به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد

2220عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تعظیم خسان به جا و مسکن باشد
گل باش که مسکن تو گلشن باشد
گردر تو فروغ معنیی هست چو شمع
هر جا که تویی جا به تو روشن باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 2شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 3شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 4شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 5شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 6شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 7شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 8شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 9شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 10شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 11شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 12شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 13شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 14شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 15شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 16شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 17شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 18شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 19شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 20شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 21شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 22شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 23شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 24شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 25شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 26شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 27شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 28شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 29شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 30شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 31شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 32شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 33شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 34شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 35شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 36شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 37شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 38شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 39شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 40شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 41شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 42شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 43شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 44شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 45شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 46شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 47شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 48شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 49شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 50شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 51شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 52شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 53شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 54شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 55شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 56شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 57شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 58شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 59شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 60شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 61شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 62شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 63شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 64شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 65شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 66شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 67شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 68شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 69شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 70شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 71شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 72شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 73شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 74شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 75شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 76شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 77شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 78شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 79شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 80شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 81شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 82شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 83شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 84شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 85شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 86شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 87شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 88شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 89شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 90شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 91شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 92شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 93شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 94شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 95شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 96شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 97شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 98شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 99شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 100شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 101شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 102شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 103شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 104شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 105شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 106شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 107شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 108شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 109شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 110شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 111شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 112شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 113شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 114شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 115شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 116شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 117شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 118شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 119شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 120شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 121شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 122شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 123شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 124شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 125شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 126شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 127شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 128شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 129شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 130شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 131شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 132شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 133شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 134شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 135شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 136شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 137شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 138شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 139شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 140شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 141شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 142شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 143شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 144شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 145شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 146شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 147شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 148شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 149شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 150شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 151شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 152شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 153شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 154شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 155شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 156شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 157شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 158شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 159شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 160شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 161شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 162شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 163شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 164شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 165شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 166شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 167شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 168شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 169شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 170شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 171شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 172شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 173شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 174شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 175شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 176شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 177شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 178شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 179شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟180شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 181شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 182شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 183شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 184شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 185شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 186شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 187شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 188شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 189شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 190شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 191شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 192شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 193شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟194شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 195شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 196شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 197شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 198شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 199شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 200شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 201شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 202شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 203شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 204شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟205شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 206شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 207شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 208شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 209شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 210شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 211شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 212شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 213شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 214شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 215شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 216شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 217شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 218شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 219شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 220شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 221شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 222شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 223شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 224شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 225شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 226شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 227شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 228شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 229شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 230شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 231شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 232شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 233شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 234شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 235شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 236شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 237شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 238شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 239شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 240شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 241شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 242شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 243شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 244شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 245شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 246شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 247شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 248شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 249شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 250شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 251شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 252شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 253شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 254شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 255شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 256شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 257شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 258شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 259شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 260شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 261شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 262شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 263شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 264شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 265شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 266شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 267شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 268شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 269شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 270شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 271شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 272شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 273شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 274شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 275شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 276شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 277شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 278شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 279شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 280شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 281شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 282شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 283شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 284شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 285شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 286شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 287شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 288شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 289شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 290شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 291شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 292شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 293شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 294شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 295شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 296شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 297شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 298شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 299شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 300شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 301شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 302شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 303شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 304شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 305شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 306شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 307شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 308شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 309شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 310شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 311شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 312شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 313شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 314شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 315شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 316شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 317شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 318شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 319شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 320شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 321شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 322شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 323شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 324شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 325شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 326شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 327شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 328شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 329شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 330شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 331شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ