به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد

1770عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

پیری که ز خستگی تنش تاب خورد
سودش ندهد اگر چه جلاب خورد
برگی که بموسم خزان زرد شود
ریز دز درخت اگر چه صد آب خورد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 2شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 3شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 4شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 5شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 6شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 7شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 8شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 9شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 10شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 11شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 12شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 13شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 14شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 15شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 16شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 17شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 18شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 19شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 20شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 21شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 22شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 23شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 24شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 25شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 26شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 27شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 28شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 29شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 30شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 31شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 32شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 33شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 34شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 35شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 36شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 37شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 38شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 39شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 40شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 41شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 42شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 43شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 44شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 45شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 46شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 47شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 48شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 49شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 50شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 51شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 52شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 53شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 54شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 55شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 56شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 57شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 58شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 59شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 60شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 61شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 62شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 63شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 64شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 65شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 66شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 67شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 68شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 69شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 70شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 71شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 72شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 73شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 74شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 75شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 76شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 77شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 78شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 79شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 80شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 81شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 82شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 83شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 84شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 85شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 86شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 87شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 88شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 89شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 90شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 91شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 92شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 93شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 94شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 95شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 96شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 97شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 98شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 99شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 100شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 101شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 102شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 103شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 104شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 105شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 106شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 107شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 108شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 109شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 110شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 111شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 112شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 113شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 114شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 115شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 116شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 117شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 118شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 119شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 120شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 121شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 122شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 123شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 124شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 125شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 126شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 127شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 128شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 129شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 130شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 131شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 132شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 133شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 134شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 135شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 136شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 137شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 138شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 139شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 140شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 141شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 142شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 143شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 144شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 145شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 146شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 147شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 148شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 149شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 150شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 151شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 152شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 153شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟154شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 155شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 156شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 157شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 158شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 159شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 160شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 161شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 162شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 163شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 164شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 165شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 166شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 167شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟168شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 169شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 170شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 171شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 172شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 173شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 174شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 175شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 176شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 177شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 178شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟179شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 180شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 181شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 182شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 183شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 184شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 185شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 186شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 187شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 188شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 189شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 190شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 191شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 192شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 193شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 194شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 195شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 196شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 197شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 198شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 199شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 200شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 201شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 202شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 203شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 204شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 205شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 206شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 207شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 208شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 209شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 210شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 211شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 212شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 213شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 214شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 215شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 216شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 217شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 218شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 219شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 220شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 221شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 222شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 223شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 224شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 225شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 226شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 227شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 228شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 229شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 230شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 231شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 232شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 233شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 234شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 235شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 236شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 237شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 238شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 239شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 240شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 241شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 242شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 243شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 244شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 245شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 246شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 247شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 248شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 249شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 250شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 251شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 252شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 253شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 254شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 255شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 256شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 257شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 258شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 259شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 260شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 261شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 262شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 263شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 264شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 265شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 266شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 267شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 268شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 269شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 270شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 271شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 272شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 273شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 274شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 275شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 276شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 277شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 278شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 279شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 280شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 281شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 282شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 283شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 284شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 285شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 286شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 287شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 288شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 289شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 290شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 291شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 292شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 293شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 294شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 295شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 296شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 297شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 298شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 299شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 300شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 301شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 302شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 303شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 304شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 305شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ