به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود

2330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر چند که نیشکر دلاویز بود
کی همچو قد تو فتنه انگیز بود
با لعل تو نسبت نمک باید کرد
هرگز که نمک چنین شکریز بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 2شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 3شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 4شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 5شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...6شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 7شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 8شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 9شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 10شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 11شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 12شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 13شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 14شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 15شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 16شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 17شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 18شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 19شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 20شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 21شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 22شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 23شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 24شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 25شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 26شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 27شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 28شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 29شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 30شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 31شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 32شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 33شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 34شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 35شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 36شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 37شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 38شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 39شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 40شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 41شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 42شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 43شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 44شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 45شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 46شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 47شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 48شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 49شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 50شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 51شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 52شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 53شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 54شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 55شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 56شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 57شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 58شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 59شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 60شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟61شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...62شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 63شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 64شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 65شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 66شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 67شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 68شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 69شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 70شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 71شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 72شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 73شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 74شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 75شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 76شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 77شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 78شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 79شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 80شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 81شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 82شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 83شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 84شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 85شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 86شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 87شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 88شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 89شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 90شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 91شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 92شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 93شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 94شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 95شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 96شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 97شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 98شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 99شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 100شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 101شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 102شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 103شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 104شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 105شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 106شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 107شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 108شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 109شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 110شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 111شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 112شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 113شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 114شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 115شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 116شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 117شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 118شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 119شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 120شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 121شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 122شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 123شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 124شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 125شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 126شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 127شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 128شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 129شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 130شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 131شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 132شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 133شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 134شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 135شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 136شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 137شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 138شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 139شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 140شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 141شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 142شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 143شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 144شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 145شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 146شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 147شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 148شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 149شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 150شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 151شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 152شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 153شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 154شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 155شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 156شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 157شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 158شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 159شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 160شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 161شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 162شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 163شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 164شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 165شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 166شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 167شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 168شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 169شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 170شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 171شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 172شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 173شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 174شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 175شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 176شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 177شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 178شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 179شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 180شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 181شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 182شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 183شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 184شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 185شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 186شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 187شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 188شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 189شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 190شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 191شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 192شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 193شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 194شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 195شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 196شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 197شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 198شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 199شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 200شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 201شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 202شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 203شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 204شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 205شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 206شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 207شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 208شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 209شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 210شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 211شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 212شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 213شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 214شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 215شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 216شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 217شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 218شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 219شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 220شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 221شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 222شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 223شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 224شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 225شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 226شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 227شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 228شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 229شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 230شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 231شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 232شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 233شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 234شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 235شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 236شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 237شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 238شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 239شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 240شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 241شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 242شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 243شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 244شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 245شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 246شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 247شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 248شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 249شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 250شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 251شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 252شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 253شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 254شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 255شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 256شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 257شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 258شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 259شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 260شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 261شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 262شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 263شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 264شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 265شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 266شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 267شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 268شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 269شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 270شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 271شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 272شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 273شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 274شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 275شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 276شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 277شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 278شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 279شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 280شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 281شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 282شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 283شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 284شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 285شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 286شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 287شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 288شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 289شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 290شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 291شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟292شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 293شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 294شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 295شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 296شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 297شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 298شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 299شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 300شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 301شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 302شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 303شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 304شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 305شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟306شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 307شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 308شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 309شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 310شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 311شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 312شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 313شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 314شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 315شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 316شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟317شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 318شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 319شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 320شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 321شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 322شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 323شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 324شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 325شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 326شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 327شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 328شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 329شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 330شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 331شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 332شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 333شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 334شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 335شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 336شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 337شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 338شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 339شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 340شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 341شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 342شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 343شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 344شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 345شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 346شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 347شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 348شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 349شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 350شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 351شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 352شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 353شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 354شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 355شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 356شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 357شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 358شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 359شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 360شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 361شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 362شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 363شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 364شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 365شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 366شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 367شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 368شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 369شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 370شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 371شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 372شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 373شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 374شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 375شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 376شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 377شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 378شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 379شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 380شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 381شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 382شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 383شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 384شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 385شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 386شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 387شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 388شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 389شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 390شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 391شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 392شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 393شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 394شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 395شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 396شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 397شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 398شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 399شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 400شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 401شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 402شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 403شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 404شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 405شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 406شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 407شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 408شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 409شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 410شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 411شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 412شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 413شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 414شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 415شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 416شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 417شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 418شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 419شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 420شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 421شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 422شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 423شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 424شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 425شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 426شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 427شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 428شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 429شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 430شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 431شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 432شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 433شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 434شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 435شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 436شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 437شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 438شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 439شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 440شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 441شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 442شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 443شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ