به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند

1890عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

مشتاق تو فردوس برین را چکند
وانهار نعیم و حور عین را چکند
سرمست لبت کجا برد کوثر را
مخمور تو شیر و انگبین را چکند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 2شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 3شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 4شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 5شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟6شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...7شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 8شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 9شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 10شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 11شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 12شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 13شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 14شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 15شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 16شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 17شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 18شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 19شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 20شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 21شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 22شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 23شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 24شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 25شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 26شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 27شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 28شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 29شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 30شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 31شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 32شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 33شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 34شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 35شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 36شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 37شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 38شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 39شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 40شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 41شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 42شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 43شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 44شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 45شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 46شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 47شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 48شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 49شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 50شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 51شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 52شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 53شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 54شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 55شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 56شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 57شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 58شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 59شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 60شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 61شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 62شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 63شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 64شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 65شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 66شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 67شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 68شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 69شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 70شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 71شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 72شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 73شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 74شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 75شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 76شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 77شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 78شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 79شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 80شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 81شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 82شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 83شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 84شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 85شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 86شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 87شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 88شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 89شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 90شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 91شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 92شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 93شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 94شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 95شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 96شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 97شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 98شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 99شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 100شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 101شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 102شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 103شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 104شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 105شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 106شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 107شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 108شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 109شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 110شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 111شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 112شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 113شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 114شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 115شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 116شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 117شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 118شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 119شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 120شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 121شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 122شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 123شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 124شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 125شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 126شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 127شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 128شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 129شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 130شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 131شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 132شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 133شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 134شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 135شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 136شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 137شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 138شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 139شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 140شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 141شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 142شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 143شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 144شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 145شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 146شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 147شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 148شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 149شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 150شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 151شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 152شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 153شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 154شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 155شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 156شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 157شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 158شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 159شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 160شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 161شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 162شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 163شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 164شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 165شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 166شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 167شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 168شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 169شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 170شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 171شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 172شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 173شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 174شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 175شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 176شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 177شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 178شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 179شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 180شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 181شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 182شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 183شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 184شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 185شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 186شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 187شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 188شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 189شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 190شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 191شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 192شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 193شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 194شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 195شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 196شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 197شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 198شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 199شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 200شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 201شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 202شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 203شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 204شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 205شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 206شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 207شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 208شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 209شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 210شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 211شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 212شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 213شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 214شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 215شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 216شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 217شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 218شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 219شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 220شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 221شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 222شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 223شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 224شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 225شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 226شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 227شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 228شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 229شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 230شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 231شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 232شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 233شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 234شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 235شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 236شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟237شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 238شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 239شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 240شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 241شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 242شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 243شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 244شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 245شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 246شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 247شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 248شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 249شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 250شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟251شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 252شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 253شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 254شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 255شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 256شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 257شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 258شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 259شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 260شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 261شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟262شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 263شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 264شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 265شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 266شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 267شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 268شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 269شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 270شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 271شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 272شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 273شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 274شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 275شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 276شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 277شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 278شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 279شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 280شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 281شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 282شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 283شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 284شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 285شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 286شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 287شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 288شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 289شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 290شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 291شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 292شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 293شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 294شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 295شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 296شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 297شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 298شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 299شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 300شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 301شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 302شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 303شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 304شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 305شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 306شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 307شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 308شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 309شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 310شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 311شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 312شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 313شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 314شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 315شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 316شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 317شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 318شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 319شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 320شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 321شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 322شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 323شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 324شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 325شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 326شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 327شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 328شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 329شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 330شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 331شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 332شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 333شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 334شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 335شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 336شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 337شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 338شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 339شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 340شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 341شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 342شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 343شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 344شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 345شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 346شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 347شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 348شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 349شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 350شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 351شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 352شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 353شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 354شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 355شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 356شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 357شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 358شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 359شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 360شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 361شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 362شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 363شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 364شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 365شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 366شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 367شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 368شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 369شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 370شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 371شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 372شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 373شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 374شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 375شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 376شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 377شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 378شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 379شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 380شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 381شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 382شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 383شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 384شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 385شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 386شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 387شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 388شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ