به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد
آن عمر کسی بزندگی کی شمرد
گر فهم کنی که ذوق بیداری چیست
شاید که گر ز ذوق خوابت نبرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 2شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 3شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 4شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 5شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 6شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 7شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 8شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 9شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 10شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 11شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 12شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 13شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 14شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 15شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 16شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 17شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 18شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 19شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 20شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 21شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 22شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 23شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 24شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 25شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 26شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 27شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 28شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 29شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 30شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 31شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 32شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 33شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 34شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 35شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 36شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 37شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 38شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 39شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 40شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 41شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 42شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 43شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 44شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 45شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 46شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 47شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 48شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 49شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 50شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 51شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 52شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 53شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 54شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 55شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 56شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 57شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 58شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 59شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 60شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 61شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 62شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 63شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 64شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 65شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 66شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 67شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 68شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 69شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 70شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 71شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 72شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 73شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 74شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 75شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 76شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 77شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 78شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 79شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 80شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 81شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 82شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 83شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 84شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 85شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 86شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 87شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 88شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 89شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 90شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 91شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 92شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 93شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 94شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 95شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 96شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 97شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 98شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 99شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 100شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 101شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 102شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 103شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 104شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 105شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 106شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 107شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 108شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 109شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 110شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 111شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 112شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 113شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 114شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 115شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 116شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 117شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 118شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 119شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 120شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 121شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 122شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 123شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 124شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 125شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 126شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 127شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 128شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 129شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 130شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 131شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 132شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 133شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 134شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 135شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 136شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 137شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 138شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 139شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 140شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 141شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 142شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 143شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 144شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟145شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 146شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 147شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 148شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 149شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 150شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 151شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 152شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 153شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 154شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 155شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 156شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 157شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 158شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟159شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 160شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 161شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 162شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 163شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 164شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 165شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 166شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 167شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 168شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 169شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟170شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 171شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 172شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 173شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 174شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 175شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 176شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 177شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 178شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 179شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 180شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 181شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 182شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 183شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 184شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 185شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 186شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 187شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 188شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 189شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 190شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 191شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 192شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 193شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 194شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 195شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 196شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 197شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 198شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 199شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 200شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 201شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 202شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 203شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 204شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 205شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 206شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 207شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 208شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 209شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 210شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 211شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 212شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 213شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 214شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 215شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 216شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 217شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 218شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 219شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 220شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 221شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 222شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 223شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 224شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 225شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 226شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 227شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 228شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 229شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 230شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 231شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 232شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 233شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 234شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 235شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 236شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 237شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 238شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 239شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 240شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 241شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 242شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 243شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 244شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 245شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 246شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 247شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 248شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 249شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 250شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 251شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 252شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 253شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 254شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 255شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 256شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 257شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 258شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 259شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 260شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 261شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 262شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 263شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 264شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 265شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 266شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 267شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 268شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 269شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 270شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 271شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 272شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 273شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 274شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 275شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 276شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 277شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 278شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 279شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 280شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 281شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 282شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 283شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 284شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 285شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 286شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 287شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 288شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 289شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 290شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 291شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 292شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 293شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 294شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 295شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 296شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ