به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آدم که بعشق محرم یار بود
در احسن تقویم سزاوار بود
هر گه که بشهوت آید از عشق فرو
در اسفل سافلین گرفتار بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 2شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 3شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 4شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 5شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 6شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 7شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 8شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 9شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 10شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 11شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 12شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 13شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 14شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 15شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 16شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 17شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 18شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 19شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 20شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 21شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 22شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 23شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 24شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 25شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 26شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 27شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 28شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 29شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 30شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 31شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 32شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 33شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 34شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 35شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 36شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 37شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 38شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 39شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 40شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 41شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 42شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 43شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 44شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 45شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 46شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 47شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 48شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 49شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 50شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 51شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 52شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 53شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 54شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 55شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 56شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 57شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 58شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 59شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 60شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 61شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 62شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 63شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 64شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 65شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 66شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 67شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 68شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 69شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 70شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 71شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 72شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 73شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 74شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 75شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 76شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 77شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 78شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 79شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 80شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 81شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 82شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 83شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 84شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 85شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 86شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 87شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 88شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 89شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 90شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 91شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 92شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 93شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 94شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 95شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 96شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 97شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 98شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 99شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 100شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 101شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 102شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 103شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 104شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 105شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 106شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 107شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 108شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 109شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 110شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 111شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 112شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 113شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 114شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 115شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 116شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 117شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 118شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 119شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 120شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 121شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 122شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 123شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 124شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 125شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 126شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 127شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 128شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 129شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 130شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 131شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 132شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 133شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 134شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 135شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 136شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 137شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 138شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 139شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 140شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 141شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 142شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 143شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 144شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 145شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 146شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 147شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 148شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 149شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 150شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 151شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 152شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 153شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 154شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 155شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 156شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 157شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 158شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 159شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 160شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 161شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 162شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 163شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 164شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 165شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟166شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 167شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 168شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 169شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 170شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 171شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 172شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 173شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 174شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 175شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 176شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 177شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 178شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 179شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟180شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 181شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 182شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 183شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 184شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 185شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 186شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 187شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 188شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 189شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 190شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟191شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 192شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 193شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 194شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 195شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 196شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 197شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 198شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 199شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 200شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 201شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 202شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 203شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 204شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 205شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 206شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 207شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 208شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 209شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 210شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 211شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 212شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 213شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 214شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 215شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 216شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 217شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 218شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 219شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 220شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 221شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 222شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 223شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 224شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 225شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 226شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 227شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 228شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 229شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 230شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 231شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 232شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 233شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 234شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 235شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 236شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 237شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 238شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 239شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 240شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 241شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 242شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 243شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 244شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 245شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 246شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 247شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 248شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 249شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 250شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 251شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 252شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 253شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 254شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 255شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 256شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 257شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 258شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 259شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 260شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 261شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 262شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 263شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 264شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 265شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 266شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 267شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 268شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 269شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 270شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 271شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 272شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 273شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 274شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 275شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 276شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 277شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 278شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 279شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 280شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 281شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 282شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 283شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 284شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 285شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 286شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 287شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 288شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 289شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 290شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 291شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 292شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 293شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 294شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 295شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 296شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 297شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 298شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 299شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 300شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 301شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 302شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 303شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 304شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 305شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 306شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 307شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 308شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 309شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 310شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 311شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 312شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 313شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 314شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 315شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 316شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 317شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ