کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیدیوان اشعار | اهلیرباعی ها

421

شمارهٔ ۱: ایخواجه که فهم نکته سنج است ترا
شمارهٔ ۲: از کسب کمال اگر ملال است ترا
شمارهٔ ۳: ای همچو گهر در صدف سینه ما
شمارهٔ ۴: یارب سگ کوی مقبلی ساز مرا
شمارهٔ ۵: یارب نظر لطف بسویم بگشا
شمارهٔ ۶: گر درد دل از غم حبیب است مرا
شمارهٔ ۷: گر نیست کلید بخت در پنجه ما
شمارهٔ ۸: زان روز که آب و گل سرشتند مرا
شمارهٔ ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا
شمارهٔ ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا
شمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا
شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا
شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا
شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا
شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،
شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا
شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟
شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا
شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را
شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا
شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما
شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب
شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب
شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب
شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب
شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب
شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب
شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب
شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است
شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است
شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست
شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است
شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست
شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است
شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت
شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟
شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست
شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست
شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست
شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست
شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست
شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست
شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست
شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست
شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت
شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است
شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت
شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست
شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات
شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات
شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت
شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است
شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست
شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست
شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست
شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست
شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست
شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست
شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است
شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است
شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت
شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست
شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست
شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست
شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست
شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت
شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست
شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست
شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است
شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست
شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفقت
شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست
شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست
شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است
شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست
شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست
شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست
شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست
شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست
شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست
شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست
شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست
شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست
شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست
شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است
شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست
شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است
شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت
شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست
شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست
شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست
شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست
شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است
شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است
شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست
شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست
شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است
شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است
شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت
شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست
شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است
شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست
شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست
شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست
شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم است
شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست
شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست
شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت
شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت
شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است
شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت
شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت
شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست
شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات
شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست
شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست
شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست
شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است
شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است
شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست
شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست
شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است
شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست
شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت
شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است
شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست
شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است
شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست
شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست
شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت
شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست
شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت
شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت
شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت
شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست
شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست
شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست
شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست
شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست
شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست
شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت
شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات
شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست
شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست
شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست
شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست
شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است
شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست
شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست
شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست
شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است
شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است
شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است
شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت
شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست
شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت
شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد
شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی است
شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست
شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست
شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست
شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست
شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست
شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست
شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست
شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست
شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست
شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست
شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست
شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت
شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست
شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت
شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است
شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت
شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت
شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است
شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است
شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است
شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است
شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست
شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت
شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است
شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست
شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است
شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست
شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ
شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ
شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود
شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند
شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد
شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود
شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد
شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد
شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »
شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد
شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد
شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد
شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد
شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد
شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند
شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود
شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود
شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد
شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد
شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود
شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود
شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود
شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود
شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید
شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد
شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود
شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید
شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد
شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد
شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد
شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود
شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود
شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد
شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد
شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد
شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد
شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد
شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد
شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد
شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید
شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود
شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند
شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد
شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند
شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد
شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود
شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد
شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد
شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود
شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید
شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود
شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند
شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد
شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد
شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود
شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد
شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد
شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود
شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد
شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود
شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند
شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد
شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند
شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟
شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده اند
شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود
شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند
شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند
شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود
شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند
شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید
شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد
شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید
شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد
شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد
شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود
شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد
شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید
شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد
شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد
شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود
شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود
شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد
شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند
شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند
شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد
شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد
شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد
شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود
شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند
شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود
شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود
شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود
شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود
شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود
شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند
شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود
شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد
شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد
شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود
شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود
شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد
شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند
شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد
شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد
شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد
شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد
شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد
شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند
شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد
شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند
شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد
شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود
شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد
شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود
شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد
شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد
شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد
شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند
شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود
شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود
شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند
شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند
شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود
شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود
شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد
شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد
شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود
شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید
شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد
شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد
شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود
شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد
شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود
شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند
شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد
شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد
شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید
شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود
شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود
شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد
شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود
شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود
شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد
شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد
شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد
شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند
شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند
شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود
شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود
شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود
شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد
شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد
شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود
شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد
شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند
شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد
شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند
شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود
شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد
شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند
شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد
شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید
شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید
شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود
شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود
شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد
شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند
شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند
شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید
شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود
شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد
شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود
شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود
شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند
شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود
شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود
شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود
شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد
شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد
شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد
شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد
شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود
شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند
شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد
شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود
شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند
شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود
شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود
شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود
شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد
شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد
شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود
شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود
شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند
شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد
شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود
شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید
شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد
شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد
شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد
شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر
شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر
شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار
شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر
شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار
شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار
شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر
شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر
شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار
شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر
شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر
شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر
شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر
شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار
شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر
شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر
شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر
شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر
شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر
شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر
شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر
شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر
شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر
شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار
شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز
شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز
شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز
شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز
شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز
شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز
شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز
شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز
شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس
شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس
شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس
شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس
شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس
شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس
شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش
شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش
شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش
شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش
شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش
شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش
شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش
شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش
شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش
شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش
شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش
شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش
شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ
شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ
شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف
شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف
شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف
شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک
شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک
شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک
شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ
شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل
شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال
شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل
شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل
شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال
شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل
شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل
شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول
شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل
شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل
شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال
شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم
شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم
شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم
شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم
شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم
شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم
شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم
شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم
شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم
شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام
شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم
شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم
شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم
شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم
شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم
شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم
شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم
شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام
شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم
شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم
شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم
شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام
شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم
شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟
شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم
شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام
شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم
شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام
شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم
شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم
شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم
شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم
شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم
شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام
شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم
شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم
شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم
شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟
شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم
شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم
شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم
شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم
شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم
شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم
شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم
شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم
شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم
شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام
شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟
شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم
شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم
شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم
شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم
شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم
شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم
شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم
شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان
شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین
شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان
شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین
شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن
شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن
شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان
شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن
شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان
شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن
شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین
شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن
شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین
شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن
شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن
شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین
شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران
شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون
شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن
شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن
شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن
شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن
شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن
شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من
شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن
شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران
شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن
شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان
شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان
شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان
شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان
شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن
شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من
شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن
شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون
شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو
شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو
شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو
شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو
شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او
شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو
شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو
شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو
شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو
شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو
شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو
شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو
شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو
شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه
شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره
شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه
شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده
شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه
شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه
شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه
شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به
شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه
شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه
شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی
شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی
شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی
شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری
شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری
شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری
شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی
شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی
شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی
شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای
شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی
شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی
شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری
شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی
شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی
شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی
شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی
شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی
شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی
شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی
شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی
شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی
شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی
شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی
شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری
شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی
شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی
شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی
شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی
شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی
شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری
شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری
شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی
شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری
شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی
شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی
شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی
شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی
شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی
شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی
شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی
شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی
شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی
شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی
شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی
شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی
شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی
شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی
شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی
شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری
شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری
شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی
شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی
شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی
شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی
شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی
شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی
شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی
شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری
شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی
شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی
شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

اهلی شیرازی

آمارگیر وبلاگ