به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد

1870عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زاهد زورع بر سر هر شی نرسد
در مشرب عارفان دل وی نرسد
هر چند که او درون خود پاک کند
هرگز بصفای شیشه می نرسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 2شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 3شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 4شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 5شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 6شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...7شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 8شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 9شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 10شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 11شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 12شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 13شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 14شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 15شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 16شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 17شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 18شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 19شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 20شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 21شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 22شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 23شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 24شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 25شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 26شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 27شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 28شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 29شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 30شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 31شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 32شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 33شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 34شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 35شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 36شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 37شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 38شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 39شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 40شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 41شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 42شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 43شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 44شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 45شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 46شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 47شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 48شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 49شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 50شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 51شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 52شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 53شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 54شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 55شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 56شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 57شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 58شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 59شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 60شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 61شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟62شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...63شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 64شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 65شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 66شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 67شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 68شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 69شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 70شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 71شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 72شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 73شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 74شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 75شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 76شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 77شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 78شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 79شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 80شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 81شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 82شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 83شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 84شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 85شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 86شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 87شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 88شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 89شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 90شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 91شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 92شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 93شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 94شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 95شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 96شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 97شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 98شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 99شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 100شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 101شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 102شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 103شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 104شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 105شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 106شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 107شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 108شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 109شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 110شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 111شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 112شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 113شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 114شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 115شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 116شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 117شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 118شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 119شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 120شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 121شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 122شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 123شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 124شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 125شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 126شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 127شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 128شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 129شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 130شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 131شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 132شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 133شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 134شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 135شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 136شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 137شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 138شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 139شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 140شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 141شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 142شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 143شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 144شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 145شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 146شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 147شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 148شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 149شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 150شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 151شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 152شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 153شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 154شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 155شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 156شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 157شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 158شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 159شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 160شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 161شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 162شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 163شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 164شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 165شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 166شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 167شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 168شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 169شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 170شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 171شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 172شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 173شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 174شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 175شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 176شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 177شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 178شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 179شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 180شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 181شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 182شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 183شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 184شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 185شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 186شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 187شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 188شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 189شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 190شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 191شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 192شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 193شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 194شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 195شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 196شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 197شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 198شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 199شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 200شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 201شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 202شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 203شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 204شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 205شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 206شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 207شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 208شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 209شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 210شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 211شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 212شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 213شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 214شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 215شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 216شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 217شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 218شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 219شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 220شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 221شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 222شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 223شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 224شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 225شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 226شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 227شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 228شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 229شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 230شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 231شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 232شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 233شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 234شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 235شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 236شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 237شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 238شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 239شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 240شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 241شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 242شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 243شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 244شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 245شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 246شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 247شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 248شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 249شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 250شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 251شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 252شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 253شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 254شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 255شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 256شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 257شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 258شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 259شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 260شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 261شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 262شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 263شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 264شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 265شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 266شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 267شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 268شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 269شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 270شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 271شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 272شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 273شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 274شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 275شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 276شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 277شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 278شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 279شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 280شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 281شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 282شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 283شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 284شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 285شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 286شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 287شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 288شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 289شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 290شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 291شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 292شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟293شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 294شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 295شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 296شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 297شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 298شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 299شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 300شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 301شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 302شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 303شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 304شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 305شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 306شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟307شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 308شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 309شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 310شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 311شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 312شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 313شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 314شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 315شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 316شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 317شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟318شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 319شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 320شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 321شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 322شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 323شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 324شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 325شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 326شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 327شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 328شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 329شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 330شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 331شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 332شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 333شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 334شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 335شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 336شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 337شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 338شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 339شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 340شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 341شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 342شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 343شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 344شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 345شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 346شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 347شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 348شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 349شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 350شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 351شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 352شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 353شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 354شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 355شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 356شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 357شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 358شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 359شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 360شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 361شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 362شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 363شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 364شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 365شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 366شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 367شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 368شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 369شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 370شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 371شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 372شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 373شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 374شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 375شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 376شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 377شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 378شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 379شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 380شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 381شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 382شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 383شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 384شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 385شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 386شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 387شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 388شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 389شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 390شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 391شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 392شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 393شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 394شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 395شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 396شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 397شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 398شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 399شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 400شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 401شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 402شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 403شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 404شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 405شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 406شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 407شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 408شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 409شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 410شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 411شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 412شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 413شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 414شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 415شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 416شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 417شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 418شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 419شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 420شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 421شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 422شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 423شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 424شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 425شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 426شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 427شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 428شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 429شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 430شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 431شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 432شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 433شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 434شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 435شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 436شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 437شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 438شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 439شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 440شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 441شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 442شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 443شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 444شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ