به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

انوار فرشته از فلک میتابد
جز کور دلی بر عدمش نشتابد
کوری که بدست و پا بیابد همه چیز
نقشی که در آیینه بود چون یا بد؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 2شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 3شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 4شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 5شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 6شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 7شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 8شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 9شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 10شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 11شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 12شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 13شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 14شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 15شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 16شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 17شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 18شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 19شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 20شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 21شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 22شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 23شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 24شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 25شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 26شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 27شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 28شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 29شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 30شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 31شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 32شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 33شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 34شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 35شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 36شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 37شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 38شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 39شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 40شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 41شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 42شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 43شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 44شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 45شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 46شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 47شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 48شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 49شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 50شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 51شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 52شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 53شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 54شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 55شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 56شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 57شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 58شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 59شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 60شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 61شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 62شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 63شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 64شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 65شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 66شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 67شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 68شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 69شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 70شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 71شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 72شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 73شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 74شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 75شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 76شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 77شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 78شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 79شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 80شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 81شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 82شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 83شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 84شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 85شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 86شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 87شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 88شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 89شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 90شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 91شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 92شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 93شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 94شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 95شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 96شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 97شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 98شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 99شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 100شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 101شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 102شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 103شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 104شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 105شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 106شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 107شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 108شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 109شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 110شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 111شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 112شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 113شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 114شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 115شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 116شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 117شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 118شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 119شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 120شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 121شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 122شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 123شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 124شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 125شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟126شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 127شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 128شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 129شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 130شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 131شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 132شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 133شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 134شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 135شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 136شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 137شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 138شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 139شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟140شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 141شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 142شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 143شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 144شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 145شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 146شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 147شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 148شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 149شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 150شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟151شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 152شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 153شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 154شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 155شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 156شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 157شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 158شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 159شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 160شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 161شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 162شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 163شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 164شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 165شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 166شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 167شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 168شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 169شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 170شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 171شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 172شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 173شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 174شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 175شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 176شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 177شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 178شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 179شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 180شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 181شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 182شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 183شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 184شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 185شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 186شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 187شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 188شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 189شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 190شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 191شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 192شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 193شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 194شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 195شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 196شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 197شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 198شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 199شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 200شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 201شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 202شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 203شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 204شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 205شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 206شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 207شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 208شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 209شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 210شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 211شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 212شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 213شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 214شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 215شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 216شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 217شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 218شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 219شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 220شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 221شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 222شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 223شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 224شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 225شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 226شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 227شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 228شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 229شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 230شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 231شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 232شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 233شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 234شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 235شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 236شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 237شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 238شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 239شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 240شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 241شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 242شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 243شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 244شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 245شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 246شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 247شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 248شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 249شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 250شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 251شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 252شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 253شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 254شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 255شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 256شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 257شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 258شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 259شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 260شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 261شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 262شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 263شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 264شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 265شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 266شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 267شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 268شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 269شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 270شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 271شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 272شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 273شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 274شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 275شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 276شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 277شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ