به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد

1770عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خر نیست کسی که از جهان ناز خرد
یا عشوه این سپهر کجباز خرد
خود را بغم جهان چرا بفروشم
من بنده آن که از غمم باز خرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 2شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 3شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 4شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 5شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 6شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 7شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 8شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 9شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 10شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 11شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 12شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 13شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 14شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 15شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 16شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 17شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 18شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 19شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 20شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 21شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 22شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 23شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 24شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 25شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 26شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 27شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 28شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 29شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 30شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 31شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 32شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 33شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 34شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 35شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 36شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 37شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 38شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 39شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 40شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 41شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 42شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 43شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 44شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 45شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 46شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 47شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 48شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 49شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 50شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 51شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 52شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 53شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 54شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 55شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 56شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 57شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 58شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 59شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 60شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 61شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 62شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 63شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 64شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 65شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 66شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 67شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 68شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 69شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 70شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 71شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 72شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 73شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 74شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 75شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 76شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 77شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 78شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 79شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 80شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 81شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 82شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 83شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 84شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 85شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 86شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 87شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 88شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 89شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 90شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 91شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 92شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 93شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 94شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 95شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 96شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 97شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 98شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 99شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 100شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 101شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 102شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 103شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 104شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 105شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 106شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 107شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 108شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 109شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 110شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 111شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 112شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 113شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 114شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 115شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 116شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 117شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 118شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 119شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 120شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 121شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 122شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 123شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 124شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 125شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 126شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 127شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 128شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 129شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 130شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 131شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 132شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 133شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 134شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 135شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 136شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 137شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 138شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 139شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 140شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 141شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 142شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 143شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 144شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 145شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 146شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 147شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 148شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 149شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 150شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 151شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 152شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 153شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 154شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 155شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 156شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 157شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 158شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 159شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 160شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 161شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 162شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 163شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 164شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 165شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 166شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 167شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 168شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 169شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 170شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 171شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 172شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 173شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 174شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 175شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 176شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 177شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 178شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 179شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 180شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 181شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 182شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 183شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 184شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 185شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 186شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 187شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 188شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 189شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 190شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 191شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 192شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 193شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 194شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 195شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 196شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 197شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 198شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟199شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 200شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 201شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 202شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 203شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 204شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 205شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 206شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 207شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 208شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 209شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 210شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 211شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 212شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟213شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 214شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 215شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 216شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 217شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 218شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 219شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 220شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 221شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 222شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 223شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟224شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 225شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 226شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 227شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 228شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 229شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 230شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 231شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 232شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 233شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 234شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 235شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 236شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 237شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 238شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 239شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 240شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 241شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 242شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 243شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 244شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 245شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 246شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 247شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 248شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 249شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 250شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 251شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 252شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 253شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 254شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 255شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 256شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 257شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 258شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 259شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 260شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 261شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 262شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 263شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 264شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 265شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 266شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 267شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 268شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 269شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 270شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 271شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 272شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 273شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 274شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 275شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 276شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 277شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 278شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 279شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 280شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 281شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 282شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 283شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 284شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 285شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 286شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 287شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 288شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 289شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 290شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 291شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 292شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 293شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 294شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 295شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 296شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 297شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 298شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 299شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 300شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 301شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 302شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 303شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 304شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 305شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 306شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 307شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 308شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 309شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 310شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 311شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 312شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 313شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 314شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 315شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 316شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 317شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 318شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 319شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 320شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 321شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 322شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 323شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 324شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 325شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 326شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 327شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 328شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 329شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 330شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 331شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 332شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 333شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 334شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 335شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 336شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 337شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 338شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 339شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 340شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 341شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 342شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 343شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 344شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 345شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 346شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 347شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 348شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 349شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 350شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ