به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود

1830عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود
سرمایه جان زیان شد اندر غم سود
بود زا می غفلتم حساب الفرحی
آخر که بهوش آمده ام هیچ نبود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 2شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 3شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 4شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 5شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 6شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 7شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 8شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 9شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 10شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 11شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 12شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 13شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 14شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 15شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 16شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 17شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 18شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 19شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 20شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 21شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 22شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 23شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 24شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 25شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 26شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 27شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 28شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 29شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 30شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 31شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 32شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 33شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 34شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 35شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 36شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 37شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 38شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 39شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 40شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 41شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 42شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 43شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 44شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 45شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 46شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 47شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 48شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 49شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 50شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 51شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 52شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 53شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 54شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 55شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 56شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 57شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 58شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 59شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 60شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 61شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 62شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 63شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 64شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 65شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 66شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 67شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 68شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 69شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 70شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 71شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 72شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 73شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 74شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 75شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 76شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 77شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 78شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 79شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 80شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 81شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 82شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 83شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 84شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 85شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 86شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 87شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 88شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 89شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 90شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 91شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 92شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 93شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 94شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 95شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 96شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 97شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 98شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 99شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 100شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 101شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 102شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 103شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 104شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 105شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 106شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 107شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 108شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 109شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 110شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 111شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 112شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 113شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 114شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 115شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 116شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 117شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 118شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 119شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 120شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 121شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 122شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 123شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 124شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 125شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 126شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 127شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 128شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 129شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 130شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 131شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 132شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 133شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 134شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 135شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 136شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 137شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 138شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 139شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 140شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 141شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 142شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 143شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 144شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 145شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 146شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 147شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 148شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟149شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 150شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 151شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 152شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 153شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 154شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 155شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 156شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 157شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 158شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 159شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 160شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 161شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 162شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟163شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 164شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 165شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 166شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 167شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 168شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 169شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 170شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 171شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 172شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 173شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟174شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 175شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 176شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 177شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 178شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 179شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 180شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 181شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 182شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 183شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 184شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 185شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 186شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 187شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 188شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 189شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 190شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 191شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 192شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 193شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 194شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 195شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 196شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 197شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 198شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 199شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 200شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 201شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 202شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 203شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 204شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 205شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 206شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 207شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 208شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 209شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 210شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 211شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 212شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 213شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 214شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 215شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 216شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 217شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 218شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 219شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 220شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 221شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 222شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 223شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 224شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 225شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 226شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 227شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 228شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 229شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 230شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 231شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 232شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 233شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 234شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 235شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 236شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 237شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 238شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 239شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 240شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 241شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 242شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 243شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 244شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 245شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 246شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 247شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 248شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 249شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 250شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 251شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 252شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 253شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 254شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 255شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 256شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 257شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 258شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 259شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 260شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 261شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 262شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 263شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 264شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 265شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 266شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 267شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 268شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 269شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 270شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 271شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 272شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 273شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 274شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 275شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 276شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 277شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 278شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 279شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 280شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 281شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 282شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 283شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 284شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 285شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 286شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 287شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 288شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 289شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 290شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 291شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 292شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 293شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 294شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 295شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 296شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 297شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 298شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 299شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 300شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ