به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود

2300عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

نقش سخنم بنقش نقاش بود
جان است ولی نهان ز اوباش بود
روزی که اجل طلسم ما را شکند
این گنج نهان بر همه کس فاش بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 2شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 3شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 4شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 5شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 6شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 7شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 8شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 9شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 10شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 11شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 12شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 13شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 14شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 15شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 16شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 17شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 18شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 19شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 20شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 21شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 22شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 23شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 24شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 25شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 26شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 27شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 28شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 29شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 30شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 31شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 32شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 33شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 34شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 35شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 36شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 37شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 38شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 39شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 40شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 41شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 42شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 43شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 44شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 45شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 46شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 47شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 48شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 49شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 50شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 51شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 52شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 53شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 54شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 55شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 56شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 57شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 58شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 59شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 60شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 61شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 62شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 63شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 64شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 65شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 66شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 67شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 68شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 69شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 70شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 71شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 72شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 73شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 74شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 75شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 76شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 77شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 78شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 79شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 80شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 81شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 82شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 83شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 84شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 85شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 86شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 87شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 88شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 89شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 90شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 91شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 92شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 93شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 94شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 95شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 96شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 97شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 98شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 99شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 100شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 101شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 102شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 103شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 104شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 105شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 106شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 107شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 108شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 109شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 110شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 111شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 112شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 113شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 114شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 115شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 116شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 117شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 118شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 119شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 120شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 121شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 122شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 123شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 124شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 125شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 126شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 127شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 128شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 129شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 130شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 131شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 132شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 133شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 134شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 135شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 136شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 137شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 138شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 139شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 140شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 141شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 142شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 143شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 144شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 145شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 146شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 147شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟148شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 149شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 150شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 151شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 152شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 153شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 154شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 155شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 156شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 157شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 158شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 159شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 160شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 161شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟162شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 163شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 164شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 165شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 166شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 167شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 168شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 169شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 170شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 171شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 172شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟173شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 174شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 175شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 176شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 177شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 178شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 179شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 180شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 181شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 182شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 183شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 184شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 185شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 186شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 187شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 188شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 189شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 190شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 191شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 192شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 193شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 194شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 195شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 196شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 197شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 198شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 199شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 200شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 201شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 202شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 203شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 204شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 205شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 206شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 207شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 208شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 209شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 210شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 211شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 212شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 213شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 214شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 215شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 216شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 217شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 218شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 219شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 220شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 221شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 222شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 223شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 224شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 225شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 226شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 227شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 228شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 229شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 230شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 231شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 232شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 233شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 234شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 235شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 236شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 237شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 238شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 239شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 240شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 241شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 242شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 243شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 244شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 245شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 246شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 247شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 248شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 249شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 250شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 251شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 252شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 253شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 254شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 255شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 256شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 257شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 258شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 259شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 260شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 261شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 262شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 263شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 264شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 265شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 266شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 267شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 268شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 269شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 270شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 271شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 272شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 273شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 274شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 275شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 276شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 277شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 278شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 279شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 280شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 281شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 282شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 283شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 284شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 285شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 286شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 287شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 288شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 289شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 290شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 291شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 292شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 293شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 294شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 295شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 296شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 297شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 298شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 299شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ