به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد

2300عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا ظلمت محنت بنهایت نرسد
برق طرب از شمع هدایت نرسد
کی رو بدرستی ز شکست آرد ماه
تا کار شکستگی بغایت نرسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 2شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 3شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 4شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 5شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 6شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 7شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 8شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 9شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 10شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 11شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 12شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 13شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 14شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 15شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 16شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 17شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 18شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 19شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 20شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 21شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 22شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 23شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 24شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 25شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 26شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 27شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 28شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 29شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 30شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 31شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 32شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 33شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 34شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 35شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 36شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 37شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 38شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 39شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 40شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 41شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 42شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 43شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 44شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 45شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 46شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 47شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 48شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 49شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 50شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 51شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 52شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 53شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 54شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 55شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 56شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 57شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 58شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 59شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 60شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 61شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 62شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 63شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 64شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 65شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 66شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 67شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 68شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 69شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 70شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 71شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 72شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 73شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 74شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 75شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 76شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 77شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 78شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 79شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 80شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 81شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 82شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 83شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 84شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 85شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 86شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 87شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 88شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 89شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 90شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 91شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 92شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 93شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 94شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 95شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 96شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 97شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 98شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 99شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 100شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 101شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 102شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 103شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 104شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 105شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 106شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 107شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 108شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 109شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 110شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 111شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 112شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 113شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 114شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 115شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 116شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 117شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 118شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 119شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 120شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 121شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 122شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 123شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 124شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 125شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 126شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 127شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 128شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 129شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 130شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 131شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 132شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 133شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 134شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 135شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 136شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 137شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 138شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 139شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 140شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 141شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 142شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 143شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 144شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 145شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 146شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 147شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 148شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 149شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 150شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 151شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 152شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 153شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 154شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 155شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 156شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 157شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 158شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 159شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 160شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 161شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 162شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 163شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 164شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 165شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 166شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 167شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 168شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 169شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 170شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 171شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 172شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 173شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 174شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 175شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 176شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 177شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 178شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 179شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 180شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 181شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 182شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 183شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 184شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 185شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 186شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 187شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 188شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 189شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 190شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟191شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 192شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 193شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 194شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 195شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 196شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 197شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 198شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 199شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 200شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 201شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 202شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 203شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 204شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟205شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 206شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 207شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 208شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 209شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 210شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 211شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 212شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 213شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 214شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 215شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟216شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 217شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 218شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 219شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 220شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 221شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 222شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 223شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 224شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 225شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 226شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 227شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 228شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 229شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 230شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 231شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 232شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 233شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 234شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 235شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 236شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 237شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 238شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 239شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 240شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 241شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 242شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 243شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 244شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 245شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 246شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 247شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 248شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 249شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 250شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 251شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 252شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 253شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 254شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 255شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 256شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 257شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 258شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 259شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 260شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 261شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 262شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 263شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 264شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 265شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 266شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 267شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 268شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 269شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 270شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 271شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 272شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 273شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 274شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 275شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 276شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 277شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 278شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 279شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 280شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 281شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 282شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 283شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 284شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 285شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 286شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 287شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 288شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 289شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 290شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 291شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 292شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 293شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 294شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 295شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 296شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 297شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 298شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 299شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 300شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 301شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 302شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 303شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 304شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 305شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 306شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 307شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 308شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 309شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 310شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 311شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 312شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 313شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 314شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 315شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 316شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 317شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 318شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 319شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 320شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 321شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 322شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 323شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 324شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 325شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 326شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 327شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 328شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 329شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 330شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 331شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 332شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 333شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 334شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 335شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 336شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 337شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 338شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 339شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 340شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 341شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 342شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ