به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند

2290عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنرا که مراد از در امید دهند
آب خضر از چشمه خورشید دهند
هر کس که قدم بصدق زد در ره دوست
اول قدمش حیات جاوید دهند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 2شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 3شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 4شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 5شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 6شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 7شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 8شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 9شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 10شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 11شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 12شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 13شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 14شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 15شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 16شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 17شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 18شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 19شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 20شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 21شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 22شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 23شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 24شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 25شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 26شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 27شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 28شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 29شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 30شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 31شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 32شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 33شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 34شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 35شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 36شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 37شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 38شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 39شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 40شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 41شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 42شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 43شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 44شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 45شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 46شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 47شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 48شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 49شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 50شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 51شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 52شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 53شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 54شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 55شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 56شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 57شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 58شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 59شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 60شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 61شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 62شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 63شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 64شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 65شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 66شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 67شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 68شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 69شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 70شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 71شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 72شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 73شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 74شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 75شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 76شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 77شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 78شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 79شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 80شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 81شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 82شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 83شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 84شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 85شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 86شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 87شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 88شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 89شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 90شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 91شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 92شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 93شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 94شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 95شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 96شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 97شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 98شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 99شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 100شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 101شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 102شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 103شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 104شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 105شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 106شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 107شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 108شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 109شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 110شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 111شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 112شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 113شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 114شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 115شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 116شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 117شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 118شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 119شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 120شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 121شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 122شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 123شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 124شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 125شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 126شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 127شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 128شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 129شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 130شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 131شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 132شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 133شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 134شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 135شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 136شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 137شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 138شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 139شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 140شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 141شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 142شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 143شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 144شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 145شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 146شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 147شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 148شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 149شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 150شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 151شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 152شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 153شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 154شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 155شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 156شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 157شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 158شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 159شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 160شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 161شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 162شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 163شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 164شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 165شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 166شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 167شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 168شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 169شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 170شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 171شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 172شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 173شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 174شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 175شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 176شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 177شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 178شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 179شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 180شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 181شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 182شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 183شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 184شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 185شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 186شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 187شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 188شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 189شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 190شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 191شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 192شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 193شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 194شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 195شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 196شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 197شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 198شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 199شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 200شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 201شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 202شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 203شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 204شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 205شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 206شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 207شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 208شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 209شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 210شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 211شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 212شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 213شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 214شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 215شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 216شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 217شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 218شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 219شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 220شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 221شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 222شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 223شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 224شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 225شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 226شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 227شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 228شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 229شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 230شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟231شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 232شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 233شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 234شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 235شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 236شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 237شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 238شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 239شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 240شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 241شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 242شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 243شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 244شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟245شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 246شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 247شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 248شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 249شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 250شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 251شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 252شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 253شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 254شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 255شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟256شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 257شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 258شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 259شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 260شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 261شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 262شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 263شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 264شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 265شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 266شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 267شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 268شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 269شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 270شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 271شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 272شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 273شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 274شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 275شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 276شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 277شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 278شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 279شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 280شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 281شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 282شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 283شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 284شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 285شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 286شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 287شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 288شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 289شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 290شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 291شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 292شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 293شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 294شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 295شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 296شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 297شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 298شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 299شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 300شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 301شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 302شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 303شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 304شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 305شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 306شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 307شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 308شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 309شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 310شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 311شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 312شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 313شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 314شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 315شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 316شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 317شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 318شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 319شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 320شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 321شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 322شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 323شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 324شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 325شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 326شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 327شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 328شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 329شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 330شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 331شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 332شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 333شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 334شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 335شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 336شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 337شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 338شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 339شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 340شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 341شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 342شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 343شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 344شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 345شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 346شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 347شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 348شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 349شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 350شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 351شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 352شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 353شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 354شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 355شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 356شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 357شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 358شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 359شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 360شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 361شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 362شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 363شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 364شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 365شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 366شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 367شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 368شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 369شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 370شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 371شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 372شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 373شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 374شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 375شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 376شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 377شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 378شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 379شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 380شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 381شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 382شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ