به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد

2210عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر صحبت مستیی خماری دارد
هر باغ خزانی و بهاری دارد
گنجیست چمن ز گل پر از زر لیکن
در هر بن خار خفته ماری دارد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 2شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 3شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 4شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 5شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 6شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 7شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 8شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 9شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 10شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 11شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 12شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 13شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 14شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 15شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 16شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 17شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 18شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 19شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 20شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 21شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 22شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 23شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 24شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 25شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 26شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 27شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 28شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 29شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 30شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 31شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 32شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 33شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 34شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 35شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 36شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 37شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 38شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 39شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 40شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 41شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 42شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 43شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 44شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 45شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 46شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 47شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 48شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 49شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 50شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 51شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 52شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 53شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 54شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 55شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 56شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 57شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 58شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 59شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 60شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 61شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 62شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 63شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 64شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 65شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 66شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 67شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 68شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 69شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 70شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 71شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 72شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 73شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 74شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 75شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 76شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 77شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 78شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 79شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 80شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 81شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 82شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 83شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 84شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 85شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 86شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 87شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 88شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 89شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 90شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 91شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 92شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 93شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 94شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 95شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 96شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 97شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 98شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 99شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 100شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 101شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 102شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 103شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 104شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 105شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 106شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 107شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 108شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 109شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 110شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 111شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 112شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 113شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 114شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 115شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 116شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 117شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 118شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 119شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 120شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 121شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 122شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 123شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 124شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 125شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 126شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 127شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 128شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 129شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 130شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 131شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 132شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 133شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 134شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 135شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 136شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 137شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 138شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 139شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 140شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 141شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 142شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 143شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 144شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 145شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 146شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 147شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 148شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 149شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 150شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 151شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 152شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 153شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 154شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 155شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 156شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 157شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 158شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 159شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 160شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 161شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 162شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 163شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 164شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 165شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 166شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 167شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 168شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 169شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 170شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 171شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 172شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 173شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 174شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 175شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 176شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 177شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 178شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 179شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 180شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 181شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 182شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 183شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 184شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 185شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 186شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 187شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 188شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 189شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟190شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 191شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 192شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 193شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 194شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 195شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 196شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 197شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 198شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 199شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 200شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 201شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 202شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 203شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟204شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 205شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 206شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 207شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 208شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 209شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 210شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 211شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 212شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 213شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 214شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟215شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 216شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 217شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 218شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 219شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 220شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 221شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 222شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 223شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 224شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 225شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 226شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 227شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 228شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 229شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 230شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 231شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 232شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 233شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 234شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 235شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 236شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 237شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 238شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 239شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 240شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 241شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 242شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 243شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 244شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 245شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 246شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 247شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 248شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 249شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 250شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 251شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 252شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 253شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 254شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 255شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 256شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 257شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 258شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 259شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 260شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 261شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 262شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 263شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 264شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 265شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 266شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 267شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 268شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 269شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 270شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 271شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 272شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 273شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 274شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 275شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 276شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 277شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 278شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 279شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 280شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 281شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 282شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 283شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 284شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 285شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 286شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 287شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 288شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 289شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 290شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 291شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 292شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 293شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 294شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 295شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 296شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 297شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 298شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 299شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 300شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 301شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 302شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 303شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 304شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 305شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 306شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 307شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 308شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 309شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 310شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 311شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 312شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 313شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 314شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 315شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 316شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 317شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 318شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 319شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 320شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 321شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 322شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 323شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 324شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 325شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 326شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 327شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 328شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 329شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 330شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 331شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 332شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 333شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 334شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 335شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 336شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 337شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 338شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 339شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 340شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 341شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ