به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد

1830عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شهوت نهلی که چون شرابت ببرد
برتاب عنان و گرنه تابت ببرد
اندازه چو جام عدل از دست مده
افراط مکن و گرنه آبت ببرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 2شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 3شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 4شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 5شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 6شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 7شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 8شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 9شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 10شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 11شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 12شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 13شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 14شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 15شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 16شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 17شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 18شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 19شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 20شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 21شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 22شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 23شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 24شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 25شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 26شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 27شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 28شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 29شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 30شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 31شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 32شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 33شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 34شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 35شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 36شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 37شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 38شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 39شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 40شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 41شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 42شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 43شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 44شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 45شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 46شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 47شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 48شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 49شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 50شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 51شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 52شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 53شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 54شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 55شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 56شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 57شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 58شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 59شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 60شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 61شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 62شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 63شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 64شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 65شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 66شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 67شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 68شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 69شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 70شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 71شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 72شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 73شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 74شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 75شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 76شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 77شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 78شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 79شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 80شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 81شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 82شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 83شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 84شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 85شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 86شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 87شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 88شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 89شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 90شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 91شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 92شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 93شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 94شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 95شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 96شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 97شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 98شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 99شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 100شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 101شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 102شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 103شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 104شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 105شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 106شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 107شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 108شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 109شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 110شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 111شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 112شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 113شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 114شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 115شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 116شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 117شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 118شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 119شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 120شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 121شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 122شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 123شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 124شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 125شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 126شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 127شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 128شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 129شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 130شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 131شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 132شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 133شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 134شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 135شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 136شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 137شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 138شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 139شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 140شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 141شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 142شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 143شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 144شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 145شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 146شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 147شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 148شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 149شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 150شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 151شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 152شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 153شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 154شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 155شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 156شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 157شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 158شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 159شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 160شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 161شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 162شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 163شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 164شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 165شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 166شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 167شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟168شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 169شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 170شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 171شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 172شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 173شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 174شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 175شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 176شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 177شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 178شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 179شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 180شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 181شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟182شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 183شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 184شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 185شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 186شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 187شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 188شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 189شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 190شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 191شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 192شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟193شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 194شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 195شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 196شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 197شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 198شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 199شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 200شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 201شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 202شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 203شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 204شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 205شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 206شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 207شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 208شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 209شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 210شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 211شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 212شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 213شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 214شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 215شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 216شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 217شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 218شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 219شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 220شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 221شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 222شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 223شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 224شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 225شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 226شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 227شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 228شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 229شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 230شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 231شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 232شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 233شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 234شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 235شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 236شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 237شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 238شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 239شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 240شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 241شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 242شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 243شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 244شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 245شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 246شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 247شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 248شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 249شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 250شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 251شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 252شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 253شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 254شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 255شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 256شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 257شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 258شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 259شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 260شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 261شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 262شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 263شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 264شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 265شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 266شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 267شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 268شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 269شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 270شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 271شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 272شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 273شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 274شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 275شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 276شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 277شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 278شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 279شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 280شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 281شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 282شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 283شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 284شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 285شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 286شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 287شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 288شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 289شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 290شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 291شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 292شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 293شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 294شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 295شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 296شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 297شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 298شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 299شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 300شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 301شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 302شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 303شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 304شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 305شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 306شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 307شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 308شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 309شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 310شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 311شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 312شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 313شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 314شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 315شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 316شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 317شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 318شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 319شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ