به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود

2380عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

درویش سخی را همه کس یار بود
وز منعم ممسک همه را عار بود
خاری که گلی دهد عزیزست چو گل
گلبن که گلی نیاورد خار بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 2شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 3شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 4شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 5شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 6شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 7شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 8شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 9شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 10شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 11شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 12شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 13شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 14شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 15شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 16شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 17شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 18شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 19شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 20شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 21شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 22شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 23شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 24شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 25شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 26شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 27شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 28شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 29شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 30شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 31شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 32شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 33شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 34شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 35شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 36شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 37شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 38شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 39شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 40شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 41شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 42شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 43شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 44شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 45شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 46شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 47شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 48شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 49شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 50شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 51شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 52شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 53شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 54شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 55شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 56شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 57شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 58شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 59شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 60شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 61شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 62شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 63شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 64شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 65شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 66شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 67شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 68شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 69شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 70شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 71شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 72شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 73شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 74شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 75شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 76شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 77شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 78شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 79شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 80شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 81شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 82شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 83شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 84شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 85شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 86شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 87شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 88شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 89شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 90شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 91شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 92شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 93شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 94شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 95شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 96شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 97شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 98شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 99شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 100شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 101شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 102شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 103شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 104شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 105شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 106شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 107شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 108شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 109شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 110شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 111شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 112شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 113شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 114شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 115شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 116شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 117شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 118شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 119شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 120شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 121شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 122شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 123شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 124شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 125شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 126شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 127شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 128شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 129شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 130شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 131شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 132شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 133شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 134شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 135شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 136شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 137شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 138شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 139شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 140شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 141شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 142شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 143شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 144شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 145شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 146شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 147شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 148شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 149شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 150شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 151شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 152شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 153شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 154شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 155شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 156شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 157شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 158شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 159شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 160شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 161شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 162شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 163شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 164شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 165شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 166شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 167شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 168شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 169شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 170شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 171شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 172شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 173شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 174شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 175شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 176شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 177شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 178شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 179شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 180شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 181شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 182شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟183شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 184شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 185شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 186شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 187شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 188شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 189شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 190شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 191شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 192شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 193شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 194شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 195شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 196شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟197شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 198شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 199شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 200شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 201شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 202شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 203شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 204شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 205شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 206شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 207شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟208شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 209شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 210شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 211شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 212شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 213شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 214شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 215شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 216شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 217شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 218شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 219شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 220شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 221شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 222شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 223شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 224شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 225شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 226شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 227شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 228شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 229شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 230شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 231شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 232شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 233شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 234شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 235شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 236شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 237شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 238شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 239شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 240شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 241شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 242شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 243شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 244شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 245شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 246شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 247شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 248شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 249شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 250شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 251شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 252شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 253شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 254شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 255شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 256شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 257شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 258شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 259شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 260شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 261شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 262شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 263شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 264شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 265شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 266شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 267شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 268شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 269شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 270شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 271شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 272شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 273شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 274شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 275شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 276شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 277شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 278شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 279شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 280شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 281شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 282شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 283شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 284شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 285شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 286شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 287شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 288شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 289شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 290شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 291شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 292شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 293شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 294شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 295شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 296شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 297شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 298شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 299شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 300شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 301شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 302شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 303شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 304شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 305شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 306شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 307شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 308شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 309شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 310شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 311شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 312شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 313شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 314شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 315شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 316شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 317شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 318شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 319شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 320شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 321شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 322شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 323شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 324شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 325شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 326شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 327شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 328شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 329شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 330شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 331شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 332شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 333شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 334شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ