به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دل کز تو پریچهره مشوش باشد
افغان نکند گر چه در آتش باشد
گر گفت سگ تو ام مگو او سگ کیست
شاید که دلی بدانقدر خوش باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 2شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 3شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 4شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 5شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 6شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 7شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 8شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 9شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 10شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 11شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 12شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 13شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 14شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 15شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 16شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 17شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 18شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 19شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 20شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 21شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 22شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 23شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 24شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 25شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 26شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 27شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 28شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 29شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 30شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 31شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 32شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 33شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 34شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 35شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 36شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 37شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 38شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 39شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 40شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 41شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 42شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 43شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 44شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 45شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 46شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 47شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 48شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 49شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 50شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 51شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 52شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 53شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 54شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 55شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 56شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 57شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 58شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 59شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 60شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 61شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 62شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 63شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 64شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 65شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 66شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 67شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 68شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 69شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 70شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 71شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 72شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 73شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 74شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 75شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 76شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 77شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 78شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 79شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 80شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 81شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 82شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 83شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 84شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 85شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 86شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 87شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 88شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 89شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 90شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 91شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 92شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 93شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 94شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 95شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 96شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 97شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 98شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 99شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 100شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 101شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 102شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 103شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 104شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 105شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 106شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 107شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 108شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 109شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 110شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 111شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 112شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 113شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 114شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 115شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 116شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 117شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 118شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 119شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 120شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 121شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 122شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 123شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 124شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 125شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 126شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 127شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 128شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 129شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 130شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 131شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 132شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 133شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 134شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 135شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 136شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 137شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 138شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 139شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 140شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 141شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 142شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 143شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 144شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 145شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 146شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 147شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 148شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 149شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 150شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 151شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 152شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 153شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 154شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 155شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 156شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 157شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 158شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 159شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 160شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 161شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 162شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 163شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 164شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 165شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 166شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 167شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 168شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 169شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 170شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 171شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 172شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 173شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 174شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 175شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 176شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 177شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 178شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 179شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 180شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 181شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 182شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 183شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 184شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 185شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 186شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 187شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 188شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 189شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 190شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 191شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 192شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 193شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 194شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 195شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 196شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 197شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 198شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 199شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 200شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 201شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 202شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 203شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 204شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 205شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 206شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 207شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 208شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 209شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 210شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 211شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 212شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 213شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 214شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 215شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 216شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 217شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 218شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 219شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 220شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 221شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 222شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 223شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟224شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 225شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 226شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 227شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 228شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 229شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 230شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 231شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 232شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 233شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 234شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 235شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 236شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 237شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟238شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 239شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 240شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 241شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 242شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 243شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 244شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 245شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 246شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 247شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 248شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟249شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 250شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 251شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 252شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 253شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 254شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 255شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 256شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 257شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 258شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 259شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 260شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 261شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 262شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 263شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 264شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 265شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 266شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 267شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 268شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 269شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 270شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 271شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 272شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 273شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 274شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 275شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 276شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 277شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 278شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 279شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 280شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 281شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 282شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 283شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 284شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 285شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 286شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 287شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 288شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 289شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 290شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 291شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 292شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 293شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 294شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 295شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 296شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 297شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 298شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 299شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 300شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 301شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 302شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 303شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 304شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 305شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 306شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 307شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 308شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 309شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 310شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 311شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 312شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 313شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 314شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 315شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 316شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 317شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 318شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 319شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 320شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 321شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 322شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 323شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 324شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 325شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 326شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 327شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 328شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 329شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 330شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 331شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 332شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 333شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 334شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 335شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 336شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 337شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 338شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 339شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 340شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 341شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 342شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 343شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 344شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 345شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 346شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 347شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 348شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 349شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 350شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 351شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 352شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 353شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 354شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 355شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 356شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 357شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 358شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 359شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 360شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 361شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 362شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 363شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 364شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 365شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 366شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 367شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 368شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 369شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 370شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 371شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 372شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 373شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 374شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 375شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ