به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند

1830عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنان که بخلق از ره معنی نگرند
کی خلق خدا چو یکدیگر میشمرند
کی باز بود همچو کبوتر بوقار
او گوشت خورد کبوترش گوشت خورند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 2شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 3شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 4شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 5شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 6شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 7شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 8شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 9شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 10شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 11شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 12شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 13شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 14شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 15شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 16شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 17شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 18شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 19شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 20شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 21شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 22شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 23شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 24شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 25شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 26شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 27شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 28شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 29شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 30شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 31شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 32شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 33شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 34شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 35شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 36شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 37شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 38شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 39شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 40شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 41شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 42شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 43شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 44شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 45شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 46شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 47شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 48شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 49شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 50شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 51شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 52شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 53شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 54شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 55شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 56شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 57شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 58شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 59شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 60شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 61شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 62شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 63شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 64شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 65شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 66شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 67شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 68شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 69شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 70شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 71شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 72شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 73شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 74شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 75شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 76شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 77شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 78شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 79شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 80شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 81شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 82شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 83شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 84شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 85شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 86شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 87شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 88شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 89شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 90شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 91شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 92شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 93شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 94شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 95شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 96شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 97شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 98شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 99شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 100شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 101شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 102شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 103شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 104شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 105شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 106شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 107شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 108شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 109شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 110شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 111شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 112شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 113شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 114شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 115شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 116شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 117شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 118شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 119شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 120شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 121شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 122شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 123شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 124شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 125شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 126شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 127شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 128شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 129شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 130شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 131شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 132شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 133شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 134شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 135شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 136شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 137شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 138شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 139شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 140شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 141شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 142شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 143شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 144شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 145شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 146شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 147شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 148شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 149شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 150شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 151شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 152شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 153شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 154شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 155شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 156شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 157شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 158شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 159شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 160شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 161شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 162شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 163شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 164شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 165شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 166شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 167شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 168شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 169شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 170شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 171شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 172شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 173شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 174شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 175شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 176شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 177شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 178شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 179شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 180شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 181شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 182شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 183شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 184شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 185شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 186شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 187شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 188شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟189شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 190شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 191شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 192شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 193شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 194شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 195شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 196شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 197شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 198شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 199شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 200شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 201شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 202شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟203شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 204شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 205شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 206شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 207شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 208شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 209شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 210شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 211شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 212شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 213شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟214شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 215شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 216شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 217شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 218شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 219شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 220شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 221شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 222شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 223شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 224شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 225شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 226شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 227شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 228شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 229شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 230شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 231شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 232شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 233شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 234شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 235شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 236شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 237شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 238شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 239شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 240شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 241شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 242شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 243شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 244شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 245شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 246شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 247شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 248شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 249شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 250شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 251شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 252شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 253شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 254شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 255شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 256شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 257شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 258شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 259شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 260شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 261شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 262شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 263شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 264شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 265شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 266شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 267شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 268شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 269شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 270شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 271شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 272شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 273شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 274شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 275شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 276شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 277شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 278شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 279شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 280شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 281شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 282شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 283شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 284شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 285شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 286شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 287شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 288شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 289شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 290شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 291شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 292شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 293شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 294شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 295شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 296شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 297شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 298شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 299شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 300شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 301شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 302شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 303شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 304شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 305شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 306شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 307شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 308شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 309شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 310شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 311شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 312شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 313شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 314شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 315شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 316شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 317شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 318شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 319شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 320شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 321شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 322شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 323شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 324شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 325شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 326شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 327شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 328شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 329شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 330شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 331شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 332شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 333شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 334شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 335شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 336شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 337شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 338شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 339شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 340شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ