به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد

2300عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر کشته شویم بر تو باری نرسد
بر دامن همت تو خاری نرسد
گر خاک شود جمله ذرات جهان
بر خاطر خورشید غباری نرسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 2شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 3شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 4شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 5شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 6شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 7شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 8شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 9شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 10شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 11شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 12شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 13شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 14شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 15شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 16شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 17شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 18شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 19شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 20شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 21شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 22شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 23شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 24شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 25شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 26شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 27شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 28شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 29شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 30شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 31شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 32شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 33شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 34شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 35شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 36شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 37شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 38شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 39شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 40شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 41شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 42شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 43شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 44شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 45شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 46شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 47شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 48شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 49شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 50شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 51شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 52شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 53شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 54شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 55شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 56شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 57شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 58شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 59شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 60شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 61شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 62شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 63شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 64شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 65شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 66شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 67شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 68شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 69شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 70شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 71شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 72شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 73شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 74شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 75شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 76شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 77شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 78شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 79شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 80شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 81شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 82شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 83شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 84شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 85شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 86شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 87شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 88شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 89شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 90شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 91شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 92شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 93شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 94شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 95شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 96شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 97شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 98شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 99شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 100شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 101شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 102شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 103شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 104شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 105شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 106شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 107شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 108شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 109شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 110شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 111شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 112شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 113شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 114شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 115شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 116شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 117شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 118شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 119شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 120شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 121شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 122شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 123شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 124شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 125شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 126شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 127شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 128شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 129شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 130شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 131شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 132شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 133شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 134شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 135شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 136شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 137شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 138شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 139شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 140شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 141شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 142شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 143شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 144شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 145شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 146شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 147شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 148شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 149شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 150شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 151شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 152شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 153شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 154شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 155شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 156شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 157شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 158شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 159شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 160شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 161شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 162شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 163شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 164شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 165شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 166شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 167شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 168شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 169شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 170شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 171شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 172شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 173شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 174شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 175شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 176شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 177شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 178شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 179شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 180شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 181شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 182شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 183شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 184شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 185شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 186شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 187شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 188شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 189شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 190شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 191شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 192شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 193شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 194شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 195شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 196شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 197شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 198شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 199شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 200شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 201شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 202شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 203شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 204شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 205شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 206شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 207شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 208شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 209شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 210شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 211شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 212شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 213شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 214شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 215شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 216شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 217شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 218شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟219شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 220شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 221شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 222شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 223شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 224شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 225شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 226شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 227شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 228شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 229شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 230شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 231شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 232شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟233شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 234شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 235شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 236شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 237شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 238شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 239شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 240شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 241شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 242شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 243شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟244شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 245شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 246شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 247شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 248شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 249شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 250شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 251شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 252شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 253شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 254شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 255شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 256شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 257شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 258شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 259شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 260شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 261شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 262شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 263شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 264شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 265شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 266شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 267شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 268شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 269شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 270شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 271شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 272شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 273شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 274شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 275شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 276شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 277شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 278شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 279شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 280شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 281شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 282شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 283شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 284شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 285شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 286شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 287شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 288شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 289شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 290شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 291شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 292شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 293شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 294شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 295شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 296شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 297شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 298شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 299شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 300شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 301شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 302شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 303شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 304شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 305شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 306شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 307شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 308شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 309شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 310شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 311شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 312شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 313شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 314شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 315شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 316شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 317شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 318شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 319شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 320شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 321شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 322شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 323شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 324شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 325شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 326شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 327شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 328شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 329شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 330شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 331شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 332شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 333شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 334شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 335شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 336شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 337شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 338شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 339شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 340شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 341شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 342شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 343شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 344شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 345شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 346شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 347شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 348شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 349شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 350شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 351شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 352شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 353شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 354شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 355شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 356شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 357شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 358شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 359شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 360شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 361شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 362شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 363شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 364شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 365شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 366شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 367شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 368شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 369شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 370شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ