به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند

2310عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر که سگ تست بر دری ننشیند
غیر از تو بهیچ دلبری ننشیند
هر روز چو بلبل نسراید به گلی
هر لحظه بشاخ دیگری ننشیند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 2شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 3شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟4شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...5شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 6شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 7شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 8شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 9شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 10شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 11شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 12شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 13شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 14شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 15شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 16شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 17شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 18شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 19شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 20شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 21شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 22شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 23شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 24شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 25شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 26شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 27شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 28شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 29شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 30شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 31شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 32شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 33شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 34شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 35شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 36شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 37شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 38شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 39شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 40شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 41شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 42شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 43شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 44شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 45شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 46شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 47شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 48شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 49شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 50شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 51شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 52شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 53شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 54شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 55شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 56شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 57شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 58شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 59شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 60شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 61شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 62شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 63شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 64شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 65شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 66شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 67شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 68شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 69شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 70شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 71شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 72شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 73شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 74شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 75شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 76شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 77شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 78شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 79شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 80شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 81شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 82شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 83شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 84شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 85شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 86شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 87شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 88شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 89شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 90شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 91شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 92شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 93شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 94شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 95شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 96شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 97شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 98شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 99شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 100شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 101شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 102شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 103شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 104شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 105شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 106شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 107شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 108شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 109شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 110شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 111شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 112شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 113شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 114شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 115شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 116شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 117شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 118شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 119شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 120شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 121شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 122شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 123شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 124شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 125شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 126شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 127شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 128شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 129شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 130شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 131شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 132شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 133شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 134شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 135شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 136شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 137شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 138شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 139شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 140شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 141شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 142شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 143شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 144شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 145شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 146شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 147شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 148شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 149شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 150شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 151شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 152شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 153شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 154شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 155شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 156شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 157شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 158شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 159شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 160شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 161شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 162شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 163شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 164شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 165شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 166شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 167شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 168شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 169شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 170شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 171شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 172شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 173شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 174شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 175شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 176شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 177شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 178شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 179شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 180شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 181شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 182شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 183شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 184شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 185شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 186شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 187شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 188شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 189شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 190شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 191شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 192شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 193شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 194شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 195شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 196شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 197شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 198شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 199شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 200شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 201شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 202شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 203شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 204شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 205شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 206شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 207شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 208شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 209شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 210شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 211شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 212شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 213شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 214شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 215شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 216شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 217شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 218شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 219شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 220شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 221شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 222شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 223شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 224شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 225شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 226شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 227شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 228شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 229شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 230شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 231شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 232شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 233شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 234شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟235شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 236شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 237شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 238شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 239شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 240شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 241شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 242شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 243شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 244شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 245شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 246شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 247شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 248شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟249شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 250شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 251شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 252شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 253شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 254شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 255شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 256شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 257شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 258شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 259شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟260شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 261شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 262شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 263شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 264شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 265شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 266شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 267شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 268شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 269شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 270شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 271شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 272شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 273شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 274شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 275شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 276شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 277شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 278شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 279شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 280شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 281شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 282شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 283شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 284شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 285شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 286شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 287شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 288شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 289شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 290شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 291شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 292شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 293شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 294شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 295شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 296شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 297شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 298شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 299شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 300شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 301شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 302شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 303شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 304شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 305شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 306شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 307شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 308شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 309شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 310شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 311شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 312شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 313شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 314شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 315شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 316شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 317شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 318شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 319شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 320شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 321شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 322شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 323شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 324شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 325شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 326شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 327شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 328شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 329شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 330شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 331شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 332شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 333شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 334شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 335شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 336شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 337شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 338شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 339شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 340شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 341شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 342شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 343شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 344شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 345شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 346شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 347شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 348شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 349شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 350شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 351شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 352شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 353شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 354شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 355شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 356شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 357شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 358شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 359شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 360شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 361شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 362شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 363شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 364شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 365شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 366شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 367شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 368شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 369شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 370شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 371شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 372شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 373شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 374شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 375شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 376شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 377شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 378شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 379شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 380شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 381شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 382شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 383شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 384شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 385شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 386شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ