به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود

2340عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ظالم بقیامت اعتقادش نبود
بیدار کند که بیم دادش نبود
هر کس که ز عدل داور اندیشه کند
اندیشه ظلم در نهادش نبود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 2شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 3شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 4شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 5شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 6شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 7شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 8شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 9شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 10شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 11شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 12شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 13شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 14شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 15شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 16شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 17شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 18شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 19شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 20شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 21شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 22شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 23شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 24شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 25شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 26شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 27شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 28شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 29شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 30شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 31شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 32شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 33شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 34شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 35شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 36شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 37شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 38شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 39شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 40شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 41شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 42شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 43شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 44شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 45شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 46شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 47شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 48شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 49شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 50شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 51شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 52شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 53شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 54شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 55شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 56شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 57شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 58شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 59شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 60شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 61شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 62شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 63شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 64شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 65شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 66شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 67شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 68شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 69شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 70شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 71شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 72شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 73شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 74شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 75شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 76شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 77شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 78شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 79شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 80شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 81شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 82شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 83شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 84شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 85شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 86شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 87شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 88شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 89شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 90شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 91شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 92شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 93شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 94شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 95شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 96شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 97شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 98شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 99شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 100شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 101شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 102شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 103شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 104شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 105شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 106شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 107شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 108شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟109شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 110شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 111شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 112شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 113شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 114شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 115شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 116شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 117شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 118شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 119شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 120شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 121شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 122شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟123شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 124شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 125شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 126شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 127شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 128شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 129شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 130شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 131شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 132شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 133شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟134شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 135شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 136شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 137شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 138شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 139شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 140شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 141شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 142شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 143شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 144شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 145شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 146شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 147شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 148شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 149شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 150شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 151شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 152شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 153شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 154شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 155شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 156شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 157شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 158شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 159شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 160شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 161شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 162شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 163شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 164شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 165شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 166شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 167شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 168شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 169شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 170شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 171شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 172شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 173شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 174شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 175شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 176شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 177شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 178شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 179شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 180شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 181شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 182شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 183شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 184شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 185شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 186شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 187شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 188شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 189شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 190شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 191شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 192شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 193شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 194شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 195شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 196شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 197شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 198شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 199شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 200شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 201شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 202شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 203شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 204شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 205شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 206شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 207شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 208شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 209شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 210شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 211شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 212شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 213شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 214شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 215شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 216شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 217شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 218شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 219شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 220شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 221شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 222شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 223شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 224شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 225شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 226شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 227شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 228شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 229شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 230شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 231شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 232شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 233شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 234شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 235شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 236شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 237شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 238شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 239شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 240شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 241شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 242شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 243شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 244شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 245شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 246شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 247شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 248شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 249شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 250شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 251شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 252شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 253شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 254شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 255شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 256شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 257شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 258شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 259شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 260شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ