به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند

2200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر دل که درو مهر کسی ریش کند
از پرتو عشق روشنی پیشه کند
گر سخت تر از سنگ بود آتش عشق
بگدازد و صافی ترش از شیشه کند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 2شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 3شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 4شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 5شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 6شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 7شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 8شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 9شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 10شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 11شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 12شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 13شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 14شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 15شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 16شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 17شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 18شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 19شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 20شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 21شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 22شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 23شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 24شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 25شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 26شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 27شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 28شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 29شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 30شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 31شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 32شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 33شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 34شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 35شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 36شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 37شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 38شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 39شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 40شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 41شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 42شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 43شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 44شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 45شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 46شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 47شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 48شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 49شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 50شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 51شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 52شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 53شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 54شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 55شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 56شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 57شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 58شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 59شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 60شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 61شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 62شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 63شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 64شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 65شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 66شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 67شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 68شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 69شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 70شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 71شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 72شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 73شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 74شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 75شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 76شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 77شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 78شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 79شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 80شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 81شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 82شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 83شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 84شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 85شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 86شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 87شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 88شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 89شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 90شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 91شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 92شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 93شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 94شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 95شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 96شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 97شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 98شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 99شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 100شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 101شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 102شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 103شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 104شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 105شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 106شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 107شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 108شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 109شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 110شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 111شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 112شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 113شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 114شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 115شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 116شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 117شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 118شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 119شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 120شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 121شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 122شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 123شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 124شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 125شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 126شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 127شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 128شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 129شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 130شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 131شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 132شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 133شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 134شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 135شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 136شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 137شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 138شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 139شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 140شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 141شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 142شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 143شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 144شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 145شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 146شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 147شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 148شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 149شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 150شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 151شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 152شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 153شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 154شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 155شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 156شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 157شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 158شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 159شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 160شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 161شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 162شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 163شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 164شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 165شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 166شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 167شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 168شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 169شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 170شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 171شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 172شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 173شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 174شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 175شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 176شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 177شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 178شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 179شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 180شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 181شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 182شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 183شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 184شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 185شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 186شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 187شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 188شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 189شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 190شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 191شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 192شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 193شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 194شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 195شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 196شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 197شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 198شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 199شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 200شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 201شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 202شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 203شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 204شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 205شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 206شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 207شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 208شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 209شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 210شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 211شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 212شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 213شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 214شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 215شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 216شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 217شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 218شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 219شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 220شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 221شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 222شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 223شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 224شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 225شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 226شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 227شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟228شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 229شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 230شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 231شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 232شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 233شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 234شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 235شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 236شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 237شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 238شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 239شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 240شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 241شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟242شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 243شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 244شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 245شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 246شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 247شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 248شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 249شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 250شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 251شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 252شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟253شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 254شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 255شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 256شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 257شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 258شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 259شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 260شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 261شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 262شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 263شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 264شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 265شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 266شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 267شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 268شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 269شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 270شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 271شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 272شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 273شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 274شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 275شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 276شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 277شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 278شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 279شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 280شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 281شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 282شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 283شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 284شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 285شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 286شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 287شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 288شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 289شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 290شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 291شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 292شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 293شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 294شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 295شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 296شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 297شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 298شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 299شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 300شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 301شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 302شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 303شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 304شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 305شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 306شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 307شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 308شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 309شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 310شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 311شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 312شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 313شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 314شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 315شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 316شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 317شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 318شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 319شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 320شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 321شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 322شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 323شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 324شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 325شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 326شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 327شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 328شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 329شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 330شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 331شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 332شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 333شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 334شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 335شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 336شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 337شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 338شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 339شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 340شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 341شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 342شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 343شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 344شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 345شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 346شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 347شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 348شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 349شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 350شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 351شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 352شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 353شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 354شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 355شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 356شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 357شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 358شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 359شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 360شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 361شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 362شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 363شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 364شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 365شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 366شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 367شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 368شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 369شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 370شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 371شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 372شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 373شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 374شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 375شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 376شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 377شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 378شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 379شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ