به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود

1780عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

طالب که دلش در پی مطلوب بود
او را قدم و کرم ز محبوب بود
گر دوست کرم کند قدم شاید زد
آری قدم و کرم بهم خوب بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 2شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 3شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 4شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 5شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 6شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 7شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 8شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 9شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 10شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 11شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 12شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 13شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 14شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 15شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟16شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...17شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 18شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 19شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 20شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 21شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 22شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 23شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 24شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 25شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 26شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 27شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 28شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 29شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 30شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 31شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 32شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 33شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 34شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 35شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 36شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 37شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 38شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 39شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 40شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 41شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 42شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 43شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 44شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 45شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 46شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 47شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 48شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 49شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 50شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 51شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 52شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 53شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 54شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 55شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 56شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 57شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 58شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 59شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 60شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 61شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 62شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 63شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 64شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 65شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 66شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 67شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 68شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 69شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 70شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 71شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 72شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 73شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 74شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 75شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 76شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 77شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 78شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 79شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 80شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 81شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 82شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 83شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 84شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 85شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 86شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 87شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 88شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 89شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 90شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 91شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 92شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 93شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 94شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 95شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 96شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 97شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 98شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 99شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 100شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 101شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 102شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 103شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 104شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 105شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 106شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 107شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 108شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 109شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 110شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 111شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 112شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 113شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 114شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 115شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 116شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 117شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 118شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 119شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 120شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 121شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 122شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 123شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 124شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 125شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 126شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 127شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 128شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 129شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 130شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 131شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 132شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 133شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 134شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 135شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 136شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 137شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 138شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 139شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 140شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 141شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 142شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 143شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 144شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 145شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 146شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 147شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 148شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 149شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 150شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 151شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 152شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 153شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 154شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 155شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 156شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 157شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 158شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 159شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 160شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 161شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 162شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 163شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 164شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 165شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 166شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 167شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 168شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 169شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 170شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 171شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 172شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 173شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 174شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 175شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 176شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 177شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 178شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 179شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 180شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 181شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 182شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 183شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 184شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 185شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 186شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 187شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 188شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 189شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 190شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 191شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 192شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 193شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 194شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 195شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 196شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 197شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 198شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 199شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 200شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 201شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 202شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 203شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 204شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 205شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 206شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 207شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 208شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 209شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 210شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 211شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 212شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 213شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 214شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 215شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 216شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 217شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 218شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 219شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 220شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 221شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 222شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 223شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 224شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 225شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 226شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 227شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 228شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 229شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 230شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 231شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 232شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 233شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 234شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 235شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 236شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 237شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 238شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 239شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 240شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 241شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 242شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 243شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 244شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 245شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 246شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟247شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 248شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 249شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 250شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 251شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 252شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 253شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 254شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 255شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 256شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 257شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 258شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 259شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 260شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟261شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 262شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 263شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 264شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 265شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 266شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 267شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 268شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 269شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 270شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 271شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟272شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 273شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 274شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 275شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 276شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 277شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 278شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 279شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 280شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 281شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 282شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 283شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 284شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 285شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 286شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 287شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 288شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 289شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 290شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 291شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 292شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 293شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 294شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 295شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 296شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 297شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 298شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 299شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 300شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 301شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 302شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 303شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 304شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 305شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 306شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 307شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 308شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 309شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 310شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 311شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 312شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 313شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 314شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 315شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 316شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 317شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 318شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 319شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 320شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 321شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 322شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 323شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 324شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 325شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 326شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 327شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 328شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 329شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 330شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 331شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 332شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 333شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 334شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 335شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 336شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 337شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 338شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 339شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 340شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 341شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 342شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 343شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 344شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 345شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 346شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 347شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 348شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 349شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 350شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 351شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 352شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 353شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 354شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 355شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 356شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 357شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 358شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 359شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 360شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 361شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 362شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 363شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 364شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 365شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 366شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 367شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 368شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 369شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 370شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 371شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 372شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 373شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 374شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 375شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 376شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 377شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 378شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 379شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 380شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 381شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 382شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 383شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 384شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 385شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 386شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 387شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 388شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 389شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 390شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 391شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 392شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 393شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 394شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 395شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 396شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 397شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 398شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ