به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود

2210عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زنهار مگو فرشته امکان نبود
کین نکته بجز خلاف ایمان نبود
جان است ملک ز دیده دل طلبش
کین چشم تو جای جلوه جان نبود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 2شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 3شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 4شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 5شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 6شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 7شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 8شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 9شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 10شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 11شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 12شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 13شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 14شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 15شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 16شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 17شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 18شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 19شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 20شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 21شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 22شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 23شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 24شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 25شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 26شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 27شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 28شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 29شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 30شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 31شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 32شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 33شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 34شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 35شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 36شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 37شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 38شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 39شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 40شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 41شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 42شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 43شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 44شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 45شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 46شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 47شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 48شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 49شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 50شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 51شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 52شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 53شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 54شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 55شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 56شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 57شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 58شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 59شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 60شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 61شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 62شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 63شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 64شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 65شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 66شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 67شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 68شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 69شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 70شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 71شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 72شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 73شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 74شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 75شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 76شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 77شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 78شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 79شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 80شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 81شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 82شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 83شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 84شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 85شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 86شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 87شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 88شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 89شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 90شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 91شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 92شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 93شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 94شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 95شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 96شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 97شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 98شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 99شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 100شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 101شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 102شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 103شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 104شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 105شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 106شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 107شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 108شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 109شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 110شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 111شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 112شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 113شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 114شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 115شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 116شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 117شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 118شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 119شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 120شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 121شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 122شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 123شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 124شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 125شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 126شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟127شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 128شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 129شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 130شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 131شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 132شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 133شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 134شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 135شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 136شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 137شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 138شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 139شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 140شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟141شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 142شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 143شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 144شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 145شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 146شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 147شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 148شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 149شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 150شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 151شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟152شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 153شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 154شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 155شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 156شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 157شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 158شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 159شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 160شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 161شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 162شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 163شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 164شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 165شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 166شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 167شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 168شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 169شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 170شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 171شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 172شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 173شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 174شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 175شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 176شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 177شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 178شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 179شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 180شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 181شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 182شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 183شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 184شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 185شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 186شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 187شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 188شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 189شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 190شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 191شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 192شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 193شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 194شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 195شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 196شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 197شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 198شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 199شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 200شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 201شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 202شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 203شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 204شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 205شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 206شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 207شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 208شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 209شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 210شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 211شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 212شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 213شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 214شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 215شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 216شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 217شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 218شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 219شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 220شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 221شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 222شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 223شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 224شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 225شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 226شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 227شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 228شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 229شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 230شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 231شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 232شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 233شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 234شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 235شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 236شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 237شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 238شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 239شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 240شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 241شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 242شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 243شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 244شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 245شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 246شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 247شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 248شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 249شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 250شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 251شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 252شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 253شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 254شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 255شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 256شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 257شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 258شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 259شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 260شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 261شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 262شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 263شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 264شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 265شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 266شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 267شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 268شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 269شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 270شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 271شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 272شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 273شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 274شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 275شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 276شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 277شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 278شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ