به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد

2280عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کس نیست که کشته ایماه نشد
روشن بتو غیر ناله و آه نشد
بس عاشق خسته هم که آهی بکشد
جان داد و زمردنش کس آگاه نشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 2شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 3شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 4شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 5شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 6شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 7شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 8شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 9شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 10شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 11شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 12شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 13شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 14شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 15شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 16شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 17شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 18شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 19شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 20شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 21شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 22شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 23شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 24شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 25شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 26شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 27شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 28شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 29شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 30شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 31شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 32شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 33شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 34شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 35شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 36شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 37شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 38شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 39شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 40شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 41شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 42شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 43شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 44شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 45شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 46شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 47شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 48شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 49شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 50شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 51شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 52شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 53شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 54شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 55شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 56شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 57شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 58شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 59شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 60شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 61شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 62شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 63شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 64شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 65شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 66شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 67شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 68شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 69شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 70شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 71شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 72شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 73شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 74شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 75شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 76شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 77شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 78شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 79شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 80شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 81شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 82شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 83شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 84شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 85شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 86شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 87شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 88شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 89شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 90شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 91شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 92شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 93شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 94شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 95شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 96شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 97شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 98شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 99شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 100شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 101شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 102شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 103شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 104شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 105شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 106شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 107شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 108شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 109شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 110شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 111شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 112شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 113شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 114شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 115شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 116شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 117شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 118شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 119شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 120شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 121شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 122شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 123شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 124شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 125شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 126شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 127شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 128شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 129شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 130شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 131شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 132شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 133شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 134شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 135شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 136شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 137شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 138شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 139شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 140شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 141شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 142شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 143شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 144شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 145شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 146شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 147شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 148شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 149شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 150شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 151شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 152شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 153شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 154شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 155شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 156شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 157شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 158شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 159شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 160شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 161شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 162شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 163شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 164شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 165شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 166شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 167شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 168شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 169شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 170شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 171شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 172شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 173شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 174شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 175شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 176شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 177شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 178شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 179شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 180شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 181شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 182شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 183شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 184شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 185شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 186شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 187شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 188شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 189شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 190شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 191شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 192شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 193شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 194شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 195شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 196شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 197شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 198شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 199شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 200شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 201شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 202شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 203شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 204شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 205شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 206شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 207شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 208شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 209شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 210شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 211شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 212شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 213شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 214شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 215شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 216شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 217شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 218شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 219شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 220شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 221شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 222شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟223شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 224شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 225شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 226شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 227شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 228شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 229شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 230شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 231شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 232شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 233شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 234شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 235شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 236شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟237شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 238شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 239شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 240شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 241شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 242شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 243شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 244شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 245شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 246شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 247شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟248شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 249شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 250شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 251شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 252شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 253شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 254شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 255شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 256شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 257شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 258شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 259شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 260شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 261شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 262شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 263شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 264شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 265شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 266شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 267شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 268شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 269شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 270شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 271شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 272شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 273شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 274شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 275شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 276شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 277شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 278شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 279شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 280شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 281شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 282شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 283شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 284شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 285شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 286شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 287شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 288شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 289شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 290شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 291شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 292شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 293شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 294شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 295شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 296شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 297شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 298شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 299شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 300شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 301شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 302شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 303شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 304شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 305شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 306شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 307شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 308شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 309شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 310شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 311شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 312شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 313شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 314شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 315شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 316شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 317شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 318شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 319شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 320شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 321شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 322شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 323شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 324شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 325شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 326شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 327شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 328شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 329شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 330شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 331شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 332شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 333شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 334شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 335شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 336شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 337شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 338شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 339شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 340شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 341شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 342شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 343شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 344شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 345شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 346شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 347شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 348شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 349شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 350شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 351شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 352شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 353شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 354شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 355شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 356شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 357شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 358شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 359شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 360شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 361شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 362شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 363شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 364شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 365شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 366شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 367شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 368شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 369شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 370شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 371شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 372شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 373شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 374شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ