به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد

1800عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

می خور که فلک نقد بقا میدزدد
نور از دل و از چهره صفا میدزدد
یکدم نبود که نیست در غارت ما
سال و مه و روز و شب ز ما میدزدد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 2شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 3شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 4شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟5شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...6شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 7شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 8شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 9شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 10شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 11شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 12شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 13شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 14شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 15شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 16شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 17شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 18شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 19شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 20شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 21شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 22شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 23شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 24شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 25شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 26شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 27شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 28شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 29شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 30شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 31شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 32شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 33شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 34شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 35شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 36شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 37شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 38شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 39شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 40شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 41شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 42شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 43شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 44شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 45شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 46شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 47شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 48شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 49شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 50شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 51شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 52شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 53شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 54شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 55شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 56شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 57شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 58شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 59شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 60شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 61شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 62شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 63شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 64شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 65شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 66شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 67شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 68شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 69شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 70شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 71شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 72شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 73شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 74شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 75شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 76شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 77شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 78شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 79شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 80شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 81شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 82شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 83شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 84شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 85شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 86شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 87شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 88شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 89شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 90شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 91شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 92شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 93شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 94شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 95شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 96شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 97شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 98شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 99شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 100شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 101شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 102شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 103شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 104شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 105شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 106شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 107شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 108شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 109شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 110شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 111شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 112شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 113شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 114شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 115شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 116شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 117شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 118شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 119شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 120شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 121شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 122شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 123شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 124شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 125شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 126شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 127شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 128شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 129شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 130شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 131شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 132شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 133شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 134شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 135شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 136شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 137شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 138شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 139شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 140شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 141شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 142شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 143شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 144شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 145شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 146شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 147شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 148شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 149شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 150شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 151شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 152شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 153شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 154شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 155شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 156شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 157شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 158شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 159شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 160شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 161شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 162شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 163شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 164شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 165شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 166شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 167شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 168شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 169شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 170شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 171شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 172شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 173شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 174شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 175شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 176شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 177شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 178شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 179شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 180شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 181شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 182شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 183شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 184شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 185شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 186شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 187شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 188شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 189شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 190شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 191شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 192شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 193شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 194شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 195شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 196شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 197شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 198شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 199شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 200شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 201شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 202شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 203شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 204شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 205شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 206شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 207شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 208شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 209شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 210شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 211شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 212شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 213شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 214شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 215شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 216شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 217شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 218شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 219شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 220شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 221شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 222شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 223شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 224شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 225شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 226شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 227شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 228شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 229شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 230شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 231شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 232شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 233شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 234شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 235شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟236شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 237شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 238شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 239شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 240شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 241شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 242شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 243شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 244شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 245شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 246شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 247شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 248شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 249شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟250شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 251شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 252شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 253شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 254شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 255شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 256شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 257شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 258شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 259شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 260شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟261شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 262شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 263شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 264شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 265شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 266شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 267شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 268شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 269شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 270شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 271شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 272شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 273شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 274شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 275شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 276شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 277شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 278شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 279شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 280شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 281شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 282شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 283شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 284شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 285شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 286شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 287شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 288شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 289شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 290شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 291شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 292شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 293شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 294شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 295شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 296شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 297شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 298شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 299شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 300شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 301شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 302شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 303شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 304شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 305شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 306شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 307شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 308شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 309شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 310شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 311شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 312شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 313شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 314شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 315شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 316شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 317شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 318شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 319شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 320شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 321شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 322شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 323شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 324شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 325شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 326شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 327شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 328شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 329شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 330شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 331شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 332شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 333شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 334شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 335شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 336شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 337شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 338شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 339شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 340شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 341شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 342شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 343شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 344شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 345شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 346شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 347شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 348شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 349شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 350شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 351شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 352شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 353شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 354شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 355شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 356شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 357شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 358شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 359شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 360شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 361شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 362شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 363شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 364شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 365شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 366شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 367شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 368شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 369شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 370شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 371شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 372شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 373شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 374شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 375شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 376شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 377شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 378شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 379شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 380شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 381شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 382شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 383شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 384شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 385شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 386شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 387شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ