به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند

2330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا کار بخلقت نفتد یار تو اند
چون کار فتد دشمن خونخوار تواند
بنشین و بحاجت در احباب مزن
کاحباب بوقت حاجت اغیار تواند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 2شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 3شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 4شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 5شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 6شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 7شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 8شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 9شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 10شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 11شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 12شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 13شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 14شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 15شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 16شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 17شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 18شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 19شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 20شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 21شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 22شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 23شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 24شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 25شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 26شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 27شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 28شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 29شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 30شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 31شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 32شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 33شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 34شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 35شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 36شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 37شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 38شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 39شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 40شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 41شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 42شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 43شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 44شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 45شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 46شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 47شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 48شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 49شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 50شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 51شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 52شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 53شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 54شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 55شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 56شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 57شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 58شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 59شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 60شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 61شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 62شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 63شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 64شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 65شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 66شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 67شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 68شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 69شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 70شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 71شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 72شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 73شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 74شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 75شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 76شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 77شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 78شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 79شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 80شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 81شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 82شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 83شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 84شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 85شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 86شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 87شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 88شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 89شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 90شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 91شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 92شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 93شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 94شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 95شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 96شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 97شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 98شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 99شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 100شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 101شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 102شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 103شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 104شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 105شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 106شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 107شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 108شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 109شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 110شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 111شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 112شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 113شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 114شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 115شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 116شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 117شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 118شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 119شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 120شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 121شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 122شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 123شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 124شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 125شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 126شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 127شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 128شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 129شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 130شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 131شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 132شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 133شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 134شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 135شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 136شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 137شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 138شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 139شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 140شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 141شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 142شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 143شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 144شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 145شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 146شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 147شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 148شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 149شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟150شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 151شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 152شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 153شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 154شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 155شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 156شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 157شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 158شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 159شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 160شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 161شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 162شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 163شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟164شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 165شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 166شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 167شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 168شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 169شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 170شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 171شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 172شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 173شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 174شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟175شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 176شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 177شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 178شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 179شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 180شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 181شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 182شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 183شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 184شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 185شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 186شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 187شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 188شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 189شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 190شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 191شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 192شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 193شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 194شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 195شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 196شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 197شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 198شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 199شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 200شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 201شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 202شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 203شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 204شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 205شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 206شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 207شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 208شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 209شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 210شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 211شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 212شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 213شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 214شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 215شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 216شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 217شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 218شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 219شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 220شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 221شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 222شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 223شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 224شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 225شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 226شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 227شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 228شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 229شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 230شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 231شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 232شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 233شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 234شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 235شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 236شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 237شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 238شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 239شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 240شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 241شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 242شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 243شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 244شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 245شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 246شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 247شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 248شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 249شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 250شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 251شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 252شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 253شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 254شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 255شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 256شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 257شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 258شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 259شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 260شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 261شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 262شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 263شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 264شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 265شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 266شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 267شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 268شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 269شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 270شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 271شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 272شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 273شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 274شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 275شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 276شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 277شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 278شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 279شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 280شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 281شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 282شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 283شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 284شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 285شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 286شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 287شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 288شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 289شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 290شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 291شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 292شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 293شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 294شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 295شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 296شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 297شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 298شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 299شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 300شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 301شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ