به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد

1800عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد
کو ازره چشم بد نظر خواهد کرد
از رشک حسود زهر چشمی خیزد
وین زهر نظر در او اثر خواهد کرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 2شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 3شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 4شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 5شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 6شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 7شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 8شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 9شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 10شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 11شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 12شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 13شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 14شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 15شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 16شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 17شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 18شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 19شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 20شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 21شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 22شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 23شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 24شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 25شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 26شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 27شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 28شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 29شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 30شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 31شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 32شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 33شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 34شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 35شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 36شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 37شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 38شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 39شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 40شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 41شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 42شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 43شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 44شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 45شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 46شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 47شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 48شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 49شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 50شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 51شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 52شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 53شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 54شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 55شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 56شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 57شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 58شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 59شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 60شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 61شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 62شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 63شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 64شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 65شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 66شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 67شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 68شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 69شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 70شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 71شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 72شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 73شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 74شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 75شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 76شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 77شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 78شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 79شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 80شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 81شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 82شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 83شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 84شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 85شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 86شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 87شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 88شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 89شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 90شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 91شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 92شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 93شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 94شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 95شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 96شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 97شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 98شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 99شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 100شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 101شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 102شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 103شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 104شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 105شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 106شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 107شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 108شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 109شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 110شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 111شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 112شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 113شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 114شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 115شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 116شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 117شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 118شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 119شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 120شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 121شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 122شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 123شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 124شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 125شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 126شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 127شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 128شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 129شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 130شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 131شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 132شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 133شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 134شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 135شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 136شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 137شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 138شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 139شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 140شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 141شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 142شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 143شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 144شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 145شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 146شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 147شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 148شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 149شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 150شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 151شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 152شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 153شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 154شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 155شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 156شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 157شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 158شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 159شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 160شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 161شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 162شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 163شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 164شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 165شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 166شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 167شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 168شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 169شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 170شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 171شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 172شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 173شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 174شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 175شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 176شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 177شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 178شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 179شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 180شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 181شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 182شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 183شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 184شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 185شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 186شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 187شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟188شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 189شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 190شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 191شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 192شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 193شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 194شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 195شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 196شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 197شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 198شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 199شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 200شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 201شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟202شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 203شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 204شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 205شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 206شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 207شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 208شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 209شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 210شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 211شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 212شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟213شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 214شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 215شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 216شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 217شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 218شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 219شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 220شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 221شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 222شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 223شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 224شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 225شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 226شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 227شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 228شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 229شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 230شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 231شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 232شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 233شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 234شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 235شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 236شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 237شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 238شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 239شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 240شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 241شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 242شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 243شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 244شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 245شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 246شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 247شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 248شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 249شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 250شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 251شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 252شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 253شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 254شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 255شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 256شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 257شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 258شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 259شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 260شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 261شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 262شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 263شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 264شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 265شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 266شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 267شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 268شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 269شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 270شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 271شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 272شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 273شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 274شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 275شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 276شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 277شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 278شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 279شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 280شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 281شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 282شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 283شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 284شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 285شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 286شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 287شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 288شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 289شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 290شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 291شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 292شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 293شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 294شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 295شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 296شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 297شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 298شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 299شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 300شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 301شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 302شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 303شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 304شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 305شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 306شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 307شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 308شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 309شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 310شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 311شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 312شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 313شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 314شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 315شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 316شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 317شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 318شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 319شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 320شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 321شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 322شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 323شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 324شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 325شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 326شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 327شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 328شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 329شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 330شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 331شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 332شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 333شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 334شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 335شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 336شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 337شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 338شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 339شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ