به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد

1740عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد
خورشید فلک شکار خود خواهد کرد
از صبر هزار ساله چون نوح مرنج
هم صبر که صبر کار خود خواهد کرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 2شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 3شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 4شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 5شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 6شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 7شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 8شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 9شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 10شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 11شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 12شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 13شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 14شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 15شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 16شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 17شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 18شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 19شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 20شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 21شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 22شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 23شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 24شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 25شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 26شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 27شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 28شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 29شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 30شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 31شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 32شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 33شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 34شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 35شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 36شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 37شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 38شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 39شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 40شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 41شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 42شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 43شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 44شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 45شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 46شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 47شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 48شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 49شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 50شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 51شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 52شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 53شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 54شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 55شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 56شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 57شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 58شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 59شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 60شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 61شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 62شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 63شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 64شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 65شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 66شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 67شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 68شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 69شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 70شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 71شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 72شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 73شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 74شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 75شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 76شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 77شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 78شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 79شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 80شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 81شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 82شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 83شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 84شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 85شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 86شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 87شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 88شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 89شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 90شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 91شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 92شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 93شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 94شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 95شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 96شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 97شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 98شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 99شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 100شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 101شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 102شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 103شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 104شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 105شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 106شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 107شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 108شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 109شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 110شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 111شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 112شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 113شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 114شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 115شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 116شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 117شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 118شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 119شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 120شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 121شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 122شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 123شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 124شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 125شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 126شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 127شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 128شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 129شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 130شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 131شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 132شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 133شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 134شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 135شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 136شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 137شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 138شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 139شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 140شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 141شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 142شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 143شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 144شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 145شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 146شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 147شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 148شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 149شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 150شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 151شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 152شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 153شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 154شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 155شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 156شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 157شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 158شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 159شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 160شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 161شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 162شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 163شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 164شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 165شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 166شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 167شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 168شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 169شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 170شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 171شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 172شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 173شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 174شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 175شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 176شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 177شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 178شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 179شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 180شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 181شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 182شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 183شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 184شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 185شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 186شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 187شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 188شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 189شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 190شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 191شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 192شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟193شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 194شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 195شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 196شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 197شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 198شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 199شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 200شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 201شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 202شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 203شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 204شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 205شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 206شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟207شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 208شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 209شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 210شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 211شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 212شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 213شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 214شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 215شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 216شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 217شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟218شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 219شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 220شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 221شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 222شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 223شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 224شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 225شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 226شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 227شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 228شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 229شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 230شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 231شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 232شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 233شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 234شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 235شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 236شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 237شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 238شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 239شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 240شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 241شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 242شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 243شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 244شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 245شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 246شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 247شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 248شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 249شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 250شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 251شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 252شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 253شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 254شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 255شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 256شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 257شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 258شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 259شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 260شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 261شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 262شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 263شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 264شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 265شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 266شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 267شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 268شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 269شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 270شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 271شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 272شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 273شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 274شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 275شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 276شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 277شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 278شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 279شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 280شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 281شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 282شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 283شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 284شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 285شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 286شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 287شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 288شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 289شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 290شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 291شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 292شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 293شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 294شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 295شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 296شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 297شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 298شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 299شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 300شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 301شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 302شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 303شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 304شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 305شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 306شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 307شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 308شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 309شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 310شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 311شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 312شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 313شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 314شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 315شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 316شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 317شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 318شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 319شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 320شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 321شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 322شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 323شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 324شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 325شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 326شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 327شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 328شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 329شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 330شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 331شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 332شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 333شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 334شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 335شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 336شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 337شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 338شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 339شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 340شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 341شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 342شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 343شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 344شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ