به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد

2320عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای جان جهان تن تو را درد مباد
گلزار رخ تو را ورق زرد مباد
فرق سر بدخواه شود خاک رهت
دامان سلامت تو را گرد مباد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 2شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 3شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 4شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 5شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 6شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 7شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 8شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 9شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 10شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 11شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 12شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 13شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 14شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 15شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 16شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 17شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 18شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 19شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 20شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 21شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 22شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 23شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 24شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 25شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 26شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 27شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 28شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 29شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 30شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 31شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 32شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 33شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 34شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 35شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 36شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 37شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 38شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 39شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 40شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 41شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 42شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 43شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 44شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 45شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 46شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 47شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 48شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 49شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 50شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 51شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 52شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 53شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 54شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 55شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 56شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 57شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 58شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 59شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 60شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 61شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 62شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 63شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 64شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 65شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 66شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 67شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 68شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 69شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 70شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 71شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 72شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 73شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 74شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 75شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 76شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 77شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 78شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 79شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 80شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 81شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 82شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 83شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 84شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 85شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 86شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 87شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 88شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 89شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 90شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 91شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 92شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 93شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 94شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 95شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 96شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 97شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 98شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 99شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 100شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 101شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 102شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 103شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 104شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 105شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 106شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 107شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 108شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 109شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 110شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 111شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 112شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 113شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 114شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 115شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 116شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 117شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 118شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 119شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 120شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 121شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 122شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 123شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 124شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 125شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 126شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 127شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 128شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 129شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 130شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 131شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 132شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 133شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 134شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 135شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 136شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 137شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 138شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 139شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 140شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 141شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 142شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 143شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 144شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 145شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 146شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 147شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 148شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 149شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 150شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 151شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 152شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 153شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 154شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 155شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 156شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 157شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 158شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 159شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 160شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 161شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 162شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 163شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 164شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 165شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 166شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 167شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 168شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 169شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 170شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 171شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 172شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 173شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 174شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 175شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 176شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 177شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 178شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 179شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 180شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 181شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 182شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 183شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 184شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 185شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 186شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 187شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 188شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 189شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 190شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 191شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 192شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 193شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 194شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 195شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 196شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 197شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 198شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 199شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 200شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 201شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 202شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 203شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 204شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 205شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 206شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 207شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 208شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 209شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 210شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 211شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟212شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 213شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 214شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 215شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 216شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 217شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 218شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 219شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 220شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 221شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 222شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 223شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 224شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 225شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟226شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 227شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 228شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 229شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 230شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 231شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 232شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 233شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 234شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 235شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 236شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟237شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 238شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 239شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 240شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 241شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 242شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 243شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 244شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 245شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 246شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 247شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 248شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 249شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 250شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 251شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 252شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 253شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 254شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 255شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 256شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 257شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 258شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 259شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 260شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 261شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 262شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 263شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 264شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 265شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 266شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 267شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 268شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 269شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 270شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 271شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 272شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 273شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 274شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 275شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 276شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 277شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 278شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 279شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 280شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 281شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 282شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 283شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 284شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 285شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 286شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 287شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 288شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 289شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 290شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 291شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 292شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 293شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 294شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 295شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 296شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 297شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 298شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 299شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 300شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 301شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 302شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 303شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 304شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 305شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 306شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 307شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 308شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 309شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 310شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 311شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 312شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 313شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 314شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 315شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 316شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 317شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 318شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 319شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 320شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 321شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 322شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 323شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 324شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 325شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 326شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 327شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 328شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 329شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 330شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 331شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 332شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 333شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 334شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 335شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 336شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 337شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 338شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 339شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 340شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 341شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 342شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 343شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 344شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 345شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 346شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 347شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 348شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 349شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 350شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 351شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 352شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 353شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 354شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 355شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 356شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 357شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 358شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 359شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 360شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 361شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 362شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 363شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ