به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود

2320عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

با آنکه زبان کلید هر کار بود
گوش از خمشی رسته ز آزار بود
باغیست تن و گوش گل بی خارست
کم گو که زبان گل پر از خار بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 2شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 3شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 4شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 5شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 6شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 7شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 8شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 9شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 10شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 11شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 12شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 13شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 14شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 15شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 16شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 17شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 18شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 19شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 20شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 21شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 22شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 23شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 24شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 25شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 26شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 27شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 28شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 29شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 30شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 31شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 32شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 33شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 34شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 35شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 36شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 37شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 38شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 39شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 40شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 41شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 42شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 43شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 44شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 45شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 46شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 47شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 48شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 49شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 50شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 51شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 52شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 53شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 54شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 55شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 56شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 57شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 58شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 59شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 60شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 61شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 62شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 63شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 64شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 65شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 66شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 67شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 68شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 69شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 70شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 71شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 72شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 73شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 74شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 75شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 76شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 77شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 78شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 79شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 80شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 81شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 82شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 83شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 84شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 85شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 86شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 87شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 88شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 89شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 90شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 91شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 92شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 93شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 94شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 95شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 96شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 97شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 98شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 99شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 100شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 101شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 102شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 103شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 104شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 105شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 106شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 107شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 108شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 109شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 110شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 111شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 112شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 113شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 114شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 115شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 116شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 117شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 118شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 119شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 120شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 121شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 122شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 123شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 124شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 125شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 126شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 127شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 128شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 129شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 130شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 131شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 132شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 133شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 134شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 135شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 136شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 137شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 138شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 139شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 140شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 141شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 142شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 143شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 144شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 145شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 146شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 147شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 148شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 149شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 150شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 151شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 152شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 153شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 154شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 155شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 156شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 157شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 158شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 159شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 160شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 161شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 162شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 163شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 164شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 165شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 166شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 167شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 168شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 169شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 170شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 171شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 172شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 173شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 174شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 175شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 176شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 177شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 178شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 179شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 180شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 181شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 182شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 183شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 184شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 185شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 186شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 187شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 188شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 189شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 190شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 191شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 192شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 193شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 194شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 195شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 196شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 197شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 198شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 199شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 200شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 201شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 202شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟203شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 204شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 205شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 206شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 207شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 208شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 209شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 210شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 211شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 212شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 213شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 214شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 215شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 216شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟217شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 218شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 219شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 220شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 221شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 222شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 223شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 224شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 225شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 226شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 227شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟228شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 229شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 230شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 231شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 232شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 233شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 234شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 235شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 236شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 237شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 238شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 239شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 240شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 241شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 242شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 243شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 244شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 245شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 246شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 247شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 248شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 249شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 250شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 251شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 252شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 253شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 254شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 255شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 256شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 257شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 258شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 259شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 260شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 261شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 262شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 263شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 264شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 265شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 266شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 267شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 268شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 269شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 270شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 271شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 272شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 273شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 274شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 275شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 276شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 277شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 278شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 279شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 280شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 281شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 282شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 283شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 284شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 285شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 286شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 287شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 288شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 289شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 290شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 291شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 292شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 293شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 294شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 295شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 296شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 297شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 298شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 299شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 300شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 301شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 302شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 303شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 304شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 305شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 306شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 307شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 308شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 309شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 310شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 311شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 312شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 313شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 314شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 315شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 316شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 317شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 318شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 319شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 320شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 321شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 322شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 323شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 324شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 325شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 326شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 327شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 328شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 329شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 330شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 331شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 332شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 333شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 334شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 335شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 336شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 337شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 338شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 339شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 340شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 341شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 342شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 343شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 344شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 345شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 346شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 347شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 348شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 349شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 350شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 351شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 352شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 353شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 354شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ