به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود

2360عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن خواجه که خانه را بکهگل اندود
کهگل بسرا ماند و او خود فرسود
تن پرور بیعقل چه پرورد بناز
گویی که ثبات برگ کاهیش نبود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 2شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 3شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 4شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 5شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 6شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 7شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 8شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 9شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 10شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 11شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 12شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 13شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 14شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 15شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 16شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 17شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 18شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 19شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 20شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 21شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 22شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 23شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 24شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 25شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 26شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 27شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 28شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 29شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 30شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 31شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 32شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 33شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 34شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 35شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 36شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 37شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 38شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 39شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 40شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 41شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 42شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 43شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 44شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 45شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 46شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 47شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 48شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 49شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 50شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 51شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 52شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 53شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 54شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 55شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 56شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 57شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 58شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 59شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 60شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 61شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 62شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 63شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 64شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 65شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 66شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 67شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 68شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 69شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 70شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 71شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 72شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 73شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 74شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 75شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 76شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 77شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 78شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 79شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 80شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 81شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 82شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 83شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 84شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 85شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 86شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 87شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 88شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 89شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 90شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 91شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 92شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 93شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 94شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 95شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 96شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 97شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 98شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 99شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 100شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 101شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 102شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 103شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 104شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 105شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 106شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 107شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 108شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 109شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 110شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 111شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 112شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 113شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 114شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 115شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 116شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 117شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 118شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 119شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 120شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 121شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 122شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 123شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 124شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 125شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 126شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 127شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 128شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 129شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 130شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 131شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 132شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 133شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 134شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 135شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 136شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 137شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 138شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 139شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 140شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 141شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 142شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 143شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 144شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 145شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 146شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 147شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 148شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 149شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 150شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 151شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 152شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 153شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 154شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 155شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 156شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 157شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟158شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 159شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 160شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 161شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 162شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 163شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 164شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 165شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 166شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 167شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 168شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 169شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 170شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 171شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟172شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 173شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 174شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 175شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 176شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 177شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 178شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 179شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 180شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 181شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 182شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟183شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 184شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 185شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 186شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 187شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 188شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 189شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 190شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 191شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 192شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 193شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 194شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 195شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 196شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 197شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 198شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 199شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 200شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 201شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 202شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 203شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 204شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 205شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 206شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 207شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 208شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 209شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 210شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 211شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 212شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 213شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 214شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 215شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 216شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 217شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 218شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 219شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 220شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 221شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 222شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 223شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 224شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 225شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 226شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 227شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 228شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 229شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 230شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 231شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 232شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 233شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 234شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 235شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 236شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 237شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 238شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 239شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 240شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 241شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 242شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 243شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 244شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 245شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 246شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 247شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 248شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 249شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 250شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 251شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 252شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 253شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 254شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 255شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 256شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 257شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 258شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 259شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 260شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 261شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 262شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 263شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 264شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 265شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 266شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 267شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 268شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 269شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 270شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 271شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 272شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 273شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 274شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 275شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 276شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 277شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 278شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 279شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 280شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 281شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 282شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 283شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 284شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 285شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 286شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 287شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 288شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 289شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 290شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 291شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 292شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 293شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 294شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 295شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 296شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 297شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 298شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 299شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 300شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 301شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 302شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 303شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 304شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 305شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 306شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 307شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 308شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 309شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ