به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر عمر بکار می کنی حیف بود
وین نامه بهر زه طی کنی حیف بود
جاییکه سروش غیب آید سوی تو
گرگوش بچنگ و نی کنی حیف بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 2شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 3شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 4شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 5شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 6شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 7شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 8شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 9شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 10شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 11شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 12شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 13شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 14شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 15شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 16شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 17شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 18شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 19شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 20شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 21شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 22شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 23شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 24شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 25شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 26شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 27شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 28شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 29شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 30شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 31شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 32شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 33شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 34شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 35شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 36شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 37شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 38شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 39شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 40شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 41شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 42شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 43شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 44شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 45شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 46شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 47شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 48شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 49شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 50شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 51شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 52شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 53شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 54شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 55شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 56شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 57شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 58شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 59شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 60شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 61شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 62شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 63شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 64شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 65شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 66شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 67شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 68شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 69شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 70شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 71شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 72شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 73شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 74شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 75شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 76شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 77شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 78شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 79شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 80شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 81شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 82شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 83شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 84شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 85شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 86شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 87شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 88شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 89شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 90شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 91شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 92شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 93شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 94شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 95شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 96شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 97شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 98شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 99شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 100شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 101شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 102شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 103شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 104شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 105شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 106شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 107شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 108شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 109شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 110شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 111شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 112شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 113شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 114شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 115شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 116شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 117شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 118شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 119شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 120شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 121شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 122شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 123شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 124شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 125شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 126شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 127شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 128شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 129شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 130شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 131شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 132شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 133شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 134شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 135شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 136شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 137شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 138شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 139شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 140شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 141شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 142شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 143شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 144شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 145شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 146شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 147شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 148شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 149شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 150شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 151شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 152شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 153شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 154شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 155شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 156شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 157شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 158شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 159شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 160شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 161شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 162شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 163شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 164شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 165شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 166شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 167شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 168شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 169شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 170شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 171شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 172شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟173شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 174شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 175شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 176شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 177شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 178شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 179شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 180شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 181شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 182شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 183شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 184شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 185شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 186شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟187شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 188شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 189شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 190شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 191شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 192شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 193شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 194شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 195شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 196شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 197شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟198شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 199شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 200شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 201شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 202شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 203شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 204شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 205شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 206شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 207شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 208شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 209شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 210شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 211شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 212شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 213شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 214شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 215شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 216شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 217شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 218شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 219شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 220شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 221شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 222شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 223شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 224شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 225شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 226شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 227شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 228شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 229شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 230شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 231شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 232شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 233شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 234شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 235شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 236شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 237شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 238شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 239شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 240شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 241شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 242شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 243شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 244شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 245شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 246شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 247شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 248شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 249شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 250شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 251شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 252شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 253شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 254شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 255شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 256شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 257شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 258شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 259شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 260شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 261شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 262شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 263شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 264شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 265شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 266شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 267شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 268شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 269شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 270شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 271شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 272شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 273شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 274شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 275شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 276شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 277شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 278شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 279شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 280شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 281شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 282شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 283شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 284شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 285شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 286شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 287شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 288شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 289شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 290شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 291شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 292شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 293شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 294شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 295شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 296شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 297شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 298شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 299شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 300شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 301شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 302شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 303شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 304شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 305شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 306شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 307شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 308شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 309شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 310شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 311شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 312شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 313شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 314شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 315شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 316شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 317شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 318شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 319شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 320شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 321شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 322شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 323شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 324شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ