به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد

2300عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عاشق که همیشه وصل یارش باشد
از وصل ببوسه انتظارش باشد
چون بوسه زند میل کنارش باشد
پس عشق درین میان چکارش باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 2شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 3شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 4شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 5شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 6شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 7شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 8شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 9شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 10شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 11شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 12شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 13شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 14شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 15شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 16شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 17شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 18شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 19شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 20شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 21شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 22شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 23شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 24شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 25شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 26شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 27شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 28شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 29شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 30شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 31شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 32شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 33شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 34شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 35شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 36شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 37شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 38شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 39شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 40شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 41شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 42شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 43شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 44شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 45شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 46شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 47شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 48شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 49شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 50شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 51شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 52شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 53شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 54شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 55شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 56شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 57شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 58شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 59شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 60شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 61شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 62شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 63شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 64شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 65شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 66شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 67شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 68شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 69شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 70شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 71شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 72شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 73شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 74شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 75شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 76شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 77شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 78شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 79شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 80شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 81شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 82شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 83شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 84شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 85شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 86شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 87شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 88شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 89شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 90شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 91شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 92شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 93شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 94شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 95شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 96شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 97شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 98شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 99شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 100شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 101شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 102شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 103شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 104شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 105شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 106شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 107شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 108شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 109شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 110شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 111شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 112شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 113شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 114شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 115شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 116شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 117شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 118شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 119شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 120شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 121شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 122شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 123شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 124شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 125شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 126شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 127شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 128شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 129شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 130شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 131شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 132شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 133شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 134شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 135شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 136شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 137شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 138شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 139شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 140شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 141شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 142شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 143شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 144شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 145شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 146شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 147شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 148شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 149شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 150شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 151شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 152شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 153شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 154شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 155شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 156شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 157شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 158شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 159شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 160شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 161شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 162شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 163شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 164شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟165شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 166شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 167شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 168شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 169شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 170شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 171شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 172شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 173شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 174شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 175شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 176شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 177شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 178شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟179شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 180شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 181شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 182شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 183شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 184شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 185شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 186شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 187شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 188شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 189شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟190شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 191شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 192شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 193شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 194شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 195شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 196شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 197شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 198شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 199شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 200شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 201شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 202شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 203شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 204شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 205شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 206شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 207شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 208شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 209شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 210شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 211شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 212شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 213شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 214شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 215شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 216شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 217شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 218شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 219شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 220شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 221شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 222شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 223شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 224شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 225شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 226شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 227شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 228شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 229شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 230شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 231شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 232شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 233شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 234شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 235شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 236شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 237شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 238شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 239شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 240شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 241شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 242شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 243شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 244شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 245شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 246شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 247شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 248شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 249شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 250شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 251شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 252شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 253شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 254شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 255شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 256شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 257شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 258شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 259شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 260شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 261شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 262شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 263شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 264شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 265شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 266شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 267شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 268شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 269شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 270شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 271شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 272شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 273شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 274شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 275شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 276شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 277شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 278شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 279شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 280شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 281شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 282شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 283شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 284شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 285شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 286شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 287شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 288شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 289شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 290شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 291شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 292شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 293شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 294شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 295شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 296شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 297شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 298شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 299شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 300شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 301شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 302شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 303شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 304شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 305شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 306شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 307شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 308شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 309شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 310شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 311شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 312شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 313شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 314شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 315شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 316شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ