به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند

2370عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در بحر غم تو عالمی جان دادند
وز خون جگر خجلت عمان دادند
ابروی تو سرنگون کند کشتی عمر
زان مردم دیده دل بطوفان دادند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 2شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 3شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 4شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 5شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 6شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 7شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 8شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 9شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 10شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 11شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 12شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 13شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 14شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 15شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 16شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 17شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 18شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 19شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 20شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 21شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 22شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 23شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 24شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 25شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 26شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 27شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 28شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 29شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 30شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 31شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 32شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 33شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 34شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 35شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 36شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 37شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 38شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 39شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 40شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 41شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 42شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 43شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 44شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 45شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 46شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 47شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 48شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 49شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 50شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 51شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 52شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 53شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 54شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 55شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 56شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 57شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 58شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 59شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 60شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 61شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 62شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 63شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 64شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 65شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 66شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 67شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 68شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 69شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 70شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 71شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 72شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 73شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 74شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 75شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 76شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 77شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 78شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 79شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 80شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 81شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 82شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 83شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 84شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 85شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 86شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 87شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 88شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 89شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 90شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 91شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 92شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 93شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 94شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 95شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 96شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 97شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 98شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 99شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 100شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 101شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 102شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 103شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 104شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 105شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 106شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 107شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 108شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 109شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 110شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 111شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 112شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 113شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 114شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 115شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 116شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 117شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 118شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 119شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 120شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 121شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 122شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 123شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 124شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 125شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 126شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 127شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 128شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 129شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 130شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 131شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 132شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 133شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 134شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 135شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 136شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 137شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 138شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 139شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 140شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 141شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 142شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 143شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 144شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 145شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 146شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 147شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 148شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 149شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 150شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 151شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 152شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 153شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 154شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 155شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 156شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 157شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 158شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 159شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 160شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 161شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 162شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 163شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 164شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 165شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 166شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 167شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 168شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 169شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 170شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 171شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 172شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 173شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 174شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 175شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 176شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 177شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 178شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 179شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 180شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 181شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 182شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 183شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 184شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 185شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 186شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 187شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 188شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 189شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 190شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 191شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 192شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 193شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 194شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 195شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 196شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 197شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 198شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 199شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 200شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 201شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 202شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 203شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 204شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 205شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 206شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 207شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 208شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 209شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 210شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 211شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 212شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟213شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 214شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 215شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 216شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 217شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 218شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 219شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 220شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 221شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 222شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 223شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 224شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 225شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 226شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟227شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 228شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 229شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 230شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 231شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 232شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 233شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 234شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 235شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 236شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 237شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟238شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 239شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 240شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 241شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 242شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 243شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 244شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 245شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 246شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 247شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 248شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 249شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 250شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 251شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 252شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 253شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 254شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 255شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 256شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 257شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 258شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 259شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 260شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 261شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 262شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 263شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 264شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 265شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 266شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 267شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 268شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 269شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 270شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 271شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 272شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 273شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 274شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 275شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 276شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 277شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 278شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 279شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 280شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 281شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 282شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 283شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 284شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 285شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 286شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 287شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 288شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 289شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 290شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 291شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 292شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 293شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 294شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 295شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 296شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 297شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 298شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 299شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 300شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 301شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 302شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 303شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 304شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 305شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 306شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 307شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 308شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 309شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 310شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 311شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 312شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 313شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 314شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 315شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 316شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 317شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 318شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 319شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 320شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 321شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 322شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 323شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 324شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 325شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 326شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 327شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 328شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 329شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 330شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 331شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 332شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 333شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 334شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 335شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 336شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 337شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 338شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 339شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 340شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 341شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 342شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 343شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 344شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 345شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 346شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 347شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 348شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 349شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 350شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 351شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 352شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 353شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 354شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 355شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 356شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 357شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 358شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 359شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 360شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 361شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 362شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 363شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 364شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ