به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد
خوش آنکه بخلق صید خاطرها کرد
صد دوست بیکروز توان دشمن ساخت
یکدوست بصد سال توان پیدا کرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 2شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 3شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 4شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 5شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 6شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 7شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 8شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 9شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 10شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 11شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 12شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 13شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 14شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 15شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 16شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 17شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 18شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 19شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 20شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 21شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 22شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 23شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 24شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 25شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 26شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 27شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 28شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 29شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 30شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 31شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 32شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 33شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 34شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 35شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 36شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 37شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 38شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 39شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 40شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 41شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 42شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 43شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 44شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 45شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 46شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 47شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 48شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 49شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 50شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 51شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 52شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 53شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 54شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 55شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 56شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 57شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 58شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 59شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 60شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 61شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 62شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 63شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 64شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 65شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 66شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 67شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 68شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 69شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 70شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 71شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 72شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 73شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 74شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 75شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 76شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 77شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 78شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 79شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 80شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 81شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 82شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 83شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 84شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 85شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 86شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 87شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 88شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 89شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 90شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 91شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 92شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 93شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 94شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 95شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 96شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 97شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 98شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 99شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 100شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 101شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 102شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 103شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 104شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 105شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 106شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 107شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 108شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 109شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 110شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 111شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 112شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 113شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 114شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 115شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 116شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 117شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 118شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 119شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 120شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 121شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 122شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 123شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 124شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 125شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 126شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 127شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 128شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 129شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 130شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 131شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 132شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 133شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 134شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 135شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 136شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 137شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 138شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 139شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 140شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 141شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 142شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 143شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 144شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 145شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 146شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 147شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 148شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 149شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 150شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 151شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 152شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 153شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 154شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 155شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 156شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 157شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 158شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 159شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 160شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 161شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 162شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 163شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 164شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 165شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 166شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 167شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 168شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 169شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 170شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 171شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 172شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 173شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 174شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 175شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 176شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 177شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 178شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 179شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 180شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 181شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 182شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 183شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 184شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 185شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 186شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 187شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 188شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 189شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 190شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 191شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 192شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 193شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 194شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 195شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟196شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 197شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 198شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 199شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 200شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 201شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 202شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 203شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 204شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 205شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 206شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 207شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 208شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 209شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟210شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 211شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 212شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 213شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 214شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 215شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 216شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 217شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 218شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 219شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 220شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟221شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 222شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 223شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 224شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 225شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 226شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 227شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 228شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 229شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 230شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 231شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 232شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 233شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 234شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 235شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 236شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 237شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 238شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 239شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 240شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 241شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 242شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 243شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 244شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 245شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 246شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 247شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 248شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 249شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 250شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 251شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 252شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 253شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 254شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 255شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 256شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 257شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 258شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 259شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 260شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 261شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 262شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 263شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 264شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 265شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 266شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 267شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 268شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 269شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 270شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 271شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 272شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 273شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 274شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 275شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 276شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 277شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 278شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 279شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 280شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 281شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 282شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 283شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 284شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 285شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 286شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 287شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 288شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 289شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 290شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 291شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 292شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 293شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 294شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 295شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 296شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 297شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 298شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 299شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 300شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 301شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 302شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 303شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 304شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 305شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 306شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 307شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 308شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 309شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 310شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 311شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 312شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 313شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 314شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 315شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 316شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 317شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 318شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 319شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 320شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 321شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 322شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 323شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 324شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 325شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 326شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 327شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 328شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 329شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 330شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 331شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 332شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 333شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 334شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 335شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 336شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 337شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 338شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 339شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 340شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 341شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 342شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 343شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 344شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 345شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 346شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 347شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ