به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد

2410عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آمد غم دل که آب آدم ببرد
آدم چکند که جان ازین غم ببرد
یارب تو ز ابر رحمت خویش فرست
سیلی که غبار غم ز عالم ببرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 2شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 3شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 4شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 5شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 6شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 7شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 8شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 9شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟10شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...11شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 12شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 13شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 14شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 15شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 16شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 17شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 18شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 19شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 20شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 21شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 22شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 23شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 24شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 25شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 26شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 27شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 28شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 29شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 30شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 31شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 32شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 33شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 34شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 35شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 36شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 37شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 38شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 39شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 40شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 41شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 42شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 43شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 44شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 45شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 46شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 47شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 48شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 49شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 50شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 51شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 52شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 53شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 54شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 55شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 56شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 57شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 58شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 59شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 60شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 61شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 62شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 63شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 64شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 65شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 66شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 67شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 68شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 69شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 70شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 71شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 72شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 73شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 74شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 75شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 76شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 77شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 78شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 79شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 80شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 81شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 82شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 83شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 84شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 85شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 86شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 87شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 88شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 89شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 90شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 91شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 92شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 93شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 94شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 95شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 96شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 97شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 98شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 99شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 100شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 101شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 102شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 103شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 104شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 105شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 106شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 107شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 108شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 109شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 110شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 111شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 112شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 113شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 114شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 115شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 116شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 117شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 118شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 119شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 120شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 121شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 122شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 123شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 124شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 125شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 126شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 127شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 128شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 129شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 130شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 131شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 132شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 133شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 134شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 135شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 136شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 137شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 138شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 139شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 140شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 141شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 142شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 143شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 144شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 145شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 146شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 147شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 148شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 149شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 150شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 151شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 152شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 153شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 154شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 155شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 156شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 157شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 158شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 159شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 160شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 161شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 162شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 163شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 164شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 165شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 166شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 167شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 168شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 169شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 170شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 171شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 172شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 173شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 174شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 175شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 176شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 177شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 178شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 179شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 180شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 181شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 182شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 183شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 184شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 185شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 186شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 187شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 188شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 189شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 190شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 191شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 192شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 193شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 194شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 195شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 196شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 197شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 198شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 199شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 200شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 201شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 202شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 203شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 204شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 205شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 206شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 207شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 208شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 209شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 210شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 211شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 212شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 213شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 214شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 215شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 216شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 217شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 218شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 219شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 220شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 221شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 222شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 223شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 224شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 225شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 226شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 227شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 228شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 229شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 230شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 231شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 232شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 233شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 234شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 235شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 236شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 237شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 238شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 239شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 240شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟241شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 242شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 243شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 244شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 245شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 246شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 247شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 248شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 249شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 250شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 251شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 252شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 253شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 254شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟255شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 256شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 257شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 258شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 259شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 260شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 261شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 262شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 263شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 264شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 265شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟266شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 267شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 268شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 269شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 270شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 271شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 272شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 273شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 274شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 275شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 276شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 277شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 278شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 279شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 280شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 281شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 282شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 283شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 284شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 285شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 286شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 287شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 288شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 289شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 290شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 291شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 292شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 293شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 294شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 295شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 296شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 297شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 298شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 299شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 300شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 301شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 302شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 303شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 304شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 305شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 306شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 307شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 308شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 309شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 310شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 311شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 312شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 313شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 314شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 315شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 316شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 317شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 318شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 319شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 320شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 321شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 322شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 323شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 324شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 325شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 326شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 327شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 328شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 329شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 330شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 331شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 332شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 333شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 334شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 335شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 336شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 337شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 338شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 339شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 340شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 341شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 342شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 343شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 344شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 345شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 346شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 347شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 348شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 349شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 350شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 351شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 352شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 353شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 354شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 355شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 356شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 357شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 358شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 359شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 360شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 361شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 362شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 363شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 364شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 365شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 366شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 367شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 368شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 369شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 370شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 371شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 372شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 373شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 374شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 375شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 376شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 377شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 378شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 379شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 380شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 381شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 382شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 383شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 384شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 385شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 386شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 387شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 388شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 389شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 390شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 391شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 392شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ