به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود

2180عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از دل چو دمی غم تو بیرون نرود
از دیده چگونه رود جیحون نرود
کان نمکی و در دل مجروحی
خوناب ز چشم خونفشان چون نرود؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...2شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 3شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 4شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 5شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 6شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 7شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 8شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 9شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 10شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 11شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 12شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 13شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 14شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 15شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 16شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 17شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 18شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 19شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 20شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 21شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 22شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 23شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 24شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 25شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 26شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 27شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 28شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 29شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 30شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 31شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 32شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 33شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 34شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 35شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 36شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 37شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 38شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 39شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 40شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 41شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 42شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 43شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 44شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 45شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 46شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 47شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 48شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 49شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 50شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 51شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 52شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 53شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 54شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 55شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 56شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 57شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 58شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 59شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 60شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 61شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 62شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 63شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 64شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 65شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 66شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 67شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 68شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 69شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 70شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 71شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 72شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 73شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 74شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 75شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 76شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 77شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 78شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 79شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 80شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 81شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 82شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 83شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 84شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 85شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 86شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 87شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 88شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 89شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 90شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 91شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 92شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 93شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 94شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 95شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 96شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 97شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 98شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 99شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 100شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 101شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 102شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 103شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 104شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 105شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 106شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 107شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 108شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 109شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 110شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 111شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 112شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 113شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 114شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 115شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 116شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 117شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 118شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 119شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 120شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 121شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 122شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 123شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 124شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 125شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 126شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 127شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 128شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 129شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 130شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 131شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 132شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 133شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 134شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 135شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 136شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 137شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 138شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 139شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 140شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 141شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 142شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 143شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 144شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 145شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 146شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 147شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 148شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 149شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 150شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 151شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 152شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 153شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 154شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 155شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 156شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 157شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 158شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 159شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 160شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 161شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 162شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 163شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 164شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 165شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 166شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 167شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 168شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 169شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 170شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 171شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 172شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 173شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 174شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 175شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 176شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 177شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 178شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 179شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 180شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 181شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 182شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 183شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 184شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 185شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 186شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 187شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 188شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 189شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 190شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 191شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 192شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 193شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 194شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 195شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 196شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 197شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 198شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 199شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 200شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 201شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 202شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 203شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 204شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 205شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 206شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 207شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 208شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 209شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 210شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 211شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 212شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 213شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 214شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 215شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 216شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 217شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 218شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 219شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 220شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 221شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 222شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 223شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 224شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 225شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 226شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 227شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 228شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 229شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 230شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 231شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟232شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 233شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 234شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 235شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 236شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 237شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 238شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 239شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 240شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 241شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 242شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 243شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 244شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 245شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟246شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 247شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 248شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 249شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 250شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 251شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 252شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 253شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 254شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 255شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 256شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟257شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 258شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 259شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 260شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 261شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 262شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 263شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 264شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 265شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 266شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 267شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 268شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 269شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 270شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 271شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 272شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 273شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 274شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 275شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 276شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 277شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 278شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 279شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 280شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 281شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 282شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 283شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 284شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 285شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 286شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 287شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 288شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 289شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 290شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 291شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 292شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 293شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 294شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 295شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 296شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 297شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 298شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 299شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 300شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 301شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 302شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 303شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 304شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 305شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 306شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 307شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 308شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 309شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 310شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 311شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 312شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 313شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 314شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 315شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 316شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 317شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 318شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 319شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 320شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 321شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 322شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 323شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 324شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 325شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 326شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 327شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 328شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 329شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 330شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 331شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 332شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 333شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 334شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 335شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 336شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 337شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 338شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 339شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 340شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 341شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 342شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 343شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 344شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 345شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 346شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 347شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 348شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 349شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 350شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 351شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 352شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 353شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 354شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 355شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 356شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 357شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 358شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 359شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 360شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 361شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 362شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 363شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 364شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 365شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 366شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 367شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 368شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 369شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 370شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 371شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 372شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 373شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 374شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 375شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 376شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 377شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 378شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 379شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 380شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 381شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 382شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 383شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ