به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد

2330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر پیش سخی شب زر گردون باشد
صبح از کف او تمام بیرون باشد
از بخل بود که شخص قارون گردد
قارون که سخی بود نه قارون باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 2شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 3شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 4شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 5شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 6شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 7شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 8شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 9شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 10شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 11شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 12شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 13شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 14شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 15شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 16شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 17شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 18شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 19شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 20شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 21شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 22شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 23شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 24شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 25شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 26شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 27شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 28شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 29شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 30شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 31شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 32شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 33شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 34شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 35شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 36شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 37شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 38شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 39شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 40شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 41شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 42شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 43شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 44شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 45شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 46شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 47شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 48شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 49شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 50شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 51شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 52شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 53شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 54شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 55شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 56شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 57شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 58شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 59شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 60شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 61شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 62شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 63شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 64شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 65شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 66شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 67شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 68شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 69شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 70شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 71شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 72شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 73شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 74شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 75شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 76شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 77شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 78شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 79شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 80شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 81شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 82شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 83شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 84شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 85شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 86شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 87شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 88شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 89شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 90شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 91شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 92شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 93شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 94شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 95شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 96شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 97شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 98شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 99شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 100شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 101شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 102شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 103شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 104شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 105شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 106شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 107شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 108شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 109شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 110شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 111شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 112شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 113شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 114شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 115شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 116شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 117شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 118شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 119شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 120شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 121شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 122شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 123شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 124شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 125شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 126شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 127شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 128شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 129شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 130شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 131شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 132شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 133شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 134شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 135شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 136شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 137شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 138شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 139شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 140شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 141شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 142شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 143شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 144شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 145شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 146شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 147شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 148شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 149شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 150شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 151شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 152شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 153شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 154شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 155شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 156شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 157شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 158شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 159شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 160شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 161شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 162شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 163شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 164شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 165شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 166شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 167شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 168شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 169شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 170شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 171شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 172شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 173شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 174شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 175شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 176شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 177شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 178شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 179شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 180شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 181شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 182شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 183شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟184شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 185شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 186شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 187شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 188شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 189شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 190شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 191شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 192شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 193شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 194شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 195شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 196شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 197شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟198شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 199شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 200شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 201شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 202شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 203شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 204شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 205شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 206شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 207شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 208شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟209شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 210شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 211شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 212شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 213شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 214شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 215شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 216شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 217شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 218شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 219شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 220شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 221شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 222شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 223شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 224شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 225شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 226شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 227شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 228شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 229شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 230شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 231شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 232شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 233شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 234شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 235شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 236شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 237شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 238شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 239شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 240شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 241شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 242شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 243شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 244شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 245شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 246شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 247شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 248شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 249شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 250شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 251شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 252شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 253شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 254شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 255شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 256شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 257شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 258شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 259شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 260شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 261شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 262شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 263شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 264شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 265شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 266شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 267شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 268شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 269شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 270شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 271شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 272شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 273شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 274شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 275شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 276شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 277شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 278شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 279شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 280شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 281شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 282شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 283شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 284شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 285شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 286شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 287شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 288شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 289شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 290شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 291شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 292شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 293شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 294شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 295شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 296شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 297شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 298شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 299شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 300شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 301شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 302شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 303شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 304شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 305شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 306شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 307شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 308شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 309شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 310شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 311شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 312شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 313شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 314شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 315شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 316شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 317شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 318شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 319شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 320شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 321شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 322شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 323شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 324شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 325شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 326شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 327شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 328شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 329شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 330شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 331شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 332شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 333شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 334شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 335شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ