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 353شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 354شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 355شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 356شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 357شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 358شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 359شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 360شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 361شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 362شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 363شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 364شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 365شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 366شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 367شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 368شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 369شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 370شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 371شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 372شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 373شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 374شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 375شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 376شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 377شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 378شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 379شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 380شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 381شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 382شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 383شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 384شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 385شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 386شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 387شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 388شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 389شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 390شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 391شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 392شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 393شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 394شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 395شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 396شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 397شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 398شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 399شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 400شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 401شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 402شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 403شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 404شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 405شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 406شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 407شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 408شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 409شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 410شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 411شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 412شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 413شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 414شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 415شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 416شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 417شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 418شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 419شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 420شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 421شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 422شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 423شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 424شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 425شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 426شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 427شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 428شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 429شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ