به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود

2280عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

اکسیر نظر ورای تعلیم بود
تعلیم درین ره سر تسلیم بود
خاک تن خوش زر کن از فیض نظر
تا در نظرت خاک زر و سیم بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 2شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 3شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 4شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 5شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 6شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 7شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 8شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 9شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 10شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 11شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 12شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 13شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 14شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 15شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 16شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 17شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 18شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 19شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 20شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 21شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 22شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 23شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 24شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 25شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 26شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 27شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 28شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 29شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 30شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 31شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 32شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 33شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 34شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 35شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 36شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 37شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 38شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 39شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 40شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 41شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 42شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 43شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 44شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 45شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 46شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 47شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 48شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 49شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 50شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 51شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 52شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 53شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 54شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 55شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 56شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 57شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 58شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 59شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 60شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 61شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 62شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 63شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 64شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 65شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 66شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 67شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 68شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 69شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 70شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 71شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 72شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 73شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 74شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 75شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 76شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 77شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 78شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 79شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 80شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 81شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 82شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 83شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 84شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 85شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 86شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 87شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 88شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 89شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 90شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 91شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 92شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 93شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 94شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 95شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 96شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 97شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 98شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 99شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 100شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 101شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 102شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 103شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 104شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 105شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 106شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 107شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 108شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 109شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 110شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 111شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 112شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 113شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 114شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 115شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 116شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 117شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 118شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 119شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 120شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 121شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 122شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 123شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 124شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 125شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 126شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 127شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 128شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 129شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 130شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 131شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 132شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 133شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 134شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 135شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 136شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 137شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 138شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 139شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 140شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 141شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 142شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 143شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 144شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 145شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 146شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 147شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 148شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 149شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 150شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 151شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 152شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 153شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 154شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 155شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 156شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 157شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 158شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 159شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 160شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 161شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 162شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 163شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 164شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 165شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 166شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 167شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 168شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 169شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 170شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 171شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 172شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 173شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 174شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 175شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 176شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 177شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 178شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 179شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 180شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 181شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 182شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 183شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 184شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 185شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 186شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 187شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 188شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 189شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 190شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 191شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 192شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 193شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 194شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 195شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 196شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 197شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟198شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 199شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 200شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 201شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 202شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 203شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 204شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 205شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 206شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 207شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 208شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 209شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 210شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 211شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟212شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 213شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 214شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 215شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 216شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 217شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 218شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 219شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 220شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 221شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 222شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟223شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 224شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 225شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 226شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 227شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 228شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 229شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 230شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 231شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 232شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 233شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 234شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 235شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 236شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 237شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 238شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 239شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 240شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 241شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 242شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 243شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 244شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 245شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 246شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 247شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 248شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 249شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 250شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 251شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 252شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 253شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 254شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 255شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 256شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 257شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 258شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 259شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 260شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 261شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 262شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 263شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 264شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 265شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 266شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 267شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 268شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 269شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 270شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 271شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 272شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 273شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 274شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 275شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 276شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 277شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 278شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 279شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 280شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 281شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 282شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 283شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 284شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 285شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 286شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 287شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 288شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 289شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 290شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 291شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 292شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 293شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 294شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 295شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 296شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 297شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 298شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 299شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 300شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 301شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 302شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 303شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 304شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 305شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 306شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 307شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 308شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 309شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 310شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 311شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 312شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 313شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 314شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 315شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 316شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 317شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 318شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 319شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 320شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 321شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 322شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 323شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 324شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 325شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 326شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 327شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 328شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 329شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 330شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 331شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 332شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 333شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 334شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 335شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 336شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 337شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 338شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 339شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 340شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 341شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 342شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 343شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 344شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 345شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 346شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 347شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 348شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 349شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ